ΕλούνταΘα πρέπει να είμαστε ωφέλιμοι και όχι αρεστοί για τον τόπο.
Την περίοδο αυτή, τούτο δω το μέσο έχει κάποια ιδιαίτερη και περίσσια συλλεκτική αξία: Ως μοναδικό βήμα διαλόγου του τόπου μας, καταγράφει απόψεις (scripta mane) για τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές, και αποτελεί την αδιάψευστη ιστορική μαρτυρία ενός έκαστου για τον τόπο μας.
 
Η πολύμηνη σιωπή και απουσία μου από δημόσιες παρεμβάσεις γύρω από τα τεκταινόμενα τον τελευταίο καιρό στο Δήμο, δεν σημαίνουν ούτε απεμπόληση δράσης, ούτε πολύ περισσότερο απουσία πολιτικών θέσεων και απόψεων για τον τόπο μου. Επιπροσθέτως, η ανεξέλεγκτη τροπή και η καθοδηγούμενη από «πολιτική παράγκα», οβιαδιακή μεταμόρφωση του αρχικού στόχου της Ελούντας, όπως θα αναλυθεί πιο κάτω, με έκαναν να διαχωρίσω τη θέση μου και τον ενεργό ρόλο μου τους τελευταίους οκτώ μήνες.
 
Τελευταία όμως, ι ραγδαίες εξελίξεις και οι πρωτοβουλίες που σχεδιάζονται, με πιέζουν από μόνες τους, με αίσθημα ευθύνης, να πάρω ξεκάθαρη στάση, αφού η σιωπή είναι πλέον εκούσια συνενοχή σε μια σχεδιαζόμενη και επερχόμενη καταστροφή για την περιοχή μας… Στη μέχρι πρότινος (απαρχαιωμένη και απλιθωμένη) αριστερή πολιτική ορολογία και πρακτική, υπήρχε ο όρος «εξαγωγή» επανάστασης. Ήταν πριν από κάμποσες δεκαετίες, που οι νοσταλγοί και οι εραστές του υπαρκτού σταλινισμού (και του ανύπαρκτου σοσιαλισμού…), αναζητούσαν τρόπους και μεθόδους για «σπορά» της επανάστασης και σε άλλες κρατικές οντότητες, έξω από τη «μεγάλη χώρα των Σοβιέτ».
 
Ήταν και για την Ελλάδα εκείνη η τραγική δεκαετία του ’40 που (ευτυχώς για τη χώρα) η «σπορά» και η «εξαγωγή» δεν τελεσφόρησαν. Σήμερα, δυο γενιές μετά, στο ακριτικό ασίθι, είχαμε το θλιβερό προνόμιο να γίνουμε μάρτυρες και να διεκδικήσουμε την πατρότητα μιας νέας πολιτικής ορολογίας και «ειδικότητας» αυτών των ιστορικών απολιθωμάτων:
 
Την τελευταία οκταετία, εφευρέθηκε και ένας άλλος όρος: Η «εργολαβία της επανάστασης». Μια «εργολαβία» με «πιλοτική εφαρμογή» το Πάνω Μεραμπέλλο, και ιδεολογικό μέντορα ένα κενεόφρων καθηγητάκο, αινόμορο «διανοητή της Αριστεράς» και κακόγουστη τηλεοπτική γλάστρα και μαϊντανό. Ταυτόχρονα, δεδηλωμένο και ένθερμο υποστηρικτή του Γιωόπουλου και της 17Ν, που η πολιτική του θητεία (…περισσότερο απουσία) σε ανώτατο θεσμικό όργανο του Λασιθίου, που προέκυψε ως καθαρά προσωπική επιλογή του σημερινού Πρωθυπουργού και φίλου του, αποτέλεσε μια πρωτόγνωρη και καταγεγραμμένη ιστορική πολιτική παρακμή και όνειδος για το νομό Λασιθίου. Σήμερα, ελάχιστο χρόνο πριν τις εκλογές, στην Ελούντα έχει αναπτυχθεί μια ιδιάζουσα, επικίνδυνη και κατ’ αποκοπήν «εργολαβία» συγγενούς είδους με εκείνη του Επάνω Μεραμπέλου, που προοιωνίζει μάλλον περιπέτειες για τον τόπο…
 
Το αίτημα της Ελούντας, για δημιουργία ανεξάρτητου Δήμου δεν ήρθε τυχαία: Εδράστηκε και μορφοποιήθηκε ως συλλογική αντίδραση και αντίσταση, απέναντι στην ανυπαρξία έργων και δράσεων στην περιοχή από την παρούσα και προηγούμενη δημοτική αρχή. Ξεκίνησε ως μια δικαολογημένη και αναμενόμενη διέξοδο, στην απουσία του νέου Καποδιστριακού Δήμου από την Ελούντα, που αντιμετωπίζει χρόνια και τεράστια προβλήματα υποδομών και ανάπτυξης.
 
Περισσότερο όμως, το αίτημα, στηρίχτηκε (όπως αργότερα διαφάνηκε) στις ψεύτικες, ανέξοδες, απατηλές και λαϊκίστικες υποσχέσεις της παρούσας κυβέρνησης και προσωπικά του κ. Καραμανλή ως αρχηγού της αντιπολίτευσης, ότι ως κυβέρνηση θα «ανοίξει» τον Καποδίστρια. Ήταν την περίοδο που η άφρων Ν.Δ. και δεκάδες στελέχη της μοίραζαν αφειδώς υποσχέσεις και ακάλυπτες πολιτικές επιταγές, πυροδοτώντας εντάσεις και διχασμούς στις τοπικές κοινωνίες απανταχού στην Ελλάδα.
 
Δείγματα και μνημεία λαϊκισμού, ρεφορμισμού και πολιτικού αμοραλισμού που ξεκινούσαν από την ίδια τη Ριγήλης, και διαπερνούν μέχρι και σήμερα την πολιτική της πρακτική πλάι στη ….«σεμνότητα και την ταπεινότητα» των στελεχών της. Απέναντι σε αυτές τις ψευδείς και πλάνες υποσχέσεις, η Ελούντα ως αφελές θύμα, διάλεξε έναν διαφορετικό δρόμο για τη στήριξη και την τεκμηρίωση του αιτήμτός της στην κυβέρνηση.
 
Αυτός άλλωστε υποδείχτηκε και από επώνυμα στελέχη της και τους βαρύποτμους πρωτοσπαθάριους της… Ένα δρόμο τελείως διαφορετικό από την τραυματική εμπειρία που έζησε το Πάνω Μεραμπέλο, πλην όμως μετέπειτα αποδειχθέντα ως μια καλοστημένη παγίδα, στην πολιτική σκακιέρα των προσωρινών ωφελημάτων της Ν.Δ.
 
Η μέχρι τότε ενεργή συμμετοχή μου, και οι παρεμβάσεις μου, ερμηνευόταν με βάση την αναμενόμενη ικανοποίηση του αιτήματος, που οι ίδιοι οι κυβερνόντες ανέξοδα, πλην όμως ψευδώς είχαν τάξει…. Από τη χρονική όμως περίοδο και μετά που η απατηλή υπόσχεση, το δέλεαρ και η ακάλυπτη πολιτική επιταγή αποκαλύφτηκαν, ήταν ξεκάθαρο ότι υπογράφηκε και η ληξιαρχική πράξη θανάτου του αιτήματος για δημιουργία του Δήμου Ελούντας.
 
Έπαυε πλέον να καθίσταται αναγκαία και ωφέλιμη κάθε προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση και η πολιτική εκτίμηση των πραγμάτων κέλευε την αυτοδιάλυση της συντονιστικής επιτροπής αγώνα. Παρ’ όλα αυτά, η συσταθείσα συντονιστική επιτροπή, συνέχιζε τη δράση της ως εξωθεσμικός και παρακρατικός θύλακας, «επαναστατικής γυμναστικής» που συντηρούσε και επικαιροποιούσε το «αίτημα του Δήμου», καθοδηγούμενη από γνωστό ελουντιανό πολιτικό στρατολόγο, επιστρατευμένο σταυλάρχη της Ν.Δ. και ειδικευμένο στις «εργολαβίες επαναστάσεων», δεξί χέρι και κουβικουλάριο του μοιραίου «κομμαντάτε» και «διανοητή» της Αριστεράς, που διακρίθηκε με τα επαναστατικά του φυσεκλίκια στο αντάρτικο του Πάνω Μεραμπέλλου τα προηγούμενα χρόνια, και που σήμερα απολαμβάνει τους καρπούς της «επανάστασής» του στη νύμφη του Θερμαϊκού, όπως ο σύντροφος Φιντέλ τα πούρα Cohiba της δικής του επανάστασης στο μέγαρο του Λαού της Αβάνας, καμαρώνοντας για τα 50 χρόνια «προόδου» του Κουβανικού «θαύματος»…
 
Αντί αυτό το μόρφωμα που αποκαλείται σντονιστική επιτροπή, να καταγγείλει την απροκάλυπτη δημαγωγία και ξετσίπωτη αθέτηση της υπόσχεσης της κυβέρνησης, αντί να εξηγήσει στους πολίτες την ωμή καπηλεία, κοροϊδία και εμπαιγμό των κυβερνώντων απέναντι σ’ ένα δίκαιο αίτημά τους, διολισθαίνουν στην παράταση ενός νέου απροκάλυπτου εμπαιγμού απέναντι σε μια απολίτικη και ήσυχη κοινωνία όπως εκείνη της Ελούντας και των χωριών.
 
Τα «πολιτικά συναιτεράκια» (η πολιτική παράγκα που λέγαμε πιο πάνω…), αποφάσισαν να συνεχίσουν την παράσταση της φαρσοκμωδίας αδιαφορώντας για τις συνέπειες που αυτή θα έχει για τον τόπο. Αποφάσισαν όχι μόνο την αυτόνομη κάθοδο στις επερχόμενες εκλογές, αλλά εξακολουθούν να προτάσσουν ως σημαία τους και να επικαιροποιούν το αίτημα της ….απόσχισης και της αυτονόμησης! Την ίδια στιγμή που και τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας του τόπου, ξεκάθαρα έχουν μιλήσει για το θέμα αυτό, δηλαδή ότι θα οδηγηθούμε σε ακόμη μεγαλύτερες συνενώσεις. Δεν έχουν καταλάβει καθόλου όλοι αυτοί οι φίλοι, ότι εξωθούν την τοπική κοινωνία σ’ ένα ακραίο φανατισμό, σ’ έναν αντικαποδιστριακό φονταμενταλισμό και σ’ ένα ολισθηρό δρόμο χωρίς επιστροφή που καρέ-καρέ ακολουθεί το έργο που παίχτηκε τα περασμένα χρόνια στο Πάνω Μεραμπέλο.
 
Μάλιστα, με πρωταρχικό πρωταγωνιστή και εμπνευστή τον ίδιο «εργολάβο» και με παρόμοιες μεθόδος. Μια απ’ αυτές η αναδυόμενη ιδεολογική τρομοκρατία σε κάθε αντίθετη άποψη… Δεν έχει καμία απολύτως πρακτική πολιτική αξία το ποσοστό που θα πάρει ο συνδυασμός και το οποίο επιθυμούν να μετατρέψουν σε «δημοψήφισμα» που θα σταλεί στην κυβέρνηση. Η μια αφέλεια πάνω στην άλλη, το ένα σφάλμα μετά το άλλο. Οι «μέντωρες» και η «πολιτική παράγκα», θέλουν να εξαγοράσουν πολιτικό χρόνο σε όφελος της κυβέρνησης και δε διστάζουν να συνεχίζουν ακόμη να τάζουν και τα πιο απίθανα ψεύδη σε έναν κόσμο, που απλώς «του αρέσει να τ’ ακούει» ότι θα τον κάνουν Δήμο…Η αποθέση της εξαπάτησης και του πολιτικού αμοραλισμού…
 
Η πολιτική, όπως και η ίδια η ζωή, είναι ένα δυναμικά εξελισσόμενο φαινόμενο. Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, τα πάντα ρει. Σήμερα, τίποτα δεν είναι το ίδιο όπως ήταν χτες. Και σήμερ, στη παρούσα χρονική στιγμή, δεν συμφέρει πολιτικά και αναπτυξιακά την Ελούντα η αυτόνομη κάθοδός της. Η ψυχρή λογική επιτάσσει την ένταξη στους δυο μεγάλους συνδυασμούς του Καποδιστριακού Δήμου. Στην αντίθετη περίπτωση, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, ότι η επιχειρούμενη πολιτική αυτόνομης εκλογικής καθόδου, είναι ένας μοναχικός, ολισθηρός και αδιέξοδος δρόμος που θα αποτελέσει ένα τραγικό διαβατήριο με απρόβλεπτες και οδυνηρές εξελίξεις για την προοπτική και το μέλλον αυτής της γεωγραφικής ενότητας, που χτυπά η καρδιά του τουρισμού της χώρας μας.
 
Το οδυνηρό και ζοφερό κόστος αυτής της κατάληξης προφανώς δεν μπορεί κάποιος να το διακρίνει στο κοντινό μέλλον. Στην πολιτική πρέπει πάντα να βλέπουμε πίσω απ’ τις γραμμές των οριζόντων. Ακέραια την ευθύνη γι’ αυτή την εξέλιξη τη φρει η «νέα διακυβέρνηση» με ηθικό αυτουργό τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, τους πρωτοκλασάτους εξκουβίτορες του Μαξίμου και τους κομματικούς σφουγγοκολάριους. Ήταν όλοι αυτοί που αντί να επουλώσουν πληγές, τις κράταγαν ανοιχτές για πρόσκαιρα πολιτικά και κομματικά οφέλη… Πως θα προωθηθούν οι μεγάλες και τιτάνιες παρεμβάσεις που χρειάζονται στην περιοχή; Ποιοι και πόσοι θεσμικοί εκπρόσωποι, δεδομένου του ευνουχισμού αρμοδιοτήτων των τοπικών συμβουλίων, θα προωθήσουν και θα στηρίξουν τις μεγάλες και ολοκληρωμένες περιβαλλοντικές και χωροταξικές παρεμβάεις στην περιοχή, τις αστικές αναπλάσεις, τα συγκοινωνιακά και υδραυλικά προβλήματα, την ανεξέλεγκτη οικιστική εξάπλωση, την περιβαλλοντική υποβάθμιση και την τουριστική έκρηξη χωρίς κανόνες και περιορισμούς και γενικά το έλλειμμα των υποδομών;
 
Σημάδια σημειακής κατάλυσης του κράτους και κάθε νομιμότητας (…) είναι εμφανή στην περιοχή ήδη από αυτή την τετραετία, χωρίς να μιλά κανένας… Που θα οδηγήσει λοιπόν αυτός ό άμετρος και κυοφορούμενος φανατισμός κάποιων; Που θα οδηγήσει αυτό το αντάρτικο χωρίς καμιά προοπτική και αποτέλεσμα; Ποιοι είναι όλοι αυτοί οι ταγοί της Ελούντας που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην υπονόμευση και στην καταστροφή έναν ολόκληρο τόπο;
 
Ποιοι είναι όλοι αυτοί που εξακολουθούν να βαυκαλίζουν, να πααμυθιάζουν και να φανατίζουν μια ολόκληρη κοινωνία με φρούδες και ανέφικτες υποσχέσεις και μια κοντόφθαλμη λογική, για να καρπωθούν πρόσκαιρα πολιτικά και κομματικά οφέλη, αντί να καταγγέλλουν την κυβέρνηση για την εξαπάτηση που τους σέρβιρε; Αν νομίζουν όλοι αυτοί οι αγαπητοί φίλοι μου της Ελούντας ότι σχεδιάζουν και θα υλοποιήσουν μια επανάσταση τον ερχόμενο Οκτώβρη, κάνουν φοβερό και οδυνηρό σφάλμα. Άλλωστε, ιστορικά καμιά Οκτωβριανή Επανάσταση δεν είχε ευοίωνο τέλος. Υπάρχουν τα πρόσφατα παραδείγματα.
 
Ας μην επαναλαμβάνουμε την ιστορία ως φάρσα. Ας μην «έσται η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης». Ας βρουν μόνοι τους τον από μηχανής Θεό, σ’ αυτό το αδιέξοδο που έφεραν τους συντοπίτες τους. Ποτέ δεν είναι αργά…
 
 
ΚΩΣΤΗΣ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗΣ
Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ

Print Friendly, PDF & Email

Από manos