Η Κινηματογραφική Λέσχη Αγίου Νικολάου προβάλει απόψε την ταινία «Ανοιχτές Καρδιές» της Δανέζας σκηνοθέτιδας Σούζαν Μπίερ (Κινηματογράφος Ρεξ, 9:30 μμ). Η ταινία αφηγείται την ιστορία δύο ζευγαριών των οποίων οι (φαινομενικά) εύρυθμες ζωές ανατρέπονται από ένα απρόσμενο, τραγικό γεγονός και από τις ανατροπές που επιφέρει. Ο γιατρός Νιλς αναλαμβάνει τη θεραπεία του Γιοακίμ όταν ο τελευταίος τραυματίζεται σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα υπεύθυνη για το οποίο είναι η γυναίκα του γιατρού, Μαρί.
Ο Γιοακίμ παραμένει παράλυτος, και μέσα στον θυμό και την αυτοαπόρριψή του, απομακρύνει τη γυναίκα του, Σέσιλι, η οποία βρίσκει στήριγμα και παρηγοριά στον Νιλς…
Μετά από δύο γνωστές Χολιγουντιανές ταινίες, η αποψιν προβολή μας δίνει τη δυνατότητα να γνωρίσουμε το έργο μιας ταλαντούχας σκηνοθέτιδας από τη Δανία. Ίσως της πιο ενδιαφέρουσας χώρας, από κινηματογραφική άποψη, στην Ευρώπη τα τελευταία δέκα χρόνια.
Η ιστορία της ταινίας είναι φτιαγμένη από το υλικό των μελοδραματικών ταινιών των δεκαετιών του ’50 και του 60. Είναι αν θέλετε παρόμοια ακόμα και μ’ εκείνες που παρακολουθούμε στις σημερινές τηλεοπτικές σαπουνόπερες.
Όμως η Σούζαν Μπίερ δημιουργεί μία ταινία πολύ πιο ενδιαφέρουσα από τα σημερινά τηλεοπτικά προϊόντα.Κατ’ αρχάς, ακολουθεί πιστά τους κανόνες του περίφημου μανιφέστου «Δόγμα 95» του σμπατριώτη της Λας φον Τρίερ.
Δηλαδή, αρνείται να καταφύγει στην ευκολία των σκηνών δράσης και των ειδικών εφέ, κινηματογραφεί σε αληθινούς χώρους χωρίς καμία χρήση σκηνικών και επιπρόσθτου φωτισμού, η κάμερα είναι χειροκίνητη ενώ χρησιμοποιεί μουσικά θέματα μόνο στις περιπτώσεις που αυτά μπορούν να εντοπιστούν σε μια σκηνή. Και γιατί τα κάνει όλα αυτά;
Μα ακριβώς επειδή θέλει να προχωρήσει πέρα από τους κανόνες του κλασικού μελοδράματος. Πως; Μα με το να προσεγγίσει το θέμα της όσο γίνεται πιο άμεσα και ρεαλιστικά. Δεν την ενδιαφέρει τόσο ο εύκολος συναισθηματισμός, αλλά η εκ βαθέων σκιαγράφηση των χαρακτήρων τεσσάρων «τακτοποιημένων» ηρώων. Δεν την ενδιαφέρουν τα παιχνίδια της μοίρας, αλλά οι δικές μας αντιδράσεις σ’ αυτά.
Η Μπίερ κοιτά τους ήρωές της καθώς πασχίζουν να ισρροπήσουν ανάμεσα στις περιστάσεις που τους τυχαίνουν και, κυρίως, σ’ αυτές που οι ίδιοι δημιουργούν ως συνέπεια των πρώτων!
Χρησιμοποιεί ενσυνείδητα τον σκληρό κόκκο της εστίασης για να τονίσει την απουσία της επαφής και τη συναισθηματική ερήμωση των ηρώων της.
Δεν δημιουργεί μια «τραγική ιστορία αγάπης» αλλά ένα τραχύ, διεισδυτικό, μελοδραματικό φιλμ της σχολής του «Δόγματος». Ανθρώπινη και τρυφερή, πικρή και ισοπεδωτική, η ταινία είναι μια οδυνηρή διερεύνηση των ανθρώπινων σχέσεων.
Μοναδικά – και ενίοτε αμήχανα (στην ταινία τονίζεται ίσως κάπως παραπάνω και η ερωτική πτυχή του θέματος)- για το θεατή διεισδυτική.
Εν ολίγοις, ένα καυτό φιλμ από την παγωμένη Δανία, ίσως «ανυπόφορο» ακόμα και για μας, τους θεωρητικώς «φλογερούς» Μεσογειακούς…
Η Κινηματογραφική Λέσχη
