ο Μητροπολίτης Ιεραπύτνης και Σητείας Ευγένιος
ο Μητροπολίτης Ιεραπύτνης και Σητείας Ευγένιος

«Η του Κυρίου ανάστασις της ανθρωπίνης φύσεως εστίν ανανέωσις και … αναζώωσις και ανάπλασις και προς ζωήν αθάνατον επανέλευσις» (αγ. Γρηγόριος Παλαμάς).

Αγαπητοί εν Χριστώ Αδελφοί και τέκνα φωτόμορφα της Εκκλησίας,

Χριστός Ανέστη!

Λαμπαδηφόροι και φέτος εμείς οι του αμπελώνος εργάτες και πάντες όσοι διήλθετε το της νηστείας μέγα πέλαγος εξερχόμεθα για «να κηρύξωμεν τον της Αναστάσεως λόγον» «του τάφου ανεωγμένου και του άδου οδυρομένου». Και «πιστεύομεν, δι o και λαλούμεν» (Β´ Κορ. 4, 13).

Το χαρμόσυνο τούτο άγγελμα είναι πηγή ζωής και χαράς, ομολογία πίστεως. Είναι υπόμνηση για τη νίκη κατά της αμαρτίας, κατά του διαβόλου και κατά του θανάτου.  Ο Αθάνατος Θεός κατέβηκε στον τάφο, κατήργησε τη δύναμη του άδη, «εξήλθε νικών και ίνα νικήσῃ» (Αποκ. 6, 2) και χαρίζει σ’ όλους την ανάσταση και την αιώνια ζωή.

Η Ανάσταση του Χριστού μας διδάσκει ότι:

Ο Ιησούς Χριστός αποκαθιστά τις νεκρωμένες λειτουργίες και ανιστά το σώμα μας. Αυτό συνήθιζε να πράττει στην επίγεια ζωή και δράση Του. Αποκατέστησε την όραση του τυφλού. Χάρισε τη λαλιά και την ακοή του κωφάλαλου. Έδωσε το βάδισμα στον παράλυτο. Χάρισε τη ζωή και την ανάσταση στον μονάκριβο υιό της χήρας της Ναΐν, στην κόρη του Ιαείρου και στον τεταρταίο Λάζαρο. Ήταν η αρχή για να πιστέψομε και στη δική Του Ανάσταση. Είναι «ο και νεκρών και ζώντων την εξουσίαν έχων» Θεός και ο ζωοποιός λόγος Του είναι όχι μόνο θεραπευτικός, αλλά πέρα από κάθε φυσική αναγκαιότητα και περιορισμό. Είναι πολύ χαρακτηριστική η Προφητεία του Προφήτου Ιεζεκιήλ, όπου περιγράφεται θαυμάσια η ανάσταση των σωμάτων (Ιεζ. 37, 1-14). Δεν είναι τυχαίο, ότι τα οστά δεν διαλύονται και παραμένει ο ανθρώπινος σκελετός για να πάρει σάρκα και νεύρα και ψυχή, προκειμένου να παρουσιασθεί, κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Να κριθεί πάλι ως πρόσωπον και εικόνα Θεού, ως άνθρωπος με σώμα και ψυχή. Το σώμα, όπως και ολόκληρος ο άνθρωπος, ανήκει στον Κύριο. «Το σώμα τω Κυρίω, και ο Κύριος τω σώματι» (Α  Κορ. 6,13).

Η Ανάσταση του Κυρίου σημαίνει ότι:

Η αναστημένη φύση του Χριστού είναι η ελεύθερη από τη φθορά και τον θάνατο, που ήταν φύση του ανθρώπου. Ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε, άρα και εμείς θα αναστηθούμε. Παραιτήθηκε από κάθε απαίτηση υπαρκτικής αυτοτέλειας και ανεξαρτησίας. Έζησε και δίδαξε τη μέχρι σταυρού υπακοή στο θέλημα του Πατρός και φανέρωσε έτσι οντολογικά και υπαρξιακά ως γεγονός ιστορικό και αδιαμφισβήτητο την Ανάστασή Του και την ανάσταση του ανθρώπου. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο πρώτος αναστημένος άνθρωπος, για να ακολουθήσουν και όλοι οι άνθρωποι. Είναι ο «πρωτότοκος των νεκρών» και η αρχή της κοινής ανάστασης όλων μας. Η φύση, που είναι ελεύθερη από τους περιορισμούς των φυσικών νόμων, αντλεί την ύπαρξή της από τον ίδιο τον Θεό και γι᾽ αυτό δεν πεθαίνει. Γιατί αν και κτιστή, υπάρχει και ζει αιώνια με τον τρόπο του άκτιστου, και όχι με τον τρόπο του κτιστού.

Η Ανάσταση του Κυρίου, επιπλέον, δηλώνει ότι:

Το σώμα του ανθρώπου έχει ανεκτίμητη αξία και υπηρετεί υψηλό προορισμό! Έχει δημιουργηθεί για να αναστηθεί και έχει αξία γιατί επιδέχεται ανάπλαση, ανανέωση, και επανέλευση στην αιώνια ζωή. Το αναστημένο σώμα του Χριστού είναι το ίδιο σώμα με το δικό μας και έχει τα ίδια χαρακτηριστικά. Όμως είναι και διαφορετικό. Είναι σώμα κτιστό με άκτιστη χάρη, είναι πνευματικό και άφθαρτο. Είναι αισθητό με έκδηλα τα σημάδια του πάθους, ψηλαφητό και άϋλο. Ελεύθερο και ανεμπόδιστο από τον χώρο και τον χρόνο. Ο αναστημένος Χριστός εισέρχεται «των θυρών κεκλεισμένων», συζητεί με τους Μαθητές προς Εμμαούς και πάλι γίνεται άφαντος, αναλαμβάνεται από μπροστά τους για να ενθρονίσει τη φύση του ανθρώπου στα δεξιά του Πατρός «δοξάσατε δη τον Θεόν εν τῳ σώματι υμών και εν τῳ πνεύματι υμών» (Α΄ Κορ. 6,20).

Αγαπητοί μου Αδελφοί!

Το σώμα του ανθρώπου, όσο ασθενικό και αν είναι, έχει μέσα του την αθάνατη ψυχή. Γι᾽ αυτό έχει ανεκτίμητη αξία, αιώνια και διαχρονική. Σώμα και ψυχή, σε αρμονική συνύπαρξη και ενότητα, ορίζουν τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο, δηλ. «το συναμφότερον», και η ένωση αυτή παραμένει αιώνια. «Το εκ της αμφοτέρων συμπλοκής καλείται άνθρωπος», λέγει ο άγιος Ιουστίνος, δίνοντας τον ορισμό του ανθρώπου. Το ανθρώπινο πρόσωπο δέχεται την κάθαρση, τον αγιασμό και τη θέωση και περιμένει την Ανάσταση κατά τη Δευτέρα του Κυρίου έλευση και παρουσία.

Έτσι, το ανθρώπινο σώμα δεν είναι δική μας υπόθεση η επιλογή. Δεν είναι ανεξάρτητο από το μυστήριο της ζωής και τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Δεν είναι δικό μας για να το διαθέτομε, όπως θέλομε. Δεν είναι κτήση μας, αλλά χρήση μας. Πλάστηκε για την Ανάσταση και τη μετά θάνατον ζωή και όχι για να καεί και να εξαφανιστεί. Δεν τελειώνουν όλα στον τάφο. Ούτε απαλλάσσεται ο άνθρωπος από την ευθύνη του με το να κάψει το σώμα του και να απαλλαγεί από την ταφή του. Ούτε θεσμοθετεί νόμους για ευχάριστο και ανώδυνο τέλος, για ευθανασία και για αποτέφρωση, όπως πρόσφατα το Ελληνικό Κοινοβούλιο, αγνοώντας τη μακραίωνη παράδοσή μας. Η ευθανασία και η καύση των νεκρών είναι άρνηση για τη ζωή, αντίδραση και υπεκφυγή από τις δοκιμασίες και τις θλίψεις. Είναι απιστία και άρνηση του Σταυρού και της Αναστάσεως, της πέραν του τάφου ζωής. Είναι ταφή κατά μίμηση της ταφής του Χριστού. Γιατί ο Θεός Πατέρας έχει την αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου, για να έχει και το τέλος δικό Του (άγιος Ιω. Χρυσόστομος).

Η ταφή για την Εκκλησία έχει αιώνια αξία, ενώ η καύση του σώματος έχει μηδενιστικό χαρακτήρα. Είναι πράξη εικονοκλαστική. Είναι ένας «βιασμός» της φύσεως, αφού ο φυσικός τρόπος είναι η αποσύνθεση. Η καύση σημαίνει το τέλος του ανθρώπου και την επιστροφή στο μηδέν, στην εφάμαρτη πάλι αυτονόμηση ιδεολογημάτων και ανεύθυνων επιλογών. Ενώ ταφή, κατά μίμηση του Κυρίου, σημαίνει ελπίδα και προσδοκία Αναστάσεως. Αυτό αποδεικνύουν τα σώματα των Αγίων, τα άγια Λείψανα, που ευωδιάζουν και θαυματουργούν, τρανή απόδειξη και ζωντανή μαρτυρία της Αναστάσεως του Κυρίου και του ανθρώπου διαχρονικά.

Γι  αὐτό η Ορθόδοξη Εκκλησία ονομάζεται Εκκλησία της Αναστάσεως και καταδικάζει την καύση των νεκρών. Για τον Ιησού Χριστό όλοι είμαστε ζώντες -παρόντες- γιατί Εκείνος είναι η χώρα των ζώντων. Τους νεκρούς χριστιανούς η Εκκλησία τους ονομάζει κεκοιμημένους και τα νεκροταφεία κοιμητήρια. Εκεί μέσα στον τάφο κοιμούνται προς καιρόν, αναπαύονται και περιμένουν την Ανάσταση, δηλ. τη Δευτέρα του Κυρίου παρουσία. Οι αρχαίες νεκρικές τιμές και η φροντίδα των νεκρών είναι παράδοση, η δε επίσκεψη στους τάφους αγαπημένων προσώπων μας παρηγορεί, μας συνετίζει και μας διδάσκει, γιατί χαρίζει πίστη και ελπίδα για την πέραν του τάφου ζωή.

Ας μην επηρεαζόμαστε, λοιπόν, από συνθήματα ξένα, που μεταβάλλουν την ιστορία και την παράδοσή μας από εσωτερική εμπειρία και ζωή πνευματική, εφεύρημα και άποψη προσωπική, επιλογή χρήσιμης ή θετικής γνώσεως, αλλοτριωμένης όμως από το πάθος ή τη μωρία του Σταυρού. Γιατί δεν έχει αξία το τι λέμε ή τι κάνομε, αλλά το τι είμαστε και το τι μπορούμε να γίνομε. Τα ποικίλα ιδεολογικά ρεύματα επιτείνουν την αλλοτρίωση και βαθαίνουν κάθε λογής κρίση αμφισβήτησης και αποϊεροποίησης της ίδιας της ζωής και του ανθρώπινου προσώπου. Η Ανάσταση του Χριστού χαρίζει τη διαχρονική αξία του ανθρώπινου προσώπου και δίδει νόημα και μέλλον στη ζωή του πιστού. Ο κενός τάφος και τα «οθόνια» (οι νεκρικοί επίδεσμοι) μας προαναγγέλλουν την Ανάσταση. Η ταφή του Κυρίου μας οδηγεί στη δική μας ταφή με θέα το δικό μας σώμα, τη δική μας μορφή, γιατί υπάρχει και άλλη ζωή, η πέραν του τάφου ζωή.

Παρά τις ακοές πολέμων, τη κλαγγή των όπλων, τις στρατιές των προσφύγων και τις ακαταστασίες της εποχής μας, ο Ιησούς Χριστός θα αναστηθεί ξανά από αγάπη προς όλους μας για να μας δώσει ελπίδα και ζωή. Θα αναστηθεί και πάλι «ως βροτός τεθεωμένος κατάστικτος τοις μώλωψι, αλλά και πανσθενουργός» (Κανών Μεγ. Σαββάτου), δηλ. Παντοδύναμος, Εξουσιαστής ζώντων και νεκρών, Άρχων ειρήνης και Πατήρ του μέλλοντος αιώνος.

Αυτώ η δόξα, το κράτος, η τιμή και η προσκύνησις εις τους αιώνας. Αμήν.

Ἀδελφοί, «Χριστός Ανέστη»,

«Αληθώς Ανέστη» ο Κύριος!

Άγιον Πάσχα 2016

† Ο Ιεραπύτνης και Σητείας ΕΥΓΕΝΙΟΣ

Διάπυρος προς τον Αναστάντα Κύριον ευχέτης πάντων υμών

Print Friendly, PDF & Email

Από giorgos