Αφίσσα της ταινίας

Iklimler

Η Κιν. Λέσχη Αγ. Νικολάου προβάλει απόψε το βράδυ στο REX (21:30) την ταινία «Κλίματα Αγάπης» (Iklimler) του εξαιρετικού Τούρκου σκηνοθέτη Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν. Μία ταινία-ταξίδι από το δυνατό φως (τα ηλιόλουστα μικρασιατικά παράλια) προς την γκρίζα και παγερή ψυχή της Τουρκίας: τα βάθη της χιονισμένης Ανατολίας. Ένας αόρατος κύκλος που ανοίγει με την εκπνοή του καλοκαιριού στα ερείπια ενός αρχαίου ιωνικού ναού και κλείνει σε ένα έρημο χιονισμένο τοπίο με τους δύο πρωταγωνιστές ανήμπορους να επικοινωνήσουν.

Ο Τσεϊλάν σκηνοθετεί μια προσωπική ταινία που διαπραγματεύεται την κρίση στις σχέσεις ενός ζευγαριού, δοσμένες με ειλικρίνεια, λεπτότητα και με μια προσέγγιση που θυμίζει τις ταινίες του Αντονιόνι. Μετά το αριστουργηματικό «Μακριά», ο σκηνοθέτης επιστρέφει στα βασικά θεμέλια του σινεμά (χώρος & χρόνος) και τα αξιοποιεί στο έπακρο. Δεν είναι μόνο η χρήση των κλιματολογικών αλλαγών και το παιχνίδι με την γεωγραφία της Τουρκίας.
Είναι, επίσης, η σοφή χρήση των μονοπλάνων και των μεγάλων σεκάνς, που απαιτούν υπομονή αλλά αποδίδουν θεαματικούς καρπούς κατά την εξέλιξη του φιλμ. Είναι η επιμονή σε λεπτομέρειες, στα μάτια, τα χέρια, την έκφραση του προσώπου, αλλά και σε διάφορα αντικείμενα, που δημιουργεί την ατμόσφαιρα του αδιεξόδου και της αποξένωσης.

Κάθε πλάνο στην ταινία έχει τη σημασία του. Κάθε φόντο τον ρόλο του. Κάθε εναλλαγή την ουσία της. Η σχέση του ενός με το άλλο «σημείο» – του ενός με το δεύτερο πρόσωπο ή του πρωταγωνιστή με τον περιβάλλοντα χώρο – αποκωδικοποιεί αισθήματα, συγκρούσεις, χαρακτήρες, εσωτερικές διεργασίες.
Πέρα όμως από τις παραπάνω φορμαλιστικές αναφορές, ο Τσεϊλάν είναι μέγας γνώστης των λεπτομερειών αυτής της συναρπαστικής τελετής ανθρωποφαγίας που λέγεται έρωτας. Σάρκα, ιδρώτας, αισθήματα, ποιητικές εικόνες και η ομορφιά, όλα μαζί μετουσιώνουν την ταινία σε εξαίσιο υπαρξιακό δράμα-ελεγεία για το θάνατο μιας φθαρμένης ανθρώπινης σχέσης, και την ανικανότητα ενός ανθρώπου να γευτεί την ευτυχία.

Δεν είναι τυχαίο ότι από τον κύκλο των εποχών του χρόνου, που αποτελούν το αραχνοΰφαντο φόντο στην ιστορία της ταινίας λείπει μόνο η άνοιξη. Εσωτερικός λυγμός και απελπισία, που όμως λυτρώνουν όπως μόνο τα σπουδαία έργα τέχνης μπορούν.

Print Friendly, PDF & Email

Από manos