Μοιραίος ΧαρακτήραςΗ Κινηματογραφική Λέσχη Αγίου Νικολάου προβάλει απόψε την ταινία «Μοιραίος Χαρακτήρας» του Ολλανδού σκηνοθέτη Μάικ Βαν Ντίεμ (στον κινηματογράφο REX, 9:30 μμ). Η ιστορία της ταινίας διαδρματίζεται στο Ρότερνταμ τη δεκαετία του 1920. Κύριος ήρωας είναι ο Κάτα, ένας νεαρός δικηγόρος, ο οποίος συλλαμβάνεται από την αστυνομία ως ο κύριος ύποπτος για ένα φόνο – εκείνον του πατέρα του, ενός μισάνθρωπου δικαστικού κλητήρα.
 
Ο Βαν Ντίεμ διαλέγει να αφηγηθεί την ιστορία του σε παρελθόντα χρόνο, μέσω των διηγήσεων και των αναμνήσεων του ήρωα του. Μ’ αυτό τον τρόπο μαθαίνουμε για την παιδική του ηλικία και τη ζωή του έως τη δολοφονα του πατέρα του.
 
Ο Κάτα είναι νόθο παιδί του δικαστικού κλητήρα. Συναισθηματικά αποξενωμένος από την μητέρα του, μεγαλώνει μισώντας όλο και περισσότερο τον πατέρα του ο οποίος φαίνεται να κάνει ότι μπορεί για να τον εμποδίσει στη ζωή του.
 
Απάνθρωπος, σκληρός και άκαρδος με όσους έχουν ανάγκη, ο πατέρας του φαίνεται να τον χρησιμοποιεί ως πιόνι σ’ ένα βασανιστικό παχνίδι εκδίκησης απέναντι στη μητέρα του, την οικονόμο του σπιτιού, η οποία αρνείται επιμόνως να τον παντρευτεί.
 
Σε πρώτη ανάγνωση, η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού ο οποίος, παρ’ όλα τα εμπόδια και τις δυσκολίες, καταφέρνει να επιτύχει, με κύριο κίνητρο το μίσος για τον πατέρα. Αρκετές φορές φέρνει στο νου τα πιο σκοτεινά επεισόδια και τα τρομερά οικογενειακά μυστικά που στοίχειωναν τις ιστορίες της Βικτωριανής Αγγλίας.
 
Ωστόσο η ταινία προχωρά πολύ πιο πέρα από τα στερεότυπα των οικογενειακών μελοδραμάτων. Κατ’ αρχάς η ένταση των συναισθημάτων κόβει την ανάσα. Η ταινία αιμορραγεί με τα αβυσσαλέα αισθήματα μίσους και εκδίκησης μεταξύ παέρα και γιου.
 
Ξεπερνάει κάθε όριο συνηθισμένων καταστάσεων, σε σημείο που οι ήρωες να φαντάζουν ως καρικατούρες. Κι’ όμως ο Βαν Ντίεμ κατορθώνει να τους παρουσιάσει μ’ ένα εντυπωσιακό βάθος ανθρωπιάς και ως εκ τούτου να μας κάνει να παρακολουθούμε τις δοκιμασίες τους με αμείωτο ενδιαφέρον. Εικαστικά η ταινία είναι έξοχη.
 
Η αναπαράσταση του Ρότερνταμ της δεκαετίας του 20 είναι εντυπωσιακή. Τα σκηνικά και οι φωτισμοί υποβάλουν με τις ζοφερές σκιές και το σκοτεινό κλίμα της μεσοπολεμικής Ευρώπης του 20ου αιώνα. Η χρήση της περιβάλλουσας αρχιτεκτονικής και το πως επιδρά και σαρκάζει τους ήρωες παραπέμπει στο ύφος των ταινιών των εξπρεσιονιστών Γερμανών σκηνοθετών της ίδιας περιόδου.
 
Επίσης, η μονότονη, σε βαθμό ασφυξίας, θάλασσα των μαύρων κοστουμιών των υπαλλήλων, η έντονη παρουσία του γκρίζου ουρανού και ο τόνος των χρωμάτων, μας θυμίζουν τη “Δίκη” του Όρσον Γουέλς. Σκοτεινή και πικρή, οδυνηρή αλλά και μαγευτική, όπως όλες οι οικογενειακές έριδες, η ταινία μας καθηλώνει από την πρώτη σκηνή, έως το απρόσμενο τέλος, όταν όλα τα μυστικά βγαίνουν στο φως και τα βασανιστικά ερωτήματα βρσκουν τις απαντήσεις τους.
 
Είναι αλήθεια ότι η αποψινή ταινία είναι αρκετά “τρελή” για να μπορούσε να είχε γυριστεί από ένα Χολυγουντιανό στούντιο. Κι όμως, αν και δεν θα μπορούσαν να την είχαν δημιουργήσει οι ίδιοι, της έδωσαν το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας το 1998, καθώς και διθυραμβικές κριτικές κατά τη διάρκεια της προβολής της. Εκρηκτική και γοητευτικά παράξενη, μας υπόσχεται ένα δίωρο κινηματογραφικής απόλαυσης.
 
Κινηματογραφική Λέσχη

Print Friendly, PDF & Email

Από manos