Σκηνή από τη ταινία

Ο αδελφός μου

Η Κιν. Λέσχη Αγ. Νικολάου προβάλει απόψε το βράδυ στο REX (9.30 μμ) την ταινία «Ο αδελφός του» του Πατρίς Σερό. Είναι η προτελευταία ταινία του σπουδαίου Γάλλου σκηνοθέτη, και αυτή που γύρισε μετά την επίμαχη «Σαρκική εξάρτηση». Βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Φιλίπ Mπεσόν (κυκλοφορεί από τις «Eκδόσεις Kαστανιώτη») και αφηγείται την ιστορία δύο αδελφών που συναντιούνται ύστερα από καιρό, όταν ο ένας κινδυνεύει να πεθάνει από μια σπάνια αρρώστια του αίματος.

Παρά το θέμα που θα μπορούσε να οδηγήσει σ’ ένα συγκινητικό μελόδραμα, ο Σερό επιλέγει ένα κλινικό τρόπο αφήγησης προσπαθώντας να καταγράψει όσο πιο αντικειμενικά γίνεται τους χαρακτήρες των δύο αδερφών. Την ίδια στιγμή, η αργή και βασανιστική πορεία προς το θάνατο σκηνοθετείται με σπάνια ένταση και αίσθηση ισορροπίας, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο καρέ. Χωρίς πολλές ψυχαναλυτικές περιστροφές και άλλα προσχήματα ξεγυμνώνει τη σχέση μας με το επερχόμενο και αναπόφευκτο μοιραίο και διαλύει κάθε ίχνος ασφάλειας που αισθανόμαστε βυθισμένοι στη θέση του θεατή.
Ο Σερό σκηνοθετεί ρεαλιστικά, με λιτότητα και ακρίβεια ντοκιμαντερίστα, δουλεύοντας με τρία βασικά υλικά: το ανθρώπινο σώμα, τα αισθήματα, και το βλέμμα. To άρρωστο σώμα του μεγάλου αδελφού, που καταρρέει ματώνοντας και προκαλώντας πόνο, «εκτίθεται» για να προκαλέσει το βλέμμα του μικρότερου αδελφού. Αξιοποιώντας στο έπακρο την «πρωτόγονη» αυτή συνομιλία βλέμματος και σώματος, ο Σερό χτίζει από την αρχή τη σχέση των δύο αδελφών. Oι ερμηνείες του Mπρουνό Tοντεσκινί (ο μεγάλος αδελφός) και του Eρικ Kαραβακά (ο μικρός αδελφός) είναι θαυμάσιες.
Αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι η θεματική του θανάτου και της απώλειας συναντάται ολό και πιο συχνά στον κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια. Είναι λοιπόν η αρρώστια αυτή που δίνει το στίγμα στη σύγχρονη κοινωνία; Είναι, μάλιστα, η μόνη ικανή να κινητοποιήσει τις νωθρές και απρόθυμες ανθρώπινες σχέσεις; Έτσι φαίνεται.. Και αυτή η διαπίστωση ίσως να λέει τα πάντα για τους καιρούς που ζούμε.
Πάντως, πέρα απ’ αυτές τις σκέψεις, την ψυχρή αντικειμενικότητα και το ισχυρότατο σοκ που μεταδίδει στους θεατές, στην ταινία υπάρχει μια αίσθηση ανθρωπιάς και τρυφερότητας που ο Σερό υποβάλλει με λεπτότητα και μαεστρία. Δύσκολα θα κρατήσουμε το δάκρυ στην άκρη των ματιών όταν θ’ ακούσουμε την Μάριαν Φέιθφουλ απόψε να τραγουδάει: "It is strange to sleep alone in a place no one goes"…
Print Friendly, PDF & Email

Από manos