Για όσους γνωρίζουν την ιστορία αυτής της νησίδας, η εμφάνιση ενός τέτοιου μουσικού συνόλου μέσα στα τείχη της Σπιναλόγκας, ισοδυναμούμε με το ακριβώς αντίθετο του πόνου.
60 χρόνια μετά το κλείσιμο του λεπροκομείου, η Συμφωνική Ορχήστρα Νέων Κρήτης, έδωσε άλλη διάσταση στο χώρο με τη παρουσία της εκεί.
Και βέβαια ελάχιστοι από όσους ζουν ακόμα, πρώην κάτοικοι του χώρου, ή μάλλον κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο χώρος απομόνωσης και μαρτυρίου θα γινόταν χώρος πολιτισμού, όπου χιλιάδες επισκέπτες βρίσκονται εκεί κάθε μέρα, αλλά προπαντός κανείς δεν θα μπορούσε από τότε να φανταστεί τέτοια εξέλιξη.
Να θυμίσουμε ότι το λεπροκομείο ιδρύθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα πάνω στις ενετικές εγκαταστάσεις και έκλεισε στα 1957, αφού πλέον το φάρμακο είχε σταθεροποιήσει όσους μπόρεσαν να επιβιώσουν μεταφέροντας τους στην Αγία Βαρβάρα στο σημερινό Γενικό Νοσοκομείο Δυτικής Αττικής.
Τα τελευταία χρόνια, μετά και ένα εκτεταμένο πρόγραμμα αναστήλωσης, υποδέχεται σχεδόν 400.000 επισκέπτες το χρόνο, τρίτο σε επισκεψιμότητα μνημείο στην Ελλάδα.
Στα πλαίσια και της προώθησης της υποψηφιότητας ένταξης του νησιού στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς, γίνονται προσπάθειες περαιτέρω προώθησης της “φήμης” της Σπιναλόγκας, με τη διοργάνωση διάφορων εκδηλώσεων, όπως η έκθεση Τσόκλη, ή η συναυλία της Συμφωνικής Ορχήστρας Νέων Δήμου Ηρακλείου, που έγινε με την ευκαιρία συμπλήρωσης 60 χρόνων από το κλείσιμο του λεπροκομείου.
Η ορχήστρα αρχικά λειτούργησε σε μικρά σύνολα, διασπαρμένα σε όλο το νησί, από την είσοδο έως το βόρειο άκρο. Στη συνέχεια ενώθηκε όλη στο χώρο έξω από την εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα, όπου ερμήνευσε, υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη, κομμάτια κλασσικών συνθετών, όπως Bach, Grieg, Holst, Stavinsky και άλλων. Η συναυλία ολοκληρώθηκε με τον Κρητικό χορό του Νίκου Σκαλκώτα.
Η εκδήλωση διοργανώθηκε από κοινού από τον Πολιτιστικό Οργανισμό δήμου Αγίου Νικολάου, τον δήμο Ηρακλείου, την Εφορεία Αρχαιοτήτων Λασιθίου, τον σύλλογο ιδιοκτητών σκαφών Ελούντας και Πλάκας.
Δείτε τη συναυλία:
Υ.Γ. Το σημείωμα αυτό είναι αφιερωμένο στη μνήμη του προπάππου μου (μαυρο) Βασίλη Κασσωτάκη, τον οποίο έκλεισαν μαζί με πολλούς άλλους το 1946, και μετέπειτα στη Σπιναλόγκα, ακόμα και με λάθος διάγνωση, ο οποίος μεταφέρθηκε το 1957 στην Αγία Βαρβάρα και “δραπέτευσε” από τη λογική της απομόνωσης και του στίγματος στις αρχές του 1967 (103 χρονώ). Μακάρι να μπορούσε να δει αυτή την εξέλιξη ……
Γιώργος Τουτουδάκης
