Ο Πολιτιστικός Οργανισμός Δήμου Αγίου Νικολάου Κρήτης και η οικογένεια του Ιωάννη Σπηλιόπουλου (1906-1975), με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του, σας προκαλούν στα εγκαίνια της έκθεσης έργων του που θα γίνουν τη Τετάρτη 14 Ιουνίου 2006, στις 21:00 στη Δημοτική Πινακοθήκη Αγίου Νικολάου.
Το 1916, ορφανός από πατέρα, μετακόμισε στον Πύργο με τη μητέρα του, όπου άρχισε να εργάζεται για βιοποριστικούς λόγους, ενώ ήταν ακόμ μαθητής. Συνέχισε να εργάζεται σκληρά και στην Αθήνα, όπου ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το ζωγράφο και καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών, κ. Ροϊλό, ο οποίος του άνοιξε το δρόμο για τις καλλιτεχνικές σπουδές, αναγνωρίζοντας το ταλέντο του.
Με λιγοστά οιονομικά μέσα, στερήσεις, πολλή και σκληρή δουλειά και με κύριο εφόδιο το εκπληκτικό του ταλέντο, ο Γιάννης Σπηλιόπουλος κατόρθωσε να συνεχίσει τις σπουδές του, τις οποίες περάτωσε με καθυστέρηση (1933) λόγω της ενεργού δράσης του στην Αριστερά, που «πλήωσε» με συχνές εξορίες και βασανιστήρια στη Γαύδο και τον Αϊ Στράτη.
Παρά τις συνεχείς διώξεις που αντιμετώπισε, οι τιμητικές διακρίσεις για το έργο του από τους καλλιτεχνικούς κύκλους δεν έλειψαν. Το 1932 έλαβε έπαινο από το Εργαστρι Βικάτου, υπογεγραμμένο από τον Διευθυντή της σχολής Κωνσταντίνο Δημητριάδη και το Γενικό Γραμματέα Σωτήριο Σκίππη.
Βασικές επιρροές στην καλλιτεχνική του δημιουργία, δέχθηκε από τους δασκάλους του, Ροϊλό, Ιακωβίδη, Βικάτο, Λάντσα, Αργυρό, Θωμόπουλο, Δημητριάδη, Παρθένη και Μαθιόπουλο.
Καλλιτέχνες, όπως ο Αλεξάνδρου, ο Βαρδακώστας, ο Ζαχαρίου, ο Κάνθος, ο Μπένος, ο Μαγιάσης, ο Ξένος, ο Παυλίδης, ο Πολενάκης, ο Τσούχλος και ο Τσρούχης, υπήρξαν συμμαθητές του.
Κατά τη διάρκεια της πορείας του, γνωρίστηκε με επιφανείς προσωπικότητες της πολιτικής ζωής της χώρας, που τον βοήθησαν να προβάλει το έργο του.
Η πρώτη του έκθεση έγινε το 1934 στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», με εβδομήντα έργα που συγκέντρωσαν ιδιαίτερα επαινετικές κριτικές.
Αργότερα, εργάστηκε ως καθηγητής Τεχνικών σε σχολεία, αφού υποχρεώθηκε να δηλώσει μετάνοια για την κομμουνιστική του δράση, ενώ το 1936 έκανε και νέα έκθεση στο Grand Hotel, συγκεντρώνοντας πολύ καλές κριτικές στον ημερήσιο Τύπο της εποχής.
Το 1939, παντρεμένος πια, μετετέθη δυσμενώς στα Κύθηρα από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, λόγω των πολιτικών του φρονημάτων. Για τα έξοδα της μετάβασής του, αναγκάστηκε νΆ αφήσει 63 πίνακές του στο λογοτέχνη Σπύρο Παναγιωτόπουλο, η τύχη των οποίων παραμένει άγνωστη.
Στα Κύθηρα παρέμεινε για 17 χρόνια και εκεί γεννήθηκαν οι τρεις πρώτες κόρες του. ¶ντλησε την έμπνευσή του από το τοπίο και τη ζωή του στα Κύθηρα. Οι εικόνες αυτές αποτυπώθηκαν στα έργα του, με εμφανή την πικρία του καλλιτέχνη για τον περιορισμό και τη μακρόχρονη εκτόπισή του.
Μία από τις έντονες στιγμές της ζωής του κατά τη διαμονή του στα Κύθηρα, ήταν και η συνάντησή του με την τότε βασίλισσα Φρειδερίκη, που επισκέφθηκε το νησί και έμεινε έκπληκτη με την τέχνη του, βλέποντας τον πίνακα που είχε φιλοτεχνήσει με αφορμή την επίσκεψή της, με θέμα τη Φτερωτή Νίκη.
Μετατέθηκε στη Σαλαμίνα το 1956. Από τότε, εργάσθηκε ως καθηγητής και έκανε αρκετές επιτυχημένες εκθέσεις.
Έργα του κοσμούν το Υπουργείο Παιδείας, Ιδρύματα και ιδιωτικές συλλογές σε πολλές χώρες.
Εκτός από τη ζωγραφική και τη γλυπτική, διακρίθηκε στην αγιογραφία και τη σκηνογραφία.
Με κλονισμένη υγεία και έχοντας χάσει την όρασή του από το ένα μάτι, πέθανε στις 5 Μαρτίου του 1975 σε ηλικία εξήντα εννέα ετών.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 23 Ιουνίου 2006, και θα είναι ανοικτή καθημερινά από 10:00 έως 14:00 και 18:00 έως 21:00 (Δευτέρα κλειστά).
Η Δημοτική πινακοθήκη βρίσκεται στον πεζόδρομο της 28ης Οκτωβρίου, απέναντι από το Ταχυδρομείο.
