Η Κιν. Λέσχη Αγ. Νικολάου προβάλει απόψε το βράδυ στο REX (9.30 μμ) την ταινία «Kean», μία ανεξάρτητη, εντελώς αντίθετη με τις παραγωγές του Χόλιγουντ ταινία-πορτρέτο ενός χαμένου σε μια αδιάφορη κοινωνία, μοναχικού άτρα, που αγγίζει τα όρια της ψύχωσης. Είναι σκηνοθετημένη με οξυδέρκεια και δύναμη από τον σημαντικό, Αμερικανό σκηνοθέτη Λοτζ Κέριγκαν.
Η ιστορία ξεκινάει σ’ ένα σταθμό λεωφορείων όπου ο ο Γουίλιαμ Κιν ψάχνει απελπισμένος για την κορούλα του δείχνοντας μια φωτογραφία από εφμερίδα στους περαστικούς. Η κόρη του φαίνεται ότι έχει απαχθεί, σε κάποιον απροσδιόριστο χρόνο, ενώ βρισκόταν στον ίδιο σταθμό.
Ο σκηνοθέτης πετυχαίνει μία δημιουργική αφαίρεση που σπάνια συναντάμε στο αμερικάνικο σινεμά – ενώ και στην Ευρώπη τα παραδείγματα είναι λίγα (με πιο προφανές το σινεμά των αδελφών Nταρντέν). Η κάμερά του ακολουθεί από κοντά τον ήρωα. Τον πλησιάει, σχεδόν τον αγγίζει, κλείνεται ασφυκτικά μαζί του στο στενό, άχαρο διαμέρισμά του, που μοιάζει περισσότερο με φυλακή, πίνει μαζί του μονορούφι μια μπίρα ή λίγη βότκα και μοιράζεται την κοκαΐνη. Μ’ αυτό τον τρόπο ο σκηνοθέτης κατφέρνει να εκφράσει με πειστικό τρόπο την απελπισί του ήρωα και δημιουργεί μια καφκική, εφιαλτική ατμόσφαιρα.
Ήδη από την αρχή της ιστορίας ο Κιν φαίνεται να βρίσκεται στα όρια της αντοχής του, της λογικής και της τρέλας. Ο πανικός του είναι τόσο έντονος, που δίνει την εντύπωση ότι τα τραυματικά γεγονότα της ζωής του θα πορούσαν ακόμη και να έχουν γεννηθεί από το μυαλό του. Δεν μπορούμε παρά ν’ αρωτηθούμε έαν έχει πράγματι κόρη που έχει απαχθεί ή όλα είναι στη φαντασία του και βρισκόμαστε μπροστά στην περίπτωση ενός σχιζοφρενή (όπως και ο ήρωας στην προηγούμενη ταινία του Κέριγκαν, «Κόντρα ξύριμα»). Αυτό είναι κάτι που μένει ασαφές τελικά, μιας και ο σκηνοθέτης εστιάζει το ενδιαφέρον του στην ψυχογραφία του «μπεκετικού» του ήρωα, σχολιάζοντας ταυτόχρονα τη μοναξιά και την απελπισία του.
Οι ταινίες του Λοτζ Κέριγκαν δεν έχουν ήρεμους χαρακτήρες και δεν είναι υχάριστες. Ο «Keane» είναι ίσως η πιο στρωτή αφηγηματικά ταινία στη φιλμογραφία του και η ταραχή που προκαλεί (για όσους την αντέχουν) δεν είναι καθόλου υπερβολική. Είναι μία σπαραχτική στις συγκινήσεις και πνιγηρή στο σασπένς της ανθρώπινη περιπέτεια, το πορτρέτο ενός ανθρώπου πο χάνει το μέτρο και την ελπίδα και πρέπει να ζήσει μέσα στην απελπισία του. Ταυτόχρονα είναι και μια συναρπαστικά ακριβής μελέτη για την ασθένεια της σχιζοφρένειας που τόσο συχνά παρεξηγεί το (κυρίαρχο) σινεμά στα ψυχαγωγικά του προϊόντα.
Τέλος να σημειώσουμε την εξαιρετική, βαθιά εσωτερική, δοσμένη με δύναμη και βάθος, ερμηνεία από τον Ντέμιαν Λούις (πρωταγωνιστή και στις «Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη), που μπαίνει κυριολεκτικά στο πετσί του ρόλου του, δίνοντάς μας έναν Κιν που περιφέρεται παραμιλώντας, χαμένος στο δικό του, χωρίς διέξοδο, κόσμ.
