Σκηνή από τη ταινίαΗ Κιν. Λέσχη Αγ. Νικολάου προβάλει απόψε το βράδυ στο REX (9.30 μμ) την τελευταία ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ, «Γύρνα πίσω», μια ταινία γεμάτη «γυρισμούς», επιτυχημένους και θαυμαστούς: ο γυρισμός του σκηνοθέτη στη μελέτη γυναικείων χαρακτήρων και στη κωμωδία και ο γυρισμός της Πενέλοπι Κρουζ, ύστερα από μια σειρά αδιάφορες αμερικανικές ταινίες, και της Κάρμεν Μάουρα, στον Αμοδόβαρ. Αλλά και στο σενάριο, η επιστροφή είναι το βασικό μοτίβο, με μια μάνα νεκρή, που επιστρέφει στη ζωή για να κλείσει ανοιχτούς λογαριασμούς και μια γυναίκα που γυρίζει στην ηρεμία του χωριού της και τις στενές συγγενικές σχέσεις.

Η ιστορία ταινίας είναι τυπικά «Αλμοδοβαρική» στις παραδοξότητές της: Η Ραϊμούντα, μια καθαρίστρια με μια έφηβη κόρη, έρχεται αντιμέτωπη με την απόπειρα βιασμού της κόρης από τον πατέρα της και τον φόνο του. Όντας γυναίκα δυναμική, παίρνει τα πράγματα στα χέρια της και φροντίζει να τα διορθώσει. Θα νιώσει όμως το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια της όταν επιστρέψει στη ζωή η μητέρα της… Όπως καταλαβαίνετε το «Γύρνα πίσω» θα μπορούσε να είναι ένα απλό μελόδραμα, αν το είχε σκηνοθετήσει οποιοσδήποτε άλλος. Ή αν η ιστορία συνέβαινε στην πραγματικότητα, θα ήταν σούπερ-θέμα στις μεσημεριανές τηλεοπτικές εκπομπές κατινίστικου κουτσομπολιού. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με τον πλέον απρόβλεπτο σκηνοθέτη στο σύγχρονο Ευρωπαϊκό σινεμά οπότε θέματα όπως ο θάνατος και το έγκλημα διανθίζονται με χιούμορ, χρώματα, και με ατάκες – προσθήκες καθημερινότητας, που κανείς άλλος δεν τολμάει να χρησιμοποιήσει. Φαντασία απρόβλεπτη και καλπάζουσα σε ρυθμούς εξωφρενικούς, πινελιές του φανταστικού, καρκινοπαθείς και φαντάσματα, ψυγεία, πυρκαγιές και κομμώτριες, ο Αλμοδόβαρ τα ανακατεύει όλα και τα συνδυάζει με δεξιοτεχνία και μπόλικο χιούμορ, για να δημιουργήσει μία ταινία όλο φρεσκάδα και χάρη.

Ο σκηνοθέτης βρίσκεται εδώ σχεδόν στο απόγειο των δυνατοτήτων του, διανύοντας ίσως την ωριμότερη περίοδο της καριέρας του. Μέγας παραμυθάς, μέγας ψυχαναλυτής, και μέγας γνώστης της βασανισμένης γυναικείας ψυχής, χρησιμοποιεί όποιο κινηματογραφικό είδος επιθυμεί, όποτε θέλει, με δεξιοτεχνία που εκπλήσσει. Από τη μια το σασπένς του Χίτσκοκ (για παράδειγμα η προσπάθεια εξαφάνισης του νεκρού πατέρα, μια πετσέτα στο πάτωμα που σταδιακά απορροφά το αίμα και το κατοπινό του θάψιμο, μέσα σ’ ένα ψυγείο, κοντά στο ποτάμι) και από την άλλη το μελόδραμα της γειτονιάς και η παραζάλη του μιούζικαλ. Όπως έγραψε και ένας Έλληνας κριτικός είναι σαν ο Ντάγκλας Σερκ του «Γραμμένο στον άνεμο» να συναντάει τον Φώσκολο της «Λάμψης»! Μπορείτε να φανταστείτε τίποτε καλύτερο;

Print Friendly, PDF & Email

Από manos