Tο νησί

Απόmanos

Μαρ 9, 2006

Το νησίΗ Κινηματογραφική Λέσχη Αγ. Νικολάου προβάλει απόψε την ταινία «Το Νησί» του σκηνοθέτη Κιμ Κι Ντούκ (9.30 μμ, REX). Είναι η ταινία που αποκάλυψε στο δυτικό κοινό το έργο του σκηνοθέτη που μα έδωσε την εκπληκτική ταινία «¶νοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας… και άνοιξη» (μεγάλη επιτυχία στη χώρα μας αλλά και στην πόλη μας όταν προβλήθηκε πριν από μερικά χρόνια).
 
Η ταινία είναι έα συναρπαστικό ερωτικό δράμα, που εκτυλίσσεται σε μια λιμνοθάλασσα. Διάφοροι άντρες νοικιάζουν μικρές καλύβες σ’ αυτή και αφοσιώνονται στο ψάρεμα, μακριά από τον «πολιτισμένο» κόσμο.
 
Η Χι Ζιν είναι μια βουβή κοπέλα (αν και ποτέ δεν μαθαίνουμε αν είναι πράγματι βουβή) που ζει στην άκρη της λιμνοθάλασσας και προμηθεύει τα αναγκαία εφόδια στους ψαράδες. Σ’ αυτά συγκαταλέγονται ενίοτε και πόρνες και κάπου κάπου και ο ίδιος ο εαυτός της. Δεν φαίνεται να νδιαφέρεται για κανένα άνδρα, ώσπου ο ερχομός ενός πρώην αστυνομικού που θέλει ν’ αυτοκτονήσει, αλλάζει τη ζωή της, οδηγώντας την σε μια περίεργη ερωτική «σχέση» με απρόβλεπτα αποτελέσματα.
 
Ο Κι Ντουκ φτιάχνει εξαιρετικές, με ποιητική διάθεση, σκηνές, έντονου συχνά ερωτισμού. Επιπλέον, η ταινία έχει προκλητικές σκηνές, από τις πλέον «αποκρουστικές» που μας έχει δώσει ο παγκόσμιος κινηματογράφος, που όμως αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της.
 
 Όπως και σε πολλές Ιαπωνικές ταινίες, η ταινία χρησιμοποιεί τον ακραίο σαδομαζοχισμό, όχι επειδή είναι κοινή πρακτική σ’ αυτές τις χώρες, αλλά για να προκαλέσει ισχυρά αισθήματα και να σχολιάσει την κατάσταση της γυναίκας, αν και εδώ οι κανόνες ανατρέπονται.
 
Ανάμεσα σε δύο εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους και με τον ένα να μη μιλάει, ο έρωτας είναι το τελευταίο μέσο επικοινωνίας, και ο πόνος πιο ισχυρός και απόλυτος. Εικαστικά η ταινία είναι θαυμάσια. Τα σπιτάκια στη λιμνοθάλασσα έχουν διαφορετικά χρώματα και η ομίχλη διαχέει το φως, δημιουργώντας εκπληκτικές εικόνες. Υπέροχο τοπίο, το οποίο όμως κρύβει ανείπωτη οδύνη. Για τον σκηνοθέτη το «Νησί» μετατρέπεται από χυδαίο σε όμορφο τόπο, όπου τα πιο ακραία πάθη βρίσκουν διέξοδο.
 
Η ταινία είναι από τις πιο ακραίες που έχουν γυριστεί ποτέ και ίσως σοκάρει έντονα πολλούς από τους θεατές. Ταυτόχρονα όμως, είναι πανέμορφη και οργισμένη, πλημμυρισμένη με μια θλιμμένη ποίηση. Φαντάζει σαν ένα θεσπέσιο τοπίο, ζωγραφισμένο με παστέλ χρώματα από τον μαρκήσιο Ντε Σάντ.
 
Το ερώτημα βέβαια είναι γιατί να θέλει κάποιος να δει μια ταινία τόσο απίστευτα προκλητική. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι από μας προτιμάμε να βλέπουμε ταινίες που μας προσφέρουν ακριβώς ότι περιμένουμε και μας λένε εκείνα που ξέρουμε ήδη.
 
‘¶λλοι πάλι είναι λίγο πιο περίεργοι και ανήσυχοι. Σκέφτονται ότι, μιας και ζούμε μονάχα μια φορά, το να μένουμε μόνο στα γνωστά και χιλιοειπωμένα είναι κρίμα, «έγκλημα» απέναντι στον εαυτό μας, τη φαντασία και τη συνείδηση μας…
 
Η Κινηματογραφιή Λέσχη

Print Friendly, PDF & Email

Από manos