70 χρόνια από τη νίκη των λαών
70 χρόνια από τη νίκη των λαών

Εκδήλωση για τα 70 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών και τα 68 χρόνια από την κατάληψη της Ιεράπετρα από τον ΔΣΕ διοργάνωσαν οι Κομματικές Οργανώσεις Λασιθίου στην Ιεράπετρα, το Σάββατο 9 Μάη.

Την πολιτική ομιλία έκανε ο Συμεωνίδης Σίμος, στέλεχος του ΚΚΕ, όπου κατήγγειλε την προσπάθεια της ΕΕ να ξαναγράψει την ιστορία καθιερώνοντας την 9η Μάη «ημέρα της Ευρώπης». Στάθηκε στην καθοριστική συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στην ήττα του φασισμού, αλλά και στην προσφορά του ΚΚΕ στην πάλη του λαού μας την δεκαετία του ’40. Ανέδειξε τον λαϊκό ηρωισμό μέσα από την ιστορία του Λαού του Λασιθίου, όπως καταγράφεται από την Μάχη της Κρήτης, την Αντίσταση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ έως την δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.  Κατέληξε λέγοντας ότι ο δρόμος που συμφέρει το λαό είναι «να οικοδομήσουμε τη μεγάλη λαϊκή αντικαπιταλιστική συμμαχία που θα αντιπαλέψει την αντιλαϊκή πολιτική και θα βάλει τέλος στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, στους πολέμους, στις κρίσεις, στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, στην ανεργία, στην καταπίεση.»

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, συντρόφισσες και σύντροφοι

Σαν σήμερα πριν από 70 χρόνια, ξημερώνοντας η 9η Μάη του 1945, η Γερμανία συνθηκολόγησε άνευ όρων. Είχε προηγηθεί η 1η Μάη του 1945, η μέρα που η Κόκκινη Σημαία υψώθηκε θριαμβευτικά στο Ράιχσταγκ, από τον Κόκκινο Στρατό που είχε συντρίψει τον κύριο όγκο των φερόμενων ως ανίκητων στρατευμάτων του ναζιστικού γερμανικού κράτους.

Έτσι σφραγίστηκε το νικηφόρο τέλος μιας τιτάνιας μάχης που έδωσαν οι λαοί με μπροστάρη τη Σοβιετική Ένωση και τους κομμουνιστές όλης της Ευρώπης, ενάντια στην πιο φρικτή, στην πιο μισάνθρωπη, τη φασιστική ιδεολογία και πρακτική, που γέννησε ο ίδιος ο καπιταλισμός, που έφτασε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο στο αποκορύφωμα, στην απόλυτη καταρράκωση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Στη μάχη αυτή, θυσιάστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι, στα πεδία των μαχών και στα απάνθρωπα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Σήμερα τιμάμε όλους αυτούς που έπεσαν στα χαρακώματα, στα πεδία των μαχών, που αψήφησαν τα εκτελεστικά αποσπάσματα. Το Λένινγκραντ και το Στάλινγκραντ στη Ρωσία, η Κοκκινιά κι η Καισαριανή στην Ελλάδα, η Βιάννος, τα Ανώγεια και η Κάντανος στη Κρήτη μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη των λαών, όπως και χιλιάδες άλλοι τόποι όπου κρίθηκε και καθορίστηκε η έκβαση αυτής της σκληρής μάχης, όπου επιδείχτηκε από τη μια η βαρβαρότητα στην οποία οδηγεί ο καπιταλισμός κι από την άλλη το μεγαλείο της λαϊκής πάλης ενάντια σ’ αυτό το καπιταλιστικό δημιούργημα, στο φασισμό.

70 χρόνια μετά, κάποιοι κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να σβήσουν τη φλόγα της αληθινής ιστορίας, που γράφτηκε με το αίμα των λαών. Κάνουν ό,τι μπορούν για να διαστρεβλώσουν την Ιστορία, να δικαιώσουν εμμέσως ή κι ευθέως τη φασιστική κτηνωδία. Πρωταγωνιστικό ρόλο στη μαύρη προπαγάνδα της ψευτιάς παίζουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, με εξέχοντα τον ρόλο της ΕΕ. Η ΕΕ έφτασε μάλιστα στο σημείο να καθιερώσει την 9η Μάη από Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, ως «μέρα της Ευρώπης», επιδιώκοντας να σβήσει από την μνήμη των λαών της Ευρώπης, τον αντιφασιστικό χαρακτήρα αυτής της επετείου. Δεν διστάζουν σ’ αυτήν την βρώμικη συκοφαντική ιδεολογικό-πολιτική επιχείρησή τους να ταυτίσουν το φασισμό με τον κομμουνισμό.

Την ίδια ώρα η ΕΕ, όπως άλλωστε κι οι ΗΠΑ, δεν έχουν κανέναν απολύτως ενδοιασμό να στηριχτούνε και να στηρίξουν τις πιο μαύρες, τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις, που αναρριχήθηκαν πραξικοπηματικά στην κυβέρνηση της Ουκρανίας, όπως νωρίτερα είχε συμβεί σε χώρες της Βαλτικής. οι οποίες με νόμους απαγορεύουν τα κομμουνιστικά σύμβολα, την ίδια στιγμή που τιμούν τους φασίστες δοσίλογους – συνεργάτες των ναζί.

Ωστόσο, όση χολή και αν χύσουν, όσο μελάνι και αν ξοδέψουν, η αντικειμενική πραγματικότητα δεν αλλάζει. 70 χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο εκτιμούν την ανεπανάληπτη σε θυσίες προσφορά του κομμουνιστικού κινήματος στην ήττα του φασισμού. Βασική δύναμη του τιτάνιου αυτού αγώνα, ψυχή και καθοδηγητής ήταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα, με επικεφαλής το κόμμα των μπολσεβίκων. Εκατομμύρια κομμουνιστές και κομμουνίστριες έδωσαν και τη ζωή τους για έναν καλύτερο κόσμο.

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η ιστορική αλήθεια δεν μπορεί να παραποιηθεί στις συνειδήσεις των λαών. Γιατί αυτή γράφηκε από την ίδια την πάλη των λαών, με το αίμα των λαών, των Εθνικοαπελευθερωτικών κι Αντιφασιστικών Κινημάτων στις καπιταλιστικές χώρες, όπως το ηρωικό ΕΑΜ – ΕΛΑΣ, η ΕΠΟΝ στη χώρα μας που συσπείρωσαν και ξεσήκωσαν το λαό.

Ήταν αποτέλεσμα των συγκλονιστικών και τιτάνιων μαχών του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ, στο Κουρσκ, στο Λένινγκραντ, στη Σεβαστούπολη, σε όλα τα πεδία των μαχών μέσα στη Σοβιετική Ένωση και σε σειρά χωρών της καπιταλιστικής Ευρώπης. Η μεγάλη νίκη των λαών κατά του φασιστικού – ιμπεριαλιστικού άξονα Γερμανίας – Ιταλίας – Ιαπωνίας και των συμμάχων τους επιβλήθηκε κάτω από τον καθοριστικό ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης με τις αμέτρητες θυσίες, τα περισσότερα από 20 εκατομμύρια νεκρούς της.

 Βλέπουμε στις μέρες πως στην Ουκρανία, στις χώρες της Βαλτικής, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, ο φασισμός επιδιώκει να σηκώσει κεφάλι, μεταξύ αυτών και στη χώρα μας, με το ναζιστικό- εγκληματικό μόρφωμα της ΧΑ.

Το φασιστικό τέρας και τότε και τώρα είναι δημιούργημα του καπιταλιστικού συστήματος, γεννιέται στα σπλάχνα του συστήματος, δεν είναι όπως θέλουν να το παρουσιάσουν κάτι έξω από αυτό. Ο φασισμός είναι η ακραία φωνή του κεφαλαίου που αξιοποιείται ως η «αιχμή του δόρατος» της καπιταλιστικής εξουσίας ενάντια στο εργατικό κίνημα.

Χρησιμοποιεί τις συνθήκες της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, για να δυναμώσει, έχοντας στήριξη από το κεφάλαιο, ή μερίδες του, καθώς κι από τον κρατικό μηχανισμό. Επιδιώκει να εφαρμόσει μια σκληρή μορφή άσκησης της εξουσίας των μονοπωλίων, όπως στο παρελθόν έκαναν τα εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα των Χίτλερ και Μουσολίνι, για να καθυποτάξει το εργατικό – λαϊκό κίνημα. Αυτό ήταν κι είναι το κύριο χαρακτηριστικό του γνώρισμα κι από εδώ προκύπτει το απροκάλυπτο αντικομμουνιστικό μίσος που διακρίνει όλες τις φασιστικές δυνάμεις διαχρονικά.

Βεβαίως, όπως και τα άλλα αστικά κόμματα, έτσι και τα εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα, αν κι εκφράζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, παγιδεύουν στις γραμμές τους και λαϊκά στρώματα, επιδιώκοντας να αποκτήσουν ευρεία λαϊκή βάση. Το καταφέρνουν με «εργαλείο» την ανοιχτή τρομοκρατική δράση, τη ρατσιστική πολιτική, τον σωβινισμό και μεγαλοϊδεατισμό, την διαστρέβλωση της ιστορίας κ.ά., εκμεταλλευόμενα την απότομη εξαθλίωση λαϊκών στρωμάτων, που είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης και της αδυναμίας διαχείρισης των άλλων αστικών κομμάτων, για να συμπαρασύρουν στην επιρροή τους πολιτικά καθυστερημένα λαϊκά στρώματα. 

Αυτό έχει επιβεβαιωθεί από την παλαιότερη και την πρόσφατη πείρα αφού η συνθηματολογία, οι υποσχέσεις για φιλολαϊκές αλλαγές που διαψεύδονται στην πράξη από τη μια ή την άλλη διαχείριση των συμφερόντων του κεφαλαίου, της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, της στρατηγικής της ΕΕ τροφοδοτούν το πισωγύρισμα συνειδήσεων.

Σήμερα, που φασιστικές δυνάμεις ενισχύονται στις χώρες της Ευρώπης, αποδείχνεται με αδιάσειστα στοιχεία, ότι ο φασισμός, όπως και πριν 80 χρόνια, μπορεί να είναι η επιλογή των αστικών τάξεων, όχι μόνο ως δύναμη κρούσης και φόβου κατά του λαϊκού κινήματος, αλλά και ως δύναμη διαχείρισης της αστικής εξουσίας.

Γνωρίζουμε από την Ιστορία πως οι αστικές πολιτικές δυνάμεις τόσο οι παραδοσιακές δεξιές όσο και οι σοσιαλδημοκρατικές, υπήρξαν στιγμές που έδωσαν στήριξη στους φασίστες, οι οποίοι φάνηκαν ιδιαίτερα χρήσιμοι στο καπιταλιστικό σύστημα, σ’ εκείνη την κρίσιμη στιγμή. Μπροστά στο φόβο της ανόδου του λαϊκού κινήματος, στον κίνδυνο να χάσει ο καπιταλισμός την εξουσία, επέλεξαν με ταξικά κριτήρια, να εγκαταλείψουν προσωρινά τη μορφή της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και δεν δίστασαν να στηρίξουν τη φασιστική μορφή άσκησης της εξουσίας του κεφαλαίου.

 Η ΕΕ ενώ χαρακτηρίζει ως «ολοκληρωτισμό» οποιαδήποτε κυβερνητική αλλαγή που δε στηρίζεται στις αστικές επιλογές, ενώ καταδικάζει τη βία, δε διστάζει ν’ αξιοποιήσει και τη βία και την ανατροπή κυβερνήσεων όταν αυτή εξυπηρετεί τα συμφέροντά της, όπως έγινε στην Ουκρανία. Δε διστάζει ν’ αξιοποιήσει τη δράση ακραία εθνικιστικών-φασιστικών, αντικομουνιστικών στοιχείων, των νοσταλγών του Χίτλερ και βέβαια την καταστροφή των μνημείων του Λένιν, των σοβιετικών και αντιφασιστικών μνημείων.

Αλλά και στη χώρα μας, δεν είναι λίγοι αυτοί που τα τελευταία χρόνια «δούλεψαν» για την ενίσχυση της φασιστικής ΧΑ, όχι μόνον με την αδρή χρηματοδότησή της, αλλά και με την προετοιμασία του ιδεολογικού «εδάφους» για την ανάπτυξή της. Πρόκειται για όλους εκείνους που καλλιέργησαν το μίσος ενάντια στο ΚΚΕ και στο ΠΑΜΕ, ενάντια στη συλλογική, πολιτική και συνδικαλιστική οργάνωση κι αντίσταση στην αντιλαϊκή πολιτική, εκθειάζοντας ταυτόχρονα την «τυφλή» αγανάκτηση, το «αυθόρμητο», βγάζοντας «λάδι» τον καπιταλιστικό σύστημα για τις βαριές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης.

Μετά από τόσα εγκλήματα, δολοφονίες μεταναστών, δολοφονικές επιθέσεις σε συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, τη δολοφονία το Π. Φύσσα, βλέπουμε να ακολουθείται από το σύστημα μια πολιτική «κλαδέματος» της ΧΑ, αλλά όχι ουσιαστικής αντιμετώπισή της. Μήπως οι συνεχείς αναβολές, η προσπάθεια υποβάθμισης της δίκης της ΧΑ, ο διαχωρισμός της ναζιστικής ιδεολογίας, από τα ποινικά εγκλήματα που επιχειρείται από τους δικαστές και η κάλυψη των τραμπούκων καθαρμάτων βουλευτών της από τη πρόεδρο της βουλής δεν είναι η καλύτερη απόδειξη.

 Αυτό κάτι λέει, κάτι δείχνει! Ότι το αστικό πολιτικό σύστημα δεν ενδιαφέρεται για το «ξερίζωμα», αλλά για τον «καλλωπισμό» κι εξωραϊσμό αυτού του μορφώματος και δεν αποκλείει την προσεχή αξιοποίησή του σε βάρος του εργατικού – λαϊκού κινήματος.

Το ΚΚΕ θεωρεί πως είναι άμεσο και επιτακτικό καθήκον η απομόνωση της ΧΑ, που είναι ορκισμένος εχθρός του λαού και των αγώνων του, επιδιώκει να χτυπήσει το ΚΚΕ και το εργατικό λαϊκό κίνημα. Η ΧΑ δεν αντιμετωπίζεται από τη σκοπιά της υπεράσπισης δήθεν της αστικής δημοκρατίας και της αποθέωσης του κοινοβουλευτικού συστήματος,  του καπιταλιστικού συστήματος που τη γεννά, αλλά από τη Λαϊκή Συμμαχία σε αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, από ένα λαϊκό κίνημα, που θα αμφισβητεί και θα αντιπαρατίθεται με την στρατηγική των μονοπωλίων.

Όμως συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλοι και φίλες,

 σαν σήμερα τιμάμε και την κατάληψη της Ιεράπετρας την 9η Μάη του 1947 από τον ΔΣΕ Ελλάδος και συγκεκριμένα από το αντάρτικο της Ανατολικής Κρήτης με επικεφαλής τον καπετάνιο Γιάννη Ποδιά.

Τα ξημερώματα εκείνης της μέρας, οι αντάρτες με λίγες εκφοβιστικές ριπές απομόνωσαν του χωροφύλακες στο κτίριο της διοίκησης και στο τελωνείο και κατέλαβαν την πόλη. Καθοριστικής σημασίας, για την επιτυχία της επιχείρησης, ήταν η οργάνωση πόλης της Ιεράπετρας του ΚΚΕ, οι συνδυασμένες ενέργειες  των ανταρτών και της κομματικής οργάνωσης.

Δεν υπήρξε καμία συμπλοκή εκείνη την ημέρα πέρα από μία με την ομάδα φασιστών εγκληματιών πολέμου, φασιστικά υπολείμματα από τα Βαλκάνια που τους είχε χορηγηθεί κατάλυμα, άσυλο και οπλισμός από τους Άγγλους και την κυβέρνηση. Αυτοί ήταν οι μόνοι που πυροβόλησαν τους αντάρτες και εξουδετερώθηκαν από την ομάδα του ΔΣΕ.

Αντίθετα όλος ο Λαός υποδέχτηκε με εμπιστοσύνη και ενθουσιασμό τους αντάρτες, με τη στάση τους φάνηκε για άλλη μια φορά οι δεσμοί αίματος του Λαού με το ΚΚΕ, ότι το τιμημένο Κόμμα μας είναι σάρκα από τη σάρκα του Λαού. Αφού  ο Λαός ενίσχυσε με τρόφιμα και κουβέρτες τους αντάρτες αυτοί αναχώρησαν πίσω για τα λασιθιώτικα βουνά παίρνοντας μαζί τους και τέσσερις νέους Ιεραπετρίτες που κατατάχθηκαν εθελοντικά.

Η κατάληψη της Ιεράπετρας από τον ΔΣΕ είχε τεράστια πολιτική σημασία τόσο τοπικά όσο και διεθνώς, γιατί απέδειξε τον μύθο που έλεγε ότι η δράση του ΔΣΕ ήταν μια συνοριακή διένεξη εισβολής Βουλγάρων στην Ελλάδα και ως γνωστόν η Ιεράπετρα είναι η νοτιότερη πόλη της Ελλάδας του νοτιότερου Νησιού της. Έτσι εξηγείται ότι η κυβέρνηση έστειλε αμέσως όσο στρατό διέθετε, περιπολικά, πλοία και αεροπλάνα.

Φίλες και φίλοι, σύντροφοι και συντρόφισσες,

 ο τόπος μας, ο νόμος μας έχει πλούσια ιστορία και πείρα που δεν πρέπει να λησμονηθεί. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι τόσο πλούσια για τις νεότερες γενιές, είναι ένα πραγματικό σχολείο, απαραίτητο όσο ποτέ άλλοτε σήμερα, που ο λαός μας ζει μία κόλαση, σήμερα που τα τύμπανα του πολέμου τα χτυπάνε με μίσος οι ιμπεριαλιστές τρομοκρατώντας του λαούς.

Μετά την μάχη της Κρήτης, όπου ιδιαίτερο ρόλο έπαιξαν οι κομμουνιστές εξόριστοι και στελέχη του ΚΚΕ από την Ανάφη, τη Φολέγανδρο και την Κίμωλο, ακολούθησε η ανασύσταση των κομματικών δυνάμεων, για την οργανωμένη πάλη του λαού απέναντι στον κατακτητή και προσχώρησαν σε διάταξη στελεχών στους νομούς με τον Μιλτιάδη Πορφυρογένη μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ να έχει καταλυτικό ρόλο στο νομό Λασιθίου για την δημιουργία του ΕΑΜ και την ορμητική μαζικοποίηση του.

Επιτρέψτε μου μία παρένθεση. Είναι χαρακτηριστικό και διδακτικό το πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η «δουλειά του μυρμηγκιού» μέσα στο Λαό, σε καιρούς που δεν τους «υπολογίζεις», σε περιόδους δύσκολες που οι συσχετισμοί είναι αρνητικοί και μοιάζει αδύνατο η ανατροπή τους. Όταν το ’41 επισκέφθηκε η καθοδήγηση του Κόμματος την Ιεράπετρα για να στήσει κομματικές οργανώσεις, κρατούσε συστατικά σημειώματα για όσους συγκρότησαν την κομματική επιτροπή  από τις κομματικές οργανώσεις του Ηρακλείου και της Βιάννου. Ήταν άνθρωποι που είχε οργανώσει και επηρρεάσει ο ήρωας Ναπολέων Σουκατζίδης από το 1935 όταν εργαζόταν ως λογιστής του εργοστασίου «ΜΙΝΩΣ» πριν πάει στο Ηράκλειο.

Τον Δεκέμβρη του 42 ήδη η Κομματική οργάνωση του νομού αριθμεί κοντά στα 375 μέλη ενώ τα μέλη και οι συσπειρωμένοι στο ΕΑΜ και την ΕΠΟΝ αριθμούνται σε εκατοντάδες. Το Δεκέμβρη του 43 τα κομματικά μέλη είναι κοντά στα 1200 με μόνο την Ιεράπετρα να ξεπερνά τα 600 μέλη. Την ίδια στιγμή η ΕΠΟΝ έχει πάνω από 600 μέλη και άλλα τόσα το ΕΑΜ πέρα από τους κομμουνιστές. Στα τέλη του 44 τα μέλη ήταν πάνω από 2800 ενώ τα μέλη του ΕΑΜ είναι πάνω από 4500 εκτός των κομμουνιστών.  Οι ένοπλοι του ΕΛΑΣ υπολογίζονται πάνω από 700  ενώ η ΕΠΟΝ αριθμεί 2500 μέλη προσεγγίζοντας έτσι τα 10000 μέλη συνολικά ΕΑΜ,ΕΛΑΣ,ΕΠΟΝ,ΕΑ,ΚΚΕ.Είχε βεβαίως προηγηθεί η απελευθέρωση της Σητείας στις 8 Σεπτεμβρίου του 44, η απελευθέρωση της Ιεράπετρας στις 12 Σεπτεμβρίου και του Αγίου Νικολάου και της Νεάπολης στις 14 & 15 Σεπτεμβρίου του ’44.

Σε όλη την περίοδο της γερμανοϊταλικής κατοχής οι ηρωικές στιγμές είναι αμέτρητες. Με μπροστάρη του κομμουνιστές η πάλη για την επιβίωση αλλά και την απελευθέρωση είναι μεγαλειώδης, οι ηρωικές στιγμές αμέτρητες, η μαζική λαϊκή πρωτοβουλία και δραστηριότητα παίρνει πρωτοφανέρωτες διαστάσεις. Δεν υπάρχει τμήμα του Λαού, από τους μαθητές μέχρι τους γέροντες που να μην αντιστέκεται. Οι μαθητές και οι φοιτητές έδωσαν μάχες μαζί με τον εργαζόμενο Λαό ενάντια στην αγγαρεία, τους φόρους σε είδος, την διαστρέβλωση της αλήθειας μέσα στην τάξη. Η εκτύπωση και διακίνηση της εφημερίδας «ΕΘΝΙΚΟ ΕΓΕΡΤΗΡΙΟ» του ΕΑΜ και της «ΜΑΧΗΣ» της τοπικής οργάνωση του ΚΚΕ, η οργάνωση για την αντιμετώπιση της πείνας, οι συνεδριάσεις των οργάνων του Κόμματος και του ΕΑΜ για τον σχεδιασμό όλο των παραπάνω, ήταν πραγματικός άθλος αναδεικνύοντας εκατοντάδες λαϊκούς ήρωες.

Η οργάνωση της αλληλεγγύης μετά την σφαγή της Βιάννου και χωριών της Ιεράπετρας με πάνω από 400 νεκρούς, η προσπάθεια για την φροντίδα και την επιβίωση όσων απέμειναν μετά από αυτή την απάνθρωπη πράξη ήταν τεράστια. Οι οργανώσεις της Ιεράπετρας ανταποκρίθηκαν από τις πρώτες στο ιστορικό κάλεσμα της Εθνικής Αλληλεγγύης βοηθώντας τους πυροπαθείς και αστέγους της περιοχής. Σύλλογοι γυναικών και η ΕΠΟΝ πρωτοστάτησαν σε όλο το νομό για την βοήθεια στο Λαό της περιοχής. Το κύμα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε ατσάλωσε πιο πολύ το Λαό μας και την αποφασιστικότητα του να αντιμετωπίσει το κατακτητή αλλά ταυτόχρονα βγήκαν συμπεράσματα για την δράση των άγγλων πρακτόρων και των καπετανάτων της ΕΟΚ.

Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει να γίνει στις γυναίκες της εποχής που με αυταπάρνηση και αυτοθυσία αναδείχτηκαν ισάξιες των ανδρών αγωνιστών. Η Μαρία Λιουδάκη, η Μαρία Δρανδάκη και τόσες άλλες αγωνίστριες έδωσαν αταλάντευτα την μάχη της επιβίωσης μέσω της Εθνικής Αλληλεγγύης, συνέχισαν τον αγώνα τους μετέπειτα πρωτοστατώντας  στο ΔΣΕ μέχρι τη δολοφονία τους από τους παρακρατικούς του Μπαντουβά όπου παρά τα μακρά και απάνθρωπα βασανιστήρια τους δεν αποκήρυξαν την ιδιότητα τους σαν μέλη του ΚΚΕ και την κομμουνιστική τους ιδεολογία.

Στο Νομό μας, στο Νομό Λασιθίου για σχεδόν 5 μήνες μετά την απελευθέρωση τον Σεπτέμβριο του’44 είχαμε στην ουσία γνήσια τοπική αυτοδιοίκηση. Ο λαός πραγματικά διοικούσε τον τόπο του αφού στο Νομαρχιακό Συμβούλιο αλλά και σε όλη την περιοχή κυριαρχούσε με συντριπτική πλειοψηφία το ΕΑΜ. Αυτό βέβαια οφειλόταν στο ότι οι δυνάμεις της ΕΟΚ, συνολικά η παρέμβαση των άγγλων στην περιοχή δεν είχε καταφέρει πλήγμα στο ΕΑΜ ούτε είχαν καταφέρει να σπιλώσουν τις λαϊκές συνειδήσεις με αντιΕΑΜικά και αντικομουνιστικά αισθήματα. Το ότι είχε διαμορφωθεί έτσι η κατάσταση στην περιοχή μετά την απελευθέρωση οφείλεται στην συντριπτική υπεροχή που είχε το ΕΑΜ και το ΚΚΕ μέσα στο Λαό σε όλη την διάρκεια της κατοχής και άλλους βέβαια λόγους που δεν είναι του παρόντος να αναπτυχθούν. Στην περιοχή  μας μέχρι και τα μέσα Φλεβάρη του 2015 ο Λαός μας συνειδητοποίησε τι μπορεί να πραγματοποιήσει, όταν ο ίδιος ενωθεί και πάρει τις τύχες του στα χέρια του. Δεν υπήρξε κανένας νεκρός σε όλο αυτό το διάστημα, καμία αυτοδικία από την πλευρά του Λαού ενάντια στους προδότες και τους δοσίλογους. Χωρίς κανένα μέσο, πεινασμένος ακόμη, έφτιαξε δρόμους, αποκατέστησε συγκοινωνίες, επισκεύασε γέφυρες, ίδρυσε τα τρία επαρχιακά νοσοκομεία της Ιεράπετρας, Σητείας και Νεαπόλης, άνοιξε σχολεία, πολιτιστικές λέσχες σε κάθε χωριό και σε όλες τις πόλεις. Έφτιαξε βιβλιοθήκες , βοήθησε την φτωχή αγροτιά να καταλάβουν και να καλλιεργήσουν εφεδρικά και μοναστηριακά κτήματα.

Στο ίδιο διάστημα, όπως και όλο το προηγούμενο, η αστική τάξη της Ελλάδος δεν μπορούσε να δεχτεί την δικαίωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα που θα ήταν η λαοκρατία και η κατάκτηση της εξουσίας από το Λαό.  Παρά τη «Συμφωνία της Βάρκιζας», αυτόν τον απαράδεκτο συμβιβασμό σε βάρος του ΕΑΜικού κινήματος, η αστική τάξη δεν είχε μπορέσει να κερδίσει την πλειοψηφία του λαού, έστω και τυπικά, κοινοβουλευτικά. Η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση είχε αφήσει μεγάλη αγωνιστική παρακαταθήκη στη συνείδηση του λαού, στις μορφές οργάνωσης και πάλης. Μετά την απελευθέρωση το ΚΚΕ και άλλες ΕΑΜικές δυνάμεις πρωτοστάτησαν στην πάλη κατά της αντίδρασης και των συμμάχων της. Η αστική τάξη ήθελε κυριολεκτικά να τσακίσει κάθε πνεύμα αντίστασης, κάθε προσπάθεια δικαίωσης του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Οι αστικές δυνάμεις για να αντιστρέψουν πλήρως και προς όφελός τους το συσχετισμό των δυνάμεων και για να σταθεροποιήσουν την εξουσία τους, κατέφυγαν στη δολοφονική βία και στην πιο ωμή τρομοκρατία, επέλεξαν το αιματοκύλισμα, στηριγμένες στην αμερικανική οικονομική, στρατιωτική και πολιτική ενίσχυση, μετά την εκφρασμένη φανερή αδυναμία της Μεγάλης Βρετανίας να συνεχίσει αυτόν το ρόλο.

Είναι χαρακτηριστικό και στον τόπο μας με τα αιματηρά γεγονότα στις τον Μάρτιο του 1945 όπου χιλιάδες λαού διαδήλωσαν απαιτώντας την απελευθέρωση δύο μελών της επαρχιακής επιτροπής του ΕΑΜ, που είχαν συλληφθεί στις 23 Μάρτη του ’45 για να τρομοκρατήσουν το Ιεραπετρίτικο Λαό. Βαρούσαν στο ψαχνό έναν λαό άοπλο γιατί αυτός ήταν και είναι ο πραγματικός τους φόβος, ο οργανωμένος, αποφασισμένος Λαός που διεκδικεί τη ζωή που του ανήκει και του την κλέβουν. Αυτή ήταν η μεταδεκεμβριανή «δημοκρατία» που επιβάλλονταν με βασανιστήρια, όργιο τρομοκρατίας, δολοφονίες, εκβιασμούς από το κράτος και το παρακράτος.

Μετά τις εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946 και του δημοψηφίσματος της 1ης Σεπτεμβρίου που έδειξαν τη μεγάλη δύναμη και επιρροή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ και εδώ στο Νομό μας, παρά τις διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες και δολοφονίες, η ένταση της τρομοκρατίας των παρακρατικών ομάδων του Μπαντουβά του Πλεύρη και του Τζιφάκη σε Ηράκλειο, Λασίθι και Ρέθυμνο έφτασε σε αφάνταστα επίπεδα. Μπλόκα έξω από χωριά, ομαδικές συλλήψεις, βασανισμοί, εκτελέσεις και δολοφονίες βρίσκονταν σε ημερήσια διάταξη. Το αστικό κράτος και παρακράτος εγκαινίασε σαν χώρο κράτησης και βασανισμού των αντιφρονούντων, τους στάβλους του Μπαντουβά, οι οποίοι βρίσκονταν στο Ηράκλειο. Στο κτίσμα, που κάποτε στεγάζονταν στάβλοι, τοποθετήθηκε φρουρά και οδηγούνταν καθημερινά δεκάδες αγωνιστές για να μαρτυρήσουν βασανιζόμενοι από μέλη της χωροφυλακής και των συμμοριών. Δίκαια οι Στάβλοι του Μπαντουβά χαρακτηρίστηκαν ως η Μακρόνησος της Κρήτης. Εκεί δολοφονήθηκε, όντας αιχμάλωτος, ο Γιάννης Ρουκουνάκης από τον Κρούστα. Εκεί, επίσης, δολοφονήθηκαν η παιδαγωγός και λαογράφος Μαρία Λιουδάκη και η Μαρία Δρανδάκη από την Ιεράπετρα που αναφέρθηκαν προηγουμένως.

Το αδυσώπητο κυνήγι των πατριωτών το οποίο στράφηκε πρώτιστα εναντίον των Κομμουνιστών και των ΕΑΜιτών, ανάγκασε τον Καπετάνιο του ΕΛΑΣ Γιάννη Ποδιά με άλλους  συντρόφους να καταφύγουν διωκόμενοι στα Λασηθιώτικα βουνά στα τέλη Μαρτίου του 1947. Μαζί του ο ΕΛΑΣίτης καπετάνιος Νίκος Σαμαρείτης, ο ομαδάρχης Μήτσος Παπάς, ο Γιαννης Ρουκουνάκης, ο Βασίλης Πλαγιωτάκης, ο Γιάννης Λασηθιωτάκης, ο Βασίλης Τσακίρης, ο Καπαρός και κάποιοι ακόμη καταδιωκόμενοι αγωνιστές από τα ανατολικά. Σύντομα, η δύναμη αυτή πολλαπλασιάστηκε με την ένταξη των 55 αγωνιστών από το «λόχο των σκαπανέων» που δραπέτευσαν από το στρατόπεδο του Αγίου Νικολάου.

Στις 22 Απριλίου δόθηκε η πρώτη μάχη με τους χωροφύλακες και τους στρατιώτες στη θέση «Σκοτεινά Λακκάκια». Την 1η Μαΐου αρχίζει η πλατιά δράση του Δημοκρατικού Στρατού από την Καλαμαύκα, όπου ο λαός υποδέχεται την ένοπλη ομάδα του Δημοκρατικού στρατού με ζητωκραυγές και πανηγυρισμούς. Το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα χωριά της περιοχής στα οποία μπαίνουν οι αντάρτες. Σε όλα τα χωριά ο Ποδιάς μιλάει στους κατοίκους με κεντρικό σημείο της ομιλίας την ανάγκη για συμφιλίωση. Στις 9 Μάη του 1947 έγινε η κατάληψη της Ιεράπετρας από την ομάδα του ΔΣΕ που τιμάμε σήμερα

Το αστικό κράτος – όπως ειπώθηκε και στην αρχή – ανησύχησε ιδιαιτέρα με τη δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στην ανατολική Κρήτη. Αξιοποιώντας το Δόγμα Τρούμαν επιδιώκουν την άμεση εξόντωση των μαχητών. Ιδιαίτερο βάρος στις επιχειρήσεις θα σηκώσουν οι παρακρατικές ομάδες με επικεφαλής τον Εμμανουήλ Μπαντουβά, υποστηριζόμενες από ισχυρές δυνάμεις χωροφυλακής. Ακολούθησαν δεκάδες μάχες καθημερινά για 2 μήνες  όπου η παρακρατικοί με αναλογία 10 προς 1, με σύγχρονο και πολύ εξοπλισμό και βεβαίως με την στήριξη του αστικού κράτους κατέστρεψαν τις δυνάμεις του ΔΣΕ.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι

Η δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας αποτελεί την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα. Το αστικό κράτος γνώρισε τον πιο μεγάλο μέχρι σήμερα κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή του.

Ο αγώνας του ΔΣΕ ήταν αντιιμπεριαλιστικός και διεθνιστικός. Πέραν των άλλων, έβαλε το δικό του βάρος υπέρ του αγώνα των λαών, σε μια περίοδο που ο ιμπεριαλισμός είχε ξεκινήσει τον λεγόμενο ψυχρό πόλεμο.

Η πάλη του ΔΣΕ αποπνέει μόνο δίκιο και ακατάβλητη ηθική, επειδή δίκιο και ηθική αποπνέει ο αγώνας της εργατικής τάξης, ο αγώνας του ΚΚΕ, είτε έφερνε νίκες, είτε έρχονταν πικρές οι ήττες.

Τιμούμε όλους αυτούς, που, σε αφάνταστα δύσκολες συνθήκες, συνέχισαν τη δράση για την ενίσχυση του ΔΣΕ. Όλους όσοι στα Μακρονήσια, στα βασανιστήρια και στο εκτελεστικό απόσπασμα κράτησαν ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ.

Αξίζει ιδιαίτερη αναφορά στις νέες κοπέλες που ένιωσαν στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο τη δικαίωση της ύπαρξής τους, το αληθινό νόημα της ζωής, αλλά και γνώρισαν στον πολιτικό αγώνα το πλαίσιο για την κατάκτηση της ισοτιμίας και της χειραφέτησης των γυναικών.

Τιμώντας τους αγωνιστές αυτούς θεωρούμε ιδιαίτερο χρέος μας να φωτίσουμε, κατά το δυνατό, τις ηρωικές σελίδες που έγραψε ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας και στον τόπο μας.

Η αστική άποψη για την ιστορία του τόπου έχει κάνει τα πάντα για να σβήσει από τη μνήμη του λαού τη δράση των αγωνιστών αυτών. Συνεχίζει στο επίπεδο των ιδεών αυτό που έκαναν οι συμμορίες των τρομοκρατών εκείνης της εποχής: Αφού εξόντωσαν τους αγωνιστές αυτούς σήμερα προσπαθούν να τους σβήσουν από τη λαϊκή μνήμη.

Οι αστοί θέλουν να σβήσουν την αποφασιστικότητα και την αυταπάρνηση που έδειξαν χιλιάδες αγωνιστές την περίοδο εκείνη αντιμετωπίζοντας το επίσημο αστικό κράτος στα δικαστήρια, στα βασανιστήρια της ασφάλειας στις φυλακές-κολαστήρια, αντιμετωπίζοντας τις συμμορίες του παρακράτους στα χωριά, στους τόπους δουλειάς και στα φρικτά βασανιστήρια.

Προσπαθούν να νοθέψουν την ιστορική μνήμης του λαού, για να βρει έδαφος η αστική προπαγάνδα, που βάλλει κατά της ταξικής πάλης και που τη στιγματίζει ως ξεπερασμένη και επιζήμια για τα λαϊκά συμφέροντα. Μαζί της συκοφαντούνται και οι πιο υψηλές αξίες που γνώρισε η ανθρωπότητα, οι κομμουνιστικές αρχές και επιδιώξεις.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,

Αυτός ο μαζικός λαϊκός αγώνας δεν κατόρθωσε να φθάσει στην τελική νίκη. Το ΚΚΕ, παρά την προσφορά του, δεν ήταν επαρκώς στρατηγικά – πολιτικά προετοιμασμένο να θέσει το ζήτημα της κατάκτησης της εργατικής εξουσίας ως αποτέλεσμα της αντιστασιακής πάλης και έπαθλο του λαϊκού αγώνα. Δεν κατόρθωσε να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις μιας πορείας που μπορούσε, τουλάχιστον από την άποψη του υποκειμενικού παράγοντα, να οδηγήσει στη νίκη, στην εργατική εξουσία. Οι βαθύτερες αιτίες, που δεν επέτρεψαν στο ΚΚΕ να κάνει εκείνες τις επιλογές που θα προωθούσαν την πάλη του ένοπλου λαϊκού κινήματος προς την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, απέρρεαν από τις αντιφάσεις που είχε τόσο η δική του στρατηγική όσο και αυτή της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ). Προβλήματα ιδεολογικής και στρατηγικής ενότητας εκδηλώθηκαν σε όλη την πορεία της ΚΔ σχετικά με το χαρακτήρα της επανάστασης, το χαρακτήρα του επερχόμενου πολέμου μετά την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία και τη στάση απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία. Η διάλυση της ΚΔ (Μάης 1943), παρά τα προβλήματα ενότητας που αυτή είχε και ανεξάρτητα αν αυτή μπορούσε να διατηρηθεί ή όχι, στέρησε από το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα το κέντρο και τη δυνατότητα συντονισμένα να επεξεργαστεί την επαναστατική στρατηγική για τη μετατροπή του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ξένη κατοχή σε αγώνα για την εξουσία, ως ενιαίο καθήκον που αφορούσε το κάθε Κομμουνιστικό Κόμμα στις συνθήκες της δικής του χώρας.

Η προβληματική στρατηγική των σταδίων, που είχε στην περίοδο 1941 – 1944, στηρίχθηκε στην Απόφαση της 6ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής (1934), στις αποφάσεις της ΚΔ (7ο Συνέδριο) και του 6ου Συνεδρίου του ΚΚΕ το 1935. Αυτή η στρατηγική γραμμή εκφράστηκε στη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη (1942) καθώς και στην Προγραμματική Διακήρυξη «Λαοκρατία και Σοσιαλισμός». Σε αυτήν τη βάση, πραγματοποιήθηκαν οι λαθεμένες πολιτικές επιλογές των Συμφωνιών και Λιβάνου και της Καζέρτας, από την ηγεσία του ΚΚΕ, που είχαν επιπλέον το στοιχείο του συμβιβασμού με τις αστικές δυνάμεις.

Γενικότερα, στην καπιταλιστική Δύση, τα ΚΚ δεν διαμόρφωσαν στρατηγική μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου ή του απελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. Η στρατηγική του Κομμουνιστικού Κινήματος δεν εκτίμησε το γεγονός ότι η αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας περιεχόταν στον αντιφασιστικό – απελευθερωτικό χαρακτήρα του ένοπλου αγώνα για μια σειρά χώρες, ώστε να θέσει στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας, αφού ο σοσιαλισμός και η κομμουνιστική προοπτική αποτελούν τη μόνη εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

O πόλεμος διαμόρφωσε συνθήκες μεγάλης όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων στο εσωτερικό πολλών χωρών, όμως η αντιφασιστική πάλη οδήγησε στην ανατροπή της αστικής εξουσίας μόνο σε χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, χάρη στην καθοριστική υποστήριξη των λαϊκών κινημάτων από τον Κόκκινο Στρατό, γενικότερα από την ΕΣΣΔ.

Εβδομήντα χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, τα διδάγματα από αυτόν ενισχύουν τη θεωρητική θέση ότι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα η μόνη εναλλακτική λύση είναι ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός. Είναι η απαλλαγή της εργατικής τάξης από την εκμετάλλευση, τη θεμελίωση των νέων κοινωνικών σχέσεων, της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, του κεντρικού σχεδιασμού, της ενεργητικής συμμετοχής των εργαζομένων στην οργάνωση – διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών.

Η μέχρι τώρα μελέτη της Ιστορίας του Κόμματός μας και του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος δείχνει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η έλλειψη ιδεολογικής – πολιτικής και οργανωτικής ετοιμότητας των ΚΚ, ώστε σε επαναστατικές συνθήκες να κατευθύνουν την εργατική – λαϊκή εξέγερση στην ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας. Η ιστορική πείρα δείχνει ότι η ολόπλευρη προετοιμασία πρέπει να έχει προηγηθεί, δηλαδή να κατακτάται σε μη επαναστατικές συνθήκες. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι: Να μην αποσπάται ο τρέχων οικονομικός και πολιτικός αγώνας, σε συνθήκες ανόδου ή υποχώρησης, από το κύριο επαναστατικό πολιτικό καθήκον. Να μην παραμερίζεται ο στόχος της εργατικής εξουσίας από άλλο μεταβατικό κυβερνητικό στόχο στο καπιταλιστικό έδαφος, στο όνομα της επιδείνωσης της κατάστασης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, λόγω βαθιάς και παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, ιμπεριαλιστικού πολέμου, ανοιχτής τρομοκρατίας προς το ΚΚ και το εργατικό κίνημα από ναζιστικές – φασιστικές οργανώσεις, προβοκάτσιας, έντασης της κρατικής βίας κ.λπ.

Φίλοι και σύντροφοι, συντρόφισσες και φίλες

Τα διδάγματα και τα συμπεράσματα που βγάζουμε από την ιστορίας μας είναι επίκαιρα στο σήμερα. Μας βοηθούν να ωριμάζουμε να κρατάμε σωστό τιμόνι στις δύσκολες συνθήκες και να ερμηνεύουμε σωστά τις σύνθετες κινήσεις του αντιπάλου, τις αντιθέσεις στα στρατόπεδα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Οι διαπραγματεύσεις, που διεξάγονται αυτούς τους μήνες από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ με την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ, εντάσσονται σε ανταγωνισμούς, αντιπαραθέσεις και συμβιβασμούς στο εσωτερικό της ΕΕ αλλά και ανάμεσα στην ΕΕ και άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Αντιπαραθέσεις που γίνονται για λογαριασμό συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων, συμφερόντων ξένων για το λαό.

 Αυτό που δε λέει η κυβέρνηση είναι ότι είτε ενδιάμεση είτε τελική συμφωνία, οι όροι που θα τη συνοδεύουν, περιέχουν παλιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα. Ήδη οι προτάσεις που έστειλε η κυβέρνηση προς τους «θεσμούς», μιλάνε για μέτρα που ξεπερνούν τα 14 δισ. και τα οποία θα αντληθούν και με νέα άμεση φορολογία και με νέα έμμεση φορολογία και με νέες περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες, ενώ στο τραπέζι παραμένουν και το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά.

Το δημοψήφισμα που ακούγεται ότι θα κάνει η κυβέρνηση, υπηρετεί το στόχο να διαλέξει ο λαός το σχοινί με το οποίο θα τον κρεμάσουν. Να γίνει, δηλαδή, συνένοχος στα μέτρα που ετοιμάζουν σε βάρος του, υπό την πίεση χοντρών εκβιασμών. Τον ίδιο στόχο υπηρετούν και οι παρεμβάσεις εκπροσώπων επιχειρηματικών και τραπεζικών ομίλων, που ζητάνε «πάση θυσία» να υπάρξει συμφωνία με τους δανειστές. Χρεώνουν, μάλιστα, στην κυβέρνηση το ότι όσο καθυστερεί, τόσο επιδεινώνεται η κατάσταση στην οικονομία, που κινδυνεύει να κυλήσει σε νέα ύφεση

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ για πολύ καιρό έπαιξε ένα βολικό για τον ίδιο και το σύστημα, άσχημο για το λαό, παιχνίδι, αφηγούμενη το παραμύθι των «καλών» και «κακών» ιμπεριαλιστών και παρουσιάζοντας υπαρκτές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς στους κόλπους τους, π.χ. για αλλαγές στο μείγμα διαχείρισης για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, σαν αντιθέσεις απ’ τις οποίες μπορεί και να προκύψουν φιλολαϊκές εξελίξεις

 Τώρα δυσκολεύονται να κρύψουν ότι η αναθέρμανση των καπιταλιστικών οικονομιών, για την οποία καίγονται τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οι οργανισμοί τύπου ΔΝΤ, με το όποιο μείγμα διαχείρισης, περιλαμβάνει σταθερά μεγάλες δόσεις αντιλαϊκών – αντεργατικών μέτρων για ακόμα φθηνότερη εργατική δύναμη. Η κοινή δήλωση του Αλ. Τσίπρα και του προέδρου της Κομισιόν είναι αποκαλυπτική της συμφωνίας που ετοιμάζουν κυβέρνηση – δανειστές και επιταχύνει τις εξελίξεις σε βάρος του λαού για νέες αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις στο Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά.

Ετσι, οι “κόκκινες γραμμές” ξεθώριασαν, έγιναν ροζ. Συνεχίζονται, λοιπόν, οι ανατροπές στο Ασφαλιστικό στο όνομα της βιωσιμότητας. Συνεχίζεται η διάλυση των ΣΣΕ, στη ρότα να φτιαχτεί ένα μοντέρνο και αποτελεσματικό σύστημα που θα κατοχυρώνει την ανταγωνιστικότητα και θα πληροί τα υψηλότερα ευρωπαϊκά πρότυπα. Τα ματωμένα πρότυπα που υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Να λοιπόν που φτάσαμε, μια κυβέρνηση δήθεν “αντιμνημονιακών” συμφωνεί σε νέο μνημόνιο. Πόσο κάλπικος ήταν ο διαχωρισμός μνημονιακών και αντιμνημονιακών  δυνάμεων;

Γιατί μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις δεν άγγιζαν την “ουσία” του μνημονίου που σημαίνει ΕΕ. Σημαίνει πολιτική και κατευθύνσεις της ΕΕ. Σημαίνει μέτρα για να διασφαλιστεί η γενική ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, εξόδου από την παρατεταμένη κρίση που διόγκωσε και το δημόσιο χρέος, μέτρα τα οποία έπρεπε – γιατί έτσι λειτουργεί αυτό το σύστημα – να φορτωθούν στις πλάτες αυτών που δεν ευθύνονται, στις πλάτες του εργαζόμενου λαού.

Να γιατί κάθε φορά θα πρέπει να βλέπουμε μακριά από ταμπέλες και ψεύτικες διακηρύξεις, να κρίνουμε τις πολιτικές δυνάμεις, με βάση αυτό που πραγματικά είναι και που εκφράζουν ταξικά, με βάση τη θέση που παίρνουν στο κρίσιμο ερώτημα:

Με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια και τις διεθνείς τους συμμαχίες ή με το λαό; Με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, που λειτουργεί με συγκεκριμένους νόμους και αντιλαϊκούς κανόνες ή με την ανατροπή, για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, που όλη η οργάνωση της παραγωγής της οικονομίας, της κοινωνίας, θα έχει ριζικά διαφορετική βάση, τις κοινωνικές σχέσεις εργασίας, τον κεντρικό σχεδιασμό και γι’ αυτό θα μπορεί να έχει στο επίκεντρό του τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και να εξασφαλίσει όλες τις προϋποθέσεις για την ικανοποίησή τους.

Σε αυτή τη ριζικά διαφορετική οικονομική και κοινωνική βάση, αλλάζει ριζικά και ο τρόπος κρατικών εσόδων-εξόδων, καταργούνται τα χρέη που δημιούργησε το κράτος των καπιταλιστών, γίνεται πράξη η αποδέσμευση από την ΕΕ, από κάθε διακρατική ένωση του κεφαλαίου. Πραγματική παλικαριά και περηφάνια, αντάξια των ηρωικών αγώνων του λαού μας στην ιστορική του διαδρομή, είναι να μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας να γινόμαστε χειροκροτητές ψεύτικων προσδοκιών για μια ακόμα φορά ή να διοχετεύουμε την ορμή μας σε ανώδυνα ποτάμια ή πολύ χειρότερα σε ναζιστικά εκτρώματα…

Δεν ωφελεί, για παράδειγμα, η καταδίκη μόνο της προηγούμενης διαπραγμάτευσης -από την άποψη των τρόπων, των μεθόδων και των προτάσεων- που έκανε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με τους “εταίρους”. Αλλά, η πλήρης συνειδητοποίηση ότι κάθε διαπραγμάτευση -εντός αυτού του πλαισίου, του ευρωενωσιακού, της λυκοσυμμαχίας της ευρωζώνης, στο οποίο ορκίζεται συνεχώς ο σημερινός πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του και μάλιστα μέσα στη δίνη των μεγάλων ανταγωνισμών- θα είναι από χέρι χαμένη για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Το λέμε καθαρά: Όσο πιο γρήγορα, σαν ριζοσπαστικό εργατικό λαϊκό κίνημα, χαράξουμε τη δική μας γραμμή πάλης, τόσο θα είναι προς το συμφέρον μας, δεν θα μετράμε άλλο χαμένο χρόνο.

Αυτό προτείνει το ΚΚΕ: Πάλη για ανάκτηση των απωλειών του λαού, με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, με άλλο δρόμο ανάπτυξης για το λαό, με αποδέσμευση από τις αλυσίδες της ΕΕ. Αυτή είναι η ελπιδοφόρα διέξοδος. Σε αυτή τη κατεύθυνση η κοινοβουλευτική μας ομάδα κατέθεσε  πρόταση νόμου για την ακύρωση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Η Πρόταση του ΚΚΕ για κατάργηση του μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων, έχει χαρακτήρα γενικευμένης πάλης του λαού, μέσα και έξω από το κοινοβούλιο. Απευθύνεται πρώτα από όλα στο λαό, υπενθυμίζοντάς του ότι η ελπίδα βρίσκεται μόνο στα χέρια του, στους αγώνες του.

Η πρόταση νόμου του ΚΚΕ επαναφέρει τα πράγματα στην ανθρώπινη διάσταση, πρώτα από όλα για τους εργαζόμενους και το λαό. Εκφράζει τις πραγματικές ανάγκες του λαού και στον αντίποδα των αναγκών του κεφαλαίου. Σε αυτή τη κατεύθυνση καταθέσαμε  και καταθέτουμε στη βουλή συγκεκριμένες προτάσεις νόμου και τροπολογίες, τις οποίες η κυβέρνηση απορρίπτει χωρίς καν να τις συζητήσει:

Για τη λήψη άμεσων μέτρων ανακούφισης των λαϊκών οικογενειών.

Για την ουσιαστική ανακούφιση – προστασία των ανέργων.

Για την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, την υποχρεωτική εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων και την κατάργηση αντεργατικών μέτρων που χτυπάνε εργασιακά δικαιώματα.

Για την επαναφορά της 13ης και της 14ης σύνταξης και την κατάργηση των αντιλαϊκών μέτρων που μείωσαν τις συντάξεις και αύξησαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, απαιτώντας ταυτόχρονα την επιστροφή των “κλεμμένων” από τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και την καταβολή των υποχρεώσεων της μεγαλοεργοδοσίας-πλουτοκρατίας και του κράτους τους.

Για την απαλλαγή των λαϊκών οικογενειών από τα χαράτσια με την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, του φόρου αλληλεγγύης, την κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης, στα τιμολόγια για το φως, το νερό, την αύξηση του αφορολόγητου στις 40.000 ευρώ για κάθε οικογένεια με την ταυτόχρονη αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου και άλλες προτάσεις νόμου.

Στο κέντρο της προσοχής μας είναι η απαράδεκτη κατάσταση στο χώρο της Υγείας – Πρόνοιας και ιδιαίτερα στα νοσοκομεία με τις μεγάλες ελλείψεις. Το ΚΚΕ θα πρωτοστατήσει για να σηκώσει κεφάλι ο λαός, για άλλη μια φορά, να διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν.

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,

Διδασκόμαστε και προετοιμαζόμαστε, με ΚΚΕ ικανό να παλεύει σε όλες τις συνθήκες, σε όλους τους καιρούς. Οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή (Μ. Ανατολή, Βόρεια Αφρική, Βαλκάνια, Ευρασία), είναι ραγδαίες και μπορεί τα επόμενα χρόνια να οδηγήσουν σε νέους τοπικούς, περιφερειακούς ή και γενικευμένους πολέμους. Σε συνθήκες προετοιμασίας πολέμων και γενικά ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της παίρνουν μέτρα κατά του εργατικού κινήματος, αξιοποιούν και τα εθνικιστικά – φασιστικά κόμματα, μπορούν να επιδιώξουν την επιβολή κατασταλτικών μέτρων σε βάρος του κομμουνιστικού κι εργατικού κινήματος.

Η κυβέρνηση βάζει μπρος τις μηχανές προκειμένου να στηρίξει ανοιχτά νέες επεμβάσεις. Σκοπός της να εξαργυρώσει αυτήν την ανάμειξη, π.χ., για τη γεωστρατηγική αναβάθμιση των ντόπιων μονοπωλίων, να αποκτήσει ένα κάποιο προβάδισμα στους ανταγωνισμούς τους με τα κεφάλαια άλλων χωρών της ευρύτερης περιοχής, στην εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων. Να κοντύνει την απόσταση που τα χωρίζει από την τουρκική αστική τάξη λόγω διαφορετικής, ανισόμετρης ανάπτυξης. Ακόμα – ακόμα, να παζαρέψει με ΕΕ και ΔΝΤ μια κάποια χαλάρωση στην αποπληρωμή του χρέους, όχι φυσικά σε όφελος των εργαζομένων, αλλά προς απελευθέρωση πρόσθετων κονδυλίων για παραπέρα ενίσχυση των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων.

Απ’ όλα αυτά ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτε το θετικό. Μόνο κινδύνους εγκυμονούν οι τέτοιες εξελίξεις. Εξ ου και να κουμπώνεται, να επαγρυπνεί και να ετοιμάζεται να απαντήσει με τη δική του παρέμβαση στα σχέδια των ιμπεριαλιστών και των κυβερνήσεών τους.

Γι’ αυτό και το εργατικό κίνημα, οι σύμμαχοί του και το Κόμμα πρέπει να είναι έγκαιρα προετοιμασμένο, να είναι δυνατό, προσηλωμένο στη χάραξη και υλοποίηση της δικής του στρατηγικής, που θα ανταποκρίνεται στην ικανοποίηση των εργατικών – λαϊκών αναγκών, μέσα από την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, από κάθε ιμπεριαλιστική ένωση, με τον απεγκλωβισμό της από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο η στάση του ΚΚΕ εκφράζεται με τη σαφή θέση: Το εργατικό – λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να παγιδεύεται στις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης ή και να ακολουθεί τις διαφορετικές πιθανόν επιλογές, τη διαφοροποίηση τμημάτων, κομμάτων και θεσμών της στο δίπολο ιμπεριαλιστικός πόλεμος – ιμπεριαλιστική ειρήνη.

Η πάλη, για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα θα ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής – λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας.

Οι εξελίξεις μεγαλώνουν την ανάγκη θωράκισης του εργατικού – λαϊκού κινήματος απέναντι στη ναζιστική – φασιστική εγκληματική τρομοκρατία, αλλά και απέναντι στη ρεφορμιστική, οπορτουνιστική ενσωμάτωση, που ακυρώνει τη δυνατότητα ριζικής αλλαγής της κατάστασης.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι,

Βαδίζοντας προς τα 100 χρόνια του το ΚΚΕ έχει θέσει ως στόχο και επιδιώκει να ενισχυθεί η ικανότητά του σε όλα τα επίπεδα, σε κάθε χώρο και κλάδο εργασίας, σε κάθε πόλη και χωριό ώστε: Να πρωτοστατεί στην ανάπτυξη αγώνων διεκδίκησης χωρίς να αποσπά αυτή τη δράση από τη ζύμωση και πάλη για την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης, την κατάργηση των εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων. Να συνδέει κάθε οικονομικό και πολιτικό αγώνα και κάτω από οποιονδήποτε συσχετισμό με το κύριο πολιτικό καθήκον, την πάλη για την επαναστατική εργατική εξουσία. Να αποκρούει την αντικομμουνιστική επίθεση και να επαγρυπνεί.

Τιμούμε τον αντιφασιστικό αγώνα των λαών, εμπνεόμαστε και διδασκόμαστε.

Συνεχίζουμε με μεγαλύτερη ορμή και γνώση.

Το ΚΚΕ, με το αίμα των καλύτερων παιδιών του, έχει αποδείξει την αφοσίωσή του στην εργατική τάξη, στο δίκιο του λαού, στο σοσιαλισμό, στον προλεταριακό διεθνισμό!

Προχωράμε με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα.

Είναι βαθιά και επιστημονικά θεμελιωμένη η πεποίθησή μας ότι ο 21ος θα είναι ο αιώνας της αναζωογόνησης του Κομμουνιστικού Κινήματος, των νέων ορμητικών και νικηφόρων σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Ο αρνητικός συσχετισμός των δυνάμεων δεν μας αποθαρρύνει, γιατί γνωρίζουμε ότι θα ανατραπεί.

Έχουμε εμπιστοσύνη στις θέσεις μας που επιβεβαιώνονται από τις εξελίξεις, έχουμε εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη.

Το ΚΚΕ βαδίζει στις αναμετρήσεις που είναι μπροστά μας πιο έμπειρο και πιο εξοπλισμένο.

Πορευόμαστε με έναν και μόνο σκοπό: Να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών, να οικοδομήσουμε τη μεγάλη λαϊκή αντικαπιταλιστική συμμαχία που θα αντιπαλέψει την αντιλαϊκή πολιτική και θα βάλει τέλος στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, στους πολέμους, στις κρίσεις, στην εκμετάλλευση, στη φτώχεια, στην ανεργία, στην καταπίεση.

Για να δικαιωθούν οι αγώνες και οι θυσίες των παλιότερων γενιών, για να ανοίξει ο δρόμος και να εκπληρωθούν τα όνειρα και οι σύγχρονες ανάγκες του λαού και των νέων με την εργατική – λαϊκή νίκη, το σοσιαλισμό – κομμουνισμό!

Print Friendly, PDF & Email

Από giorgos