Επικήδειος στον Γιώργο Μαρνέλλο
Ο Γιώργης Μαρνέλλος στο καζάνι του

Μέσα σε πάνδημο πένθος, έγινε το μεσημέρι της Κυριακής η εξόδιος ακολουθία για τον Γιώργο Μαρνέλλο, στον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδας, στον Άγιο Νικόλαο.

Επειδή σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα λόγια βγαίνουν δύσκολα, μεταφέρουμε εδώ τον επικήδειο του πρωτοπρεσβύτερου Ευάγγελου Παχυγιαννάκη:

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΠΡΟΣΛΑΛΙΑ ΣΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟ ΜΑΡΝΕΛΛΟΝ

 (από τον Πρωτοπρεσβύτερο Ευάγγελο Παχυγιαννάκη, 12.11.2017)

Την πορεία κάθε του ανθρώπου, άγιε Πρωτοσύγκελε, σεβαστοί Πατέρες, κύριε Δήμαρχε, βαρυθενθούντες αδελφοί, οριοθετούν τρεις βασικοί παράγοντες, που εκφράζονται με τρεις αντίστοιχες λέξεις: ζωή, θάνατος, αθανασία. Η ζωή είναι η αρχή, είναι η ανατολή της ανθρώπινης ύπαρξης που σηματοδοτεί τον ερχομό του ανθρώπου στον κόσμο. Ζωή σημαίνει αρμονική συνύπαρξη δύο στοιχείων, ενός υλικού κι ενός πνευματικού, που συναποτελούν τον άνθρωπο. Υλικό είναι το σώμα. Πνευματικό είναι η ψυχή. Και τα δύο αυτά είναι σφιχτοδεμένα όσο ζη ο άνθρωπος. Έτσι δημιουργήθηκε από τον Θεό.

Όμως έρχεται η ώρα της διασπάσεως· να χωρισθεί η ψυχή από το σώμα και τότε ιερός υμνογράφος διαλογίζεται: «οἴμοι, οἷον ἀγῶνα ἔχει ἡ ψυχή, χωριζομένη ἐκ τοῦ σώματος»! Και το μεν σώμα επανέρχεται στη γη «ἐξ ἧς ἐλείφθη», το δε πνεύμα επιστρέφει στον χώρο των ακτίστων ενεργειών του Θεού απ’ όπου και προήλθε.

Αυτά συμβαίνουν με τον θάνατο για να ακολουθήσει έπειτα το τρίτο στάδιο της πορείας μας, η αθανασία. Η κατάσταση δηλαδή εκείνη της ενσυνείδητης ζωής στον κόσμο της επουρανίου Βασιλείας του Θεού.

Σήμερα συνήλθαμε την ώρα αυτή, του πόνου και των δακρύων, να προπέμψομε σε αυτό το τρίτο στάδιο της ζωής τον άνθρωπο, τον φίλο, τον αγαπημένο, που μέχρι χθες ήμασταν  μαζί. Τον νέο, το παλικάρι, τον ώριμο άνδρα, τον σύζυγο, τον πατέρα, που πρόωρα εγκατέλειψε τη ζωή αυτή κι αποχωρίστηκε μητέρα, γυναίκα, παιδιά, συγγενείς και φίλους, των οποίων η πλημμύρα που κατακλύζει την ώρα αυτή του αποχαιρετισμού τον Ναό της Αγίας Τριάδος, μέσα και έξω, μαρτυρεί του λόγου το αληθές.  

Κι αδυνατούμε να πιστέψομε ότι ο άνθρωπος αυτός, που μέχρι χθες έσφυζε από ζωή και ποικίλη δραστηριότητα, βρίσκεται σήμερα μπροστά μας νεκρός. Είναι αφύσικο το γεγονός αυτό που βιώνομε. Γιατί σαν νέος είχε να διανύσει ακόμη έναν δρόμο δημιουργίας, απόδοσης, προσφοράς και καρποφορίας. Να μεγαλώσει παιδιά και ν’ αφήσει πίσω του ένα έργο γόνιμο, αφού είχε όλες τις προϋποθέσεις γι’ αυτό.

Όμως αυτή η πορεία σταμάτησε απότομα, το νήμα της ζωής διεκόπη και όλοι μας άναυδοι γύρω από το φέρετρο αυτό βλέπομε με βαθύ πόνο και θλίψη τον μαύρο καβαλάρη  να παίρνει τη σκυτάλη και να οδηγεί τον φίλο μας στην επέκεινα του τάφου ζωή.

Στην μάνα που πονά, στη σύζυγο που οδύρεται, στα παιδιά που θρηνούν, τὶ να πούμε; Ο πόνος της απουσίας δεν αντιμετωπίζεται με λόγια όσο παρηγορητικά κι αν είναι. Βρίσκει την ανάπαυσή του μόνο μέσα στη σιωπή του μυστηρίου και στην ανεξιχνίαστη βουλή της αγάπη του Θεού. Κι εμείς, που σε λίγο θα κληθούμε να δώσομε «τὸν τελευταῖον ἀσπασμόν» στον «πρὸ μικροῦ μεθ’ ἡμῶν ὄντα», θα στοχαστούμε και πάλι μπροστά στο φοβερό μυστήριο του θανάτου: «ζούμε για να πεθάνομε, και πεθαίνομε για να μην υπάρξομε πλέον; ή ζούμε και πεθαίνομε για να ζήσομε στην ατέρμονα αιωνιότητα;» Ο λόγος της πίστεώς μας, που απορρέει από το ευαγγέλιο που μόλις προ ολίγου ακούσαμε είναι καταφατικός: Πορευόμεθα «Εἰς ἀνάστασιν ζωῆς» και «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν» (Ιωάν.5.29). Η ζωή μας αυτή εδώ κλείνει, για να ανοίξει με τον θάνατο σε μια νέα ζωή πέραν του τάφου «ἔνθα πάντων ἐστὶ τῶν εὐφραινομένων ἡ κατοικία».

Αποχαιρετώντας την ώρα αυτή, αγαπητοί μου αδελφοί, το άψυχο σώμα του λίαν αγαπητού στην Ενορία μας Γεωργίου,  ευχόμεθα κάθε ευλογία παρά του μόνου φιλευσπλάχνου Παρηγορητή Θεού στην απορφανισθείσα οικογένειά του· την ευλογημένη γιαγιά, την πιστή σύζυγο, τα καλοαναθρεμμένα παιδιά και σ’ αυτόν, ευχόμεθα ολοκαρδίως,  όπως Κύριος ο Θεός τον συμπεριλάβει «ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ τῶν ἐν οὐρανοῖς ἀπογεγραμμένων, καὶ πνεύμασι δικαίων τετελειωμένων» (Εβρ.12.23). Αμήν! 

Διαβάστε:

Καζανέματα στη Κρήτη

Print Friendly, PDF & Email

Από giorgos