Νεκτάριος

Ο Πέτρας και Χερρονήσου

Ευχαριστούμε τον Άναρχο Βασιλέα της Δόξης, τον ενανθρωπήσαντα Κύριό μας, τον προ αιώνων Θεόν, που μας αξιώνει να βρεθούμε σ’ αυτήν την συμβολική εναλλαγή του χρόνου, που έχει μεγάλη σημασία στην πνευματική μας πορεία και αρτίωση, αλλά και που ανέκαθεν ήταν πλαισιωμένη από προλήψεις και δεισιδαιμονίες.

Επισημαίνουμε ευκαίρως, ότι παλαιός και χρόνος υπάρχουν. Παλαιός όμως χρόνος είναι ο χρό-νος της άγνοιας, ο αλύτρωτος, ο βάσκανος, ο πρό Χριστού χρόνος, ο χρόνος χωρίς Σωτήρα. «Αλίμονο στον χρόνο της ζωής μου, που έχασα πριν σε γνωρίσω Κύριε», αναφωνεί ο Ιερός Αυγουστίνος.

Νέος χρόνος είναι ο χρόνος της επαγγελίας, η καινή εν Χριστώ ζωή, όπου «τα αρχαία παρήλθεν και γέγονε τα πάντα καινά». Νέος χρόνος είναι ο χρόνος της ενανθρωπήσεως, όπου ο άχρονος Θεός έγινε το πλήρωμα του χρόνου και γέμισε και τις τρεις διαστάσεις του χρόνου, παρελθόν, παρόν και μέλλον, αφού «Αυτός είναι χθές και σήμερον ο Αυτός και εις τους αιώνας». Αυτός μεταστοιχείωσε το χρόνο σε αιωνιότητα, στο «νύν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων».

Ο χρόνος, αγαπητοί μου, σφραγίζει τη ζωή μας με τη σφραγίδα του. Με σφραγίδα κυρίως της λήθης, της λησμονιάς. Πανδαμάτορα τον ονόμασαν, αφού όλα τα δαμάζει, αφού πολλές πληγές επουλώνει και πολλά ανεπιθύμητα τα απωθεί στην χοάνη του. Και όσο προχωρούν τα χρόνια της ζωής μας, τόσο πιό πολύ αδυνατίζει η μνήμη μας και λησμονούμε. Μόνο τα παλιά θυμούμαστε, είναι ανεξίτηλα. Μακάρι να λησμονούσαμε και τις αδικίες των άλλων, τις θλίψεις και την μνησικακία, που κουράζουν την ψυχή μας.

Πολλά όμως, παρά την δύναμη της λήθης, δεν μπορούμε και να θέλουμε να τα ξεχάσουμε. Θυμούμαστε και νοσταλγούμε αγαπημένα μας πρόσωπα που έφυγαν από τον κόσμο και τα οποία τέτοιες χρονιάρες ημέρες τα αναζητούμε. Θυμούμαστε τα ευλογημένα χωριά μας, με τις παραδόσεις και τα έθιμά τους, θυμούμαστε άλλους καιρούς και χρόνους, που είναι αποθησαυρισμένοι στην ωραιότερη θέση της μνήμης, της ζωοδότρας μάνας του παρελθόντος. Και το παρελθόν όταν είναι ιστορία, αποτελεί την πηγή του σήμερα και την προοπτική του αύριο.

Αλλαγή του χρόνου απόψε τα μεσάνυκτα, που σηματοδοτεί πολλές εναλλαγές. Πότε είμασταν βρέφη, πότε γίναμε παιδιά, νέοι, πότε ωριμάσαμε και φθάνουμε σιγά – σιγά, εμείς οι μεγαλύτεροι, «εγγύς του θερισμού». Ο χρόνος τρέχει, «τα πάντα ρει». Οι μεγαλύτεροι, ασθμαίνοντας τον ακολουθούμε, γι’ αυτό έχουμε ρυτίδες και άσπρα μαλλιά.

Αλλαγή του χρόνου απόψε και τούτη η βραδιά μας προσγειώνει από ψευδαισθήσεις που διακατεχόμαστε.

Όλα, αγαπητοί μου, αλλάζουν σ’ αυτόν τον κόσμο και αλλάζουν γρήγορα. Αλλαγή στα πρόσωπα που κυκλοφορούν, αλλαγή στις εξουσίες, αλλαγή στους θρόνους, αλλαγή στις σκυτάλες της ζωής. Κάθε εξουσία, κάθε κοσμική δύναμη, κάθε αρχή, κάθε πρόσωπο όσο ισχυρά, όσο τρανά και αν είναι, τρέχουν προς το τέλος. Όλα έχουν τέλος, όπως ο χρόνος. Όλες οι εξουσίες φθείρονται από την ασταμάτητη ροή του, όλα επηρεάζονται από τους παφλασμούς των κυμάτων του χρόνου. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, θά πέσουμε στην αγκάλη της άλλης ζωής και θα βρεθούμε από τον χρόνο στην αιωνιότητα και τότε θα ρωτούμε και εμείς «τί ώρα είναι;» και θα μας απαντούν τα θεωρεία του ουρανού, «η αιωνιότητα».

Αλλαγή του χρόνου απόψε. Συμβολική βραδιά, με πολλές προσδοκίες, πολλές ελπίδες, αλλά και με πολλές προλήψεις και δεισιδαιμονίες. Και αυτόν ακόμη τον Μέγα Ουρανοφάντορα Βασίλειο, τον ηρωικότερο των αγίων και τον αγιότερο των ηρώων της Εκκλησίας μας, τον μασκαρεύουν οι άνθρωποι και τον γελοιοποιούν.

Μη φοβείσθε αδελφοί. Μην τρομοκρατείσθε από ονειροσκόπους, αστρολόγους, μάντεις, παγανιστικά πρόσωπα που μορμολύνουν, απατούν και διασπείρουν φόβους. Προσέχετε μήν αναζητείτε ψευδομεσίες. Οι θεοί της γης πεθαίνουν, τα είδωλα πέφτουν, συντρίβονται. Μόνο ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός ημών. Αυτός είναι «το υπέρ πάν όνομα». Αυτός μόνο μένει και «ουκ εστι αυτώ παραλλαγή ή τροπής αποσκίασμα». «Πάντες ως ιμάτιον παλαιωθήσονται και ωσεί περιβόλαιον ενειλίσσονται». Αυτός ο Κύριός μας, είναι παντοτινός και τα έτη Αυτού ουκ εκλείψουσι.

Αλλαγή του χρόνου απόψε και ακούμε, όσο ποτέ άλλοτε, πιό καθαρά το εξπρές της αιωνιότητος να σφυρίζει δίπλα μας. Θεέ μου, Θεέ μου! Τον αισθανόμαστε πιό κοντά μας, γιατί όταν περνά ο χρόνος διαβαίνει ο Θεός. Τί να του ζητήσουμε, τί να ευχηθούμε. Να περιτμηθούμε περιτομήν αχειροποίητον, «εν τη απεκδύσει του σώματος των αμαρτιών της σαρκός». Να έχουμε πόθους αιωνιότητος. Να έχουμε την αγωνία της σωτηρίας μας, «πότε ήξω και ωφθήσομαι τω προσώπω του Θεού». Να μη ζούμε εκτός τόπου και χρόνου. «Και κάθαρον πριν άρεις με από των ενθέδε». Να μη γυρίσει ο Θεός αιφνίδια τον χρονοδιακόπτη της ζωής μας, της παροικίας μας. Να «μη μας αναγάγει εν ημίσει ημερών», αλλά να μας γνωρίσει τον αριθμόν των ημερών μας, για να ιδούμε σε τι υστερούμε.

Αλλαγή του χρόνου απόψε και από αύριο 2009. Πότε πέρασε το μιλένιουμ, πότε περνούν τα χρόνια. Αγοράσετε αγαπητοί μου, με την πίστη σας το ρολόι του Θεού που είναι ο Ων, ωσαύτως Ων. Το ρολόι του Θεού, κινείται διαφορετικά από το ρυθμό της χρονικότητας. Μια στιγμή της μετάνοιας σ’ αυτό το ρολόι μας χαρίζει αιώνια χρόνια σωτηρίας.

Στο ρολόι του Θεού, αυτό που ονομάζουμε εμείς βραδύτητα, για τόν Θεό είναι ταχύτητα. Έτσι όταν Τον ρωτούμε, «πότε θα έλθεις Κύριε;». Εκείνος απαντά «ἐρχομαι ταχύ, εν η ώρα ού δοκείτε». Αυτή την ώρα της Κρίσεως νά προσδοκούμε στο ρολόι της αιωνιότητας. Γρηγορείτε, αδελφοί, ότι «ουκ οίδατε ότι ο Κύριος πότε έρχεται, οψέ ή μεσονυκτίου ή αλεκτοροφωνίας ή πρωί».

Αλλαγή του χρόνου απόψε τα μεσάνυκτα. Κάνετε μια καλή σκέψη στην προσευχή σας τα μεσάνυκτα. Σταματήσετε λίγο τον εκκωφαντικό θόρυβο της κοσμικής νύκτας και προσευχηθείτε. Έλεγε ένας άγιος: «πές μου τι σκέπτεσαι τα μεσάνυκτα, να σου πω ποιος είσαι». Αυτά τα μεσάνυκτα ας παρακαλέσουμε τον Κύριό μας να μας δώσει τα μεγάλα, τα αληθινά τα αείζωα, όλα δωρήματα της αγάπης Του.

Γνωρίζετε πολύ καλά, ότι μέσα στην Αγία μας Εκκλησία έχουμε μάθει να μην χάνουμε το χρόνο μας, αργόσχολα, να μην κάνουμε το θέλημά μας, αλλά το θέλημα του Θεού. Ότι εδώ, εμείς, το χρόνο μας τον κάνομε καιρό, λειτουργία. Ο χρόνος μας δεν καταλύει τη ζωή μας, αλλά μας αποκαλύπτει το φως της αφθαρσίας. Όποιος ζει εν Θεώ, όσο περνά ο καιρός, προσφέρεται συνεχώς, ηρεμεί, γαληνεύει, δυναμώνει, ξανανιώνει.

Γιά τον άνθρωπο του Θεού δεν νυκτώνει, διαυγάζει, αιθριάζει η Χάρις και μαζί Του γινόμαστε ικανοί στην ευλογία, δυνατοί στον πόνο, ακατάβλητοι στις δοκιμασίες. Δεν απελπιζόμαστε ποτέ, δεν λιποψυχούμε, δεν βαρυγκωμούμε, δεν αναστενάζουμε, μόνο λέμε «λάλει Κύριε, ο δούλος σου ακούει». Έλα Κύριε, εμείς γνωρίζουμε ότι, όπως και αν έλθεις στη ζωή μας, όπως και αν μας επισκεφθείς, με οποιονδήποτε τρόπο, είναι για τη σωτηρία μας. Σ’ ευχαριστούμε κατά πάντα και διά πάντα.

Μαζί με τον Χριστό ζούμε μ’ αυτούς που δεν είδαμε, μ’ αυτούς που έζησαν πριν από αιώνες και είναι μαζί μας, μαζί μ’ εκείνους που είναι μακριά μας. Γιατί το πόσο κοντά ή μακριά σου είναι οι άνθρωποι, δεν εξαρτάται από την γεωγραφική ή την χρονική απόσταση που σε χωρίζει απ’ αυτούς, αλλά από το πόσο υπάρχεις στο χώρο της αγάπης και της ευαισθησίας, για τα αληθινά και τα μένοντα.

Αν δεν αγαπάς, στενεύει ο χώρος σου και λιγοστεύει ο χρόνος σου. Η Εκκλησία μας έχει κληθεί νά πορεύεται αιωνίως, εν παντί καιρώ καί τόπω και να είναι η χώρα του Αχωρήτου, η άφιξη και η αναχώρηση.

Οι εποχές αλλάζουν, όχι όμως και οι βαθύτερες τάσεις του ανθρώπου. Ο άνθρωπος δεν ικανοποιείται με τίποτε το κτιστό. Γι’ αυτό θέλει να ζήσει, ποθεί χρόνια πολλά, το λέει και το ξαναλέει, θέλει να το ακούει, θέλει ακόμη να δραπετεύει από τον κόσμο της απάτης, από την θορυβώδη νοοτροπία του κόσμου.

Δεν είναι εχθρός μας αδελφοί ο χρόνος, μην τον φοβείσθε, μήν τον σκοτώνετε. Ο χρόνος κατασκευάζει την οδό Κυρίου στις καρδιές μας. Είναι αυτός που μας δείχνει με τα σημαδόφωνά του πως υπάρχει Θεός και έχει αμέτρητη αγάπη γιά μας και τον κόσμο.

 

Όλα τα είδωλα της κοσμικής επιτυχίας, να είσθε σίγουροι, ότι κάποτε θα πέσουν. Όλα θα συντριβούν, όπως αυτά τα είδωλα που φτιάξαμε και εμείς στον καιρό μας και ειδωλοποιήσαμε πρόσωπα, θεσμούς, Μονές που αλλοτρίωσαν το Ευαγγέλιο, και μας πλήγωσαν.

Ένας θα μείνει. Αυτός που κρατά στα παντοδύναμα χέρια Του το σύμπαν, ο Παντοκράτωρ, Αυτός που μας καλεί να έχουμε ορθόδοξη στάση απέναντι στο ζωή, στο χρόνο, στον άνθρωπο, στην κτίση, την εσχατολογική, την ασκητική στάση της σταυρωμένης αγάπης Του.

Δεν μπορεί ποτέ η πίστη μας και η Εκκλησία μας να γίνουν παράγωγα για διάπραξη αδικημάτων ή άλλοθι για απιστία. Δεν είμαστε απόμακροι και απαθείς απέναντι στην ιστορία, οφείλουμε να βαδίζουμε με φωτισμούς αιωνιότητος, όχι με την δύναμη της εξουσίας της έπαρσης, της αλαζονείας, αλλά με την αδυναμία του Σταυρού. Δεν νοιώθουμε αυταπάτες, ούτε βάζουμε φραγμούς στην παρουσία των εσχάτων. Στηριζόμαστε στον Θεό που μας χάρισε το είναι, το εκκλησιαστικώς ζην. Τον αγαπούμε εξ όλης της καρδίας μας και ενωτιζόμαστε την φωνή Του εν παντί καιρώ και τόπω.

Μ’ αυτές τις ταπεινές σκέψεις, νοερά, σας αγκαλιάζω όλους μικρούς και μεγάλους. Σας παρακαλώ να με συγχωρέσετε αν σας έχω πικράνει. Δεν είμαι άξιος της αγάπης σας. Αισθάνομαι εμαυτόν πλούσια ευλογημένο από τον Θεό, που ίσταμαι σ’ αυτήν την ωραία σκοπιά της Εκκλησίας. Εύχομαι να έχετε δύναμη, υγεία, να ζείτε χρόνους μακρούς, ευλογημένους.

 

 

Print Friendly, PDF & Email

Από manos