Βαρθολομαίος

Οικουμενικός Πατριάρχης

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΣΩΤΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

* * * Αδελφοί συλλειτουργοί και τέκνα ευσεβή και φιλόθεα της Εκκλησίας, Χριστός Ανέστη!

Και πάλιν ακούεται ο χαρμόσυνος αυτός χαιρετισμός των χριστιανών εντός των ευημερουσών κατά το πλείστον χριστιανικών κοινωνιών. ΑλλΆ αι οινωνίαι αύται απωθούν το ερώτημα και το πραγματικόν ζήτημα του θανάτου και ζουν ως εάν ο θάνατος είναι ανύπαρκτος και η ανάστασις περιττή. Εν τούτοις, «φοβερώτατον το του θανάτου μυστήριον», ως λέγει ο υμνογράφος, και καθημερινή πραγματικότης. Ο φόβος του θανάτου δε, φανερός εις όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα υγιείας η μεγάλης ηλικίας, ακόμη και όταν απωθήται με διαφόρους μεθόδους, κατατρώγει την ειρήνην των καρδιών, γεμίζει την ψυχήν με αναιτιολόγητον άγχος και πολλάς φοράς οδηγεί εις αυτοχειρίαν, διότι η αβεβαιότης παρατεινομένη γίνεται αφόρητος.
Εις αυτήν την αβεβαιότητα έδωσε τέλος η Ανάστασις του Χριστού. Ο θάνατος δεν είναι πλέον κυρίαρχος της ζωής. Δεν είναι το αναπόφευκτον τέλος της υπάρξεώς μας. Η πλαξ του τάφου δεν σκεπάζει αιωνίως την ύπαρξίν μας με μίαν αιώνιον σιωπήν. Ο λίθος, ο οποίος έκλειε την θύραν του τάφου του Χριστού, αποκεκύλισται, μετεκινήθη, και ο Χριστός εξήλθε θριαμβευτής, ανώτερος του θανάτου, ανέπαφος από το κέντρον του, πρωτότοκος των νεκρών. Η θύρα του τάφου έκτοτε έμεινεν όπισθέν Του ανοικτή διΆ ὅλους. Ο φόβος του θανάτου εξέλιπε δι ὅσους θέλουν να ακολουθήσουν α ίχνη Του, τα πάντα επληρώθησαν χαράς και ελπίδος. «Που σου θάνατε το κέντρον, που σου ¶δη το νίκος;», ερωτά θριαμβευτικώς ο προκάτοχος ημών ¶γιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Βεβαίως, δια πολλούς εξακολουθούν να ηχούν «ωσεί λήρος», (ως παραλήρημα) οι λόγοι μας. Οι Αθηναίοι εις την νύκα, ακούσαντες τον Απόστολον Παύλον να ομιλή περί Αναστάσεως νεκρών, εκάγχασαν και απήλθον λέγοντες ειρωνικώς προς τον ομιλητήν «ακουσόμεθά σου και πάλιν». Ακόμη και οι Απόστολοι, οι οποίοι είχον ακούσει παρά του Κυρίου ότι την τρίτην ημέραν θα αναστηθή, εδυσκολεύθησαν να παρδεχθούν την αναγγελίαν των Μυροφόρων ότι ανέστη ο Κύριος.
Ημείς όμως, αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά, ζώμεν τον επαναλαμβανόμενον θάνατον και την συνεχή Ανάστασιν του Κυρίου. Όχι μόνον επί του εικονίζοντος τον Γολγοθάν Θυσιαστηρίου εν τω Ναώ, αλλά και εις τους βίους των Αγίων, παλαιών τε και συγχρόνων μας. Ο Κύριος ανέστη και εχάρισε ζωήν. Αλλά και εξακολουθεί να ανίσταται και να χαρίζη ζωήν. Ο θάνατος κατέστη πλέον μία θύρα μεταβάσεως εις άλλην κατάστασιν ζωής. Έπαυσε να είναι φυλακή των ψυχών, αδιέξοδος μάνδρα, απελπιστική κατάστασις. Οι φραγμοί του στρατοπέδου του θανάτου διελύθησαν, αι πύλαι συνετρίβησαν, πας ακολουθών τον Χριστόν δύναται να επανέλθη εις την ζωήν μαζί με τον Χριστόν.
Πιστεύσατε, αδελφοί και τέκνα, και ελπίσατε. Απαλλαγήτε από τον φόβον του θανάτου και τα άγχη της ζωής. Δια τους πιστούς, όπως σεις, δεν υπάρχει πλέον θάνατος. Μόνον, καθαρίσατε τας ψυχάς και τα σώματα και ενταχθήτε εις την ακολουθίαν του Χριστού, ο Οποίος είναι και η ιδική σας Ανάστασις. Χριστός ανέστη και σεις είσθε δυνάμει αναστημένοι. Το φαιδρόν και χαρούμενον της Αναστάσεως μήνυμα σας αφορά. Δεν είναι κάτι ξένον και αδιάφορον δια σας. Και πρέπει να είναι πλήρες χαράς το στόμα σας εν τω λέγειν «Ανέστη ο Κύριος». Διότι «αληθώς ανέστη» και ημείς μετΆ Αυτού συνανέστημεν.
Τούτου η ζωοποιός Χάρις, η και θεραπεύουσα τα ασθενή και τα ελλείποντα αναπληρούσα, είη μετά πάντων υμών.

μήν.

¶γιον Πασχα 2007

† Ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος
διάπυρος προς Χριστόν Αναστάντα
ευχέτης πάντων υμών
Print Friendly, PDF & Email

Από manos