Το πολυτεχνείο ζει ... μηνύματα

Μέρα που είναι, έχουμε κατακλυστεί από μηνύματα για το Πολυτεχνείο και την εξέγερση τω φοιτητών το 1973. Το Πολυτεχνείο ζει σκιτσάρει ο Κυρ, αλλά οι Έλληνες ;;;;;;;

ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΑ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΗΤΑ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Η ΓΣΕΕ συμμετέχει στις εκδηλώσεις μνήμης και τιμής που διοργανώνονται από φοιτητικούς και κοινωνικούς φορείς στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας για την επέτειο εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Την ώρα που οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να σηκώνουν στις πλάτες τους δυσβάστακτα βάρη, την ώρα που η ανεργία ακουμπά κάθε ελληνική οικογένεια, την ώρα που οι συνταξιούχοι ζουν με συντάξεις πείνας, τα αιτήματα του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα και απαιτητά.

Διαχρονικά διεκδικούμενα και επίκαιρα είναι τα αιτήματα για πλήρη και σταθερή εργασία, ισχυρή κοινωνική προστασία, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, αξιοπρέπεια στη ζωή των απόμαχων της δουλειάς.

Σήμερααντιπροσωπεία της ΓΣΕΕ κατέθεσε στεφάνι στο χώρο του Πολυτεχνείου, ενώ ηΣυνομοσπονδία καλεί τις οργανώσεις μέλη της και όλους τους εργαζόμενους ναπάρουν μαζικά μέρος στην πορεία διαμαρτυρίας που θα γίνει αύριο στην Αθήνα προςτην Αμερικανική Πρεσβεία, αλλά και στις υπόλοιπες εκδηλώσεις μνήμης και τιμήςπου έχουν προγραμματιστεί σε άλλες πόλεις της χώρας.

Λαϊκή Ενότητα 

«Πολυτεχνείο 1973-2018: Τα μηνύματα του τότε, πιο επίκαιρα από ποτέ.»

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 για «Ψωμί,Παιδεία, Ελευθερία» αποτελεί «φάρο» για τη συνέχιση του αντιμνημονιακού αγώνα.

Τα μνημόνια «τελείωσαν» τυπικά – ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ καιπαλαιομνημονιακά κόμματα συνυπέγραψαν τη διαρκή φτωχοποίηση του ελληνικού λαούμέχρι το 2060.

Η επέτειος των 45 ετών από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, παρά την τυπική «έξοδο» από τα μνημόνια, βρίσκει τον ελληνικό λαό να παραμένει σφιχτά «αλυσοδεμένος» μέχρι το 2060 σε μια άνευ προηγουμένου, εξοντωτική -για την πλειονότητα των πολιτών- λιτότητα και τη χώρα να είναι σε καθεστώς επικυριαρχίας από τους δανειστές.

Η ελληνική κοινωνία, παρά τα ψέματα και τα επικοινωνιακά παιχνίδια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και των παλαιομνημονιακών κομμάτων, συνεχίζει να είναι αντιμέτωπη με:

  • τη διαρκή συρρίκνωση των κοινωνικών, εργασιακών και ασφαλιστικών της δικαιωμάτων,
  • τη «φόρο – καταλήστευση» των ήδη δραματικά «κουρεμένων» εισοδημάτων,
  • τη μετατροπή της πλήρους και επαρκώς αμειβόμενης εργασίας σε δουλεία με εξευτελιστικούς μισθούς,
  • τη μετατροπή του δικαιώματος σε μια αξιοπρεπή σύνταξη μετά από την ολοκλήρωση του εργασιακού βίου, σε εφιάλτη για τους συνταξιούχους (παρά το γεγονός ότι οι μνημονιακοί νόμοι, έστω και καθυστερημένα, «ξηλώνονται» από τα Ανώτατα Δικαστήρια)
  • την απώλεια ακόμη και των στοιχειωδών κυριαρχικών δικαιωμάτων στον τόπο μας,
  • την υφαρπαγή των πρώτων κατοικιών και ό,τι έχει απομείνει από τις λαϊκές περιουσίες μετά από 9 χρόνια «φοροληστρικών» πολιτικών, μέσα από τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, που εντείνονται,
  • το συνεχιζόμενο brain drain (το «κύμα» μετανάστευσης) των νέων προς το εξωτερικό.

Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ έχει αποφασίσει όχι μόνο την εξαθλίωση της πλειονότητας της ελληνικής κοινωνίας αλλά και την απεμπόληση κάθε έννοιας εθνικής ανεξαρτησίας, αφού έχει προσδεθεί πλήρως στον αμερικανονατοϊκό άξονα και προωθεί την μετατροπή της χώρας μας, σε μία μεγάλη αμερικάνικη βάση.

Μέσα στο περιβάλλον αυτό, κάτω από αυτές τις συνθήκες, τα συνθήματα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία», «Έξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ», τα οποία συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία το 1973, παραμένουν απόλυτα επίκαιρα.

Η εξέγερση του λαού και της νεολαίας την εποχή εκείνη ενάντια στη δικτατορία, στην αμερικανοκρατία, στον ιμπεριαλισμό, στην κατάργηση της δημοκρατίας και της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας, ήταν ένας καταλύτης που έπαιξε τον καθοριστικό ρόλο στην πτώση της χούντας.

H ακραία γερμανοκρατούμενη νεοφιλελεύθερη ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης σήμερα, σε συνεργασία με την κυβέρνηση και τα μνημονιακά κόμματα, καταργούν κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, ακυρώνουν την δημοκρατία, υπονομεύουν κάθε έννοια εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, αυξάνουν τις ανισότητες, την φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Το ευρώ και οι συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης των τραπεζιτών και των funds διαμορφώνουν μια πραγματική φυλακή για τους λαούς.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, λοιπόν,  τα μηνύματα του Πολυτεχνείου και του αντιδικτατορικού αγώνα μπορούν και αποτελούν το νήμα της συνέχισης της πάλης. Μας εμπνέουν για διεκδίκηση σταθερής και καλά αμειβόμενης εργασίας, καλύτερης δημόσιας Παιδείας, υγείας, κοινωνικής ασφάλισης για μια κοινωνία ελευθερίας, δημοκρατίας και ισχυρών κοινωνικών και συλλογικών δικαιωμάτων.

Σήμερα τιμούμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου με νέους αγώνες του λαού και της νεολαίας για ανατροπή, για μία εναλλακτική στις μνημονιακές προοπτικές πορεία της χώρας και για ένα πολιτικό μέτωπο των Αριστερών, αντιμνημονιακών  και πατριωτικών δυνάμεων, που θα προωθήσει αυτούς τους στόχους.

Η ΛΑΕ καλεί τον ελληνικό λαό σε νέους αγώνες για μία Ελλάδα χωρίς καταστροφική λιτότητα και ταπεινωτική εποπτεία, με Δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, εθνική και λαϊκή κυριαρχία.

Όλες και όλοι στην συγκέντρωση και πορεία, το Σάββατο 17 Νοέμβρη στις 5.30 μμ στην Πλατεία Δημοτικής Αγοράς

16/11/2018

ΕΠΑΜ. Το Πολυτεχνείο ζει!

Το Πολυτεχνείο δεν ζει στα βουλευτικά έδρανα και τις «υψηλές θέσεις» όπου έχουν εγκατασταθεί εδώ και χρόνια κάποιοι από τους πρωταγωνιστές (ή τους φερόμενους ως πρωταγωνιστές) της εξέγερσης του 1973. Όταν αποφάσισαν να ανταλλάξουν τα αγωνιστικά τους παράσημα με την πολύ βολική καρεκλίτσα και τις παχυλές αποδοχές, όταν επέλεξαν για να διατηρήσουν τα προνόμια αυτών των θέσεων και τη ματαιοδοξία της εξουσίας, να αποκοπούν από αυτήν την κοινωνία που υποφέρει και αργοπεθαίνει, αγνοώντας επιδεικτικά και προκλητικά τις ανάγκες και τα προβλήματά της, όταν επέλεξαν να συνεργαστούν με το καθεστώς που έχει παραδώσει τη χώρα σε ξένη κατοχή, το Πολυτεχνείο δεν τους ακολούθησε…

Το Πολυτεχνείο δεν ζει στα αριστερά κόμματα, κομματίδια και γκρουπούσκουλα που έχουν οικειοποιηθεί τον αγώνα του και διεκδικούν να δρέψουν τις δικές του δάφνες. Όταν αποφάσισαν να απεμπολήσουν το ιδανικό της εθνικής ανεξαρτησίας, όταν στο όνομα του -κακώς εννούμενου- διεθνισμού βάφτισαν «φασιστικό» κάθε εθνικό πρόταγμα, όταν ξεχνούν το σύνθημα «Έξω αι ΗΠΑ – Έξω το ΝΑΤΟ» της μαρτυρικής πύλης, διεκδικώντας επάξια τον τίτλο της «Νατοϊκής Αριστεράς», όταν ποδοπάτησαν την ελληνική σημαία, τη βαμμένη ανεξίτηλα με το αίμα των μαρτύρων του ’73, το Πολυτεχνείο δεν τους ακολούθησε…

Το Πολυτεχνείο δεν ζει πίσω από τις κουκούλες των αυτόκλητων -δήθεν- υπερασπιστών του, που κάθε χρόνο με το πρόσχημα της οργής απέναντι στην κοινωνική αδικία μετατρέπουν το κέντρο των πόλεων σε πεδίο μάχης. Το Πολυτεχνείο γνωρίζει ότι δεν νοείται λαϊκή εξέγερση να στρέφεται ενάντια στον λαό, δεν νοείται στο όνομα του «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» να στερείς από τους συμπολίτες σου τα μέσα με τα οποία βγάζουν το ψωμί τους. Γνωρίζει επίσης ότι πίσω από τις κουκούλες των «εξεγερμένων», όπως και κάτω από τα κράνη των «οργάνων της τάξης» που συμπρωταγωνιστούν σε αυτό το κακοστημένο θέατρο των συγκρούσεων, κρύβεται το ίδιο πρόσωπο, ο ίδιος μηχανισμός κράτους και παρακράτους που λειτουργούσε και στην εποχή της δικής του εξέγερσης.

Το Πολυτεχνείο ζει, γιατί ήταν γέννημα της ανάγκης και η ανάγκη που το γέννησε παραμένει ζωντανή 45 χρόνια μετά και πιο επιτακτική από ποτέ. 45 χρόνια μετά, το ψωμί σπανίζει, η παιδεία καταρρακώνεται και η ελευθερία ξεψυχά, όχι κάτω από τις ερπύστριες των τανκς, αλλά μέσα στις πολεμικές φρεγάτες και τα μαχητικά αεροπλάνα των ξένων δυνάμεων στις οποίες έχει παραδοθεί η χώρα. Μέσα στα γερμανικά περιπολικά που βολτάρουν στις πόλεις μας, τις τουρκικές φρεγάτες στο Αιγαίο, τις ισραηλινές και αμερικανικές βάσεις, το Πολυτεχνείο ζει για να μας θυμίζει ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται με αγώνες και θυσίες και χάνεται όταν δεν την υπερασπίζεσαι.

Το Πολυτεχνείο ζει για να μας θυμίζει ότι οι γνήσιοι λαϊκοί αγώνες ξεπηδούν από μέσα από τον ίδιο τον λαό και όχι από τους «αντ’ αυτού», έχουν πάντα προτάγματα παλλαϊκά, απευθύνονται στο σύνολό του και επιζητούν την καθολική αποδοχή και συμμετοχή του. Η απόφαση όμως για ένταξη στον αγώνα είναι ατομική ευθύνη του καθενός ξεχωριστά, όταν -για να θυμηθούμε και το τραγούδι της εποχής- «έρχεται η στιγμή ν’ αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει». Και η στιγμή αυτή για τον ελληνικό λαό έχει έρθει και είναι ΕΔΩ και ΤΩΡΑ!

Το Πολυτεχνείο ζει και θα συνεχίσει να ζει όσο τα προτάγματά του συνεχίζουν να ζητούν δικαίωση.

ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Ανάρτηση Φώφης Γεννηματά Προέδρου του Κινήματος Αλλαγής στα social media  για την 45η Επέτειο του Πολυτεχνείου  

Το Πολυτεχνείο είναι ένα κορυφαίο σύμβολο δημοκρατικού αγώνα, με μηνύματά ισχυρά που αντιστέκονται στη φθορά του χρόνου. Είναι η ενεργή μνήμη της δημοκρατίας, το παράδειγμα για τη νέα γενιά. Τιμούμε τους νεκρούς, τιμούμε τους πρωταγωνιστές, όλους και όλες που αγωνίστηκαν κατά της δικτατορίας, απαιτώντας μια καλύτερη, μια δημοκρατική Ελλάδα. Δεσμευόμαστε ότι θα συνεχίσουμε τον αγώνα τους. Γιατί ο αγώνας για τη δημοκρατία είναι διαρκής. Όσο επαναπαύεσαι, τόσο ζητήματα που νομίζεις ότι τα έχεις λύσει ως κοινωνία και ως χώρα, τα ξαναβρίσκεις μπροστά σου. Ισονομία, ισοπολιτεία, ίσες ευκαιρίες για όλους, κοινωνικό κράτος, εκπαίδευση και σύστημα υγείας, δικαιοσύνη, δημοκρατικοί θεσμοί είναι κατακτήσεις δεκαετιών που βρίσκονται σήμερα σε οπισθοδρόμηση. Η οικονομική κρίση σίγουρα έπαιξε ρόλο σε αυτό. Όμως δεν ευθύνεται μόνο αυτή . Ο μεγαλύτερος εχθρός της Δημοκρατίας αποδείχθηκε ο λαϊκισμός. Ο λαϊκισμός δεν επέτρεψε την συνεννόηση, ο λαϊκισμός δημιούργησε ψεύτικες ελπίδες και θεωρίες συνωμοσίας, ο λαϊκισμός στην Ελλάδα και σε ολόκληρη την Ευρώπη ξαναδυνάμωσε τις δυνάμεις του φασισμού. Σήμερα περισσότερο από ποτέ έχουμε ανάγκη από ενότητα. Ενότητα στην κορυφή, μα ενότητα και στη βάση. Το Κίνημα αλλαγής πιστεύει στην ανάγκη  διαμόρφωσης μιας εθνικής γραμμής ώστε να ξεπεράσουμε πραγματικά την κρίση και να πάει ο τόπος μας μπροστά. Με εθνική αυτοπεποίθηση και με μπροστάρη τη νέα γενιά, να χαράξουμε νέους δρόμους για τη δημοκρατία και την Ελλάδα . Ο ελληνικός λαός απαιτεί ξανά αξιοπρέπεια, αλλαγή, ανατροπή. Σε αυτή την προσπάθεια θα είμαστε στην πρώτη γραμμή.
Το πολυτεχνείο ζει ... μηνύματα
το γλυπτό του Μέμου Μακρή στο κτίριο της οδού Πατησίων

Δήλωση του Δημάρχου Ηρακλείου Βασίλη Λαμπρινού
για την Επέτειο του Πολυτεχνείο

Σαράντα πέντε χρόνια έχουν παρέλθει από την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, την μεγάλη αντιστασιακή πράξη του Νοεμβρίου του 1973, που υπήρξε μια πρώτη αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι στο οποίο είχε βυθιστεί η Ελλάδα από το δικτατορικό καθεστώς των Συνταγματαρχών. Το μεγάλο αυτό γεγονός της σύγχρονης Ιστορίας μας, στάθηκε και στα χρόνια της Μεταπολίτευσης ένα πολύτιμο κεφάλαιο αυτογνωσίας κι επαγρύπνησης για τον ελληνικό λαό.

          Στα χρόνια μας, όπου πολλές αξίες δοκιμάζονται και αμφισβητούνται: η αυταπάρνηση, ο πατριωτισμός, η εναντίωση των νέων του 1973 στην αυθαίρετη εξουσία των επίορκων Συνταγματαρχών, παραμένουν ορόσημο στην συλλογική μας Μνήμη.

Τιμούμε τους φοιτητές και τους πολίτεςπου συμμετείχαν στον Αντιδικτατορικό αγώνα, όλους εκείνους που υπερασπίστηκανσε δύσκολους καιρούς, την Ελευθερία, την Δημοκρατία, και την Παιδεία. Τοθαρραλέο παράδειγμά τους αποτελεί για μας ορίζοντα ευθύνης, αξιοπρέπειας,και υψηλών ιδανικών στην αντιμετώπιση των κρίσιμων ζητημάτων που αντιμετωπίζειη χώρα μας.

ΗΜΕΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ 17η ΝΟΕΜΒΡΗ

  Η εξέγερση στο Πολυτεχνείο στις 17 Νοέμβρη 1973 ήταν η κορύφωση του αγώνα του λαού μας και της νεολαίας ενάντια στην στρατιωτική δικτατορία.

  Η 17η Νοέμβρη δεν είναι γιορτή, αλλά μια ημέρα ιστορικής μνήμης και αγώνα.

 Το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Λασιθίου τιμά τους νέους που ξεσηκώθηκαν και εναντιώθηκαν κατά της δικτατορίας διεκδικώντας το δικαίωμα στην ελευθερία και την δημοκρατία.  Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου υπενθυμίζει  σε όλους τους Έλληνες να διεκδικούν και να ελπίζουν.

 Οι εργαζόμενοι έχουμε χρέος και καθήκον να παλεύουμε για την ενίσχυση της Δημοκρατίας, το σεβασμό του κάθε ανθρώπου στη ζωή και την αξιοπρέπεια.    Πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και να διεκδικούμε ένα καλύτερο αύριο για εμάς και τα παιδιά μας.

                      Τιμή και Δόξα στους ήρωες του Πολυτεχνείου.

Μήνυμα Δημάρχου Χερσονήσου για 17ηΝοεμβρίου 1973

45 χρόνια πέρασαν από την 17η Νοέμβρη 1973 και ο νους και η καρδιά μας είναι εκεί, στο Πολυτεχνείο, στην εξέγερση των φοιτητών, της νεολαίας και ολόκληρου του ελληνικού λαού κατά της χουντικής τυραννίας. Το Πολυτεχνείο ήταν η κορυφαία εκδήλωση της επτάχρονης αντιχουντικής  πάλης και μία από τις κορυφαίες στιγμές των αγώνων του  λαού και της νεολαίας μας.

Η ημέρα της 17ης Νοέμβρη 1973 άλλαξε τις τύχες της χώρας μας, η οποία για μια επταετία βρισκόταν στην απόλυτη κυριαρχία των στρατοκρατών. Ήταν η στιγμή της Αντίστασης και της Πάλης για τις στοιχειώδεις ελευθερίες των πολιτών, για τα ατομικά δικαιώματα καθώς και του αγώνα για δημοκρατική παιδεία. Και οι νέοι μπήκαν μπροστά! Γιατί αυτοί είχαν “αρετήν και τόλμην, όπως θα έλεγε ο εθνικός μας ποιητής, πάθος και θάρρος για να τα βάλουν με το φασιστικό καθεστώς. Χρειάστηκε η θυσία τους για να λυτρωθεί αυτός το τόπος και γι’ αυτό έχουμε χρέος να κρατάμε ζωντανές τις αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας που αγωνίστηκαν να μας κληροδοτήσουν.

Αυτό το μήνυμα πρέπει άλλωστε να περάσουμε κι εμείς στα παιδιά μας, όπως συνοψίζεται μέσα από αυτούς τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη:

 “Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και το δίκαιο……”


Print Friendly, PDF & Email

Από giorgos