Πραγματοποιήθηκε το Σαββατοκύριακο στο Οροπέδιο του Καθαρού η 27η Παγκρήτια ορειβατική συνάντηση.
Όπως κάθε χρόνο οι ορειβάτες και οι φίλοι της φύσης, συγκεντρώνονται σε διαφορετικό μέρος κάθε φορά (Βουνό), της Κρήτης για να γνωριστούν, να ανταλλάξουν απόψεις και να δώσουν μηνύματα ζωής και αγάπης προς το περιβάλλον.
Την ευθύνη της διοργάνωσης είχε ορειβατικός σύλλογος Αγίου Νικολάου ένας σύλλογος που ιδρύθηκε το 1995 και περνώντας από μια φάση ιδιωτικοοικονομικής διοίκησης και διαχείρισης, πέρασε στη φάση της δημόσιας διαχείρισης με την προσφορά των ιδρυτών του στο κοινωνικό σύνολο.
Η Μαρία η δίκαιη με τις διοικητικές της ικανότητες, που παρά τις πολλές πέτρες που έφαγε είναι ακόμη όρθια, Ο Λεωνίδας με την χρόνια ορειβατική πάθηση που με κατηγορεί ότι του την κόλλησα, ο Γιώργος ο αθεράπευτα Ολυμπιακός –κριτής πάντως επιστητού και δουλευταράς, ο Μανόλης με τις φιλόδοξες προεδρικές του προσδοκίες και ικανότατου διοικητικού γραμματέα-δεξί χέρι της προέδρου, ο Θέμης ο πανταχού παρών και εξολοθρευτής προβλημάτων και δημιουργός θετικής προσδοκίας στην ομάδα, η Μαρία με την βαθειά κουτάλα σε άλλους έβαζε πιο πολύ και σε άλλους μια στάλα (για το τσάι και την φασολάδα αναφέρομαι) με την εργασιακή ηθική της –παράδειγμα προς μίμηση, ο Νίκος ο αρχιτέκτονας της οργάνωσης και πειθαρχημένος εστιάτορας, η Γεωργία απαραίτητο στοιχείο γραμματειακής υποστήριξης και ταμιακής ροής, ο Ζαχαρίας και όλοι αυτοί που βοήθησαν να στηθεί και να υλοποιηθεί αυτή η θαυμάσια γιορτή των ορειβατών όπως οι Οδηγοί , ο σύλλογος κτηνοτρόφων η κοινότητα Κριτσάς και φυσικά ο Δήμος Αγ. Νικολάου , η ομάδα διάσωσης με την παρουσία της το βράδυ του Σαββάτου κ.λ. Ας μου συγχωρέσουν όσοι ξεχάστηκαν τα ονόματά τους.
Ένοιωσα μια τεράστια συγκίνηση βλέποντας ότι, εκείνο που οι ιδρυτές του συλλόγου ξεκινήσαμε πριν χρόνια, με στόχο να φέρουμε τον κόσμο κοντά στο βουνό και την φύση, με πολλά εμπόδια και καθόλου συμπαράσταση , μετά από πολύ υπομονή και επιμονή, έδωσε καρπούς. Ο σύλλογος πλαισιώθηκε με νέους ορειβάτες και νέους ανθρώπους με όνειρα και τις ίδιες ανησυχίες και αγάπη προς την φύση με τους ιδρυτές του. Έβλεπα ότι η δύναμη της ομάδας είναι τόση μεγάλη! Ο κάθε ένας στο πόστο του. Το αποτέλεσμα καταπληκτικό!
Η θέση της συνάντησης είχε οριστεί στον Σγουρό πρίνο. Πήραμε υπόσχεση από τον χρήστη των κτιρίων δίπλα στον πρίνο ότι θα μας παραχωρούσε τους χώρους για μια τέτοια εκδήλωση που θα ήταν και διαφήμιση για την περιοχή μας. Ενώ όλα είχαν κανονιστεί και είχαν ενημερωθεί όλοι οι σύλλογοι της Κρήτης. Ο κύριος αυτός που εγώ προσωπικά δεν ήλθα σε επαφή και δεν γνωρίζω, ακύρωσε τον λόγο του , δεν ξέρω για ποιους λόγους και ποιοι παράγοντες επηρέασαν και βρεθήκαμε ξεκρέμαστοι. Ευτυχώς όμως με ενέργειες της προέδρου παραχωρήθηκε κοντινός χώρος που διαχειρίζεται ο σύλλογος κτηνοτρόφων και έτσι διορθώθηκε η κατάσταση. Όλο το συμβούλιο εργάστηκε σοβαρά και το απόγευμα του Σαββάτου όλα ήταν έτοιμα για την υποδοχή. Άρχισαν να έρχονται οι πρώτοι επισκέπτες περνώντας από την είσοδο του σημείου εκδήλωσης με το κέρασμα του καλωσορίσματος και την δήλωση παρουσίας τους , παίρνοντας και το αναμνηστικό τους μπλουζάκι.
Η βραδιά ξεκίνησε με Κρητική μουσική από το συγκρότημα του Κου Θραψανιώτη Δημήτρη. Ταυτόχρονα σχεδόν άρχισε και η διανομή του δείπνου. Ακολούθησε μουσικό διάλλειμα για να εκφωνηθούν οι καθιερωμένοι χαιρετισμοί των προέδρων και η ανταλλαγή αναμνηστικών δώρων. Κατόπιν δύο ψυχαγωγικά παιγνίδια και χορός με τραγούδι μέχρι το πρωί σχεδόν. Ιδιαίτερη αίσθηση έκαναν τα ριζίτικα τραγούδια από τον συννορειβάτη Ρεθυμνιώτη τραγουδιστή κ. Θωμά.
Η νυχτερινή μουσική, το ρομαντικό φως του φεγγαριού, οι εσωτερικά φωταγωγημένες σκηνές, που ξεχύνονταν μέσα και έξω από την κοίτη του ποταμού, συνέθετε ένα θαυμάσιο κινηματογραφικό σκηνικό, που μόνο όποιος το ζει μπορεί να το καταλάβει ,καθώς η μυρωδιά της κανέλας είναι δύσκολο να μεταφερθεί με λόγια.
Το πρωί , το σιγανοψυθίρισμα κάποιων αγουροξυπνημένων ορειβατών που αμφίβολο είναι αν κοιμήθηκαν και καθόλου, που πολλαπλασιάστηκε και αυξήθηκε σε ένταση στην πορεία, μαζί με τις πρωινές ανταύγειες του ήλιου, έδιναν μια νότα ζωής. Η πρωινή ψύχρα έκανε τους ανθρώπους να νοιώθουν έντονα την παρουσία της φύσης πάνω τους.
Το πρωινό τσάι το ενδόδημο αρωματικό και θεραπευτικό βότανο Αδοναϊδα ή καλοκοιμηθιά , ξύπνησε κι άλλο τους ορειβάτες που περίμεναν το σύνθημα του αρχηγού για να ξεκινήσουν την προγραμματισμένη πορεία. 8;50’’ δίνει το σύνθημα ο αρχηγός και η ομάδα αποτελούμενη από 150 περίπου άτομα ξεκίνησε. Μέλη του Δ.Σ. ήταν μοιρασμένα μέσα στην πορεία για θέμα ασφάλειας. Θα περίμενα βέβαια να είναι αισθητή η παρουσία της ομάδας διάσωσης που το βράδυ παραβρέθηκε αλλά το πρωί δεν ξέρω γιατί αποχώρησε. Ο λόγος ήταν ότι 150 άτομα πάνω στο βουνό και μάλιστα πρώτη φορά και με παιδιά όλο και κάτι θα μπορούσε να έχει παρουσιαστεί .Την ομάδα λοιπόν την χρειαζόμασταν στην πορεία και όχι το βράδυ. Ίσως να έγινε λάθος συνεννόηση, όμως ευτυχώς όλα πήγαν καλά.
Ο ρυθμός που επιβλήθηκε ήταν μέτριος για να μπορούν όλοι να ακολουθούν και κανείς δεν προσπερνούσε τον αρχηγό. Αν μπορεί κανείς να φανταστεί μι ομάδα 150 ατόμων ο ένας πίσω από τον άλλο να προχωράει μέσα από το μονοπάτι προς το λιβάδι –Λάζαρο ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Μια κινούμενη ανθρωπογραμμή. Ήταν ομαλά ανοδική η διαδρομή που ούτε που κατάλαβαν όλοι ότι βρέθηκαν στο Λιβάδι. Στην πορεία βέβαια, με μικρές στάσεις σε χαλασμένα μυτάτα, τραβήχτηκαν και οι αναμνηστικές φωτογραφίες.
Ακολουθώντας ημικυκλική πορεία αφού διασχίσαμε το Λιβάδι , σταματήσαμε για λίγο στο μικρό λιβάδι , ιδανικό σημείο για το μελλοντικό καταφύγιο του συλλόγου. Κατόπιν κατηφορίζοντας και αφού περάσαμε από δύο πηγές με τα τελευταία του δάκρυα , μπήκαμε ξανά στο πρωινό μονοπάτι της επιστροφής που οδηγούσε πίσω στον καταυλισμό. Εκεί μας περίμενε ζεστή φασολάδα με Κριτσώτικό παξιμάδι.
Τελειώνοντας το γεύμα και αφού έγιναν οι αποχαιρετισμοί, ανανεώθηκε το ραντεβού για του χρόνου στους πρόποδες του Ψηλορείτη ,όπου θα αναλάβει την επόμενη συνάντηση ο ορειβατικός Μοιρών.
Οι εντυπώσεις όλων ήταν καταληκτικές. Η προβολή του τόπου αρίστη. Ο Δήμος ευτυχώς αυτή τη φορά κατάλαβε την αξία μιας τέτοιας συνάντησης και συνέβαλε για την υλοποίησή της και αξίζουν συγχαρητήρια στους συντελεστές που βοήθησαν μέσα από τον δήμο.
Προσδοκώ ότι ο σύλλογος θα μεγαλώσει και ταυτόχρονα ότι ο Δήμος θα φιλοτιμηθεί να μας παραχωρήσει μια στέγη , όπως σε όλα τα αθλητικά σωματεία, για την στέγαση των γραφείων μας.
Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει στην πρόεδρο του συλλόγου για την θετική της συμβολή στην ανάδειξη και καταξίωση του συλλόγου και την διάδοση του ορειβατικού πνεύματος.
Τέλος θεωρώ ότι και το Δ.Σ. και οι συμμετέχοντες ήταν καταπληκτικοί και όταν υπάρχει θετικό κλίμα και ενέργεια, όλοι περνούν καλά.
Γιώργος Αλέξης
