Αγαπητοί μου,
Ανέτειλε, από τα μεσάνυκτα, το νέο σωτήριο Έτος 2014. Με αγωνία, με συγκρατημένη αισιοδοξία, το υποδεχθήκαμε. Πολλά έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό στην αγαπημένη μας Πατρίδα, πού μας έχουν όλους τρομοκρατήσει και έχουν στραγγίξει τα αποθέματα της αισιοδοξίας μας. Τί είδους πρωτοχρονιάτικες ευχές, συμβατές με την καθημερινή πραγματικότητα, μπορούμε να απευθύνουμε σήμερα στους ανθρώπους, ξεφεύγοντας από τις χιλιοειπωμένες ευχές του – ρητορικά – ξύλινου λόγου;
Όπως διαπιστώνουμε, οι καιροί αλλάζουν και τα χρόνια των ισχνών αγελάδων ήλθαν και θα Έρχονται. Η απατηλή ευημερία των τελευταίων ετών, μας άφησε συντρίμμια, πού τα πληρώνουμε σήμερα πολύ ακριβά. Οι βολικές συνήθειες και συναλλαγές του χθες, εκ των πραγμάτων συρρικνώνονται ή έχουν ακυρωθεί, καθώς έχουμε κληθεί, άκοντες, σε οδυνηρές συμπτύξεις, πού αλλάζουν συνεχώς το άνετο σκηνικό της καθημερινότητας.
Δεν είναι πλέον μυστικό ότι πολλοί είναι εκείνοι πού, με αξιοπρέπεια ή μη, υποφέρουν. Τούς συναντούμε όλο και πιο συχνά. Τα φαινόμενα επαιτείας κραυγάζουν. Και καλούνται επιτακτικά οι έχοντες βαστάζειν τας υλικάς ανάγκας των αδυνάτων, αυτοί πού περισσεύουν σε Αγάπη, να συνδράμουν.
Αυτό πού μας απέδειξε τούτη ἡ κρίση είναι ότι ἡ ελληνική κοινωνία αποδεδειγμένα νοσεί, εξ απόψεως κυρίως πολιτικού και κοινωνικού ήθους. Ἡ ουσιαστική πτώχευση της Χώρας μας είναι έγκλημα εσχάτης προδοσίας, για το οποίο ευθύνονται πολλοί. Η ατιμωρησία εξασφαλίζει τη διατήρηση των υφιστάμενων συντεχνιακών συμφερόντων, υπό τον μανδύα δεξιοτεχνικών λαϊκισμών και δημαγωγιών.
Αυτή την ώρα ὁ κοινωνικός ιστός της Πατρίδας μας έχει διαρραγεί, σε σημείο επικίνδυνο και προοιωνίζονται κοινωνικές εκρήξεις, με απρόβλεπτες συνέπειες. Ας προσέξουμε, όμως, γιατί αντιδράσεις με καταστροφικές και βαρβαρικές ενέργειες, επιβαρύνουν περισσότερο την κατάστασή μας και καθιστούν πτωχότερο το δημόσιο εισόδημα του Έλληνα.
Πέραν από τα δεδομένα πλαίσια της νοσηρής αυτής καταστάσεως, θεωρώ ότι υπάρχει στην Πατρίδα μας το ζωηφόρο πλαίσιο της καινοτόμου, παραγωγικής εργασίας, στο οποίο πρέπει να επικεντρωθεί ἡ ατομική και κοινωνική προσπάθεια, για την πρόοδο και την απελευθέρωση της Χώρας, απ’ αυτή την υποδούλωση και τον ευτελισμό.
Στις κρίσιμες σημερινές συνθήκες, ἡ λογική μας πρέπει να λειτουργήσει ερευνητικά, ως προς τούς εργασιακούς τομείς, πού πρέπει να στραφούμε και να επιδοθούμε στην κάλυψη των ουσιωδέστερων αναγκών μας και της κοινωνίας μας, τομείς οι οποίοι είναι ασφαλώς και οι πλέον ανταποδοτικοί.
Ὁ Ελληνισμός, παραδοσιακά, έχει υψηλές επιστημονικές και τεχνικές επιδόσεις. Θεωρούμε παρανοϊκό να μην γαλουχούνται και να μην προωθούνται οι νέοι μας προς τις κατευθύνσεις ατές. Ἡ ευλογημένη γη μας, προσφέρει την καλύτερη ευκαιρία για εναλλακτικές μορφές εργασίας και παραγωγής.
Ας βάλουμε το νέο Έτος στόχο ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο δημιουργικότητας, πλαισιωμένης από την πνευματικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και τη συγκεκριμένη υλική και υπαρξιακή αγάπη για τον άνθρωπο. Είναι κρίμα να αφήσουμε ανυπεράσπιστη την αγάπη του Ενανθρωπήσαντος Ιησού, τη μόνη γνήσια και τέλεια αγάπη για τον άνθρωπο, πού ήλθε στον κόσμο, για να μας χαρίσει περίσσεια ζωής, αντοχές, να υπερβαίνουμε τις ποικίλες κρίσεις.
Αγαπητοί μου,
Κάθε κτύπος πού ακούγεται στο ρολόι του κόσμου και κάθε ώρα πού φεύγει, μας γεμίζουν με τη βεβαιότητα ότι είμαστε σε διαρκή, αέναη πορεία. Όλα και όλοι «επεκτεινόμεθα τοις έμπροσθεν». Και δεν είναι μόνο ἡ πάροδος του χρόνου πού μας προφθάνει διαρκώς και πού μας κάνει να αισθανόμαστε την κίνηση προς τα εμπρός. Έχουμε συγχρόνως και μία εσωτερική ακατανίκητη διάθεση να προχωρήσουμε, να ξεπεράσουμε αυτό πού σήμερα υφιστάμεθα και βιώνουμε.
Οι δυνατότητές μας είναι πολύ ανώτερες από τα κατορθώματά μας. Δεν χωρούμε στο εδώ και στο τώρα. Σπεύδουμε προς το ερχόμενο. Ποθούμε το αιώνιο, το άπειρο, το παντοτινό. Μόνο εκεί αναπνέει και ζει αληθινά ὁ άνθρωπος. Όλος ὁ κόσμος ζει με μία ελπίδα, με μία βαθειά προσμονή. Είναι στραμμένος στο μέλλον και νοσταλγεί, με μύριους πόθους.
Ως Χριστιανοί δεν πορευόμαστε προς το άγνωστο. Ως θεόπλαστοι και θεοειδείς επιζητούμε την ένδυση της ύπαρξής μας με τον θεοΰφαντο χιτώνα της θεώσεως. Από τον Θεό πλαστήκαμε και προς Αυτόν πορευόμαστε. Αυτό είναι το έσχατο μέλλον μας. Εκεί είναι ἡ Πατρίδα μας. Εδώ είμαστε πάροικοι και παρεπίδημοι, οδίτες, όχι πολίτες αυτού τού κόσμου.
Αυτή ἡ αγία προσμονή πρέπει να δονεί τα βάθη της καρδιάς μας και να ζούμε με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, στις έσχατες ελπίδες, στην ένδοξη παρουσία του Χριστού. «Ὁ γάρ καιρός εγγύς». Αυτό το λόγο έλεγαν συχνά μεταξύ τους οι πρώτοι Χριστιανοί, που φανέρωνε την ατμόσφαιρα της γλυκιάς αναμονής, της εγρήγορσης στην οποία ζούσε ἡ Εκκλησία.
Συνιστούμε, λοιπόν, σε όλους, ιδιαίτερα στους νέους, να είναι αισιόδοξοι, να τολμούν, να μην φοβούνται. Ὁ Χριστός είναι ὁ Παντοκράτωρ. Αυτός κρατεί στα χέρια Του τη σφαίρα του κόσμου, Αυτός έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην ιστορία. Αυτός διασκεδάζει βουλάς Εθνών και διαλύει συστροφές πονηρευομένων. Είμαι βέβαιος ότι θα ανατείλουν καλύτερες ημέρες για την Πατρίδα μας. Ὁ Μέγας Βασίλειος να είναι πρέσβυς ακοίμητος προς τον Χρονουργό Θεό.
+Ὁ Πέτρας και Χερρονήσου Νεκτάριος
