Τον Ελβετό φιλέλληνα και Σαμαρείτη γιατρό
Ο Οδοντιατρικός Σύλλογος Λασιθίου, και η Περιφερειακή Ενότητα Λασιθίου της Περιφέρειας Κρήτης, διοργανώνουν τιμητική εκδήλωση για τον Ελβετό φιλέλληνα και Σαμαρείτη γιατρό Julien Grivel (Ζυλιέν Γριβέλ) στο Πάνω Χωριό της Ελούντας, το Σάββατο 28 Μαΐου στις 11:00 πμ., στον κεντρικό δρόμο του παραδοσιακού οικισμού, όπου έγινε μεγάλο μέρος των γυρισμάτων της τηλεοπτικής παραγωγής του MEGA«ΤΟ ΝΗΣΙ» που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο της Victoria Hislop. Ο Ελβετός γιατρός και φιλέλληνας, όπως είναι γνωστό για σχεδόν 40 χρόνια προσφέρει αφιλοκερδώς τις ιατρικές του υπηρεσίες ταξιδεύοντας από την Ζυρίχη, στους πάσχοντες από τη νόσο του Χάνσεν, στο θεραπευτήριο της Αγίας Βαρβάρας στην Αθήνα. Η εκδήλωση πραγματοποιείται αμέσως μετά το ετήσιο μνημόσυνο του Μανώλη Φουντουλάκη, που θα τελεστεί στον Ναό της Ζωοδόχου Πηγής, επίσης στο Πάνω Χωριό, λίγα μέτρα από τον τόπο της κεντρικής εκδήλωσης. Ενός ανθρώπου που παρέμεινε κορυφαίο σύμβολο για τους αγώνες του για την κατάρριψη των τειχών της προκατάληψης και του στιγματισμού απέναντι στους πάσχοντες από τη νόσο Χάνσεν, όντας ο ίδιος πρώην ασθενής και μετέπειτα αποθεραπευθής.
Στην εκδήλωση, κεντρικοί ομιλητές θα είναι ο Στέλιος Μάινας, πρωταγωνιστής στη σειρά ΤΟ ΝΗΣΙ, ο Μάνος Σαββάκης, διδάκτωρ κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης, και ο ίδιος ο τιμώμενος Julien Grivel (Ζυλιέν Γριβέλ). Εκ μέρους του Οδοντιατρικού Συλλόγου Λασιθίου την εκδήλωση θα χαιρετήσει ο πρόεδρός του Μιχάλης Κλώντζας, και εκ μέρους της Ελληνικής Οδοντιατρικής Ομοσπονδίας, ο πρώην πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Αγ. Νικολάου και οδοντογιατρός, Μανόλης Θραψανιώτης.
Και οι δύο εκδηλώσεις, στον Πειραιά και στην Ελούντα, τελούν υπό την αιγίδα της Ελβετικής Πρεσβείας.
Ο Julien Grivel (Ζυλιέν Γριβέλ), που μιλάει άπταιστα Ελληνικά, είχε αναπτύξει μια ισχυρή και ακατάλυτη ανθρώπινη φιλία με πολλούς χανσενικούς, αλλά κυρίως με τον Μανώλη Φουντουλάκη, τον οποίον επισκεπτόταν απαραιτήτως μέχρι και τον θάνατό του, κάθε καλοκαίρι στις καλοκαιρινές του διακοπές στην Ελούντα.
Για τις πολυετείς αλτρουιστικές του υπηρεσίες, ο Julien Grivel τιμήθηκε το 2008 από την Ακαδημία της Αθήνας.
Νεαρός οδοντίατρος το 1972 και προτού καλά-καλά αποκτήσει την πελατεία του στη Ζυρίχη, είχε αποφασίσει να ταλαντευτεί ανάμεσα στην ασφάλεια μιας καλοστημένης ζωής και στην ακροβασία: την επαφή με ανθρώπους ακρωτηριασμένους, ξεχασμένους στην άκρη της μακρινής για εκείνον Αθήνας, στο Λοιμωδών της Αγίας Βαρβάρας. Άνθρωποι οι οποίοι με τον ερχομό του πίστεψαν σε θαύματα, όπως αυτά που γίνονται ακόμη και σε μια οδοντιατρική καρέκλα. Και για πάνω από τρεις δεκαετίες, πηγαινοερχόταν Ελβετία- Ελλάδα, πάντα με την ίδια «ζωντάνια», έχοντας δύο ζωές: «Πολύ διαφορετικές, αλλά συμπληρωματικές μεταξύ τους» λέει. «Και στις δύο αυτές ζωές είχα την ικανοποίηση να προσφέρω πολλά χαμόγελα».
Περιγράφοντας ο ίδιος ο Ζυλιέν Γριβέλ, την αρχή αυτής της ουμανιστικής, της ανθρωπιστικής του προσφοράς, μας λέει: «Η θέληση να δώσω ένα χέρι βοηθείας ήταν μέσα μου, σιωπηλή. Ως τη στιγμή που με ρώτησε ένας φίλος αν ήθελα να έρθω στην Αθήνα για να φτιάξω τα δόντια ενός χανσενικού. Αμέσως ένιωσα κάτι που ταίριαζε με την εσωτερική μου λύρα- θα μπορούσα να πω «παρόρμηση», αλλά τη λέξη «λύρα» τη νιώθω πιο σωστή. Και ήρθα τον Οκτώβριο του 1972 για πρώτη φορά…».
Οι ξεχωριστοί άνθρωποι, όπως ο Ζυλιέν, δίνουν λυρικές απαντήσεις ακόμη και σε κοινότοπες ερωτήσεις…
Η πρώτη ημέρα της ανθρωπιστικής του προσφοράς στην Ελλάδα, είχε τη μυρωδιά της σκόνης στο σκοτεινό οδοντιατρείο του Λοιμωδών, και τη δυσκολία της γλωσσικής επικοινωνίας. Μοναδικό βοήθημα ένα κομμάτι χαρτί κολλημένο σε περίοπτη θέση με τις απαραίτητες για την επικοινωνία λέξεις, κυρίως όρους που αφορούσαν οδοντιατρικές εργασίες. Οι ασθενείς πυκνώνουν, και τα μαθήματα ελληνικών κρίνονται απαραίτητα. Ο δάσκαλός του, Βασίλης Σακκάς, του συστήνει ως «αναγνωστικό» τη Λωξάντρα της Μαρίας Ιορδανίδου.
Με τη Λωξάντρα παραμάσχαλα, το ένα ταξίδι ακολουθεί το άλλο. Το 1978 ζητάει και παίρνει την άδεια από τον τότε υπουργό Υγείας Σπύρο Δοξιάδη να λειτουργήσει επίσημα το οδοντιατρείο. Και κάθε πρωί, δύο εβδομάδες τον χρόνο, παίρνει από το κέντρο της Αθήνας το λεωφορείο, που τον αφήνει δέκα λεπτά με τα πόδια μακριά από το νοσοκομείο, απόσταση ικανή για να μονολογήσει, να συλλογιστεί και ενίοτε να απορήσει που βρίσκεται εκεί. Στη βραβευμένη από το Πανεπιστήμιο της Γενεύης διατριβή του «Η νόσος του Χάνσεν στην Ελλάδα και στην Κρήτη κατά τον εικοστό Αιώνα» (έκδοση Κοινοτικής Επιχείρησης Ανάπτυξης Ελούντας, μτφ. Πάρης Ασανάκης, Ελούντα 2002), έχει την απάντηση στην απορία του: τον καλεί το «ραντεβού με τις βάσεις της ζωής».
