Του Μίμη Ανδρουλάκη.Με ρωτάτε επίμονα με τι κριτήρια θα αξιολογήσετε τους υποψήφιους Προέδρους. Έχω πει από την πρώτη μέρα ότι πρέπει να ‘βαθμολογήσετε’ τους υποψηφίους ήρεμα, ελεύθερα, κατά συνείδηση, δίχως εμφύλιες στοιχίσεις και χειραγωγήσεις με τα ‘έξι’ αλληλένδετα κριτήρια που έχουν στρατηγικό χαρακτήρα για ένα νέο ΠΑΣΟΚ με το άρωμα του 21ου αιώνα: ‘Επανίδρυση’ του ΠΑΣΟΚ, ιδεολογική, προγραμματική, κινηματική, ηθική και οργανωτική – ‘εκλεξιμότητα’ και ικανότητα διακυβέρνησης με νέο τρόπο – ενότητα με νικηφόρα προοπτική – ανανέωση της κοινωνικής
εκπροσώπησής του και ανασχηματισμός της πολυσυλλεκτικότητάς του – υπέρβαση παθολογιών του πολιτικού συστήματος στις οποίες, σ’ ένα βαθμό, εμπλέκεται και το ΠΑΣΟΚ λόγω της μακρόχρονης διακυβέρνησής του και μιας σειράς εκφυλιστικών φαινομένων – συντεταγμένη αλλά τολμηρή ανανέωση του πολιτικού του προσωπικού σε μια πορεία υπέρβασης ενός παραλυτικού status quo στο κόμμα.
Προσωπικά στη λήψη μιας κρίσιμης απόφασης, είτε στην πολιτική, είτε στις επενδύσεις συστήνω τον ‘κανόνα του 70%’. Αυτόν τον κανόνα τον έχω αναπτύξει σε βιβλία και διαλέξεις μου. Δηλαδή, για να αποφασίσω πρέπει να διαθέτω τουλάχιστον το 70% της πληροφορίας και της εύλογης βεβαιότητας για την υλοποίηση ενός ‘σεναρίου’ όπως π.χ. αυτό που περιγράφω για το ΠΑΣΟΚ με τα ‘έξι’ σημεία. Η διαχείριση του ρίσκου που κάνω περικλείει μέγιστο αποδεκτό κίνδυνο σχετικής αποτυχίας 30%. Φυσικά τα ποσοστά αυτά είναι ενδεικτικά αφού η ποσοτικοποίηση στην πολιτική είναι πολύ δύσκολη.
Συνεπώς για να στρατευθώ αποφασιστικά στο πλευρό ενός υποψηφίου πρέπει να έχω έναν υψηλό βαθμό εμπιστοσύνης, τουλάχιστον του 70%, για τη θέληση και ικανότητα του ίδιου και της πιθανής ηγετικής του ομάδας να υλοποιήσει αυτό το ανανεωτικό, ενωτικό και νικηφόρο σχέδιο. Αν ενδεχομένως κανείς δεν εγγυάται αυτή την πορεία με μια πιθανότητα τουλάχιστον 70% ασφαλώς προσωπικά δεν θα ψηφίσω λευκό. Θα κάνω δημόσια μια υποχρεωτική επιλογή με δημιουργική επιφυλακτικότητα, εποικοδομητική αμφιβολία και κριτική υποστήριξη. Καθένας από εσάς θα ψηφίσει κατά συνείδηση ανεξάρτητα από τη δική μου απόφαση. Δεν παριστάνω τον καθοδηγητή. Μέχρι στιγμής προσπαθώ, στα όρια των δυνατοτήτων που αφήνουν οι πολεμικές ιαχές των Ηρακλειδών, ώστε ο ανταγωνισμός των τριών υποψηφίων να αναδείξει τα υπαρκτά προβλήματα του ΠΑΣΟΚ και τις λύσεις τους.
Πάντως, αν δεν έρθουν στα συγκαλά τους μερικοί ‘πιστοί’ των υποψήφιων Προέδρων δεν θα έχουν παρά μόνο δύο επιλογές: ήττα ή πύρρειος νίκη. Εμείς οι υπόλοιποι, όσοι δεν έχουμε χάσει τα μυαλά μας, ας αγωνιστούμε για να εγγυηθούμε τη νίκη και μόνο τη νίκη του ενωμένου και ανανεωμένου ΠΑΣΟΚ, όποιος κι αν είναι Πρόεδρος στις 11 Νοεμβρίου. Ας αντισταθούμε με ιδέες και εποικοδομητικές παρεμβάσεις στην αδελφοκτόνο κατάρα που πάει να γίνει επιδημία.
Η κρίση του ΠΑΣΟΚ είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την ξοδεύουμε άσκοπα και αυτοκαταστροφικά. Η κρίση μπορεί και πρέπει να γίνει δημιουργός μιας νέας κατάστασης στο κόμμα, παραγωγός μιας σημαντικής επανιδρυτικής καινοτομίας.
Η εκλογή της 11ης Νοεμβρίου δεν πρέπει να είναι ένα ‘παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος’ (zero – sum game). O ‘νικητής’ δεν τα παίρνει ‘όλα’ και ο ‘χαμένος’ δεν τα χάνει ‘όλα’.
Το κείμενο μπορείτε να το βρείτε και στο ιστολόγιό mimisandroulakis.blogspot.com , όπου μπορείτε να αφήσετε και τα σχόλιά σας
