Μια φορά κι ένα καιρό…
ήταν ένα Μιχαλιό,
που έπρεπε για να αντέξει,
κουρουπάκι ή τσικαλάκι να διαλέξει.
Διάλεξε το τσικαλάκι,
για να ΅χει έτοιμο φαγάκι
και να τρώει να χορταίνει
το κουρούπι να τρελαίνει.
Θύμωσε το κουρουπάκι
και τα πήρε στο κρανάκι,
που του χάλασε η δουλειά
απΆ αυτόν τον μπαγλαμά.
Πέρασαν όμως τα χρόνια,
άλλαξαν και οι καιροί
φάνηκε κιΆ άλλος να θέλει
την κουτάλα να κρατεί.
Τότε αυτός ο μπαγλαμάς
έγινε αμέσως μπουναμάς,
το κουρούπι να γεμίσει
μήπως και ξαναγυρίσει.
Μέλι – γάλα γίναν όλα
φίλοι εμείς κι αυτοί οχτροί,
προκειμένου η κουτάλα
ναΆ ναι πάντοτε for me (για μένα).
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Καιρό λοιπόν μετά τον χωρισμό κάτι «έτρωγε» το κουρουπάκι …..
«Τόσο καιρό κρατιέμαι δεν σου τηλεφωνώ
σε πολεμώ, σε πολεμώ,
η ανάγκη όμως να σε ξαναδώ όλο και φουντώνει
με τρελαίνει, με κάνει και παραμιλώ
με τελειώνει, χάνομαι.» (Νίκος Καρβέλας)
….. και σκέφτηκε …..
«Κανείς δεν ξέρει ποια η αιτία,
ποιος είναι ο λόγος που έφερε τον χωρισμό,
ας μην ζητάμε δικαιολογία,
ας καταλήξουμε στον συμβιβασμό.» (Πλούταρχος)
….. έστειλε λοιπόν μήνυμα ……
«Πάρε με στο τηλέφωνο λιγάκι να τα πούμε,
και δωσΆ μου ένα ραντεβού για να συνατηθούμε.» (Μανώλης Χιώτης)
….. στο ραντεβού …..
«Είπα να σβήσω τα παλιά
να κλείσω τα τεφτέρια
και σαν δυο φίλοι καρδιακοί
να δώσουμε τα χέρια.» (Απόστολος Καλδάρας)
….. το Μιχαλιό απαντάει …..
«Τί με κοιτάς? Τί με ρωτάς?
Ποιε αλήθειες να μάθεις ζητάς?
Παραμύθια πουλώ τις οκάς» (Μίλτος Πασχαλίδης)
….. τότε το κουρουπάκι, νευριάζει …..
«Παίζεις με τα νεύρα μου,
μετράς την αντοχή μου,
μην εξαντλείς τα όρια,
τελειώνει η υπομονή μου.» (Μιχάλης Ρακιντζής)
Χμμμ
….. σκέφτεται από μέσα του …..
«Ήταν όλοι αποφασισμένοι,
είχαν οι ρόλοι μοιραστεί,
μα κανείς δεν είχε λογαριάσει
την δική μου επιστροφή.» (Κώστας Σκανδάλης)
Χα Χα!!!
….. γελάει από μέσα του και έτσι λοιπόν …..
«ΣΆ ένοιωσα μέσα μου παντού,
σαν να μην πέρασε μια μέρα,
από το ναι του χωρισμού,
σαν να μην μέρα.» (Γιώργος Δημητριάδης)
….. και δίνει την υπόσχεση …..
«Το Σάββατο που θα πάω στο παζάρι,
θα σας πάρω μια σφυρίχτρα χρυσαφιά
και έναν χάρτινο μεγάλο Χατζατζάρη
και μια Πράσινη του κήπου ζωγραφιά.»
….. αλλά …..
«Ένα μόνο θέλω εγώ για το καλό σας
να με κάνετε αρχηγό κι αφεντικό σας.» (Λ. Παπαδόπουλος – μ. Λοϊζος)
Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ
….. ο κόσμος ξεσηκώνετε
….. «Ξανά? Ξανά? Ξανά? Ξανά? Ξανά? Ξανά?» (Πράσσειν ¶λογα)
….. ένας λαϊκός
….. «Δεν σε θέλω, δεν μΆ αρέσεις,
άδειασε μου τη γωνιά,
φτάνει πια να κοροϊδεύεις,
τράβα σΆ άλλη γειτονιά.» (Μάρκος Βαμβακάρης)
….. ένας επαγγελματίας
….. «Μέχρι εδώ, αρκετά ως εδώ,
παραπέρα δεν πάει,
το κοντέρ μου μετράει,
έχω νεύρα και ΅γω δεν μπορώ
το παράβολο αυτό το πληρώνω καιρό,
και είναι λούκι χοντρό.» (¶ρης Δαβαράκης)
….. ενώ ένας πιτσιρικάς
….. «Συνέχεια μου έρχεσαι από πίσω,
δεν έχω πια το σάλιο να σε φτύσω.
Πως γίνετα στον ένα παλαβιάρη
εξήγησε μου κουτόχορτο χιλιάδες να βοσκάν?» (Νικόλας ¶σιμος)
…..δίκαιη απορία!
Και να η εξήγηση
….. «Η ξαδέρφη μου μου είπε,
πως η φίλη της η Μαρία,
έχει θείο που η κουμπάρα του δουλεύει γραμματέας σΆ ένα υπουργείο,
θα μιλήσει λέει αυτή στον υπουργό για ΅κείνη τη θέση που ονειρεύομαι καιρό.» (Γιάννης Σαββιδάκης)
…..στην ιστορία μας μπαίνει και ο φακελωμένος …..
«Επεμβαίνεις στη ζωή μου ασυγχώρητα
σε θέματα προσωπικά κι απόρρητα,
με ντέντεκτιβ κι υποκλοπές
με εντλματα κι επιτροπές.» (Σταμάτης Κραουνάκης)
….. και γιΆ αυτό αποφασίζει …..
«Από τα πολλά που μου ΅χεις καμωμένα
δε σε θέλω πια, δε σε θέλω πια,
τα σωθικά μου μου τα ΅χεις μαυρισμένα
δε σε θέλω πια, δε σε θέλω πια.» (παραδοσιακό Σμυρναίικο)
….. να και η αισιοδοξία
….. «Το καινούριο πράμα είναι άλλο πράγμα,
να σΆ αγκαλιάσει, να σΆ ανεβάσει μπορεί.» (Σταμάτης Κραουνάκης)
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
….. η προειδοποίηση στο καινούριο πράμα
….. «ΘΑΛΑΣΣΑ Η ΣΚΕΨΗ, ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ
ΝΑ ΤΗ ΜΕΡΩΣΕΙ
ΑΝ ΤΟΝ ΚΑΗΜΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ
ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΕΡΗΜΩΣΕΙ.
ΤΟΥΤΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΒΟΡΙΑΣ ΤΟΝ ΔΕΡΝΕΙ
ΚΙ ΗΛΙΟΣ ΤΟΝ ΤΥΡΑΝΝΕΙ
ΚΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΜΕΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΜΑΧΑΙΡΙ ΚΑΙ ΠΟΝΕΙ.
ΒΟΗΘΑ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΡΙΕΨΕΙ» (Δημήτρης Αποστολάκης)
….. άνε και στις επόμενες
….. Και εις έτη πολλά!
Νίκος Ανδρ. Μακρυνάκης
myrsinis@otenet.gr
