Οι κάθε είδους δυσκολίες που έχει περάσει ο λαός μας ανά τους αιώνες τον προίκισαν με σοφία, με εξυπνάδα και δύναμη για να μπορέσει να τις αντιμετωπίσει. Εξ ου και το παραπάνω γνωμικό, που σε κάθε περίπτωση ήταν ο καταλύτης για την επιβίωση του.
Στα χρόνια της φαιάς ευμάρειας και του αλόγιστου δανεισμού ο ωχαδερφισμός και η ρήση «ο καθένας για την πάρτη του»
είχαν κάνει εγκατάσταση σε κάθε κύτταρο του οργανισμού μας. Μέχρι που ανακαλύψαμε ότι «όλα είναι ένα ψέμα», από τα όσα είχαν τάξει οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ μέχρι αυτά που γνωρίζαμε για τις τράπεζες. ΄Όταν ξεκίνησαν τα πρώτα συσσίτια και εκείνες οι φοβερές εικόνες με τα χέρια των συνανθρώπων μας τεταμένα για να πάρουν φρούτα και λαχανικά συνειδητοποιήσαμε ότι τίποτα δεν ήταν όπως χθες.
Η ανάγκη της αλληλεγγύης και «του σκέψου ελληνικά» άρχισαν δειλά μα πολύ δειλά να μπαίνουν ξανά στη σκέψη μας και ίσως στην καθημερινότητα μας.
Σε μια όμως τελευταία έρευνα μου ανακάλυψα ότι ακόμα προτιμούνται μαγαζιά π.χ. με ρούχα γυναικεία με προϊόντα όλα εισαγωγής και με ξένους ιδιοκτήτες.
Όσο για τα σούπερ μάρκετ με ξένους ιδιοκτήτες ελάχιστα έπεσε ο τζίρος τους. Καφετέριες με ξένες επωνυμίες που έχουν τα κεφάλαια τους κατά κύριο λόγο στο εξωτερικό ευτυχώς σταμάτησαν να ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια.
Μια ερώτηση που συνήθως απευθύνουν οι περισσότεροι σε αυτές τις περιπτώσεις είναι: « Μα δεν εργάζονται Έλληνες εκεί;;;». Βεβαίως αλλά εσείς τι προτιμάτε;;; Να είσαστε τα γκαρσόνια και οι πωλήτριες της Ευρώπης και όχι μόνο, ή να είσαστε οι ιδιοκτήτες και τα προϊόντα σας που πωλούνται να είναι από εξίσου Έλληνες ιδιοκτήτες από μικρές ή μεγάλες φάρμες, βιοτεχνίες, βιομηχανίες;;; Για σκεφτείτε το, πόσο χρήμα θα έμενε στην Ελλάδα μας, πόσες οικογένειες θα ήταν «φραγκάτες» και όχι «επαίτες των 500 ευρώ με τον κάθε Σόϊμπλε και Τόμσον να μας κουνάνε το δάκτυλο». Γιατί το επιτρέπετε αυτό;;;;
Όλες αυτές τις σκέψεις έκανα καθώς πήγαινα προς τον Άγιο Νικόλαο και σταμάτησα στο δρόμο μου στο Καλό Χωριό για να πάρω ένα καφέ και νερό. Έτσι πριν βγω στο καινούργιο δρόμο, σταμάτησα δεξιά σε μια ταμπέλα που έλεγε «Sweety bakery» ξένη επιγραφή για τους τουρίστες προφανώς. Καθώς μπήκα στο μαγαζάκι ανακάλυψα ότι εκτός από καφετέρια, είχε και κρητικά προϊόντα καθώς και διάφορες έτοιμες συσκευασίες. Άλλαξα γνώμη και παράγγειλα τον καφέ μου εκεί. Η έκπληξη μου ήταν «Ουάου» όταν τον καφέ μου τον σέρβιρε η κυρία-Μαρία, η μητέρα της ιδιοκτήτριας, με το παραδοσιακό μαύρο τσεμπέρι της και την μαύρη φορεσιά της. Τότε λέω «Ναι, είμαι στην Κρήτη, αγαπώ τον τόπο μου, χαίρομαι που είμαι εδώ μαζί σας και πίνω τον καφέ μου. Αρκετά με τις απρόσωπες καφετέριες, εστιατόρια, ενδύματα, παπούτσια, καλλυντικά όλα φαστ φουντ.
Στηρίζουμε τον τόπο μας, τον γείτονα μας, τον αδελφό μας, αυτό είναι η αλληλεγγύη και αυτό θα μας φέρει πιο κοντά για να αφουγκραστούμε ο ένας τον άλλο και είναι ένας από τους τρόπους που θα βγούμε από την κρίση.
Δέσποινα Κουρουπάκη
Από Σφάκα
