Του Γιάννη Παπατσάκωνα.Ένα από τα βασικά συμπτώματα ασθενείας των πολιτικών κομμάτων, τα τελευταία χρόνια και, κυρίως, εκείνων που λέγονται κόμματα εξουσίας, είναι η ενεργοποίηση των ανακλαστικών τους, κάθε φορά που μια δημοσκόπηση βλέπει το φως της δημοσιότητας.
Το ζητούμενο, πλέον, δεν είναι η διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής, πέρα από υψηλότονες ρητορείες, αλλά πως θα μειωθεί η θα μεγαλώσει η ψαλίδα της διαφοράς.
Αλλά με την πολιτική της ατάκας δεν λύνονται προβλήματα.
Και με το άγχος και ην αγωνία για την διατήρηση, την κατάκτηση ή επανακατάκτηση της εξουσίας, πολιτική δεν παράγεται.
Γιατί το άγχος του πολίτη δεν είναι η διασφάλιση του πολιτικού μέλλοντος κάποιων στελεχών του δημόσιου βίου αλλά η αντιμετώπιση της καθημερινότητάς του, η χαμένη προοπτιή για τις καλύτερες μέρες, η αβεβαιότητα που τον βασανίζει για το μέλλον του και για το μέλλον των παιδιών του.
Και οι πολιτικοί μας, σήμερα, δεν κάνουν τίποτε περισσότερο, από το να πολλαπλασιάζουν τις ανασφάλειες των πολιτών. Αβεβαιότητα, είναι η λέξη που χαρακτηρίζει την ζωή του μέσου πολίτη, σήμερα. Στον τομέα των εργασιακών σχέσεων, της παιδείας, των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, της ασφάλειας, της ποιότητας ζωής, αβεβαιότητα παντού.
Υπάρχει ένα ερώτημα.
Τι είναι εκείνο που έφταιξε-φταίει και έπαψε η κοινωνία μας να ενεργοποιείται και α παρεμβαίνει δυναμικά, δημιουργώντας τα προτάγματα, συνεγείροντας ή αφυπνίζοντας τις πολιτικές ηγεσίες;
Ή μήπως οι πολιτικές ηγεσίες δεν μπορούν, σήμερα, να εμπνεύσουν και να συνεγείρουν την κοινωνία;
Οι κομματικές οργανώσεις, δεν διερμηνεύουν πια το πολιτικ ζητούμενο, δεν παράγουν ούτε αναπαράγουν ιδεολογία και πολιτική, δεν συνδιαλέγονται με την κοινωνία. Αποτελούν, πλέον, περισσότερο μουσειακά απολιθώματα, ιστορικού ενδιαφέροντος και λιγότερο χρήσιμους πολιτικούς οργανισμούς.
Εξαρτήματα πολιτικών ή άλλων παραγόντων, ζμωμένα μέσα στην εσωκομματική διαπάλη για την επικράτηση της μιας ή της άλλης ομάδας. Χωρίς, κατΆ ανάγκη, να έχουν ευθύνη τα πρόσωπα που δραστηριοποιούνται σΆ αυτές . Το σύστημα είναι που αφομοιώνει συνειδήσεις και πρακτικές. Στόχος δεν είναι τα πρόσωπα αλλά η πρακτική που αναπαράγει αυτό το μοντέλο.
Αν θέλουμε , πραγματικά, αυτή η κοινωνική ραστώνη να πάψει να αποτελεί το άλλοθι του πολιτικού συστήματος και να αναδειχθούν ζητήματα και προβλήματα που ενδιαφέρουν όλους μας, τότε πρέπει να ξεφύγουμε από την κατάσταση βολεμένης ανοχής και εγκατάλειψης και να συνδιαλεχθούμε μεταξύ μας, σε οριζόντια βάση . Οι πολίτες με τους πολίτες . Ίσως, έτσι, αλλάξουν κάπως τα πράγματα.
Γιατί αν παραμείνουν, όπως είναι, το ίδιο μοντέλο θα αναπαράγεται, η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία θα είναι μια βαρετή επανάληψη της ίδιας διαειριστικής πολιτικής, που θα κυνηγάει τους αριθμούς και τους δείκτες, αδιαφορώντας για τον στεναγμό της κοινωνίας.
Αν έχουν βάση αυτές οι σκέψεις, η αναφορά τους απευθύνεται, κατά κύριο λόγο, στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης , το οποίο αντιμετωπίζει μια πρόκληση και ένα κίνδυνο.
Η πρόκληση για το Πα.Σο.Κ. είναι να υπερβεί την δεδομένη πολιτική, να διατυπώσει την εναλλακτική πρόταση εξουσίας και να πείσει ότι μπορεί να την εφαρμόσει και να οδηγήσει την χώρα μακριά από τα αδιέξοδα.
Ο κίνδυνος, είναι να συνεχίσει να κινείται ολιτικά στα πλαίσια, μόνο, της αντιπολιτευτικής πρακτικής απέναντι στις επιλογές της κυβέρνησης, καθορίζοντας την πολιτική του σε σχέση με αυτές. Στην περίπτωση αυτή, όμως, το ενδεχόμενο μιας νέας ήττας στις ερχόμενες εθνικές εκλογές, όποτε αυτές γίνουν, πέρα από πιθανές διεργασίες στο εσωτερικό του, θα έχει και ως συνέπεια την ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία του κυβερνώντος κόμματος για πολλά χρόνια . Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Γιάννης Παπατσάκωνας.
Τ. Νομάρχης Λασιθίου.
