Τα παλιότερα χρόνια μεταξύ των ανθρώπων, που είχαν ισχυρό φιλικό δεσμό μεταξύ τους, ήταν συνηθισμένο το έθιμο των αδελφοποιτών.
Σύμφωνα με το οποίο προκαλούσαν στα χέρια τους κάποια αμυχή σε τρόπον ώστε να αναμίξουν το αίμα τους. Και αυτό σήμαινε ότι του λοιπού θα ήταν κάτι περισσότερο από αδέλφια, αναλαμβάνοντας αμοιβαία ευθύνη ο ένας έναντι του άλλου, προκειμένου να είναι αλληλέγγυοι σε κάθε περίσταση.
Αυτό σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό ισχύει και σχετικά με το μυστήριο της θείας κοινωνίας. Γιατί η θεία κοινωνία είναι ακριβώς το αίμα του Χριστού, που Εκείνος προσφέρει από αγάπη για τους ανθρώπους. Που σημαίνει ότι, κοινωνώντας, αναλαμβάνουμε την ευθύνη να είμαστε κι εμείς πρόθυμοι, ακολουθώντας το παράδειγμα του Χριστού, όταν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, να σταθούμε αλληλέγγυοι προς τους συνανθρώπους μας.
Ο τρόπος όμως, με τον οποίο συμμετέχουμε συχνά στη θεία κοινωνία, αλληλοσπρωχνόμενοι ή ακόμη και διαπληκτιζόμενοι, δείχνει ότι πολύ απέχουμε από του να συναισθανόμαστε τι ακριβώς γίνεται εκείνη την ώρα. Αλλά η αναισθησία μας απέναντι στο πνεύμα της θείας κοινωνίας αποκαλύπτεται κυρίως μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής μας ζωής. Αφού ζούμε και πολιτευόμαστε, κατά κανόνα, τελείως αντίθετα απ’ το παράδειγμα του Χριστού. Δεδομένου ότι,όχι μόνο δεν μένουμε πιστοί στο πνεύμα της θυσίας του Χριστού, αλλά και δεν διστάζουμε να θυσιάζουμε με πολλούς και διαφόρους τρόπους τους συνανθρώπους μας. Σε ατομικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο. Βέβαια κάποιοι από μας διατεινόμαστε ότι αυτό, που κάνουμε είναι νόμιμο, δεδομένου ότι η κοινωνική μας πραγματικότητα είναι δομημένη πάνω στον καμβά της νομιμότητας. Αλλά, δυστυχώς, η νομιμότητα, στη συντριπτική της πλειονότητα, αν και φοράει την τρίβωνα της δικαιοσύνης, είναι σαρξ εκ της σαρκός της αδικίας. Και σε εθνικό αλλά και διεθνές επίπεδο. Έτσι ώστε το ν’ αντιμετωπίζονται οι ανίσχυροι από τους ισχυρούς σαν δούλοι ή σαν πράγματα. Γεγονός που θεωρείται, όχι απλά δίκαιο, αλλά οπωσδήποτε και χριστιανικό. Με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν ακόμη και κόμματα, που, ενώ πολιτεύονται ληστρικά και τυραννικά, να φιγουράρουν ως «χριστιανικά» (χριστιανοδημοκρατικά κλπ). Που ασφαλώς και υποστηρίζουν στη συντριπτική τους πλειονότητα, πάντα στο όνομα του «χριστιανισμού» και οι, λεγόμενοι, χριστιανοί. Οι οποίοι, ενώ κοινωνούν το αίμα του Χριστού στις εκκλησιές, πίνουν, χωρίς ηθικές αναστολές, το αίμα των συνανθρώπων τους στον κοινωνικό στίβο.
Αλλά ποιες είναι οι ρίζες αυτής της αλλοπρόσαλλης πραγματικότητας; Γιατί βέβαια το πνεύμα της θυσίας του Χριστού δεν αποσκοπεί μόνο στο να μας χαρίσει την αιώνια ζωή, αλλά και την επίγεια. Μάλιστα μέσα απ’ το Ευαγγέλιο γίνεται καταφανές ότι, προκειμένου να είναι συνεπής ο καθένας μας με προς τα κριτήρια της αιώνιας ζωής, είναι ανάγκη περάσει επιτυχώς τις εξετάσεις της επίγειας. Πράγμα που αποδεικνύεται απ’ τη γενικότερη διδασκαλία του Ευαγγελίου, αλλά ιδιαίτερα απ’ την περικοπή της Μέλλουσας Κρίσης (Ματθαίου: ΚΕ: 31-46). Όπου ο Χριστός παίρνει προσωπικά το πρόβλημα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Επισημαίνοντας ότι η οποιαδήποτε αδικία σε βάρος των συνανθρώπων μας και ιδιαίτερα των ανθρώπων της ανάγκης, των «ελάχιστων αδελφών» Του, αφορά προσωπικά τον ίδιο. Όπως και στην παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου (Λουκά: ΙΣΤ: 19-31)δείχνει ότι το χάσμα στην άλλη ζωή ανάμεσα στην Κόλαση και τον Παράδεισο δεν το δημιουργεί ο Θεός αλλά οι άνθρωποι. Οι οποίοι, ενώ οφείλουμε να γεφυρώσουμε το χάσμα, που μας χωρίζει απ’ τους δεινοπαθούντες συνανθρώπους μας, όχι μόνο δεν το πράττουμε, αλλά και προσπαθούμε να το διευρύνουμε όσο γίνεται περισσότερο.
Πράγμα που συνέβαινε και στην εποχή του Χριστού. Γιατί βέβαια οι αρχιερείς, οι γραμματείς και οι φαρισαίοι δεν τον σταύρωσαν, επειδή πολυσκοτίστηκαν που έλεγε πως είναι γιος του Θεού, αλλά κυρίως τους έτσουξε, που έθιγε τα άδικα συμφέροντά τους. Και το ίδιο έγινε και στη συνέχεια με τους απόστολους αλλά και με τους χριστιανούς των τριών πρώτων αιώνων. Τους οποίους το κοινωνικό και θρησκευτικό κατεστημένο της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας αντιμετώπισε με τα γνωστά μαρτύρια, στα οποία το επαναστατικό χριστιανικό πνεύμα απάντησε με περισσή γενναιότητα και αυτοθυσία.
Δυστυχώς όμως στο αληθινό πνεύμα του χριστιανισμού επήλθε μεγάλη στρέβλωση απ’ τη στιγμή, όπως φαίνεται που ο χριστιανισμός από διωκόμενη έγινε «επικρατούσα» θρησκεία. Οπότε ανάμεσα στα κοσμικά και τα θρησκευτικά αφεντικά εφαρμόστηκε η αρχή της «διάκρισης των εξουσιών». Σύμφωνα με την οποία καθόρισαν να πάρουν οι θρησκευτικοί άρχοντες κάποια προνόμια και να τελούν ανεμπόδιστα τα τελετουργικά τους καθήκοντα. Ενώ από στο κοινωνικό επίπεδο άφησαν ελεύθερο το πεδίο στους κοσμικούς παράγοντες, άρχοντες και αρχομένους. Έτσι ώστε οι κλέφτες, οι ληστές και οι λύκοι να αρπάζουν, να «θύουν και απολύουν» ( Ιωάννης: Ι: 1-16) τα πρόβατα.
Ασφαλώς πάμπολλοι χριστιανοί ήρθαν σε σύγκρουση μ’ αυτή την αθλιότητα. Και πρώτοι βέβαια απ’ όλους οι Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι και διώχτηκαν ποικιλοτρόπως απ’ το κοσμικό και θρησκευτικό κατεστημένο, ενώ η διδασκαλία τους αγνοήθηκε. Με πενιχρό απομεινάρι τη γιορτή των Τριών Ιεραρχών, κατά την οποία γίνεται υποτονική μνεία της διδασκαλίας τους και του παραδείγματός τους. Και η οποία διαβλήθηκε και πολεμήθηκε ποικιλοτρόπως στις μέρες μας απ’ τους σύγχρονους φωταδιστές.
Και δυστυχώς η πραγματικότητα αυτή διαιωνίζεται. Μέχρις ότου οι δεσποτάδες καταλάβουν ότι δεν μπορούν να επευλογούν το πνεύμα λιποταξίας από το Ευαγγέλιο και της αυτομολίας στο στρατόπεδο του εχθρού. Αλλά πώς να συμβεί αυτό, αφού αυτοί είναι οι πρώτοι διδάξαντες και οι κυριότεροι στυλοβάτες αυτής της πραγματικότητας!…
παπά Ηλίας Υφαντής
