του Αντώνη Ανηψητάκη
Παραθέτω κάποιες σκέψεις, που είχα ετοιμάσει για την περίσταση.
Για αυτό είναι χαρά μου να παρευρίσκομαι σε ανάλογες εκδηλώσεις όλων των δημοτικών συνδυασμών του νομού μας.
Η προώθηση των μεγάλων αιτημάτων μας, η ολοκλήρωση του ΒΟΑΚ, οι Πανεπιστημιακές σχολές, η επίλυση των μεγάλων προβλημάτων, η κρίση στον τουρισμό, στη γεωργία, η αντιμετώπιση της υστέρησής μας στη διαχείριση των απορριμμάτων, του νερού, των ακτών, των μοναδικών χώρων και μνημείων, η επίτευξη των φιλόδοξων στόχων που θέτουμε, να γίνει ο νομός μας πρωτοπόρος σε θέματα διατροφικής ασφάλειας, εξοικονόμησης ενέργειας, όλα αυτά δεν θα τα πετύχουμε αν δεν εξασφαλίσουμε την υποστήριξή τους α� όλες τις πόλεις του Νομού, απ� όλους τους ΟΤΑ. Το ίδιο ισχύει και για την αντιμετώπιση των μεγάλων πιέσεων που δεχόμαστε είτε εχθρικές είναι αυτές όπως π.χ. η διαφαινόμενη πίεση για συνεχή επέκταση στον Αθερινόλακκο, είτε επιθέσεις «φιλίας» είναι αυτές για να γεμίσουμ χωρίς μέτρο, χωρίς υποδομές, χωρίς προετοιμασία γκολφ και δεκάδες χιλιάδες κλίνες. Για μια τέτοια συνεννόηση, όπου θα ιεραρχήσουμε αιτήματα, για μια τέτοια κουλτούρα αμοιβαία επωφελών συμβιβασμών αξίζει να προσπαθήσουμε. Ο άλλος δρόμος του δημόσιου μαλλιοτραβήγματος έχουμε δει που οδηγεί. Τον είδαμε στην κατανομή των πανεπιστημιακών σχολών, το είδαμε στον Αθερινόλακκο.
Προσωπικά προσδοκώ απ’� τον Αγιο Νικόλαο και το Δήμο του, απ� την πρωτεύουσα πόλη του Λασιθίου να συμβάλει με το ιδιαίτερο βάρος της σ’ αυτή τη συνεννόηση. Το πρότυπο εν θα είναι το Ηράκλειο, το Ρέθυμνο και τα Χανιά, που έχουν κυριαρχήσει στους αντίστοιχους νομούς και με τους οποίους μοιράζονται το ίδιο όνομα. Πρότυπο εδώ δεν υπάρχει, εμείς πρέπει να το δημιουργήσουμε. Όραμα όμως υπάρχει: να πρωτοστατήσουμε σε μια πολιτική συνεννόηση των αποκεντρωμένων αστικών κέντρων του νομού που θα μετατρέψει αυτό που ως σήμερα λογίζονταν ως κατάρα σε συγκριτικό πλεονέκτημα.
Παρακολουθώ τα προβλήματα με την ΑΣΤΕΑΝ και αναρωτιέμαι πως γίνεται απ� τη μια να ανακοινώνονται στο νομό μας τεράστιες τουριστικές επενδύσει, να υπάρχει πρόβλημα ανεργίας στους νέους και την ίδια στιγμή να μην εκδηλώνουν οι υποψήφιοι σπουδαστές ενδιαφέρον για την Ανώτατη Τουριστική Σχολή του Αγίου Νικολάου. Μήπως δεν ξέρουν αρκετά για τη σχολή ή μήπως δεν πιστεύουν ότι αυτές οι επενδύσεις αν γίνουν θα αναζητήσουν εργαζόμενους από τους αποφοίτους της σχολής;
Καταθέτω την ιδέα ν’ αυξήσουμε όλοι μαζί το ακαδημαϊκό βάρος του νομού μας. Όλοι μπορούμε να συμβάλουμε σ� αυτό. Η τοπική και νομαρχιακή αυτοδιοίκηση να συνδέσει την ανάπτυξη σχολών στο Λασίθι με τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του, ότι π.χ. στο Λασίθι που διασώζει καλύτερα την ψυχή και το τοπίο της Κρήτης ταιριάζει η αειφορία. Οι καθηγητές των τριών ΤΕΙ του Νομού μας μπορούν να συμβάλουν με τη συνεργασία τους στην επεξεργασία αυτού του στόχου. Αλλά και η κοινωνία του Λασιθίου θα πρέπει να δει τα πανεπιτημιακά ιδρύματα με άλλο μάτι γιατί τώρα φοβούμαι ότι τα αντιμετωπίζουμε ως ιδιότυπα ξενοδοχεία που φέρνουν ιδιότυπους τουρίστες, τους σπουδαστές, απ� τους οποίους προσδοκούμε μόνο ν’ αφήσουν λεφτά. Πολλά πρέπει να κάνουμε για να γίνει πιο ενδιαφέρουσα η φοιτητική ζωή στον μορφο νομό μας και πρέπει δήμοι και νομαρχίες να συνεργαστούμε γι’ αυτό. Το να φτιαχτεί κι εδώ σύλλογος φίλων Ανωτάτων Σχολών Λασιθίου είναι νομίζω μια καλή ιδέα.
Φιλοδοξούμε να φέρουμε το Λασίθι στην Πλώρη της Κρήτης, από συμφέρον. Μας είναι απολύτως καθαρό πως όσα ευρώ κι αν έχει η τσέπη μας, όσα τετραγωνικά κι αν είναι το σπίτι μας, όσα κυβικά κι αν έχει το αυτοκίνητο μας, η ποιότητα της ζωής μας καθορίζεται από το δημόσιο χώρο, απ’ την ποιότητα των κοινών μας πραγμάτων. Απ� τους δρόμους μας, τις υπηρεσίες μας, απ� τα σχολειά μας, απ� τις ακτές μας, απ’ την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην οποία μεγαλώνουν τα παιδιά μας.
Το δημοσιογραφικό και διακομματικό κατεστημένο των Αθηνών αντιμετωπίζουν τις εκλογές σαν ένα μεγάλο γκάλοπ εντυπώσεων και θέλουν να κάνουν κεντρικό θέμα των εκλογών το χρώμα που θα βάψουν το χάρτη της Ελλάδας το βράδυ της 15ης Οκτωβρίου. Εμείς όμως ξέρουμε ότι απ’ το βάψιμο μιας βραδιάς αξίζει περισσότερο το τι θα γίνει τα 365Χ4+1=1461 επόμενα εικοστετράωρα της ζωής μας.
Πρέπει να προκαλέσουμε τις τοπικές κομματικές οργανώσεις να ζωντανέψουν γύρω από τα οκ ολίγα προβλήματά μας, να πάψουν να είναι προεκλογικά όντα που 3,5 χρόνια κοιμούνται και ξυπνούν μισό χρόνο πριν τις εκλογές για να διαχειριστούν προσωπικές φιλοδοξίες και να ψηφοθηρίσουν.
Λέει ο Καζαντζάκης στην Ασκητική του: “Να αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Άμα δε σωθεί εγώ θα φταίω”. Νομίζω ότι ο Καζαντζάκης μας κάνει ένα καλό πολιτικό μάθημα. Έτσι όπως εγώ το καταλαβαίνω είναι μια παραίνεση να ξεκόψουμε από μια παράδοση που θέλει την πολιτική ως κόντεμα του αντίπαλου. Ας προσπαθήσουμε όσο μπορούμε να κάνουμε πολιτική σαν να μην υπάρχουν αντίπαλοι, σαν να είμαστε μόνοι εμείς με τα προβλήματα. Σαν να κατεβαίναμε μόνοι μας στις εκλογές και να �πρεπε με αυτές τις υπηρεσίες, αυτά τα μέσα, αυτή τη γραφειοκρατία να διεκπεραιώσουμε την καθημερινότητα, να την διαχειριστούμε δημιουργιά, αλλά και να την υπερβούμε με λογισμό και όνειρο για ένα καλύτερο Άγιο για ένα καλύτερο Λασίθι. Το μέγεθος των προβλημάτων του δημοσίου χώρου, των κοινών μας πραγμάτων μέσα από μια τέτοια πνευματικοπολιτική άσκηση θα μας έδειχνε νομίζω πως το ζητούμενο δεν είναι ο διχασμός που ποβιβάζει τον κόσμο σε κουκιά, αλλά η ενότητα, να πάρουμε απ� τον καθένα πολίτη ή αιρετό, τη θετική του ενέργεια. Είναι αυτό νομίζω που έλεγαν κάποιοι ξεχασμένοι πρωτοπόροι, η επιδίωξη της ηγεμονίας. Και μέσα από μια τέτοια διαδρομή θα βρίσκαμε και το μέτρο της κριτικής προς το αντίπαλο, μιας κριτικής δίκαιης που προάγει το διάλογο χωρίς να δημιουργεί προσωπικά πάθη που μόνοι κακό κάνουν. Χαίρομαι ιδιαίτερα που βλέπω το Σύγχρονο Δήμο να δίνει το βάρος στην επεξεργασία του προγράμματός του, ενστερνιζόμενος νομίζω την παραπάνω προτροπή του μεγάλου κρητικού.
Στο Σύγχρονο Δήμο, το Δημήτρη Κουνενάκη και τους συνεργάτες του εύχομαι καλή επιτυχία και καλό αγώνα.
