ΝΑΙ στο κέντρο ημέρας Ψυχαργώ στη Σητεία

του Αντώνη Ανηψητάκη
Προβληματίζομαι γιατί παλιότερα που δεν είχαμε μηχανικούς και πολεοδομίες φτιάχναμε πιο όμορφα σπίτια, πιο όμορφες πόλεις, πιο όμορφα χωριά. Η εξήγηη που δίνω ήταν ότι τότε κυριαρχούσε το μέτρο της εξυπηρέτησης των αναγκών μας και όχι το κέρδος. Αυτό όμως δεν φαίνεται πως μπορεί να αλλάξει σύντομα. Υπήρχε όμως κάτι ακόμα τότε που μπορεί να μας διδάξει σήμερα. 

Ότι τότε βλέπαμε το δημόσιο χώρο ως δικό μας χώρο, προσέχαμε τους δρόμους, τις πλατείες, τις βρύσες, τις εκκλησιές σαν να  ήταν δικές μας. Τα σπίτια μας ήταν ανοιχτά στο δρόμο μας. Υπήρχε αυτό το «μας». Ήμασταν πιο ανοιχτοί. 
Ήμασταν πιο ανοιχτοί.

Συνεχίζοντας τον προβλματισμό αυτό λέω πως οι κοινωνίες εκείνες ήταν πιο ισορροπημένες γιατί ο κάθε διαφορετικός ήταν ενσωματωμένος στην κοινωνία. Σε μια κοινωνία όπου όλοι τείνουμε να γίνουμε ίδιοι κινδυνεύουμε. Έχουμε ανάγκη τη συνύπαρξη με τον διαφορετικό, μια κοινωνική ποικιλότητα. Ο τρελός του χωριού πλούτιζε την κοινωνία με τη διαφορετική ματιά του και οι θυμόσοφοι γέροντες σωστά είχαν συμπεράνει πως από μικρό κι από τρελό μπορείς να μάθεις την αλήθεια. Ας σκεφτούμε πόσο πιο φτωχός θα ήταν ο πολιτισμός μας χωρίς τους τρελούς ποιητές, συγγραφείς ή καλλιτέχνες ή και χωίς τους τρελούς τους ήρωες. Ας σκεφτούμε πόσο πιο φτωχή θα ήταν η δική μας η ζωή χωρίς τις τρέλες των παιδικών μας χρόνων, χωρίς αυτήν την ιερή τρέλα που ονομάζεται έρωτας.
Η τρέλα ενυπάρχει μέσα μας άλλοτε ως δημιουργική δύναμη κι άλλοτε ως ασθένεια σε διάφορες μορφές. Ένας στους πέντε πάσχει από κατάθλιψη. Ας εξοικειωθούμε μαζί της, ας μη φοβόμαστε, ας μη ντρεπόμαστε.
Το Ψυχαργώ είναι δείκτης πολιτισμού. Υπερτιμούμε κάποιους κινδύνους και υποτιμούμε άλλους. Φοβόμαστε για τα παιδιά μας, μήπως το κέντρο ημέρας γίνει δίπλα σε σχολείο. Mήπως όμως κινδυνεύουμε περισσότερο από νευρώσεις εμείς και τα παιδιά μας απ’ την κλεισούρα σε διπλομανταλωμένα σπίτια κελιά. Μήπως τα παιδιά μας κινδυνεύουν γιατί είναι αιχμαλωτισμένα μπροστά στην τηλεόραση να εθίζονται στην φρίκη. Αν τα παιδιά μας κινδυνεύουν έξω απ’ τα σχολεία είναι κρίως απ’ εμάς τους τρελαμένους που οδηγούμε απρόσεκτα και από πολλά άλλα βεβαίως…

Είμαι πολιτικός μηχανικός κι όσο κι αν το μηχανικός έχει ατονήσει στους τελευταίους μήνες, δεν ξεχνώ ότι το μπετόν για να είναι καλό θέλει διαβάθμιση στα χαλίκια, δεν θέλει όλα να είναι ίδια. Έτσι και μια κοινωνία ισχυρή, μια κοινωνία μπετονένια, θέλει να μάθουμε να συνυπάρχουμε. Έχουμε ανάγκη τον διαφορετικό, πρέπει να ενημερωθούμε και να ξεπεράσουμε τα φοβικά σύνδρομα και να τον βοηθήσουμε κι εμείς με την ανοχή μας, αν όχι με την αγάπη μας, να ζει εντός της κοινωνίας. Μια τέτοια στάση αξίζει απείρως πιο πολύ από φάρμακα εγκλεισμούς και άσυλα.

Ναι στην ενημέρωση, ναι στο θεσμό ΨΥΧΑΡΓΩ, ναι στη συγκεκριμένη θέση, ναι σ’ όποια θέση πληροί τις προδιαγραφές. Φτάσανε κάπου να θέλουν να διώξουν στέγη καρκινοπαθών για να μην κολλήσουν, φτάσανε κάπου να θέλουν να διώξουν τον ΟΑΕΔ για να μη βλέπουν αλλοδαπούς εργάτες. Η κοινωνία της Σητείας μπορεί να δείξει πως δεν έχει καμιά σχέση με τη θλιβερή ρατσιστική δυσωδία του Ευόσμου Θεσσαλονίκης.

«Oι φιλόξενοι Λασιθιώτες να γίνουμε πρωτοπόροι στη δημιουργική κοινωνική ένταξη του ξένου, του άλλου» γράφει στο ιδρυτικό κείμενο του το Λασίθι στην Πλώρη.

Το πρόγραμμα Ψυχαργώ είναι μια ευκαιρία, μια πρόκληση να το αποδείξουμε, να αποδείξουμε τον πολιτισμό μας.

Ο Αντώνης Ανηψητάκης, είναι Πολιτικός Μηχανικός, υποψήφιος Νομάρχης Λασιθίου, επικεφαλής του συνδυασμού “Λασίθι στη Πλώρη”.