ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου
ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου

Ιεράπετρα 21 Μαρτίου του σωτηρίου έτους 2015.  Νωρίς το πρωί ένας υπόκωφος ήχος ακούγεται στο μπαλκόνι της μονοκατοικίας. Η Β. (ας ονομάσουμε έτσι την φίλη μας)

ρίχνει μια ματιά στα υπνοδωμάτια των τριών παιδιών, μια ακόμη φευγαλέα στον συμπαθή Σνούπυ (μαλλιαρό ημίαιμο προχωρημένης ηλικίας) που αγουροξυπνημένος την κυτά με απορία από την θέση όπου διανυκτερεύει, ακριβώς κάτω από το τραπέζι της κουζίνας, και , με ένα ακαθόριστο συναίσθημα ανησυχίας, κατευθύνεται προς την μπαλκονόπορτα.

Αυτό ακριβώς που φοβόταν! Ο (χωρίς όνομα) αδέσποτος που τους κρατούσε συντροφιά τον τελευταίο μήνα ξαπλωμένος βαριανασαίνει, σάλια τρέχουν από το στόμα του, που και που βγάζει ένα βογκητό πόνου. Η Β. δεν προλαβαίνει  να αντιδράσει, ίσα ίσα ο χρόνος για να κάνει μερικά βήματα και να αγκαλιάσει το δύστυχο ζωντανό, μόλις που προλαβαίνει να δει το πονεμένο βλέμμα του (μα έχει δάκρυα, είναι δυνατόν;) πριν αφήσει την τελευταία του μακρόσυρτη πνοή.

Ο υπεύθυνος είναι γνωστός. Γείτονας πριν τρεις μέρες προσπάθησε να το σκοτώσει με μία τσάπα (!), η Β. τον έσωσε την τελευταία στιγμή και πίστευε η αφελής ότι θα συνετιζόταν. Τύπωσε, για καλό και για κακό, ένα χαρτί με τον νόμο που αφορά τα αδέσποτα , ξέρετε εκείνον που λέει <ότι οφείλουμε να τους δίνουμε τροφή και νερό και να τα αφήνουμε στο φυσικό τους (πλέον) περιβάλλον>, το κόλλησε στην κολόνα της γωνίας αλλά δεν περίμενε ότι ο γείτονας θα το έπαιρνε τοις μετρητοίς. Γιατί αυτός τελικά έδωσε  τροφή στο δύστυχο ζωντανό μόνο που αυτή ήταν ποτισμένη από το δηλητήριο της ψυχής του.

Καθόλου σπάνια περίπτωση. Μου έλεγε ένας φίλος ότι βοσκοί (προσοχή: βοσκοί, όχι κτηνοτρόφοι) στην περιοχή του Κάτω Χωριού την προηγούμενη μέρα δηλητηρίασαν δύο αδέσποτα. Το ένα μάλιστα ήλθε και άφησε την τελευταία του πνοή ακριβώς στην πόρτα του. (μανία και αυτή να μην ψοφούνε μακριά και να  ταράζουνε τον μακάριο ύπνο μας!) Ο λόγος; Μα ενοχλούσαν τα ζωντανά τους. Τώρα αν τους πεις ότι αν ήταν σωστοί κτηνοτρόφοι θα ήταν δίπλα στα ζωντανά τους και δεν θα τα κουμάνταραν από το καφενείο (δια τηλεφώνου) θα το καταλάβαιναν;  Πολύ αμφιβάλλω. Αν τους έλεγες όμως ότι αλίμονο κάθε φορά που τα ζώα τους κάνουν ζημιές στις περιουσίες των ανθρώπων και τα δηλητηριάζαμε, αυτό σίγουρα θα το καταλάβαιναν. Γεγονός είναι ότι από κουβέντες υπήρχαν πληροφορίες για το τι ετοίμαζαν, ένα μάλιστα μέλος του συλλόγου του χωριού είχε τηλεφωνήσει στον διοικητή ασφαλείας για να τον ενημερώσει και να τον παρακαλέσει (με το κύρος που έχει από την θέση του) να παρέμβει έστω κάνοντας μια κλήση στους συγκεκριμένους βοσκούς. Ίσως το έκανε, δεν έχουμε λόγους να αμφιβάλλουμε, το σίγουρο είναι ότι τον έγραψαν κανονικά.

Ανεύθυνοι κυνηγοί που παρατάνε τους σκύλους τους όταν δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες τους,  μπαμπάδες που αφήνουν το κουτάβι του κανακάρη τους όταν αυτός το βαρεθεί, φιλόζωοι κατ όνομα που όταν γεννήσει το ζωντανό τους το αφήνουν σε κάποιο πολυσύχναστο μέρος για να το πάρει κάποιος άλλος, λεβέντες  που στην ιδέα ότι θα στειρώσουν το ζώο τους είναι σαν να χάνουν κάτι από τον δικό τους ανδρισμό έχουν κάνει ώστε να γεμίσουν οι πόλεις  και τα χωριά μας αδέσποτα σκυλιά. Κάποιοι προσπαθούν, τα υιοθετούν με πολύ προσωπικό κόστος και συχνά αντιμετωπίζοντας την χλεύη των υπολοίπων, ξέρετε εκείνο το σοβαρό ύφος < μα τώρα με τα ζώα θα ασχολούμαστε, εδώ πεινάνε οι άνθρωποι> άσχετα τελικά αν οι ίδιοι δεν δίνουν ούτε του αγγέλου τους νερό. Τελικά κάθε τόσο κάποια μαύρη ψυχή μοιράζει τα δηλητηριασμένα δολώματα και  καθαρίζει ο τόπος μέχρι την επόμενη γενιά αδέσποτων.

Μέσα στην καλή χαρά μιλάμε όλοι για την Κρητική μας παράδοση , την λεβεντιά και τον πολιτισμό μας, και καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια. Το κείμενο αυτό επιδιώκει να λειτουργήσει σαν καθρέπτης των πράξεων μας.

Δυστυχώς  για όλους μας (και παραφράζοντας μια γνωστή έκφραση): ΚΡΗΤΗ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΜΑΣ.

Print Friendly, PDF & Email

Από giorgos