Κουβαλώντας ο καθ΄ ένας, την εμπειρία και τη γνώση του, μα πιο πολύ την ευαισθησία και την αγωνία του για τον τόπο που ζούμε και που θέλουμε να ζήσουν τα παιδιά μας, καταθέτουμε προσφυγή στο Σμβούλιο της Επικρατείας κατά της μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων της επένδυσης στον Κάβο Σίδερο. Είμαστε η Οικολογική Ομάδα Σητείας, ο Περιβαλλοντικός σύλλογος Δήμου Ιτάνου το Κινωνικό Φόρουμ και μεμονωμένοι πολίτες. Βάση στην κοινή μας συνεννόηση αποτελούν κρίσιμα ερωτήματα και διαπιστώσεις. Τα βασικά από αυτά εκθέτουμε εδώ συνοπτικά.
1. Τι είναι ανάπτυξη;
Δύσκολο ερώτημα και δυσκολότερη η απάντηση. Μπορούμε να συζητούμε χρόνια χωρίς να καταλήξουμε. Εκείνο όμως που ξέρουμε είναι πως ανάπτυξη δεν είναι μόνο η βελτίωση των οικονομιών δεικτών και πολύ περισσότερο η ανάπτυξη δεν μετριέται με το πόσα χρήματα θα εισρεύσουν στην τσέπη μας.
2. Τι είδους ανάπτυξη θέλουμε;
Πώς βλέπουμε τον κόσμο να αναπτύσσεται; Πώς βλέπουμε την Ελλάδα, την Κρήτη, τη Σητεία; Ποιας μορφής επενδύσεις είναι δυνατόν να προάγουν την κοινωνία μας; Ξέρουμε πως το επίσημο Ελληνικό κράτος και οι θεσμοί του (κυβέρνηση, κοινοβούλιο, αυτοδιοίκηση κλπ) ελάχιστα απασχολούνται με το ζήτημα και παραδίδονται πανηγυρίζοντας σε όποιον διακηρύξει πραγματοποίηση έργων ή υποσχεθεί εισροή κεφαλαίων. Έχουμε πίσης καταλήξει πως οποιαδήποτε αναπτυξιακή πρωτοβουλία πρέπει να σέβεται τον άνθρωπο και το περιβάλλον. Για να εξασφαλίζεται αυτό προϋποτίθεται κεντρικός και τοπικός σχεδιασμός καθώς και λειτουργία ουσιαστικών μηχανισμών ελέγχου.
3. Οι επενδύσεις που έχει εξαγγελθεί ότι θα πραγματοποιηθούν στο αμέσως προσεχές μέλλον στην περιοχή μας ακολουθούν το ίδιο μοντέλο (ξενοδοχειακές μονάδες, γήπεδα golf, και παρόμοια).
Μπορεί η περιοχή Σητείας να ποτίσει περί τα 8 γήπεδα golf; Με ποια νερά; Μπορεί να αντέξει τις 15.000 κλίνες; Με ποιες υποδομές; Θα υάρξει όφελος και ποιο; Ή μήπως εν τέλει αποδειχτούν επιζήμιες;
4. Η επαπειλούμενη επένδυση της Μονής Τοπλού έχει μεταξύ άλλων τις παρακάτω ιδιαιτερότητες.
– Λέγεται, από επίσημα χείλη, ότι είναι η μεγαλύτερη επένδυση στην Ελλάδα (και όχι μόνο) τα τελευταία χρόνια. υτό μας τρομάζει.
– Η γη στη οποία πραγματοποιείται, ανήκει, με τη στενή νομική έννοια, στο ίδρυμα « Παναγία η Ακρωτηριανή ». Δηλαδή στη Εκκλησία που υποτίθεται πως απαρτίζεται από τον κλήρο και το λαό. Σε ποιόν αλήθεια ανήκει αυτή η γη;
– Τη διαχείριση της γης αυτής ασκε το διοικητικό συμβούλιο του ιδρύματος «Παναγία η Ακρωτηριανή » που διορίζεται από τον πρόεδρό του δηλαδή τον επίσκοπο Ιεραπύτης και Σητείας κατά την κρίση του.
Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να αποφασίζει για το παρόν, το μέλλον μας το μέλλον των παιδιών μας και των παιδιών τους…;
Με ποια κριτήρια;
Πώς συμβιβάζεται η αποστολή ενός εκκλησιαστικού ιδρύματος με επιδιώξεις κερδοσκοπικού χαρακτήρα; Συνάδει η ιδιότητα του πνευματικού ηγέτη της τοπικής Εκκλησίας με την ιδιότητα του ως διαπραγματευτή και συμβαλλόμενου σε εμπορικές συμβάσεις πολλών εκατομμυρίων ευρώ; Πώς δικαιολογείται τόσος ζήλος να αναδειχθεί η εκκλησία στο μεγαλύτερο οικονομικό παράγοντα του τόπου;
– Η επένδυση πραγματοποιείται σε τεράστια έκταση 26 χιλιάδων στρεμμάτων και αποτελεί περίπου το 40% της κτηματικής περιφέρειας του Δήμου Ιτάνο.
– Στην έκταση αυτή περιλαμβάνεται και μέρος της λεκάνης απορροής του Φοινικοδάσους.
– Η σύμβαση προβλέπει την παραχώρηση της γης για 40 + 40 =80 χρόνια. Γιατί τόσο μεγάλη έκταση; Γιατί τόσο μεγάλη διάρκεια;
– Η ανάθεση σε εταιρεία με οικονομική επιφάνεια πολύ μικρ σε σχέση με τέτοιου μεγέθους επένδυση μας ξενίζει. Και μας ανησυχεί καθώς βλέπουμε ήδη από τώρα την πιθανότητα να ξεκινήσει το έργο και στη συνέχεια να εγκαταλειφθεί.
Βλέπουμε τους τοπικούς άρχοντες να έχουν αποδεχθεί άκριτα τις υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια των επίδοξων επενδυτών. Η εγκατάλειψη του οικισμού Διόνυσος φαίνεται δεν τους δίδαξε τίποτα.
Τους βλέπουμε να έχουν ταυτιστεί με τους επενδυτές και να θεωρούν εχθρό του τόπου όποιον τολμά να διερωτάται ή να εκφράζει οποιασδήποτε μορφής αντίρρηση.
Προφανώς γιατί δεν έχουν ποτέ θσει στον εαυτό τους ερωτήματα σαν τα παραπάνω, που βέβαια δεν είναι τα μόνα. Γιατί, μη έχοντας όραμα για τον τόπο μας, αποδέχονται τα οράματα άλλων αρκεί να ηχούν όμορφα στα αφτιά τους. Δεν σκέφτηκαν ποτέ μήπως είναι δυνατή άλλου είδους ανάπτυξη στην ακόμη παρθένα τούτη περιοχή;
Είμαστε πρόθυμοι να το συζητήσουμε, έχουμε όραμα και προτάσεις.
Και επί τέλους πρέπει να γίνει σεβαστό το αυτονόητο, ότι δηλαδή ως πολίτες έχουμε δικαίωμα και καθήκον να διατυπώνουμε αμφιβολίες, ενστάσεις, αντιρρήσεις, ακόμη και να είμαστε καχύποπτοι και να υπερασπιζόμαστε τις θέσεις και τις απόψεις μας για όσα μας αφορούν και δρομολογούνται χωρίς να ερωτηθούμε.
