Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος χαρακτηρίζει τη θεολογία «τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών». Γνώμη που ως άριστος γνώστης της αρχαίας ελληνικής σκέψης πήρε, όπως φαίνεται, απ’ τον Πλάτωνα,
που τη χρησιμοποίησε προκειμένου να χαρακτηρίσει έτσι τη φιλοσοφία. Αφού η φιλοσοφία για τον Πλάτωνα ήταν ο, τι και η θεολογία για το Γρηγόριο: «Ομοίωση τω Θεώ κατά το δυνατόν ανθρώποις». Θέλω όμως να πιστεύω ότι θα μπορούσε το απόφθεγμα αυτό να ισχύσει και για το χώρο της ιεροσύνης. Δεδομένου ότι η ιεροσύνη είναι κατά κάποιον τρόπο εφαρμοσμένη θεολογία.
Και ομολογουμένως χαίρεται κανείς για τα θαυμάσια επιτεύγματα κάποιων χαρισματούχων κληρικών, οι οποίοι μέσα στην έρημο της εποχής μας δημιουργούν οάσεις ουσιαστικής προσφοράς προς τον συνάνθρωπο. Όπως, για παράδειγμα, είναι η «Κιβωτός του κόσμου», όπου καταβάλλεται τεράστια προσπάθεια για απροστάτευτα παιδιά. Ή «Το σπίτι της Μαρίας», όπου περιθάλπονται άγαμες μητέρες. Και πολλά άλλα παρόμοια ιδρύματα ύψιστης προσφοράς προς τους ανθρώπους της ανάγκης. Πράγμα που έκαναν και οι Μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας. Όπως ο Μέγας Βασίλειος, οποίος δημιούργησε τη «Βασιλειάδα», όπου εύρισκαν περίθαλψη όχι μόνο χριστιανοί αλλά και αλλόθρησκοι.
Κι από το άλλο μέρος θλίβεται ο καθένας, όταν βλέπει και ακούει για κληρικούς που, αντί να συνειδητοποιήσουν τον ανεξάντλητο πλούτο προσφοράς, που τους εμπιστεύθηκε ο Θεός, αναλώνονται σε ανούσιους και φθοροποιούς ανταγωνισμούς και διωγμούς εναντίον εκείνων, που προσπαθούν να πάνε πιο πέρα απ’ τα πλαίσια του στείρου επαγγελματισμού. Επαληθεύοντας έτσι τα λόγια που ο Χριστός είπε στους Φαρισαίους πως «ούτε οι ίδιοι εισέρχονται στη βασιλεία του Θεού ούτε εκείνους που θέλουν αφήνουν να μπούνε». Και τούτο εξαιτίας ρουφιάνων κληρικών ή λαϊκών των οποίων κίνητρο είναι, κατά κανόνα, ο φθόνος. Για να επιβεβαιώνεται έτσι κάθε φορά η διάγνωση, που έκαμε σχετικά με το Χριστό ο Πιλάτος: Ότι οι αρχιερείς και οι γραμματείς «δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν». Κι όταν εξάλλου ο Χριστός διακήρυξε πως βασικό γνώρισμα των χριστιανών είναι η μεταξύ τους αγάπη. Κι ακόμη πρωταρχικό χρέος τους είναι ο αγώνας για τη δικαιοσύνη.
Που σημαίνει να στέκονται απέναντι στις πολύπλευρες υπονομεύσεις, που υφίσταται ο λαός, όχι μόνο όσο αφορά στη θρησκευτική του πίστη αλλά και τα θέματα κοινωνικής δικαιοσύνης. Γιατί αυτό είναι το μήνυμα, που μας έρχεται μέσα απ’ τα βάθη των αιώνων: Αφού οι προφήτες για παράδειγμα, πριν από τρεις περίπου χιλιετίες στάθηκαν αντιμέτωποι προς τους κακούς φορείς της εξουσίας. Και έκαμαν και είπαν πράγματα, που η συντριπτική πλειονότητα των σημερινών κληρικών δεν τολμάει ούτε να ψελλίσει. Καταδίκασαν την αδικία και την αποδοχή εκ μέρους των βασιλιάδων της φανερής ή κρυφής διείσδυσης αλλότριων θρησκειών. Καυτηρίασαν τους δικαστές, που στρεψοδικούσαν και αδικούσαν, επειδή εξαγοράζονταν. Στηλίτευσαν το ιερατείο για την ανούσια τυπολατρία του. Και δεν άφηναν κανένα έξω από τη σφαίρα των δραστηριοτήτων τους. Με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να διωχτούν και συκοφαντηθούν, επειδή τόλμησαν να στραφούν εναντίον της κατεστημένης εξουσίας.
Το ίδιο και ο Πρόδρομος, που ήλεγξε τους τελώνες, τους στρατιωτικούς, τους φαρισαίους, ακόμη και το βασιλιά. Για να καταλήξει στον αποκεφαλισμό. Παρόμοια και ο Χριστός. Που στην ευαγγελική περικοπή της σημερινής Κυριακής ( Σταυροπροσκύνησης) μας καλεί να πάρουμε το σταυρό του καθήκοντός και ν’ αγωνιστούμε, φτάνοντας, αν χρειαστεί, ακόμη και στο θάνατο. Επιλογή ζωής που τον έφερε σύγκρουση με το κατεστημένο και τον οδήγησε στη σταύρωση. Όπως και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Εκ των οποίων ο Αμβρόσιος Μεδιολάνων επέβαλε στον παντοδύναμο αυτοκράτορα Θεοδόσιο το επιτίμιο της ακοινωνησίας για τη σφαγή των Θεσσαλονικέων. Ή ο Χρυσόστομος που αντιτάχτηκε στις αυθαιρεσίες της αυτοκράτειρας. Για να εκμεταλλευτούν τη σύγκρουσή του οι φθονεροί δεσποτάδες, προκειμένου να πετύχουν την εξορία του και το θάνατό του.
Που σημαίνει ότι, αντί οι κληρικοί να αλληλοεξοντώνονται, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ποιοι είναι οι αληθινοί εχθροί της πατρίδας και της Εκκλησίας και της ανθρωπότητας γενικότερα. Να καταλάβουμε, για παράδειγμα, ότι ο δισβόητος νεοφιλελευθερισμός, που αποτελεί το απόγειο του αντίχριστου καπιταλισμού, είναι σε τελική ανάλυση το καθεστώς του σατανισμού! Που σημαίνει ότι ζούμε μέσα σε έναν κόσμο, τον οποίο εξουσιάζουν οι χείριστοι των ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και κάποιοι οι οποίοι φιγουράρουν και ως σούπερ-χριστιανοί (χριστιανοδημοκράτες κλπ). Ωσάν αυτούς, που έχουν επιβάλει στην ανθρωπότητα το νόμο της ζούγκλας και εδώ και τώρα γνωμοδοτούν, για παράδειγμα, ότι για να πάει μπροστά η Ε.Ε πρέπει να γίνει κοινωνία πολλών ταχυτήτων. Στην οποία προφανώς αυτοί θα είναι οι λύκοι και οι υπόλοιποι θα είναι τα πρόβατα , τα οποία θα εκμεταλλεύονται, όπως η απληστία τους υπαγορεύει. Ή σαν αυτούς, που χωρίς ντροπή υποστηρίζουν ότι, με πρόφαση τη νομιμότητα, είναι ηθικό ν’ αρπάζουν απ’ το δημόσιο κορβανά σκανδαλώδεις αποδοχές και τερατώδη εφάπαξ.
Επιτέλους δεν ακούμε τη φωνή του λαού που συνθλίβεται ανάμεσα στις μυλόπετρες της απανθρωπιάς και της αδικίας και μυριοτρόπως δολοφονείται σε όλα τα επίπεδα στο βωμό ληστρικών σκοπιμοτήτων; Δεν έχουμε αυτιά, δεν έχουμε μάτια, για να ιδούμε τη διαστροφή και την καταστροφή, που εκτυλίσσεται γύρω μας; Και το κυριότερο δεν έχουμε σπλάχνα και καρδιά και στόμα να μιλήσουμε; Όπως οι Προφήτες, όπως οι Απόστολοι, όπως οι Πατέρες της Εκκλησίας, όπως ο ίδιος ο Χριστός; Τον οποίο, αντί να πάρουμε το σταυρό του καθήκοντος και να τον ακολουθήσουμε, τον εξαργυρώνουμε. «Διαπρέποντας» παράλληλα στη συκοφαντία και την ηθική δολοφονία εκείνων, που αγωνίζονται στοιχειωδώς για το αυτονόητο!..
παπά Ηλίας Υφαντής
