Του Πρωτ. Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη
Η ζωή μας είναι ένα ταξίδι. Μη ρωτάς καλό ή κακό; Όμορφο ή άσκημο;
Πες μόνο πως είναι ένα ταξίδι, και όπως κάθε ταξίδι, έτσι και το ταξίδι της ζωής, έχει αφετηρία και τέρμα. Το ευχάριστο είναι πως δεν είναι μονότονο. Έχει ποικίλες αλλαγές, ανηφόρες, κατηφόρες, βραδιάσματα και ξημερώματα, κλάμα και γέλιο. Ποτέ δεν πλήττεις, βαδίζεις και καμαρώνεις τις ομορφιές της φύσεως, κοιμάσαι και ονειρεύεσαι νέες πορείες, νέες αναβάσεις. Γνωρίζεις νέους τόπους, νέους ανθρώπους, ερωτεύεσαι και απογοητεύεσαι, αγαπάς και μόλις αγγίσεις την ευτυχία, η χαρά φεύγει μέσα από τα χέρια σου σαν μια χούφτα άμμος. Κι όμως ελπίζεις, σηκώνεσαι κάνεις τον σταυρό σου και συνεχίζεις, ωσότου το ταξίδι φτάσει στο τέρμα του. Πότε κι ως πού δεν γνωρίζεις, κι αυτό είναι η μαγεία του ταξιδιού.
Όταν γεννιόμαστε κι αρχίζει το δρομολόγιο του ταξιδιού μας τους πρώτους ανθρώπους που συναντάμε είναι οι γονείς μας. Ύστερα θα συναντηθούμε και με άλλους, όπως τα αδέλφια μας, τους φίλους μας, κι όσο θα διαρκεί το ταξίδι όλο και θα πληθαίνουν οι συνταξιδιώτες μας, αλλά και εκείνοι που μας αφήνουν μεσοστρατίς.
Ο καθένας βλέπει το ταξίδι της ζωής του με άλλο τρόπο και. Άλλοι το βλέπουν σαν έναν όμορφο περίπατο κι άλλοι σαν μια κουραστική ανηφόρα, άλλοι το αντιμετωπίζουν με ευθύνη κι άλλοι αφήνονται στην τύχη κι όπου τους πάει ο καιρός – φτερό στον άνεμο. Υπάρχουν άνθρωποι που προχωράνε με πείσμα ενάντια στα εμπόδια που κάθε τόσο παρουσιάζονται και τα ξεπερνάνε με κέφι και άλλοι που κλαψουρίζουν και γονατίζουν.
Πάντα το ταξίδι της ζωής μας δημιουργεί εκπλήξεις∙ πορευόμαστε καλωσορίζοντας και αποχαιρετώντας ανάλογα πάντα με ένα δάκρυ, δάκρυ της χαράς ἤ δάκρυ του πόνου. Μόνο όταν σημάνει η ώρα και το ταξίδι φτάσει στο τέλος του κανείς δεν γυρίζει πίσω.
«Ένας καφές είν’ η ζωή σ’ ένα μικρό φλιτζάνι,
άλλος τον πίνει ολόκληρο κι άλλος στη μέση φτάνει…»
Με μερικούς συνδεόμαστε περισσότερο, δημιουργούμε δεσμούς αγάπης και συντροφικότητος, έχομε κοινά όνειρα και επιδιώξεις, πορευόμαστε μαζί και στις χαρές και στις λύπες και αντιμετωπίζομε τις κακοτοπιές με το ίδιο θάρρος και καρτερικότητα. Και το ταξίδι συνεχίζεται, με τις ελπίδες να φτεροκοπούνε γύρω μας σαν γλαροπούλια.
Πολλές φορές στο αξιοθαύμαστο αυτό ταξίδι ορισμένα γεγονότα μας φέρνουν θλίψη και μια βαθιά στεναχώρια που φτάνει ως την αγανάκτηση ἤ και την απόγνωση. Αγανακτούμε πολλές φορές ενάντια και στον εαυτό μας, γιατί να διαλέξομε αυτόν τον τρόπο ή το μέσον του ταξιδιού. Μα το ταξίδι όπως και να το φανταστείς είτε σε στεριά είτε σε θάλασσα ταξίδι είναι. Συνήθως το παρομοιάζουν με θάλασσα. Φουρτούνες και καταιγίδες απειλούνε το σκάφος της ζωής και θεόρατα κύματα φοβερίζουν να μας καταπιούν. Αυτά φοβούνται, προφανώς, ορισμένοι που προτιμούν να κάθονται στο μουράγιο της απραξίας δειλοί και φοβισμένοι. Όμως αυτός που φοβάται τη θάλασσα μη ναυαγήσει είναι ήδη ναυαγός. Πρέπει να το ρισκάρεις, να προσπαθήσεις να περάσεις ανάμεσα σε υφάλους και ξέρες. Να πιεις το φαρμάκι της μοναξιάς να νοιώσεις το ρίγος του τρόμου, την αμφισβήτηση ακόμη και της δικής σου δεξιοτεχνίας και αντοχής.
Αν, λοιπόν, διαλέξεις τρόπο ζωής του φτηνού εμποράκου της ασφάλειας τότε θα έχεις πληρώσει με την ίδια σου τη ζωή με ό,τι πιο πολύτιμο έχεις, προτιμώντας να χάσεις ένα ταξίδι που δεν το δοκίμασες, τάχατες για να μείνεις ασφαλής και βολεμένος. Τότε τα ερωτήματα θα είναι αμείλικτα. Που είναι η χαρά της κατάκτησης των ονείρων σου; Η χαρά της νίκης; Η χαρά της μάθησης, της εξέλιξης, η χαρά του θαυμασμού που θα νιώθεις για τον εαυτό σου κάθε φορά που θα γνωρίζεις έναν καινούργιο τόπο, έναν νέον άνθρωπο, μια βουνοκορφή, μια δροσιά μέσα σ’ ένα δροσερό δάσος, μια έκπληξη από μια αδπρόσμενη αγάπη; Ο μόχθος που έρχεται σαν πληρωμή, όταν θα διηγείσαι ιστορίες στα μικρά παιδιά και θα τους μεταφέρεις με καύχηση τη σοφία της εμπειρίας σου;
Προχώρα, λοιπόν, στο ταξίδι της ζωής άφοβα κι όταν τα κύματα απειλητικά σε κυκλώνουν μη φοβάσαι, σήκωσε τα μάτια ψηλά και ζήτησε από Εκείνον που μόνον Αυτός σε τέτοιες ώρες μπορεί να σε σώσει. «Ὁ Θεός μου, μὴ μακρύνῃς ἀπ’ἐμοῦ∙ ὁ Θεός μου εἰς τὴν βοήθεάν μου πρόσχες» (Ψαλμ.70.12). Ὤ, Θεέ μου, μη φύγεις μακρυά μου, σπεύσε να με βοηθήσεις, «ἐγὼ δὲ διαπαντός ἐλπιῶ ἐπὶ σέ» (ὅ.π. 14). Εγώ πάντοτε μέχρι της τελευταίας μου ανανοής θα ελπίζω σε Σένα.
Κι όταν αυτό το λες με την καρδιά σου, η απάντηση έρχεται αμέσως: «ὅτι ἐπ’ ἐμέ ἤλπισε καὶ ρύσομαι αυτὸν∙ σκεπάσω αὐτὸν, ὅτι ἔγνω τὸ ὄμομά μου. Κεκράξεται πρός με, καὶ ἐπακούσομαι αὐτοῦ, μετ’αὐτοῦ είμι ἐν θλίψει∙ ἐξελοῦμαι αὐτὸν καὶ δοξάσω αὐτόν, μακρότητα ἡμερῶν ἐμπλήσω αὐτὸν καὶ δείξω αὐτῷ τὸ σωτήριόν μου» (Ψαλ. 90.14-16).
Έτσι, το ταξίδι της ζωής σου θα γίνει όμορφο και νοσταλγικό κι η ομορφιά του θα έγκειται στις δύσκολες και απειλητικές ώρες που ξεπέρασες, με την επίσκεψη και το έλεος του Θεού. Ταξίδευε, λοιπόν, μη φοβάσαι, μπορείς!
