Ακούμε μετεκλογικά τους πολιτικολογούντες φωστήρες να φλυαρούν και να αποφαίνονται περί των εκλογικών αποτελεσμάτων. Και άλλοι μεν καυχησιολογούν και θριαμβολογούν για τη μεγάλη τους επιτυχία και άλλοιαυτομαστιγώνονται για τα μικρά ή μεγάλα λάθη, που τους οδήγησαν στο σκότος το εξώτερον της πολιτικής ζωής.
Και μεταξύ των τελευταίων είναι και οι πολιτευτές της «Λαϊκής Ενότητας». Οι οποίοι και αυτοί ψάχνουν να βρουν «τα πλήθη των πεπραγμένων τους δεινών». Σε τρόπον ώστε να υποβληθούν στους αναγκαίους καθαρμούς ή, αν χρειαστεί, να περάσουν -σύμφωνα με την πίστη των καθολικών-ακόμη και από το «καθαρτήριοπυρ». Και λένε οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι περί αυτών πολλά και διάφορα.
Όπως, για παράδειγμα, κάποιος ευρωβουλευτής, ο οποίος από θέσεως περιωπής αποφάνθηκε ότι «τους τιμώρησε ο λαός»! Γεγονός το οποίο μας εμβάλλεισε βαθιά συλλογή: Γιατί άραγε να τους τιμώρησε ο λαός; Γιατί, δηλαδή, να τιμώρησε, για παράδειγμα, τον κ. Γλέζο; Μήπως γιατί έκαμε την αποκοτιά να κατεβάσει απ’ την Ακρόπολη τη ναζιστική σημαία και προσέβαλε την τιμή του «ένδοξου» 3ου ράιχ;Ή μήπως γιατί, επιμένει «σκανδαλωδώς» να μας δοθούν επιτέλους οι επιβαλλόμενες επανορθώσεις για τα εγκλήματα, που μέσα στο αποκορύφωμα της αφροσύνης τους και της παραφροσύνης τους διέπραξαν σε βάρος της πατρίδας μας και του λαού μας οι Γερμανοί κατά τη διάρκεια της Κατοχής; Αλλά και τόσα άλλα «αμαρτήματά», για τα οποία «επιλήψει με διηγούμενονο χρόνος» (Εβραίους: ΙΑ: 32). Που όλα αυτά συναποτελούν ίσωςανεξάλειπτο«αμάρτημα», για το οποίο ο λαός έκρινε ότι θα έπρεπε να τιμωρηθεί αυτός ο μέχρι βαθυτάτου γήρατος αμετανόητος «αμαρτωλός»!
Και είναι και η περίπτωση της κ. Κωνσταντοπούλου. Η οποία μας έδωσε για πρώτη φορά να καταλάβουμε τι σημαίνει το να πάρει κανείς στα σοβαρά την ιδιότητά του ως Προέδρου της Βουλής. Γιατί οι μέχρι τότε διατελέσαντες πρόεδροι της Βουλής μας έδιναν την εντύπωση ότι η αρμοδιότητά τους ήταν περισσότερο διακοσμητική. Με μοναδική ίσως εξαίρεση το αξιομνημόνευτο θλιβερό εκείνο περιστατικό κατά το οποίο η αξιότιμη κ. Μπενάκη ανακοίνωνε στον κ. Παπούλια την εκλογή τους ως Προέδρου της Δημοκρατίας. Με την επισήμανση ότι επί των ημερών του τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα του λαού και ενδεχομένως και τα εθνικά μας σύνορα να υφίσταντο συρρίκνωση. Εν επιγνώσει των οποίων εκείνος ανέλαβε ασμένως τα δικαιώματά του και απ’ όσο μπορούμε να γνωρίζουμε προσπάθησε να ανταποκριθεί στην εκπλήρωση της αποστολής του. Γι’ αυτό και, όταν ακούσαμε ότι ανατέθηκε στην κ. Κωνσταντοπούλου η προεδρεία της Βουλής, είπαμε: Κρίμα, που ένας τόσο αξιόλογος άνθρωπος περιθωριοποιήθηκε σε ένα διακοσμητικόρόλο. Αλλά να που εκείνη έδωσε φως και ζωή στο μέχρι τότε υπνωτήριο της Βουλής. Με αποτέλεσμα ναενοχλήσει πολλούς αγουροξυπνημένους. Μαζί και με την υπνώττουσαπολιτική συνείδηση ενός μέρους του λαού. Με αποτέλεσμαπολλοί να αντιδράσουν με τον τρόπο, που αντέδρασαν.Γεγονός, που μας θυμίζει τα λόγια του Σωκράτη στην απολογία του προς του Αθηναίους. Ότι η εναντίον του καταδρομή οφειλόταν στο γεγονός ότι σε όλη τη διάρκεια της φιλοσοφικής του διαδρομής λειτούργησε σαν αλογόμυγα, που προσπαθούσε να ξυπνήσει κάποιο νωθρό και παραχορτασμένο άλογο.
Και βέβαια μέσα στα πλαίσια της ακάματης δραστηριότητάς της, ενδεχομένως διέπραξε και άλλα πολλά και μεγάλα «αμαρτήματα». Όπως-απ’ όσο μπορώ να θυμούμαι-ν’ ασχοληθεί με το σκάνδαλο της Ζήμενς και να προσβάλλει κατ’ αυτόν τον τρόπο τα «χρηστά» ήθη της «αδιάφθορης» γερμανικής επιχειρηματικής δραστηριότητας. Κι ακόμη είναι εκείνη η «Επιτροπή για την αλήθεια του Χρέους». Η οποία και απέδειξε ηλίου φαεινότερον ότι το λεγόμενο χρέος είναι παράνομο, επονείδιστο απεχθές και επαχθές και συλλήβδην ανήθικο. Και, όπως ήταν επόμενο όλες αυτές οι δραστηριότητες της κ. Κωνσταντοπούλου διατάρασσαν το καθεστώς υποτέλειας και δουλοφροσύνης απέναντι στους «ανοιχτοχέρηδες» δανειστές και τους αδυσώπητους δυνάστες μας. Και βέβαια μπορεί να είναι πάμπολλα τα «αμαρτήματα», τα οποία διέπραξαν και οι,πέραν της κ. Κωνσταντοπούλουσυναδελφοί της στη «Λαϊκή Ενότητα», που δεν είναι δυνατόν, μέσα στα πλαίσια του άρθρου αυτού να διερευνηθούν δεόντως…
Αλλά και τα λίγα αυτά παραδείγματα επιβεβαιώνουν τον ιστορικό κανόνα που θέλει οι άνθρωποι του είδους αυτού να παραμερίζονται με κάθε μέσο και τρόπο απ’ το αδίστακτο και αδυσώπητο ντόπιο και διεθνές κατεστημένο. Κι ας μην πάμε πολύ μακριά: Ο Γρηγόρης Λαμπράκης και ο Νικηφόρος Μανδηλαράς δολοφονήθηκαν. Τόσοι άλλοι που αγωνίστηκαν για την ελευθερία της πατρίδας και την κοινωνική δικαιοσύνη εξορίστηκαν και εκτελέστηκαν. Ο Χαρίλαος Τρικούπης απαξιώθηκε τόσο, ώστε να μην εκλεγεί ούτε βουλευτής! Ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης καταδικάστηκαν σε θάνατο! Και άλλοι, που πάλεψαν για την ελευθερία,ποικιλοτρόπως διώχτηκαν. Πάντα στο όνομα της αδικίας και της ξενοδουλείας! Αλλά καιτόσοι άγιοι της Εκκλησίας μαςυπέστησαν διωγμούς και μαρτυρικό θάνατο!Επειδή ακριβώς πρέπει να φιμώνεται η φωνή εκείνων, που γίνονται η συνείδηση όσων δεν αντέχουν ν’ ακούνε τη φωνή της συνείδησής τους…
Και είναι φανερό πως τέτοιου είδους εκκαθαρίσεις δεν τις κάνει ο λαός, αλλά το βρώμικο κατεστημένο. Το οποίο, όπως θα έλεγε και ο Χίτλερ, έχει πολλούς τρόπους, για να απαλλάσσεται απ’ τους ανεπιθύμητους. Μεταξύ των οποίων τρόπων μπορεί να είναι και οι εκλογές. Στα σκοτεινά μαγειρεία των οποίων, συχνά, οι άχρηστοι χρίζονται βουλευτές και οι άξιοι πετιούνται στον κάλαθο των αχρήστων. Έτσι ώστε να τους τρώει το σκοτάδι. Γεγονός που πιθανώς ισχύει και στην περίπτωση της «Λαϊκής ενότητας»…
παπά Ηλίας Υφαντής
