Περί αυτού πρόκειται, διότι και η έννοια, οι λογικές και τα εργαλεία της απεργίας εξελίσσονται. Από τη συνήθη απεργία, φτάσαμε στον κοινωνικό αυτοματισμό (που εφηύρε το Πα.Σο.Κ. και χρησιμοποιεί και η Ν.Δ.), μέχρι επιτηδευμένη παρεμπόδιση ανθρώπου από άνθρωπο. Οι συντεχνίες, ιδιαίτερα των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων, έχουν τη δυνατότητα να εκβιάζουν πρόσωπα και καταστάσεις, αφού έχουν πλέον κατανοήσει καλά, ότι ο Έλληνας, δεν μπορεί να αποχωριστεί τη καλοπέραση του και άρα αφού παράλληλα δεν του αρέσει να κοπιάζει για την ανεξαρτησία του, τότε υπάρχει πρόσφορο έδαφος για πολλές διεκδικήσεις.
Από την άλλη, η εκάστοτε κυβέρνηση θα πρέπει να καταλάβει, επί τέλους, ότι θα πρέπει να ανοίξει τα κλειστά επαγγέλματα για να πάψει να εκβιάζεται ο Ελληνικός λαός. Μέχρι πότε θα πληρώνουμε τα σπασμένα των διαφόρων συντεχνιών;
Ολυμπιακή, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, δημόσιοι υπάλληλοι και λοιπές «δημοκρατικές δυνάμεις», χρησιμοποιούν ως μοχλό πίεσης το μέσο Έλληνα. Η δε εκάστοτε κυβέρνηση είναι πάντα εγκλωβισμένη στα στενά πλαίσια του πολιτικού κόστους.
Μέχρι πότε;
Μέχρις ότου ο Έλληνας καταφέρει να μην χρειάζεται όλο αυτό το συντεχνιακό σινάφι.
Και ναι! Υπάρχουν τρόποι. !
Γιώργος Τουτουδάκης.