Αρκετή η συζήτηση, η αρθρογραφία και η παραφιλολογία καφενείου τον τελευταίο καιρό γύρω από τις «επενδύσεις» που δρομολογούνται, είτε από ντόπιους, είτε από ξένους «αγαπόντες» το τόπο και εμάς. Οι θέσεις των διαφόρων «ειδημόνων» συνήθως με τη τσέπη τους έχουν να κάνουν και όχι με τις πραγματικές ανάγκες αυτού του τόπου, με βάση τις αναπτυξιακές προοπτικές, οι οποίες ποιες είναι;
Μια ιστορική αναδρομή:
Μέχρι το 1963, οι πατεράδες μας, δούλευαν σκληρά μια εβδομάδα για ένα κιλό κρέας μόνο τη Κυριακή. (καλό για την υγεία). Τότε, ο Νίκος Κούνδουρος προτείνει στον Ηλία Σωτήρχο τη δημιουργία του ξενοδοχείου που έμελλε να αποτελέσει τη κινητήρια δύναμη για την ανάπτυξη του τουρισμού στον Άγιο Νικόλαο και στη Κρήτη στη συνέχεια. Μαζί με τον Δήμο Αγίου Νικολάου, ξεκινά το εγχείρημα από την πρώην σχολή χωροφυλακής για να γίνει αυτό που είναι σήμερα το Minos Beach. Θα ακολουθήσουν και άλλοι στη συνέχεια, το παράδειγμα θα επεκταθεί στην Ελούντα, οι τουρίστες θα αρχίσουν να έρχονται κατά χιλιάδες και……τα λεφτά στη κυριολεξία θα αρχίσουν να πέφτουν από τον ουρανό. Αρκούσε το μαύρο παντελόνι και το άσπρο πουκάμισο του σερβιτόρου για να ανοίξει η κάνουλα, ή ακόμα και το υπόγειο σπίτι μας το οποίο ονομάσαμε πανσιόν.
Η έκρηξη, μεγάλη, εκκωφαντική, απίστευτη, έβγαλε από τη μιζέρια πολύ κόσμο, αλλά ούτε η παιδεία υπήρχε για τη ταυτόχρονη άνοδο του επιπέδου, ούτε έλεγχος για το πώς εξελίσσεται όλη αυτή η έκρηξη. Το κράτος μέγας απών, ήξερε μόνο να εισπράττει.
Το αποτέλεσμα πλέον είναι σήμερα γύρω μας:
Διαλυμένος κοινωνικός ιστός, διαλυμένος τόπος χωρίς προοπτική, διότι η ασυδοσία διοικούντων και διοικουμένων έχει γίνει κανόνας, τρόπος ζωής.
Και ερχόμαστε στο σήμερα, με γερασμένες έως ανύπαρκτες υποδομές, χαμηλής ποιότητος επαγγελματική προσφορά και συμπεριφορά, βαδίζουμε που;
Μαθηματικά προς το μηδέν. Δεν φταίει κύριοι η σύγχρονη κρίση για το χάλι μας, φταίμε εμείς οι ίδιοι που οδηγήσαμε εδώ το τόπο.
Και φτάνουμε στα περί σύγχρονων επενδύσεων:
Το ερώτημα είναι πλέον, εάν ξέρουμε τι θέλουμε, η εάν τελικά θέλουμε τίποτα ή τα περιμένουμε όλα από τον από μηχανής θεό. Αίφνης εμφανίζονται από το πουθενά, επενδυτές που επιζητούν και την κοινωνική συναίνεση (τρυφερό), αλλά και επίδοξοι τιμητές των πάντων, οι οποίοι ασκούν κριτική αγνοώντας επιδεικτικά τα έργα και τις ημέρες τους, τη ζημιά που έχουν προξενήσει στο τόπο, γελοιοποιώντας και τη νοημοσύνη του μέσου πολίτη.
Το Δημοτικό Συμβούλιο Αγίου Νικολάου, αυτή τη φορά, προβληματίστηκε. Αλλά έχει τη γνώση και τη θέληση να γνωμοδοτήσει προς όφελος του τόπου; H μήπως θα μας προκύψουν στη συνέχεια αναπτυξιακά παραδείγματα τύπου Τροχανά στη Σητεία;
Κύριοι,
Ο τόπος απαιτεί έως και την ύστατη ώρα, να λάβουμε αυτές τις αποφάσεις που θα διασφαλίζουν το μέλλον, δηλ. να απαντήσουμε σε μια σειρά ερωτήματα:
- μας ενδιαφέρουν ή όχι μεγάλες ή μικρές επενδύσεις;
- θέλουμε να συνεχίσουμε να χτίζουμε δεκαόροφα αυθαίρετα χωρίς κυρώσεις;
- προσφέρουμε πραγματικά υψηλού επιπέδου παροχές ή εξαπατούμε;
- σεβόμαστε το τόπο ή θα συνεχίσουμε να τον καταστρέφουμε με την αφέλεια του προσωρινού κέρδους;
- θέλουμε να αφήσουμε κάτι στα παιδιά μας; Ή τα διώχνουμε;
- Τελικά, τι θέλουμε; ξέρουμε τι θέλουμε;
Είναι ερωτήματα στα οποία εάν θα απαντήσουμε ειλικρινά και οι απαντήσεις μετουσιωθούν σε αποφάσεις, τότε κάτι μπορεί ν’ αλλάξει.
Γιώργος Τουτουδάκης
