η λίμνη Αγίου Νικολάου, από ψηλάΜια δράση, ένας σκοπός

Πριν ενάμισι χρόνο περίπου ξεκινήσαμε μια μικρή ομάδα βαθμοφόρων (ενήλικων ατόμων) να συζητάμε τι είναι αυτό που κάνει τον Άγιο Νικόλαο, την πόλη μας, να είναι τόσο προσιτή στον ξένο κόσμο αλλά συνάμα τόσο «μυστηριώδης» και απόμακρη από κάθε είδους προβολής.
Συζητήσαμε και είπαμε πολλά. Μήπως φταίει ο κόσμος; Μα μήπως εμείς οι ίδιοι οι πολίτες έχουμε κάποιο πρόβλημα προς τα έξω; Τα ερωτήματα, δεν σας κρύβω είναι πολλά, αλλά το μικρόβιο της προσφοράς, σαν εθελοντικό σώμα που είμαστε, μας έκανε να μην μείνουμε αθέατοι στον μαρασμό της ίδιας μας πόλης.

Ξαφνικά πάνω στην κουβέντα κάποιος είπε «και γιατί δεν ξεκινάμε απ’ το ίδιο μας το σπίτι, την λίμνη μας;». Ήταν, πιστεύω , η αρχή για μια μεγάλη προσπάθεια ευαισθητοποίησης και για έναν αγώνα ενάντια στο χρόνο. Γιατί στο χρόνο; Αν έχετε δει, ένα αστέρι όταν πέφτει δεν κρατάει πολύ. Θα έρθει στιγμή που θα πρέπει να σταθούμε στην ίδια γραμμή και να παραβγούμε με τον ίδιο το χρόνο, όμως αυτός θα είναι που θα νικήσει στο τέλος.
Λίμνη Βουλισμένης ή πολύ απλά λίμνη του Αϊ Νικόλα. Περιοχή που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές καθώς επίσης έχουμε συνδυάσει και εμείς οι ίδιοι πολλά ιστορικά κοσμοπολίτικα γεγονότα για αυτήν. «Η Νεράιδα και το Παλικάρι», ένα από τα γεγονότα τα οποία καλά κρατούν ακόμα και σήμερα στις καρδιές των Αγιονικολιωτών. Βλέποντας δε τη ταινία λένε, κορδωμένοι οι παλαιοί, « βλέπεις εκείνο το παιδάκι εκεί απέναντι που κοιτά; Εγώ είμαι εγγονέ μου!!»
Ξεκινώντας λοιπόν σαν πρόσκοποι την προσπάθεια αυτή, έκατσα και έψαξα διάφορα βιβλία, μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο, ζωντανές μαρτυρίες και είδα ότι δεν έχουμε να κάνουμε απλά με ένα κομμάτι θάλασσας. Ιστορικά γεγονότα, αμέτρητα, με αποκορύφωμα την μυθολογία όπου οι θεές Αθηνά και Άρτεμις κάνουν τα λουτρά τους στη λίμνη. Δεν θα αναφερθώ αναλυτικά για τα σφαγεία που υπήρχαν ή για το υλικό πολέμου που κρύβει μέσα της ή για το ότι δεν υπάρχει πυθμένας. Όλα αυτά με έκαναν να μείνω άναυδος στο μεγαλείο του τόπου που ζούμε.
Έτσι λοιπόν στις 30 Απριλίου 2008, αν θυμάμαι και καλά, πήραμε την πρωτοβουλία να κάνουμε μια έκθεση φωτογραφικού υλικού με θέμα τι άλλο την ίδια μας τη λίμνη καθώς επίσης και την κατασκευή δυο φωλιών για τις πάπιες που ζουν σε αυτήν. Θυμάμαι ακόμα εκείνη την ημέρα για πολλούς προσωπικούς λόγους αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω τις φωτογραφίες που απεικόνιζαν την λίμνη Βουλισμένης. Τελειώνοντας τότε την εκδήλωση αυτή φύγαμε όλοι με την υπόσχεση στην καρδιά και στο μυαλό μας ότι δεν θα το αφήσουμε έτσι. Ζούμε, αναπνέουμε, γελάμε, είμαστε περήφανοι για τον τόπο μας δίχως όμως να τον φροντίζουμε και να νοιαζόμαστε για αυτόν. Γιατί; Είναι ντροπή να ασχολείσαι με τα κοινά και το μέλλον του τόπου αυτού;
Πέρασαν μήνες… Φτάνοντας φέτος, αρχές Σεπτεμβρίου, χωρίς να έχει βγει απ’ το μυαλό μας η υπόσχεση που δώσαμε για την λίμνη. Έτσι, για άλλη μια φορά η λίμνη αποκτά ζωή. Πού είναι όμως η ζωή; 8 ώρες που οι πρόσκοποι θα κάνουμε τα «δικά» μας και τέρμα; Γιατί να μην ασχοληθούμε με την χλωρίδα και την πανίδα; Μαζί, λοιπόν, με τους προσκόπους μας περπατήσαμε και ζήσαμε από πολύ κοντά την φύση, το νερό, με αποτέλεσμα τα ίδια τα παιδιά, όπως και εμείς οι ίδιοι, να λατρέψουμε ακόμα περισσότερο τον τόπο που ζούμε. Αλλά πώς θα περάσουμε σε αυτόν που θα έρθει στην εκδήλωση μας τον θαυμασμό για την φύση, όταν κάποιοι επιδεικτικά πετάνε μέσα οτιδήποτε βρεθεί στο διάβα τους; Έτσι το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε ήταν να παρουσιάσουμε ένα φυτολόγιο «τεραστίων διαστάσεων» καθώς επίσης και κατασκευές από υλικά από την ίδια τη λίμνη.
Φύση. Φύση δίχως ζωντανούς οργανισμούς δεν γίνεται. Εικάζονται από πολλούς διάφορες ιστορίες για τα ζώα τις λίμνης. Εγώ θα σταθώ στην απλόχερη κίνηση συμπολίτη μας, ο οποίος εκτός απ’ το να χαρίσει από μόνος του ένα ζευγάρι χήνες μπήκε στην διαδικασία να πάει ο ίδιος να μας τις φέρει. Πιστέψτε με, η εμπειρία, του να ζεις και να φροντίζεις τέσσερις χήνες μέχρι να τις αφήσεις στο φυσικό τους περιβάλλον είναι μεγάλη υπόθεση και ευθύνη…
Θέλω να πιστεύω πως την Κυριακή που μας πέρασε λάβαμε όλοι ένα μήνυμα. Μέσα στην βάρκα που κάναμε βόλτα τον κόσμο, μου έχει μείνει ο θαυμασμός μιας κυρίας, που άθελά της σκέφτηκε «δυνατά» λέγοντας «τι είναι τούτο το θαύμα;». Αναφερόταν φυσικά στη μεριά που είναι τα βράχια την οποία όπως μας είπε δεν την επισκέπτεται κανείς κάθε μέρα.
Καθώς κυλούσε η βραδιά ανυπομονώντας όλοι να βγει στην σκηνή η Ρίτα Μαρνέλλου, κοιτάζοντας τριγύρω μου είδα ένα απίστευτο θέαμα. Περίπου διακόσια χάρτινα σακουλάκια με καλαμπόκι και ένα κεράκι μέσα, στόλιζαν περιμετρικά την λίμνη. Τι ωραίο θέαμα!!! Καλαμπόκι μέσα στα «φαναράκια»; «Χα» ας γελάσω θα έλεγε κάποιος, απαντώντας έξυπνα πως η άμμος είναι αυτή που μπαίνει σε αυτή την κατασκευή. «Χα» ας γελάσουμε θα απαντούσαμε και εμείς! Όλη η ιδέα αυτή ξεκίνησε απ’ τον προβληματισμό μας, το πώς θα τρώνε οι χήνες και οι πάπιες του τόπου αυτού. Έτσι έχοντας ένα τσουβαλάκι καλαμπόκι στην λέσχη μας είπαμε γιατί να μην δώσουμε την χαρά στα παιδία ή τους μεγάλους να ταΐσουν από μόνοι τους τα ζώα αυτά; Φεύγοντας πολλοί απ’ τη λίμνη κρατούσαν το σακουλάκι λέγοντας «το Σάββατο θα κατεβούμε μωρέ συ Μαρία με το κοπέλι να ταΐσει και τσι χήνες». Είχαμε καταφέρει κάτι το πολύ απλό! Να φέρουμε πιο κοντά τον άνθρωπο με την φύση.
Εύχομαι η λίμνη που ζούμε να αποκτήσει κάποια μέρα αυτό που της αξίζει. Δεν ξέρω ποιο μπορεί να είναι αυτό και ποιος τοπικός ή μάλλον τοπικοί άρχοντες είναι αρμόδιοι για αυτό. Ας ξεφύγουμε λίγο απ’ την νοοτροπία του έλληνα, ρίχνοντας ευθύνες και αρμοδιότητες σε άλλους και ποτέ να μην αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες για το καλό όλων.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ για την βοήθεια όσων απ’ την πρώτη στιγμή ήταν κοντά μας καθώς επίσης και για τους αφανείς- «ανώνυμους» βαθμοφόρους που όλοι μαζί αφιερώνουμε εθελοντικά χρόνο απ’ την προσωπική μας ζωή.

Και όπως λέει κάποιος φίλος «ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΘΥΝΗ ΝΑ ΖΕΙΣ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ»……

Μπεκατώρος
Θεόδωρος-Ιδομενέας

(ιππόκαμπος)

Print Friendly, PDF & Email

Από manos