του Σταύρου Ιωσ. Τζαρδή
Οι προσφιλείς μας νεκροί μετά τις λατρευτικές τελετουργίες κείνται μακάριοι στα δημοτικά μας κοιμητήρια «επ’ ελπίδι αναστάσεως και ζωής αιωνίου»! Άπασα η θρησκεία του Ναζωραίου, ο «νέος Νόμος» της Καινής Διαθήκης, ερείδεται και προετοιμάζει το μέγα θαύμα της «εκ νεκρών Ανάστασης» κατά την Συντέλεια του Κόσμου και όλη η απαιτούμενη Πίστη και Λατρεία είναι έντονα ανταποδοτική και ελπιδοφόρα στο τέλος του Χρόνου… Και ενώ για μεν την αντιληπτική μας αίσθηση ο Χρόνος αρχίζει με την γέννηση των πάντων, ορατών και αοράτων, έμβιων και ανόργανων και περατώνεται με το τέλος (θάνατο ή συντέλεια), ο Ναζωραίος κηρύσσει την νίκη του Χρόνου και συνεπακόλουθα του Θανάτου
Όλες οι περιγραφές μετά τα Πάθη με τον μαρτυρικό Του σταυρικό θάνατο, που εξυμνήθηκαν με τα παγκόσμια κορυφαία έργα Τέχνης, είναι περιφραστικές! Ήταν η δραστήρια ομάδα της Βηθανίας (Λάζαρος, Μάρθα, Μαρία) και ο από Αριμαθαίας ευσχήμων Ιωσήφ (κρυφός μαθητής του Κυρίου), που έκαμαν όλη την δουλειά της Αποκαθήλωσης και Ταφής και έκτοτε τα πάντα αναφέρονται έμμεσα! Και ο εορακώς μεμαρτύρηκε, ο αποκεκυλισμένος λίθος από το μνημείο και ο λευκοντυμένος λαμπρός νεανίας με το «υπάγετε εις την Γαλιλαία», η απιστία του Θωμά της επόμενης εβδομάδας, η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και η Ανάληψη κατά τις περιγραφές των πεφωτισμένων Αποστόλων, καθώς επίσης και η «μαρτυρία» όλων ημών των Πιστών (Χριστός ανέστη!… Αληθώς ανέστη…)
Και η έκπτωση του Θανάτου μετατρέπει το Κίνημα στο πιο δυναμικό και αήττητο της Ιστορίας με τεράστια ανάπτυξη και παγκόσμια απήχηση, που εδράζεται στέρεα στην απλότητα του λόγου και των νοημάτων και στη ενοριακή συγκρότηση και συμμετοχή των πιστών με Εκκλησία, εφημέριο, προσευχή, λατρεία και μυστηριακή λειτουργία σε κάθε πιθανό γεωγραφικό σημείο και τόπο με μοναδικά όπλα και εφόδια τον Σταυρό κι’ ένα πετραχήλι!… Πρόκειται για τη μεγαλύτερη και διαρκέστερη επανάσταση από καταβολής Κόσμου και για τον επιφανέστερο Δάσκαλο όλων των Εποχών από μηδενική βάση και με ελάχιστα υλικά μέσα ορμώμενο…..
Ήταν όμως ο Μεσσίας, ο Αναμενόμενος, ο Χριστός (αυτός που είχε το Χρίσμα), ο Υιός του Θεού του μόνου Υπάρχοντος, που απαιτεί Πίστη και Λατρεία από τα τέκνα του και υπόσχεται αιώνια ζωή (γιατί άραγε να τα διαχωρίζει, αφού κοινή είναι η μοίρα όλων των επί της Γης και στον Κόσμο ολόκληρο και το μέλλον αόρατο);… Μοιάζει πολύ εγωκεντρική η απαίτηση απ’ όλες τις θρησκείες και μάλιστα τις μονοθεϊστικές με τα ποικίλα τους δόγματα για αιώνια ζωή επί αντιπαροχή της Λατρείας μας προς το Ανώτατο Ον. Πως θα διασωθούμε οι άπειρες από καταβολής Κόσμου και μοναδικές μας ατομικότητες (και εννοώ βέβαια τις ψυχές) στην συλλογική μνήμη του Όντος, παρά μόνο ως απειροελάχιστα κβάντα ενέργειας σ’ ένα φωτοδότη Αστέρα, που δεν είναι δυνατόν να καταλύσει τον Χρόνο και να υπάρχει αιώνια! Πολύ εγωκεντρικά και ανθρωποκεντρικά όλα αυτά σ’ ένα άπειρο Κόσμο, που ιχνηλατεί ακατάπαυστα την πορεία του με ή χωρίς εμάς, παρ’ όλες τις μάταιες μας προσπάθειες αναφοράς!… Έλα όμως που δεν μπορούμε να εγκλιματισθούμε στην ιδέα ότι κάποτε θα πρέπει να πάψουμε ολότελα να υπάρχουμε για να ανακυκλωθούμε και τα πάντα θα συνεχίσουν να εξελίσσονται αδιάφορα ως προς εμάς και χωρίς εμάς!…
Φαντασθείτε τώρα το εφιαλτικό σενάριο να βρήκαν κάποιες μαρτυρίες οι Ναίτες, οι περίφημοι ιππότες του Ναού (Ordre du Temple), που ήταν ταγμένοι στην προστασία των Αγίων Τόπων και των μεταβαινόντων προσκυνητών και κατώκουν σε διαμέρισμα των ανακτόρων του Βαλδουίνου Β’, το οποίο ελέγετο ότι κατείχε την θέση του Ναού του Σολομώντος… Οι Ναίτες αργότερα απέκτησαν μεγάλη ισχύ και επιρροή και επιστρέφοντας στην Ευρώπη εγένοντο θησαυροφύλακες στους απαραβίαστους πύργους των και τραπεζίτες των βασιλέων, των πριγκίπων, των αστών και των συμβολαιογράφων. Ο πάπας Κλήμης Ε΄ με την ανοχή του βασιλέως της Γαλλίας Φιλίππου του Ωραίου περί το 1300 τους παγίδευσε εις Παρισίους, τους δίκασε ως αιρετικούς με ψευδείς κατηγορίες και τους παρέδωσε στην πυρά, ενώ υπήρξαν γενναίοι υπερασπιστές του Πανάγιου Τάφου και έκτιζαν κάστρα και ναούς κυκλικούς κατά τα εν λόγω πρότυπα…
Φαντασθείτε τώρα αν ο μέγας μάγιστρος Ιάκωβος ντε Μολαί και οι περί αυτόν ήσαν θεματοφύλακες ενός επτασφράγιστου μυστικού, που θα ανέτρεπε την Ιστορία και την παγκόσμια Τάξη! Ο μέγας μύστης Χριστός ουδέποτε κήρυξε την αγαμία του κλήρου και δεν υπήρχε περίπτωση να γινόταν αποδεκτός ως Ραββί (Δάσκαλος) από τους πατριαρχικής αντίληψης ομοεθνείς του Εβραίους! Φαντασθείτε επίσης αν όντως η Μαρία η Μαγδαληνή, που δεν ήταν καθόλου η εταίρα των ευαγγελικών περιγραφών (άλλη ήταν η αμαρτωλή), έχοντας τεκνοποιήσει κατέφυγε μετά τα γεγονότα με πλοίο στην Νότια Γαλλία, όπου λατρευόταν σαν μαύρη Μαντόνα! Φαντασθείτε πάλι τους διάφορους αποκρυφιστές ή οργανωμένους εσμούς πανάρχαιων ή σύγχρονων Στοών, εάν όντως κομίζουν κάποιο μέγα μυστήριο, την θεματοφυλακή του οποίου ανταλλάσσουν με οργανωμένα συμφέροντα, πλούτο και κοσμική εξουσία!…
Στην τελευταία ταινία – κύκνειο άσμα του μύστη Κιούμπρικ «Μάτια ερμητικά κλειστά» απαντούμε οργανωμένες αποκρυφιστικές κάστες κάποιων σύγχρονων προνομιούχων και επιφανών, που τελούν ιδιόμορφες τελετουργίες σε σχέση με την γονιμότητα και την φύση και οργιάζουν συμμετοχικά, ακολουθώντας αυστηρούς ιδεολογικούς και μυστικιστικούς κανόνες και ιδιότυπους ηθικούς κώδικες! Είναι άραγε αυτοί κάποιοι απόγονοι των παλαιών σύγχρονοί μας ιππότες, που ανταλλάσσουν την Γνώση τους περί το μέγα Μυστήριο με ιδιαίτερα προνόμια και την ευνοιοκρατία;…
Ότι κι’ αν συμβαίνει παύσατε πυρ, καθώς αναβαίνουμε εις Γολγοθά, ένθα κρανίου τόπος και ο Υιός του Ανθρώπου δοξασθήσεται! Θα ζήσουμε πάλι την μεγάλη Χίμαιρα μέσα από την καλά θεμελιωμένη Πίστη μας παγκοσμίως, θα διαβούμε τα τείχη της Σιών και το απέραντο «Μοναστηράκι» μέχρι τον ασφυκτιούντα Ναό της Αναστάσεως με την εκτός κλίμακας μακέτα της Via Dolorosa (Οδού του Μαρτυρίου) με τα 12 βήματα – στάσεις μέχρι το περισπούδαστο κουβούκλιο του Πανάγιου Τάφου, της σύγχρονης αυτής Μαγικής Κιβωτού, προσμένοντας κι’ εμείς το Μέγα Θαύμα! Όσοι μυριάδες αμέτρητοι πιστοί και σύγχρονα δόγματα προσέλθετε, ιδού η ελπίδα αναγεννάται για την εκ νέου σωτηρία του εκπεσόντος ανθρώπου, την νίκη επί του Θανάτου και την λύση των χρονιζόντων προβλημάτων! Η Πίστη είναι το μέγα όπιο του Λαού, δεν διατυπώθηκε αδίκως… Ας γιορτάσουμε προς χάριν και του παγκόσμιου Εμπορίου, που διέρχεται Κρίση, για να εξασφαλίσουμε την επιβίωση μυριάδων συνανθρώπων μας! Άλλωστε «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»…{jcomments off}
ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΩΣ. ΤΖΑΡΔΗΣ
