του Σταύρου Τζαρδή
Αυτές τις μέρες πραγματοποίησαν αθόρυβα την μοιραία μετάβαση στον Αχέροντα 2 ακόμη συμπολίτες μας, απεμπλουτίζοντας αναπάντεχα το ντόπιο δυναμικό από τις δόκιμες σταθερές του!… Κοινό σημείο η σχέση τους με ότι πιο εκλεκτό από το lobby των γειτονικών μας Λιμνών, που ουσιαστικά έχει παλαιόθεν μετοικήσει στην κατεργασμένη «Θάλαττα» του Μεραμπελλιώτικου κόλπου, όπου απλώνεται και η μικρή μας γραφική πολιτεία! Ειδοποιός τους διαφορά η ηλικιακή, μιας ολόκληρης γενιάς….. Σε μένα ο πρώτος υπήρξε εξαίρετος φίλος και συνεργάτης και ο δεύτερος του πατέρα μου!
Ο πολιτικός μηχανικός του ΕΜΠ Ελευθέριος Σταματάκης, γεννημένος στην Αθήνα, εγγονός του πρώτου εδώ παπά και δάσκαλου π’’ Εμμανουήλ Σταματάκη, αριστούχος στις σπουδές του και ευφυής, έτυχε εξαίρετης ανατροφής και οικογενειακής αγωγής. Οι εκλεπτυσμένοι τρόποι του και η μοναδική εξωτερική του εκφορά και κοινωνικότητα, το ιδιότυπο φίνο χιούμορ του και η εναργής και προσγειωμένη αντίληψή του της πραγματικότητας τον καθιστούσαν ξεχωριστό και από άλλο κυριολεκτικά κόσμο. Ήταν κοντολογίς ένα καλά δουλεμένο πολύτιμο ξύλο… Πάντοτε έρεπε προς τον προγονικό του Άγιο Νικόλαο, που τον εξασφάλισε δια βίου μέσα από τον γάμο του με την εκλεκτή μας Άννα Εμμ. Βούλγαρη, αλλά δυστυχώς «αποφάσισε» να μας εγκαταλείψει νωρίς και αναπάντεχα, χωρίς να προσπαθήσει να παραμείνει σ’ αυτή την μάταιη αλλά υπεράνω του σκότους ατέρμονη παράσταση της ζωής, πέραν της οποίας ουδέν και ουδαμώς γνωρίζομε… Είναι κρίμα να χάνονται οι τόσο «πελεκημένοι» εκπρόσωποι και να απεμπλουτίζεται έτσι η μικρή μας κοινωνία αλλά και η συναναστροφή! Το «αιωνία η μνήμη» της εκκλησιαστικής χορωδίας, στην οποία πάντοτε μετείχε, μας γέμισε ρίγη συγκίνησης στο τέλος της επιθανάτιας τελετής…
Την επομένη έψαξα να ξαναβρώ το άγγελμα του θανάτου με την φωτογραφία του σ’ ένα από τους μακάβριους πίνακες ανακοινώσεων του απευκταίου στην πόλη μας, πλην όμως εις μάτην καθώς είχε σκεπασθεί από την επόμενη μεταστάσα! Τόσο κράτησε η αναγγελία σου Λευτέρη μου, ούτε που προλάβαμε να την ξαναδούμε και την αθανασία σου θα την διατηρήσουμε εμείς στους λόγους, την ψυχή και τις παρέες μας, όπου θα αναφερόμαστε με κάθε ευκαιρία σε σένα…
Ο βιβλιοπώλης Ματθαίος Καρτέρης υπήρξε καλός κ’ αγαθός… Δεν θα με πείσει κανείς ότι τα 98 έτη του ήπιου βίου του ήσαν πολλά και ότι υπήρξε πλήρης ημερών κατά το κοινώς λεγόμενο! Ήταν αθόρυβος, έντιμος, απλός, σεμνός, λίαν επαρκής με το πάντοτε πρότυπο βιβλιοπωλείο του (οι σημερινές ομοειδείς επιχειρήσεις των κορών του υπερβαίνουν αναντίρρητα τις αντίστοιχες Ηρακλειώτικες και είναι κλάσεως του Αθηναϊκού Κέντρου). Σταθερή αξία και συνεισφορά αυτός με την εκλεκτή του οικογένεια στα τοπικά μας ήθη… Κάθε Μεγάλη Πέμπτη με το 5ο Ευαγγέλιο και την πένθιμη κωδωνοκρουσία του «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» έκλεινε το κεντρικό κατάστημα και με τα τριζάτα καλογυαλισμένα παπούτσια του έσπευδε προς την Αγία Τριάδα σταυροκοπούμενος και ξωπίσω του ο αείμνηστος Ανδρέας Βιδάκης του κεντρικού σοβαρού καφενείου, που είχε βάλει εν τω μεταξύ μαύρη κορδέλα στις τράπουλες και τις σε τρίποδα στημένες στέκες του μπιλιάρδου και είχε κλείσει και αναποδογυρίσει τα μεγάλα ξύλινα τάβλια. Το ίδιο έκαναν και άλλοι πολλοί επαγγελματίες της πόλης με το παλαιό έντιμο ήθος και τις χρηστές συναλλαγές υπό τους υποβλητικούς ήχους μέσα στην Εκκλησία του στερεώματος του Σταυρού με τις ξύλινες σφήνες του μακαρίτη Συντιχάκη, πατέρα του σημερινού δημιουργού και εμψυχωτή της χορωδίας…
Υπήρξε αυτάρκης και χρήσιμος μέχρι το βαθύ γήρας και δεν κούρασε με την αυτενέργειά του τους οικείους του! Σπουδαία γνωρίσματα του δεν θα κουρασθούμε να λέμε η μετριοπάθεια, η αξιοπιστία και η προσήνεια μέσα από μια αφοπλιστική απλότητα! Έλεγε κάποτε στην μητέρα μου ότι δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήθελε ο κόσμος σήμερα αυτά τα «σετ» (κοσμημάτων)! Αυτός πήγε κάποτε κι’ αγόρασε 2 απλές βέρες και παντρεύτηκε την μακαρίτισσα την Καρτέραινα (το γένος Ιωάννου Λουκαράκη, του περίφημου δασκάλου των Λιμνών) και δημιούργησε εν συνεχεία την εκλεκτή του οικογένεια… Δεν οχλούσε ποτέ όπως οι σημερινοί εποχούμενοι καβαλάρηδες, που ει δυνατόν να μπουν «καβάλα» στην εκκλησιά κατά κακή απομίμηση των απροσκύνητων Κολοκοτρωναίων! Μας έλεγε τις παλιές του ιστορίες και μας ανέσυρε τις δοκιμασμένες σταθερές του σχέσεις με τους οικείους μας, δημιουργώντας μας τις συνθήκες ηρεμίας και εμπιστοσύνης προς τρίτους μιας πάλαι ποτέ χαμένης Εποχής, που διατηρεί όμως τις αξίες της μέχρι σήμερα στο πρόσωπο των αναθρεμμένων με υγιείς αρχές!… Ας είναι αιώνια η μνήμη και το υπόδειγμά τους, να μην μαραίνεται αλλά να θάλλει στις πρόσκαιρες καρδιές μας, προκειμένου να το μεταλαμπαδεύσουμε κι’ εμείς με την σειρά μας στους επόμενους…..
