φάρος ΑφορεσμένουΜιχάλης Γεωργ. Μυλωνάκης και Γιάννης Γεωργ. Κούνδουρος και γι’ αυτούς σήμανε αιφνίδια ΤΕΛΟΣ ΕΚΠΟΜΠΗΣ, εκεί πλάι στην μεγάλη Καταβόθρα, που μας ρουφάει όλους και μας εξαφανίζει κατά την σχετική Νεκρολογία στον δεύτερο του Φυσικού κου Γιάννη Γονιωτάκη! Εκεί μέσα στην Μαύρη Τρύπα με την τεράστια βαρυτική έλξη αναδομείται η συμπαντική ύλη και μεταβαίνει σε άλλη διάσταση, για να εκκολαφτεί αργότερα σ’ ένα νέο μαιευτήριο άστρων μέσα από εκρήξεις και νέα κοσμογονικά επεισόδια! Στα χείλη της Μαύρης Τρύπας, που λέγονται «Ορίζοντας Γεγονότων» και περιδινούν την ακατάσχετη έλξη, εκεί σταματάει η ιστορία του καθενός μας με τελευταίο συμβάν τον Θάνατο και στροβιλιζόμαστε ακατάσχετα προς την Άβυσσο της υπερσυγκεντρωμένης Ύλης και πιθανόν σε μια Νέα Διάσταση… Όλες οι υπαρκτές Θρησκείες και Κοσμοθεωρίες επαγγέλλονται την μετά αυτό το βίαιο τέρμα Κρίση και Αποκατάσταση και κτίζουν Ναούς και Τόπους Λατρείας, προκειμένου να κατευνάσουν την αβεβαιότητα και απελπισία μας προ της μεγάλης Αλήθειας του επίγειου τέρματος και της υπαρξιακής μας ανακύκλωσης!

Πιο μάταια και φαιδρά φαίνονται τα επίγεια δημιουργήματα που δεν μπορούμε να συναποκομίσουμε, όταν την απόκτησή τους αδίκως διακρίνει η απληστία, ενώ υπάρχουν έργα μεγάλα και αγαθά που συνοδοιπορούν με το ανθρώπινο γένος μέχρι το τέλος του Χρόνου! Σ’ αυτά περιλαμβάνονται τα έργα Τέχνης, η ανθρωπιά, οι πράξεις οι καλές, η εμπνευσμένη επιστήμη με τη κορωνίδα Φιλοσοφία, ο σεβασμός στο Περιβάλλον, ο εξευγενισμός και η καλλιέργεια των ηθών… Κι’ ο καθείς μας αφήνει την προσωπική του σφραγίδα και διαδρομή, που «εντυπώνεται» στην μνήμη αυτών που μένουν και τους επηρεάζει θετικά ή αρνητικά, περισσότερο ή λιγότερο σ’ όλη την γκάμα μέχρι να σβήσει μέσα στο βάθος του πανδαμάτορα Χρόνου! Κατά τον αγαπητό μας κο Γιάννη ο Καζαντζάκης έλεγε ότι ευτυχία είναι να τελέψεις το χρέος και όσο μεγαλύτερο είναι το χρέος του καθενός, τόσο μεγαλύτερη και η ευτυχία, που εξασφαλίζει συμπληρώνουμε εμείς την πληρότητα και ηρεμία…

Και ο αξέχαστος επί τεσσαρακονταετία «μαμόγιατρος» στο Νοσοκομείο Αγίου Νικολάου  και πάνω από πεντηκονταετία ένθερμος Αγιονικολιώτης παρ’ όλη την καλή Χανιώτικη καταγωγή του, αγάπησε αυτόν τον Τόπο με τα μοναδικά ακρογιάλια, που αλλάζουν συνεχώς πρόσωπο και εικόνα και το ανυπέρβλητο κλίμα που ταιριάζει σε Ολυμπίους και δεν μας εγκατέλειψε ποτέ! Ευπροσήγορος, ομιλητικός, γλεντζές, πιο ντόπιος και οικείος από τους αυτόχθονες, ξανατραγούδησε μαζί μας στην αναμνηστική διοργάνωση της Λαογραφικής για τον αξέχαστο Νίκο Σπίθα και μας θύμισε για μια ακόμη φορά ότι οι παλιοί δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν ή να υστερήσουν από την σύγχρονη αποξένωση του Διαδικτύου και ότι δυστυχώς με την απαραίτητη Τεχνολογική Πρόοδο εξέλιπαν οι ωραίοι και χαρακτηριστικοί Τύποι και απωλέσαμε οριστικά και αμετάκλητα την ζεστασιά και οικειότητα των πάλαι ποτέ κοινωνικών και διαπροσωπικών σχέσεων σ’ ένα μικρό Τόπο σαν τον δικό μας, όπου δεν χάθηκε ακόμη η ανθρώπινη κλίμακα, ούτε μαζικοποιήθηκαν ευτυχώς τα πάντα…

Αυτές τις μικρές χαρές πρέπει με κάθε θυσία να διατηρήσουμε και να μην  υποτασσόμαστε στην μεγάλη Αποξένωση των Καιρών μας, που μας μετατρέπει καθημερινά σε νευρωτικά ενεργούμενα μιας Παγκόσμιας Τάσης, που περιχαρακώνει την ανθρώπινη μοναδικότητα στο πλαίσιο της Λογικής των επάρατων Αγορών κι’ ενός ανελέητου Ανταγωνισμού! Παρ’ όλα τα οικογενειακά και προσωπικά του προβλήματα, ιδιαίτερα εκείνα της μακρόχρονης ασθένειας της αγαπημένης του συμβίας Κορίνας, ο αξέχαστος γιατρός Μιχαήλ Μυλωνάκης δεν μας φόρτισε αρνητικά ούτε κούρασε τα εκλεκτά του τέκνα, αλλά έζησε και κινήθηκε δίπλα μας πάντοτε με μια θετική «αύρα» και παρουσία! Ας είναι αιώνια η μνήμη του και ελαφρύ το Αγιονικολιώτικο χώμα που επέλεξε συνειδητά να τον σκεπάσει…

ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΩΣ. ΤΖΑΡΔΗΣ

Print Friendly, PDF & Email

Από manos