Και άνοιξαν οι καταρράκτες τ’ ουρανού. Και έπεσε νερό. Πολύ νερό. Σε όλη τη χώρα. Και ως συνήθως πιαστήκαμε στον ύπνο, ή μάλλον αυτό λέμε για να πάμε παραπέρα, διότι όλα αυτά έχουν συμβεί και θα ξανασυμβούν. Οπότε γιατί το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός. Διότι η πλημμύρα μας άγγιξε στη τσέπη και αυτό πλέον είναι πρόβλημα. Το ότι στη πραγματικότητα πληρώνουμε τα επίχειρα των πράξεων μας, αυτό το αγνοούμε επιδεικτικά. Οι άλλοι πάντα φταίνε…….
Μπαζώσαμε τα ρέματα. Κάψαμε τα δάση. Κάναμε τα πάντα σώπατο στο όνομα της περιβόητης «ανάπτυξης» και στη συνέχεια παραπονούμαστε. Γιατί;
Γιατί η Ελλάς έχει περάσει στα παιδιά της την έννοια του «μπορείς να κάνεις ότι θες, ατιμώρητος», τα παιδιά ξεσάλωσαν και άρχισαν να βάζουν παντού το χέρι τους. Χωρίς έλεγχο.
Μετά έβρεξε και ω της σχιζοφρένεας μας, ο καταπατήσας το ρέμα, που το νερό έπνιξε το σπίτι του, τα ‘χει βάλει με το θεό τον ίδιο απαιτώντας αποζημιώσεις για τις ζημιές που έπαθε, παρά το ότι τις προκάλεσε ο ίδιος. Καμιά φορά δε το θράσος αποζημιώνεται, επιβραβεύεται.
Η κατολίσθηση έφερε βράχια στους δρόμους, δόξα τη κακοτεχνία μας. Και αυτοκίνητα έπεσαν πάνω τους. Αυτοκίνητα έσβησαν διότι το βάθος του νερού στο δρόμο, ποταμό πλέον, ανέβηκε πολύ. Υπόγεια πλημμύρισαν.
Κύριοι,
Δεν έχουμε δει πραγματικά ακραία καιρικά φαινόμενα στο τόπο μας. (π.χ., 1000 χιλιοστά βροχή σε 24 ώρες). Αν συνεχίσουμε έτσι όμως θα τα νοιώσουμε όταν πλέον θα αρχίσουν να παίρνουν ζωές. Το νερό, εάν το εμποδίσουμε θα βρει το δρόμο του. Και θα μας πάρει και θα μας σηκώσει στη κυριολεξία μαζί του.
