Αύγουστος. Μήνας σταθμός για τους προσκόπους του Αγίου Νικολάου μα και όλης της Ελλάδας. Στις 12 Αυγούστου αναχώρησε η αποστολή (παιδιά ηλικίας λυκείου), με προορισμό τον Πειραιά. Τέσσερις ανιχνευτές και ένας βαθμοφόρος γεμάτοι λαχτάρα, χαρά αλλά και προβληματισμούς για το που πάμε και τι θα συναντήσουμε, ξεκινήσαμε αφήνοντας πίσω μαθήματα, δουλειές υποχρεώσεις, με κύριο προορισμό τις κορυφές του Κισσάβου όρους και τους πρόποδες του Ολύμπου.
Αφού φτάσαμε στον Πειραιά, Αναχωρήσαμε όλοι οι πρόσκοποι της Κρήτης και όχι μόνο, με λεωφορεία για Λάρισα. Η κούραση μεγάλη από το ταξίδι αλλά , ανένδοτοι εμείς συνεχίζαμε αυτό που ξεκινήσαμε, το γέλιο την χαρά κ συνάμα να κρατάμε το κέφι μιας μεγάλης γιορτής που είχε στηθεί. Μια καινούργια δράση άρχιζε δίχως εμείς να αφήσουμε τον χρόνο και την κάθε στιγμή ανεκμετάλλευτη.
Στις 12 Αυγούστου ξεκίνησε η πανελλήνια δράση, ΕΛΠΙΔΑ 2009 (όπως ονομάστηκε) με κύρια αφετηρία την Λάρισα. Εκεί συγκεντρωθήκαν ανιχνευτές και βαθμοφόροι από όλη την Ελλάδα με σκοπό να κατακτήσουμε τις κορυφές των δυο βουνών καθώς και να συμμετάσχουμε σε μια μεγάλη γιορτή των 100 χρόνων προσκοπισμού. Εκεί χωριστήκαν τα παιδιά μας σε συσκηνίες (ομάδες των 100 ατόμων) και ξεκινήσαμε η κάθε συσκηνία για ξεχωριστό μονοπάτι. Σύνολο όλη η διοργάνωση αριθμούσε στους 500 ανιχνευτές και 200 βαθμοφόρους περίπου.
Τις πρώτες δύο ημέρες κατασκηνώσαμε στους πρόποδες του βουνού. Εκεί έκαναν έρευνα για το κρασί καθώς και την παράδοση της περιοχής.
Αφού οι έρευνες τέλειωσαν ξεκίνησαν το μακρύ ταξίδι για το βουνό. Η πεζοπορία αφενός δύσκολη, αφετέρου η μαγεία των τοπίων, το να περπατάς μέσα στα άγρια δέντρα σε έκανε να ξεχνάς τα πάντα. Δεν θα ξεχάσω, από την προηγούμενη αντίστοιχη Πανελλήνια δράση που συμμετείχα ως ανιχνευτής τα λόγια του αρχηγού μας ¨Η εικόνα είναι αυτό που πρέπει να μείνει σε όλους¨ .
Μετά από τρείς κουραστικές μέρες ήρθε η ώρα για περιπέτεια, γέλιο, κέφι και χαρά. Σε υψόμετρο 1105μ. είχε στηθεί μια μεγάλη κατασκήνωση η οποία είχε το βάρος να φιλοξενήσει 700 περίπου ψυχές καθώς και το άνοιγμα των εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια προσφοράς και εθελοντισμού, τα 100 χρόνια προσκοπισμού.
Μετά από όλες αυτές τις ημέρες έφτασε η ημέρα του αποχωρισμού. Κάθε ένας μας έπρεπε να πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Για εμάς που ζήσαμε αυτή την εμπειρία μας ήταν δύσκολο να αποχαιρετίσουμε έτσι αυτό που ονομάζεται πραγματική φιλία.
Γίναμε ένα με πολλά παιδιά και βαθμοφόρους από πολλά μέρη. Μας αγάπησαν και τους αγαπήσαμε. Οι σάκοι όλων μας ήταν ποιο βαριοί γεμάτοι όμορφες αναμνήσεις διευθύνσεις κ ονόματα φίλων-αδελφών μας.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τα τέσσερα παιδιά της αποστολής του συστήματος μας, τον Αλέξη Ιωάννη, τον Γεροντή Μανώλη, την Μάιλετ Μιχαέλα καθώς και την Καροφύλλου Αλεξάνδρα για την εμπειρία που ζήσαμε. Θα ήταν άδικο να μην ευχαριστήσω τους γονείς καθώς τον αρχηγό και τους βαθμοφόρους του συστήματος μας για την εμπιστοσύνη που έδειξαν στο πρόσωπο μου για να είμαι εγώ αυτός που θα συνοδεύσει τα παιδιά τόσο μακριά…
100 χρόνια πέρασαν και αλλά τόσα είναι μπροστά. Φέτος είναι και γιορτάζονται 100 χρόνια ελληνικού προσκοπισμού…
Μπεκατώρος Θεόδωρος – Ιδομενέας
(Ιππόκαμπος)
