Αγαπητοί/ές φίλοι/ες,
Φέτος δε θα’ταν άσχημη ιδέα να λείψουν οι μεγαλοστομίες και οι ανούσιες τυμπανοκρουσίες με τις οποίες παραδοσιακά «τακτοποιείται» ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Περιβάλλοντος. Ούτως ή άλλως, λίγο θα ακουστούν υπό τους εκκωφαντικούς ήχους των πραγματικών εορτασμών, του αιματηρού «πάρτυ» που έχει ξεκινήσει στην Κωνσταντινούπολη αρκετές μέρες πριν την 5η Ιουνίου.
Μπορούν άραγε μερικά κομμένα δέντρα να συμπαρασύρουν στην πτώση τους ένα ολόκληρο πολιτικό και αξιακό σύστημα; Μπορεί η διεκδίκηση ενός πνεύμονα πρασίνου στην πόλη να αποτελέσει τη θρυαλλίδα για μια εξέγερση ενάντια στη φαυλοκρατία και την καταπάτηση στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων; Με τους όρους που έχουμε συνηθίσει να αντιμετωπίζουμε το περιβάλλον, μοιάζει παράδοξο, στην πραγματικότητα όμως είναι το απολύτως φυσιολογικό να συμβεί: κυβέρνηση, πολιτεία, θεσμοί που δεν σέβονται το περιβάλλον, είναι νομοτελειακά βέβαιο ότι απαξιώνουν και την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση, το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή διαβίωση. Το ατέρμονο κυνήγι του κέρδους, μέσα από την κατασκευή οικιστικών λεβιάθαν που συνθλίβουν τις ανθρώπινες ανάγκες και που πυροδότησε την εξέγερση στην Τουρκία μοιάζει ασφαλώς οδυνηρά οικείο στην ελληνική πραγματικότητα.
Η όμορη και άμοιρη (από άποψη περιβαλλοντικής πολιτικής) χώρα μας εδώ και χρόνια κοιτάζει ευλαβικά το δέντρο του success story και χάνει το δάσος – το δάσος στις Σκουριές, το δάσος που καίγεται κάθε καλοκαίρι, το δάσος που καταπατείται. Τι μπορεί βέβαια να περιμένει κανείς σε μια χώρα που εκπρόσωπος του κοινοβουλίου της, και δη της μόνιμης Επιτροπής Προστασίας του Περιβάλλοντος, θέτει -με λαϊκισμό που περισσεύει- το δίλλημα Άνθρωπος ή Φύση, σε μια χώρα που στο συνέδριο του ΥΠΕΚΑ οι αναφορές στο κατ’ευφημισμόν αντικείμενό του εννοούσαν το επενδυτικό περιβάλλον, σε μια χώρα που δίνει κυριολεκτικά «γη και ύδωρ» για εισροή ρευστού, την ίδια ώρα που σπαταλά εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για να συνεχίσει ετσιθελικά – και παρά την υφιστάμενη εκκρεμοδικία- το αναχρονιστικό έργο της εκτροπής του Αχελώου.
Απέναντι σε τέτοιου μεγέθους κυνισμό το ζητούμενο της αντίδρασης προβάλει σχεδόν ως ένστικτο αυτοσυντήρησης, σύμφυτο όμως και μ’ένα βασανιστικό «πώς». Λύσεις μαγικές και χολιγουντιανά happy end δεν ευδοκιμούν στη γειτονιά της Μεσογείου (λέγε με μνημόνιο) και ο καθένας οφείλει να δώσει τον δικό του πόλεμο ή έστω την προσωπική του μάχη.
Στη «φαρέτρα» του Δικτύου ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ SOS βρίσκονται αναίμακτα βέλη, που μοιράζονται απλόχερα σε όσους επιθυμούν να συστρατευθούν μαζί μας: η εκστρατεία μας ΚΑΘΑΡΙΣΤΕ ΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ που ολοκληρώνει σε λίγες μέρες την 18η επιτυχημένη υλοποίησή της, η πρωτοβουλία μας για δημόσια διαβούλευση πάνω στα κρίσιμα ζητήματα της διαχείρισης των υδατικών πόρων, οι νέες μας χρηστικές προτάσεις για ένα πιο οικολογικό ξεδίψασμα, μπορεί να φαίνονται σταγόνα στον ωκεανό της περιβαλλοντικής αυθαιρεσίας που βιώνουμε, είναι όμως μια μικρή αρχή την οποία όλοι μπορούμε να τολμήσουμε.
Άλλωστε κι ο Γολιάθ από μια σφεντόνα έπεσε νοκ άουτ!
