Έντονα είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν Λιμενικές Αρχές σε όλη την χώρα, εξαιτίας της κακής κατάστασης των κτιρίων που στεγάζονται.
Πολλά εξ αυτών είναι «απηρχαιωμένα», δεν πληρούν τις προϋποθέσεις ασφάλειας και υγιεινής και δεν διαθέτουν επαρκείς χώρους, με αποτέλεσμα να καθίστανται δυσλειτουργικά, τόσο για τα στελέχη, όσο και για τους συναλλασσόμενους πολίτες. Η Πανελλήνια Ένωση Αξιωματικών Λιμενικού Σώματος γίνεται συχνά αποδέκτης παραπόνων μελών της, αλλά και πολιτών για την επικρατούσα κατάσταση.
Αναφορικά με την Κρήτη, χαρακτηριστικότερα παραδείγματα, αποτελούν τα Κεντρικά Λιμεναρχεία Ηρακλείου και Χανιών, το Λιμεναρχείο Ρεθύμνου και το Υπολιμεναρχείο Ιεράπετρας. Συγκεκριμένα, το Κ.Λ. Ηρακλείου έχει «αποκλειστεί» εξωτερικά μπροστά στον κίνδυνο πτώσης σοβάδων, στο Κ.Λ. Χανίων, ένα κομμάτι του κτιρίου δεν χρησιμοποιείται καθώς έχει κριθεί ακατάλληλο από προηγούμενους σεισμούς, στο Λ/Χ Ρεθύμνου εύχονται να μη «φουσκώσει» η θάλασσα και πλημμυρίσει, όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, ενώ το Υ/Χ Ιεράπετρας στενάζει από την ασφυκτική έλλειψη χώρων και την παλαιότητα των εγκαταστάσεων του. Ούτε για αστείο βέβαια θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για επαρκή προσβασιμότητα, σε ΑΜΕΑ.
Το πρόβλημα εντείνεται ακόμα περισσότερο εξαιτίας της ολιγωρίας, της αναβλητικότητας αλλά και της άρνησης σε άλλες περιπτώσεις, που επιδεικνύουν ορισμένοι εκ των Οργανισμών Λιμένων και τα Δημοτικά Λιμενικά Ταμεία, στα αιτήματα των Προϊσταμένων των περιφερειακών Υπηρεσιών για συνδρομή τους στην επισκευή και συντήρηση των Λιμενικών καταστημάτων. Αυτό έχει ως συνέπεια, οι Λιμενικές Αρχές, προκειμένου να ανταποκριθούν στο έργο τους, να καθίστανται «δέσμιες» χορηγιών και παροχών «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», καθώς δεν μπορούν από μόνες τους να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.
Από την παρ. 5 του αρ. 53 του Β.Δ 14/19.01.1939 (ΦΕΚ 24Α ) εντούτοις, προκύπτει η ex legem υποχρέωση των παραπάνω Φορέων για την επισκευή και συντήρηση των Λιμενικών καταστημάτων με δικούς τους οικονομικούς πόρους.
Υπό το πρίσμα των προαναφερόμενων, αλλά και ενός διαρκώς μεταβαλλόμενου «επί το χείρον» υπηρεσιακού και οικονομικού καθεστώτος εις βάρος των στελεχών και με γνώμονα τον απαραίτητο εκσυγχρονισμό του Λιμενικού Σώματος, χρέος της υπεύθυνης Πολιτείας θα έπρεπε να είναι το να διασφαλίζει τα «αυτονόητα» και να εγγυάται για το προσωπικό τουλάχιστον «τα βασικά», όπως μεταξύ άλλων τις κατάλληλες κτιριακές υποδομές για την ασφαλή και εύρυθμη εκτέλεση των καθηκόντων του.
Στο πλαίσιο αυτό, οι Οργανισμοί Λιμένων και τα Δημοτικά Λιμενικά Ταμεία, θα έπρεπε να στέκονται «συνοδοιπόροι» και να παρέχουν ουσιαστική συνδρομή στα προβλήματα κτιριακών υποδομών που αντιμετωπίζουν οι περιφερειακές Υπηρεσίες.
Τελικά ποια είναι η λύση;
