του Αντώνη Ανηψητάκη
Στις πρόσφατες εκλογές των μηχανικών δεν είχα δίλημμα, τι να ψηφίσω.
Η ΑΜΑΚ, οι Αυτόνομοι Μηχανικοί Ανατολικής Κρήτης, είναι η παράταξη που ως ένα μικρό βαθμό κι εγώ συνδιαμόρφωσα, η παράταξη που τα μέλη της τους νιώθω συντρόφους, φίλους πραγματικούς, που καμαρώνω για τη συγκρότηση και την ποιότητα της ηγεσίας της, Θεόφιλος Τρουλλινός παλιότερα, Βάνα Σφακιανάκη σήμερα, η παράταξη που συνεχίζει να με κάνει περήφανο και τώρα που άλλες υποχρεώσεις μ’ έχουν απομακρύνει απ’ το ΤΕΕ. Η ΑΜΑΚ δεύτερη δύναμη για χρόνια στο ΤΕΕ-ΤΑΚ (Τμήμα Ανατολικής Κρήτης), διατηρεί σταθερά ένα υψηλό ποσοστό προτίμησης, γύρω στο 25%, των συναδέλφων μηχανικών. Η ΑΜΑΚ είναι όλα τα τελευταία χρόνια η κύρια δύναμη δουλειάς και παραγωγής θέσεων του ΤΕΕ-ΤΑΚ. Όποιος δύσπιστος ας ανατρέξει στα πρακτικά των οργάνων. Σ’ αυτήν κυρίως οφείλεται η σταδιακή αντικατάσταση της παραδοσιακής αναπτυξιολαγνείας των μηχανικών για νέα – μεγάλα έργα με αειφορικές προσεγγίσεις που αναδεικνύουν τις ορθολογικές και οικολογικές έννοιες του συνολικού σχεδιασμού, της διεπιστημονικής προσέγγισης, της εξοικονόμησης πόρων, της προστασίας του περιβάλλοντος, της καλής συντήρησης και βέβαια των “μικρών” έργων που μπορεί πέρα από “ωραία” να είναι και πιο ωφέλιμα από τα “μεγάλα”. Η ΑΜΑΚ, ανεξάρτητη από κόμματα, πιο μπροστά από κόμματα, έχει γίνει στην πράξη το κοινό σπίτι Αριστερών και Οικολόγων μηχανικών στην Ανατολική Κρήτη.
Αντίστοιχα νιώθω περήφανος και για “το Λασίθι στην Πλώρη”, που στις νομαρχιακές εκλογές του 2006, επιβραβεύτηκε με ένα 10%, πολύ πέρα από την αθροιστική επιρροή του ΣΥΝ και των Οικολόγων που το στήριξαν. Καταφέραμε να πείσουμε ότι είμαστε η αριστερά της πρότασης που αναζητά αγωνιωδώς καλύτερες λύσεις σήμερα. Από που όμως ήρθαν αυτοί οι άνθρωποι στην Πλώρη; Ήρθαν κυρίως από τη δεξαμενή του μεγαλύτερου κόμματος που μπορεί να μην κατεβαίνει στις εκλογές, στελεχώνεται όμως από απελπισμένους ικανούς ανθρώπους, που μέσα στο τέλμα της νεοελληνικής μιζέριας καταφέρνουν να επιβιώνουν και όχι σπάνια να ξεχωρίζουν. Δυο απ’ αυτούς έφυγαν τούτες τις μέρες, Δημήτρης Τσάτσος και Αντώνης Καρκαγιάννης. Ένας απ’ αυτούς είναι κι ο φίλος μου καταξιωμένος αρχιτέκτονας, ο Οδυσσέας ο Σγουρός, που έγραφε για την αφεντιά μου τα λίαν εγκωμιαστικά και ποιητικά που 4 χρόνια μετά τις εκλογές συνεχίζουν να με κάνουν να κοκκινίζω και που τα αναφέρω μόνο για το επιχείρημα που εμπεριέχουν.
«Για μια ριζοσπαστική αφύπνιση των συνειδήσεων και την εκρηκτική παρουσία της ποιότητας ακουμπά από σήμερα τις προσδοκίες του σ’ εσένα σύντροφε το Λασίθι…
Ονειρεύομαι τη μέρα που το ανοικτό σου βλέμμα θα συναντήσει τις μυστικές τροχιές του σιωπηλού μας γένους και ένα κοινό όραμα θα τρέξει σαν ποτάμι – όχι για να παρασύρει – αλλά για να γονιμοποιήσει τον ιερό οίστρο του πλήθους.
Σε ευχαριστώ που με κάνεις να νιώθω λιγότερη μοναξιά.»
Στις πρόσφατες λοιπόν εκλογές των μηχανικών δεν είχα δίλημμα, τι να ψηφίσω. Ψήφισα ΑΜΑΚ. Στεναχώρια όμως είχα γιατί δεν μπορούσα να ψηφίσω και τον Οδυσσέα, αλλά και τη Λία (Μοσχοβιτάκη) και την Αφροδίτη (Κωστάκη)… Οι φίλοι της “Πλώρης” στο Λασίθι μοιράστηκαν. Αρκετοί συνεργάστηκαν με την ΠΑΣΚ. Η στεναχώρια δεν οφείλεται παρά ελάχιστα στην αδυναμία ανταπόδοσης, οφείλεται κυρίως στη συνειδητοποίηση ότι για άλλη μια φορά στις εκλογές δεν μπορώ να ψηφίσω όλους τους ανθρώπους που εκτιμώ, ανθρώπους με τους οποίους δώσαμε μαζί αγώνες και κάποιους τους κερδίσαμε επειδή ακριβώς τους δώσαμε μαζί. Και δεν μπορώ γιατί βρίσκονται σε διαφορετικά ψηφοδέλτια. Στις ευρωεκλογές του Ιουνίου είχα ξανά την ίδια στενοχώρια με τον Δημήτρη Παπαδημούλη (ΣΥΡΙΖΑ), τον Σπύρο Δανέλλη (ΠΑΣΟΚ), τον Αριστείδη Παπαδάκη (Οικολόγοι – Πράσινοι)… Το πρόβλημα δεν είναι προσωπικό, είναι πολιτικό, αφορά πιστεύω τους περισσότερους και δείχνει πόσο αναντίστοιχο με τις επιθυμίες μας είναι το πολιτικό σύστημα, που ακυρώνει τις συγκλίσεις που έχουμε ανάγκη προς χάρη ενός άχαρου κομματικού πολέμου, όπου όλοι είναι εναντίον όλων.
Στο Λασίθι λοιπόν η αθέλητη αυτή εμπλοκή της “Πλώρης” ήταν μια αιτία πού κυρίως η ΑΜΑΚ, αλλά και η ΠΑΣΚ-Σ παρότι πήγαν γενικά πολύ καλά έριξαν τα ποσοστά τους.
Όμως το ζήτημα, παραφράζοντας λίγο τον Κάρολο, δεν είναι να εξηγήσεις δημοσίως τη στεναχώρια σου, το ζήτημα είναι αν μπορείς να μετατρέψεις τη στεναχώρια σε ελπίδα. Το προσπαθώ.
Οι μετεκλογικές διαβουλεύσεις μέσα και ανάμεσα στις παρατάξεις για τη συγκρότηση των οργάνων των μηχανικών είναι στο φόρτε τους και διεξάγονται σε μια συγκυρία εξαιρετικά οδυνηρή, και για τους μηχανικούς. Η εξασθένιση της χώρας πέρα των γνωστών επιπτώσεων εγκυμονεί και νέους κινδύνους, για έξτρα ξεπουλήματα με εξπρές διαδικασίες. Όλα είναι θέμα παιγνίων και συσχετισμών. Η Κρήτη που πλήγιασε με Κουρουπητούς, Αποσελέμηδες, Αθερινόλακκους, αυθαίρετα απειλείται με νέες πληγές όπως το εργοστάσιο καύσης απορριμμάτων, το υπερδιαστασιολογημένο νέο αεροδρόμιο, τα νέα φουγάρα μαζούτ ενώ τα λίγα χαμόγελα, όπως στο Τοπλού-Βάι μπορεί και να παγώσουν από νέους γκόλφερς και η Τίνα Μπιρμπίλη ακούγεται πως θα φύγει στον πρώτο ανασχηματισμό από το ΥΠΕΚΑ, για ένα νέο Σουφλιά ίσως.
Τα μετεκλογικά διλήμματα σχηματοποιούνται και για την ΑΜΑΚ. Συνεργασία όλων των παρατάξεων ή προγραμματική συνεργασία ΠΑΣΚ-ΑΜΑΚ ή η ΑΜΑΚ στην αντιπολίτευση για άλλη μια θητεία. Το πρώτο σενάριο δεν το προκρίνω. Θεωρώ μια τέτοια “οικουμενική” συνεργασία άνευρη, χωρίς τομές όπου το καλύτερο που μπορώ να ελπίζω είναι κάποια καλά συνέδρια που θα αφήνουν όμως θετικό αποτύπωμα μόνο στις δημόσιες σχέσεις των οργανωτών. Το τρίτο σενάριο θα μπορούσα να το δεχτώ μόνο αν μια ειλικρινής προσπάθεια προγραμματικής συνεργασίας αποτύχει. Δεν το συνιστώ ως πρώτη επιλογή. Είναι θεωρώ πολυτέλεια οι δυνάμεις της ΑΜΑΚ σ’ αυτή τη συγκυρία να επιλέγουν ως πρώτη επιλογή την κερκίδα της κριτικής από το γήπεδο της ευθύνης.
Εισηγούμαι λοιπόν την προγραμματική συνεργασία ΠΑΣΚ ΑΜΑΚ πλαισιωμένη ενδεχομένως και με άλλες μικρότερες δυνάμεις.
Ο Πέτρος Ινιωτάκης, ως πρόεδρος την τελευταία θητεία επιβραβεύτηκε εκλογικά, αλλά επιβραβεύτηκε και από ανθρώπους σαν τον Οδυσσέα κι έκανε ανοίγματα εκσυγχρονισμού του ΤΕΕ. Νομίζω ότι μπορεί να ακούει και μπορεί να συνθέτει μετακινώντας το ΤΕΕ προοδευτικότερα. Αποδέχτηκε την ιδέα του συνεδρίου για το Τοπλού παρά τη λυσσαλέα αντίδραση του βαθέος ΠΑΣΟΚ του Λασιθίου. Υποθέτω ότι αυτά δεν θα ήταν περίπατος. Ευελπιστώ ότι μια νέα διοίκηση του ΤΕΕ-ΤΑΚ με ηγετικό δίδυμο τον Πέτρο και την Βάνα εδραζόμενο στο 75% των συναδέλφων μπορεί να είναι για την Κρήτη και πέραν αυτής σοβαρή δημιουργική δύναμη.
Τρία ενδεικτικά παραδείγματα.
Περιβάλλον – Οικονομία. Το διεθνές συνέδριο για Τοπλού Κάβο Σίδερο να γίνει απαρχή για μια αποκατάσταση των πολλαπλών πληγών του φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος ολόκληρης της Κρήτης που θα δημιουργήσει νέες ποιοτικές θέσεις εργασίας και για μηχανικούς.
Ενέργεια. Η προώθηση της ιδέας σταδιακής απεξάρτησης της Κρήτης απ’ τα ορυκτά καύσιμα με βάση την εξοικονόμηση, τις ΑΠΕ και την αντλησιοταμίευση με την αίγλη που θα προσδώσει στην Κρήτη μπορεί να αποτρέψει πυρηνικά εργοστάσια στη γειτονιά μας, όπως αυτό στο Ακούγιου Τουρκίας.
Θεσμικά. Με την ευκαιρία του Καλλικράτη, όπου το πολιτικό προσωπικό της Αυτοδιοίκησης δεν μπορεί στην πλειοψηφία του να κρύψει την αγωνία ιδιοτελών τακτοποιήσεων στο νέο τοπίο με τις λιγότερες αμειβόμενες θέσεις και όπου η προγραμματική ένδεια καλύπτεται με φωνασκίες σχετικές με τοπικισμούς και μειωμένους πόρους το ΤΕΕ μπορεί να δώσει στην Κρήτη την προγραμματική προίκα που έχει ανάγκη.
Προτείνω στην ΑΜΑΚ να πάρουμε το ρίσκο. Να ανανεώσουμε την ταυτότητά μας όχι με βάση την αντιπαλότητά μας με τους άλλους, αλλά με βάση την αγωνία μας να προκόψει η Κρήτη.
Όπως και να το κάνεις πάντως αυτά είναι διλήμματα άλλου τύπου, δεν έχουν σχέση με την Αριστερά της καταγγελίας, τους ανακυκλωνόμενους επαναστατικούς βολονταρισμούς και τις συνήθεις εκλογικές εντατικές του 3%. Δυστυχώς όμως οι καιροί δεν περιμένουν και απαιτούν απ’ την Αριστερά και την Οικολογία όχι μόνο προχωρημένα διλήμματα, αλλά και σωστές απαντήσεις.
Aντώνης Aνηψητάκης{jcomments on}
