Δημοτικό Συμβούλιο Αγίου Νικολάου: σβούρα είμαι και γυρίζω και όπως θέλω αποφασίζωΤου ΚΩΣΤΗ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗ (*)
Πολιτικού Μηχανικού ΕΜΠ

Οι περιοχές Π.Ε.Ρ.ΠΟ  (Περιοχές Ειδικά Ρυθμιζόμενης Πολεοδόμησης) θεσμοθετήθηκαν για πρώτη φορά με το Ν. 2508/1997 «βιώσιμη οικιστική ανάπτυξη των πόλεων και οικισμών της χώρας και άλλες διατάξεις» που αντικατέστησε και εκσυγχρόνισε το Ν. 1337/83 (Τρίτση) και αφορούν αποκλειστικά την ιδιωτική πολεοδόμηση σαν εργαλείο ανάπτυξης με ιδιωτική πρωτοβουλία, έξω από τις γραφειοκρατικές και χρονοβόρες διαδικασίες των «κρατικών» εντάξεων στα Σχέδια Πόλης. Στο άρθρο 24 του πιο πάνω νόμου δίδεται ο ορισμός της περιοχής  ΠΕΡΠΟ, ενώ έγιναν μετέπειτα σημειακές τροποποιήσεις με τους Ν. 2742/99, ΦΕΚ 207Α/99  και Ν. 3044/02, ΦΕΚ 197Α/02. Τα ΠΕΡΠΟ αναμφισβήτητα αποτελούν ελληνική εφεύρεση και πριν από 12 χρόνια που πρωτοθεσπίστηκαν φιλοδοξούσαν να φέρουν καινοφανή και νεοτερικά δεδομένα στη χωροταξία. Κατά το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο, το ΣτΕ, αυτά αποτελούν ένα «συνταγματικό ανεκτό προσχέδιο τομεακού χωροταξικού σχεδιασμού». Αξίζει να αναφερθεί κανείς επιγραμματικά στο ιστορικό των μελετών αυτών των χωρορυθμιστικών παρεμβάσεων στο Ν. Λασιθίου:

Το Φεβρουάριο του 2004 το ΥΠΕΧΩΔΕ χρηματοδότησε τον ΟΑΝΑΚ για να συντάξει σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν. 2508/97, τη μελέτη Γενικών Κατευθύνσεων Περιοχών Ειδικά Ρυθμιζόμενης Πολεοδόμησης στους Νομούς Λασιθίου και Ηρακλείου κατόπιν αιτήματος του Νομάρχη Ηρακλείου και επαγγελματικών συλλόγων και οικοδομικών συνεταιρισμών της ανατολικής Κρήτης. Στην αρχική μελέτη που ανατέθηκε και εκπονήθηκε από την εταιρεία μελετών «Αστική Διαχείριση Α.Ε.» προβλεπόταν συνολικά στο νομό μας πέντε οικιστικοί υποδοχείς για την ανάπτυξη ιδιωτικών πολεοδομήσεων. Η μια από αυτές, προέβλεπε  9320 στρέμματα που περιελάμβαναν ολόκληρο το δυτικό παράκτιο οικοσύστημα του κόλπου Ελούντας, όπου συγκεντρώνονται το σύνολο των ανθρωπογενών δραστηριοτήτων και των τουριστικών υπηρεσιών. Η φωτογραφική αυτή μελέτη τότε, προκάλεσε όχι απλώς την οργή, αλλά την μήνιν σύμπασας της τοπικής κοινωνίας, η οποία κατήγγειλε τότε όλους εκείνους που με το πρόσχημα της βιώσιμης ανάπτυξης επιχειρούσαν μια πρωτόγνωρη αναδιανομή του φιλέτου της γης στην πιο επώνυμη τουριστική περιοχή της χώρας με στόχο την υλοποίηση συγκεκριμένων επενδυτικών λύσεων μονοπωλιακού χαρακτήρα που έβαζαν ευθέως κατά της αειφόρου ανάπτυξης και της βιωσιμότητας στην περιοχή. Το τότε δημοτικό συμβούλιο εξέδωσε απόφαση (212/22-06-2005) με την οποία διαφωνούσε με την υλοποίηση ΠΕΡΠΟ εντός των ορίων του δήμου. Ο υποφαινόμενος, είχε την «τύχη» να κατηγορηθεί από πρώην υψηλόβαθμο κρατικό αξιωματούχο, της τότε κυβέρνησης και να συρθεί στα δικαστήρια επειδή μιλούσε και έγραφε για «στρατευμένη χωροταξία» στο Λασίθι. Δύο χρόνια αργότερα το Κεντρικό Συμβούλιο Χωροταξίας Οικισμού & Περιβάλλοντος του ΥΠΕΧΩΔΕ, (που ας σημειωθεί είναι κάτι αντίστοιχο με το ΚΑΣ του ΥΠ.ΠΟ.) εξαίρεσε ομόφωνα  από την οικιστική ανάπτυξη μέσω ΠΕΡΠΟ όλη την παράκτια περιοχή δυτικά του όρμου Ελούντας λόγω «της άμεσης γειτνίασής του με τους αρχαιολογικούς χώρους της περιοχής» και λόγω του ότι «η συγκεκριμένη περιοχή είναι σημαντικός τουριστικός πόλος και η χωροθέτηση χρήσεων β’ κατοικίας με την εφαρμογή του μηχανισμού  των ΠΕΡΠΟ θα τον επιβαρύνει». Αυτό επισημοποιήθηκε και στη σημερινή ισχύουσα Υ.Α. 26872/2008 που καθορίζει τις περιοχές ΠΕΡΠΟ στο Ν. Λασιθίου. Πέραν του ότι αυτό αποτέλεσε μια περίτρανη δικαίωση για τον υποφαινόμενο, ταυτόχρονα απέδειξε ότι, ευτυχώς, η Διοίκηση, σκέφτεται με τρόπο συμβατό με τις σημερινές κυρίαρχες κατευθύνσεις που εγγυώνται την αειφορία και  τη βιωσιμότητα στο Δήμο μας.

Σήμερα, και με βάση το ισχύον θεσμικό πλαίσιο, δίνεται η δυνατότητα οι περιοχές ΠΕΡΠΟ στην εδαφική περιφέρεια ενός ΟΤΑ να τροποποιούνται και να εγκρίνονται μέσα από τα εκπονούμενα ΣΧΟΟΑΠ. Είναι αυτή η δυνατότητα του νόμου, που μας κάνει να προβληματιζόμαστε συλλογικά όλοι εδώ σήμερα για το πρακτέον.

Τι είναι όμως αλήθεια η χωροταξία; Είναι ένα ρητορικό ερώτημα που έχει απασχολήσει ανά τις εποχές πολλούς ειδικούς και μη, και έχει αναπτύξει πάμπολλα φιλοσοφικά ρεύματα και σχολές σκέψεις. Μπορεί να είναι απ’ όλα η χωροταξία. Μπορεί, σίγουρα, να περιέχει και την πολιτική. Σε καμία όμως περίπτωση, η χωροταξία δεν συγχέεται, δεν καθοδηγείται και δεν ρουμουλκείται από την οικονομία της αγοράς. Γιατί αυτό είναι το τελειωμένο πρότυπο που έφερε τις δυτικές οικονομίες στην παρακμή και στο τέρμα ενός αδιέξοδου δρόμου.

Σήμερα η ανθρωπότητα, η Ε.Ε. και η χώρα μας, έχουν θέσει τέρμα στην ιδεοληψία της μονοδιάστατης οικονομικής αναπτύξεως. Η «ανάπτυξη» εκείνη που δεν συνιστούσε τίποτα άλλο από μια ακόρεστη βουλιμία του άφρονα και αλαζόνα ανθρώπου απέναντι στους φυσικούς πόρους της γης και στο περιβάλλον, δεν υπήρξε τίποτε άλλο από μια ψευδεπίγραφη μεγέθυνση του πλούτου με αντίστοιχη φρενήρη διασπάθιση του φυσικού αποταμιεύματος της φύσης. Το παράλογο όραμα μιας «κοινωνίας της αφθονίας», ενός επίγειου υλικού παράδεισου, είχε επί πολλές δεκαετίες κατακυριεύσει τους πάντες μέχρι τυφλώσεως: Ακόμη και εμάς στην περιφέρεια. Όλοι είχαν επιδοθεί στον ανταγωνισμό μιας φρενήρους ανάπτυξης και κατεγίνοντο με τη μέτρηση του ακαθαρίστου εισοδήματός τους, επί τη βάσει του οποίου και αλληλοεσυγκρίνοντο, αδιαφορώντας για το φυσικό κόστος της οικονομικής αυτής «προόδου». Κατά το ίδιο διάστημα, οι άνθρωποι έχαναν βασικά αγαθά που είχαν απολαύσει οι πρόγονοί τους, όπως τον ήλιο, τον αέρα, το νερό, τις παραλίες, το χώμα και τη φύση.

Σήμερα, όλος αυτός ο απαρχαιωμένος τρόπος σκέψης και πολιτικής, δεν έχουν αντίκρισμα. Οι πάντες πλέον ασπάζονται την πράσινη ανάπτυξη και σ’ αυτή τη βάση καθορίζονται τα πάντα.

Για το λόγο αυτό, οι στρατηγικοί στόχοι και κατευθύνσεις για την οργάνωση και τη διαχείριση του χώρου, σε μια περιοχή όπως η παράκτια ζώνη του Μεραμπέλου που συνιστά από τριακονταπενταετίας μια καυτή ζώνη τουρισμού υψηλών προδιαγραφών, θα πρέπει να συμβαδίζουν τόσο με τις με τις αρχές του «Περιφερειακού Πλαισίου Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης της Περιφέρειας Κρήτης», όσο και του «Ειδικού Πλαισίου Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης για τον παράκτιο χώρο» που και τα δύο αποτελούν δεσμευτικά νομικά και νομοθετικά κείμενα της χώρας μας.

Το μεν πρώτο προβλέπει στις κατευθύνσεις για την προστασία και την ανάδειξη του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, την «άσκηση αποτελεσματικής πολιτικής για την προστασία και την ανάδειξη των στοιχείων του πολιτιστικού, του φυσικού περιβάλλοντος,….στις χαρακτηρισμένες ζώνες και τοπία ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους» αλλά και τη «λήψη και εφαρμογή κατάλληλων θεσμικών μέτρων κατά μήκος όλων των προβληματικών παράκτιων ζωνών με σύγκρουση χρήσεων γης και πίεση αστικοποίησης».

Το δεύτερο, για τον παράκτιο χώρο, υιοθετεί την θεματική ευρωπαϊκή στρατηγική για ολοκληρωμένη διαχείριση των παράκτιων περιοχών, αναγνωρίζοντας την ιδιαίτερη σημασία του ελληνικού παράκτιου χώρου λόγω πολυνησιακού χαρακτήρα και λόγω έκτασης, φυσικών χαρακτηριστικών, ιστορικών και σημαντικών πολιτιστικών αφετηριών.

Και τα δυο σχέδια, θέτουν ως δεσπόζουσα προϋπόθεση τη μη αλλοίωση των παράκτιων περιοχών της Κρήτης, και κυρίως το μη κορεσμό της φέρουσας ικανότητας του τοπίου και του περιβάλλοντος (caring capacity). Η επιχειρούμενη χωροθέτηση ΠΕΡΠΟ λοιπόν στο παράκτιο μέτωπο και οικοσύστημα του δήμου μας, δεν είναι σύμφωνη με τις κατευθύνσεις, τους στόχους, το περιεχόμενο και τις προοπτικές της Ε.Ε. αλλά και της εθνικής χωροταξικής στρατηγικής για τον παράκτιο χώρο, που σημαίνει στρατηγικές κατευθύνσεις με στόχο την ολοκληρωμένη βιώσιμη διαχείρισή του, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που αφορούν τον αυστηρό έλεγχο και περιορισμό της οικιστικής ανάπτυξης στα παράλια.

Υπάρχει εξάλλου, η σοφή πρόσφατη απόφαση του σώματος, η οποία απορρίπτει ιδιωτικές πολεοδομήσεις στο παράκτιο μέτωπο.

Εδώ, θέλω να εκφράσω μια κρίση, δοθείσης της ευκαιρίας, και δεδομένου ότι παρευρίσκεται εκπρόσωπος της ακριβοπληρωμένης μελετητικής ομάδας του ΣΧΟΟΑΠ, για τα αναγραφόμενα τόσο στην προηγούμενη Β1 φάση, όσο και στην παρούσα Β2, σχετικά με τις περιοχές ΠΕΡΠΟ: Αναγράφεται λοιπόν, ότι «η παρούσα  μελέτη ακολουθεί διαφορετική προγραμματική και αναλυτική προσέγγιση από αυτή που ακολούθησε η μελέτη του ΟΑΝΑΚ βάσει των προδιαγραφών του ΥΠΕΧΩΔΕ για τις μελέτες γενικών κατευθύνσεων ΠΕΡΠΟ σε επίπεδο νομού» καθώς και ότι η «μελέτη χρησιμοποιεί το θεσμικό εργαλείο των ΠΕΡΠΟ στη συνολική μελέτη του ΣΧΟΟΑΠ Αγίου Νικολάου ως αναπτυξιακό μοχλό και κίνητρο προσέλκυσης ανάπτυξης παραθεριστικής κατοικίας, η οποία λόγω ανυπαρξίας υποδομής υποδοχής, παρακάμπτει τον Δήμο, την ευρύτερη περιφέρεια Κρήτης και την χώρα γενικότερα και κατευθύνεται σε άλλες χώρες της Μεσογείου, καθώς και του Ευξείνου Πόντου». Αυτά, επιτρέψτε μου, υποδηλώνουν μια πρόχειρη, επιδερμική, άκριτη, μεροληπτική και a priori αποδοχή του μηχανισμού των ΠΕΡΠΟ ως πολεοδομικού εργαλείου ανάπτυξης ενός Δήμου όπως του δικού μας, που αδικεί και ενοχοποιεί τους μελετητές αφού διολισθαίνουν στην απαράδεκτη άποψη, ότι ο βιώσιμος χωροταξικός σχεδιασμός, που και που, είναι καλό να αλληθωρίζει προς στις ανάγκες της αγοράς, της πιάτσας και του real estate…

Αυτό, αν δεν είναι γραφικό, τουλάχιστον είναι αστείο! Εδώ προκύπτει το φιλοσοφικό ερώτημα αν η χωροταξία ρουμουλκείται από την οικονομία της αγοράς ή αν τελικά είναι το alter ego της. Οι μελετητές του ΣΧΟΟΑΠ θα πρέπει πέραν από τις προδιαγραφές που ισχύουν από το ΥΠΕΧΩΔΕ να μελετήσουν με πραγματική συστημική και αναλυτική σκέψη και προσέγγιση, κυρίως με διερεύνηση της φέρουσας ικανότητας του υπερανεπτυγμένου νησιώτικου χαρακτήρα της περιοχής μας, εάν η χωροθέτηση ΠΕΡΠΟ στο παραλιακό της μέτωπο, είναι σύμφωνη με τις κατευθύνσεις της βιωσιμότητας και της πράσινης ανάπτυξης για τη χώρα μας, που είναι δεσμευτικές για όλους μας.

Γνωρίζουμε όλοι, κυρίως οι τεχνοκράτες, ότι η φέρουσα ικανότητα υποδοχής μια περιοχής, είναι ο μέγιστος αριθμός επισκεπτών που μπορεί να δεχτεί η περιοχή χωρίς να υπάρξει μη αποδεχτή επιβάρυνση. Η φέρουσα ικανότητα μιας τουριστικής περιοχής μπορεί να μετρηθεί σε όρους διάφορων παραγόντων, που αφορούν τη φυσική φέρουσα ικανότητα, την περιβαλλοντική φέρουσα ικανότητα, την οικονομική φέρουσα ικανότητα, την κοινωνικό – πολιτισμική φέρουσα ικανότητα, τη φέρουσα ικανότητα υποδομών, και την αντιληπτική φέρουσα ικανότητα.

Η βέλτιστη φέρουσα ικανότητα του παραλιακού Μεραμπέλου, πρέπει να εξακριβωθεί προκειμένου ο τουρισμός να είναι βιώσιμος. Ωστόσο, πρέπει να κατανοήσουμε όλοι μας, ότι εάν ο τουρισμός ξεπεράσει τη φέρουσα ικανότητα του, (που αν δεν την έχει υπερβεί στο Δήμο μας, την έχει προσεγγίσει επικίνδυνα…) θα προκαλέσει φυσικές, οικολογικές, αισθητικές και κοινωνικές αρνητικές επιπτώσεις. Ως αποτέλεσμα, η ελκυστικότητα και η δυνατότητα κερδών της περιοχής θα μειωθούν. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει πριν αποφασίσουμε, να μετρήσουμε τη φέρουσα ικανότητα της περιοχής μας, με βάση τους τουριστικούς και τους περιβαλλοντικούς πόρους που διαθέτει, ώστε να μην οδηγηθεί σε υποβάθμιση, η οποία αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε μείωση της ζήτησης που έχει.  Ας μη φτάσουμε λοιπόν, στο σημείο που έχουν φτάσει ήδη άλλες χώρες: Ο τουρισμός να καταστρέφει τον τουρισμό.

Εδώ ας μου επιτρέψετε να σχολιάσω, γιατί είναι σχετικό με όλα αυτά, και με το πολυσυζητημένο τελευταία ειδικό χωροταξικό πλαίσιο για τον τουρισμό, μια πρόσφατη δημοσίευση του διεθνώς γνωστού περιοδικού National Geographic Adventure Blog: (Μάρτιος 2009).

«Ο ελληνικός Τουρισμός εξελίσσεται σε σύγχρονη ελληνική τραγωδία. Τη στιγμή που οι πιο ενδιαφέροντες παγκόσμιοι τουριστικοί προορισμοί επανεξετάζουν την τουριστική στρατηγική τους, σύμφωνα με τις αρχές της αειφορίας και της διατήρησης της αυθεντικότητας, οι υπεύθυνοι του Τουρισμού στην Ελλάδα μοιάζουν να τα έχουν χαμένα. Περισσότερες μεγα-εγκαταστάσεις, condos, και ακόμη μεγαλύτερες παρεμβάσεις στις ακτές, συνεχίζουν να καθοδηγούν την τουριστική ανάπτυξη της χώρας. Είναι ο κλασικός κύκλος «σκοτώνω την κότα, που κάνει τα χρυσά αυγά», παίρνοντας σήμερα ο,τιδήποτε μπορεί να σου προσφερθεί, χωρίς σχεδιασμό για το αύριο. Στη συνέχεια, η Ελλάδα μπορεί να χάσει αυτά που κυρίως στηρίζουν την ελληνική τουριστική οικονομία: τη μοναδική πολιτιστική ταυτότητα και τη φυσική ομορφιά που έχει αποτελέσει το θεμέλιο του τουρισμού της».

Έχει παρέλθει σχεδόν μια εικοσαετία, μετά την παγκόσμια διάσκεψη για τη Γη στο Ρίο. Η ανθρωπότητα, βαδίζει με σιγουριά πια, στο μονόδρομο της βιωσιμότητας και της αειφορίας. Εμείς στον τόπο μας, που η φύση, μας προικοδότησε από μόνη της, ας μην διαστρεβλώσουμε με υποκρισία και κυνισμό, την εννοιολογία των λέξεων αειφορία και βιωσιμότητα και ας μη γίνουμε θιασώτες μιας πολιτικής αναπτυξιακής φρενίτιδας, που αντιλαμβάνεται το περιβάλλον ως ένα επικερδέστατο εμπόλημα.

Ο βιώσιμος Δήμος, οφείλει να κατευθύνει την κοινωνία προς τις νέες αξίες που υποδεικνύει το Διεθνές Δίκαιο του Περιβάλλοντος, αξίες που έχουν ήδη διακηρυχτεί και ψηφιστεί. Ο σεβασμός προς τη ζωή και τη φύση, η λιτότητα, η φειδώ στη χρήση των φυσικών πόρων είναι μερικές από τις νέες αξίες που πρέπει να υιοθετηθούν και μέσα από το εκπονούμενο ΣΧΟΟΑΠ, ενώ τα σημερινά πρότυπα ανάπτυξης, η κατασπατάληση των φυσικών πόρων, η υπερκατανάλωση, η μείωση της βιοποικιλότητας πρέπει να καταστούν απαξίες που τίθενται εκτός της εννόμου προστασίας.

Ο Δήμος μας, οφείλει να επαναπροσδιορίσει το σύστημα αξιών που μετάγγισε στη χώρα μας, ο βιομηχανικός πολιτισμός της Δύσης, υπό το φως της δικής της μακραίωνης ελληνικής παιδείας: Οφείλουμε μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία να αποκαθάρουμε τη δοκιμασμένη παιδεία μας και να εντάξουμε τη βιώσιμη πρακτική σ’ όλες τις παραμέτρους των δράσεών μας..

Έχουμε το προνόμιο να ζούμε σ’ έναν τόπο που συνιστά μια θαυμαστή αρμονία ξηράς και θάλασσας. Είναι αυτή η αρμονία που έκανε τους Γενουάτες να ονομάσουν την περιοχή μας Μεραμπέλλο. Μεραμπέλο, λέξη με λατινική ρίζα, σημαίνει «μέρος με καλή θέα» και η λέξη αυτή, διαπερνάται από μια διηνεκή φυσική κοσμητεία που σηματοδοτεί μια απλοχεριά της φύσης προς τους ανθρώπους της, την οποία πρέπει να διαφυλάξουμε όλοι μαζί, ως κόρη οφθαλμού.

Διαβιούμε σ’ έναν τόπο που περηφανεύεται, και δικαίως, για την ανεπανάληπτη ομορφιά που του χάρισε απλόχερα ο Πλάστης. Όλοι εμείς κληρονομήσαμε έναν τόπο με θέα στα κύματα του Νεάρχου και στα βουνά του Δία.

Έχουμε υποχρέωση να αναγνωρίσουμε την ιδιαίτερη σημασία του παράκτιου χώρου του Μεραμπέλλου, καθώς λόγω έκτασης, φυσικών χαρακτηριστικών αλλά και οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών παρουσιάζει μεγάλη ιστορική και πολιτισμική ποικιλότητα τόσο σε αρχαιολογικούς χώρους, ιστορικούς τόπους όσο και σε μνημεία και σε νεότερους οικισμούς.

Έχουμε υποχρέωση να λάβουμε υπόψη ότι ο παράκτιος χώρος του Μεραμπέλου, αποτελεί μια μεταβατική ζώνη μεταξύ του μεσόγειου και του θαλάσσιου χώρου, ένα σταυροδρόμι ροών και εκροών, ένα σύνολο από αλληλοδιαδεχόμενες θεσπισμένες και μη περιοχές ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους, με μοναδικές οπτικές φυγές απ’ όπου κι αν τις κοιτάξεις.

Έχουμε υποχρέωση να συνειδητοποιήσουμε ότι ο παράκτιος χώρος του Μεραμπέλλου διαθέτει ένα πλούσιο βιολογικό, γεωφυσικό, αισθητικό, πολιτισμικό και οικονομικό πλούτο και απόθεμα, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί μια κληρονομιά, η οποία πρέπει να διασφαλιστεί για τις παρούσες και μελλοντικές γενιές στο πλαίσιο των αρχών της αειφορίας,

Έχουμε υποχρέωση να λάβουμε υπόψη, ότι ο παράκτιος χώρος του Μεραμπέλου, φιλοξενεί οικοσυστήματα που χαρακτηρίζονται από υψηλή παραγωγή (ιδίως λιβάδια ποσειδωνίας, υγρότοπους & σχεδιαζόμενα θαλάσσια πάρκα), που αποτελούν ενδιαίτημα μεγάλου αριθμού ειδών πανίδας, των οποίων η επιβίωση είναι πολύτιμη για την διατήρηση της βιοποικιλότητας.

Έχουμε υποχρέωση να συνειδητοποιήσουμε ότι ο παράκτιος χώρος του Μεραμπέλλου περιλαμβάνει χλωρίδα και πανίδα που δημιουργούν σε συνδυασμό με τη θάλασσα, ένα τοπίο υψηλής αισθητικής αξίας και αναντικατάστατης ομορφιάς.

Το περιβάλλον και οι φυσικοί πόροι είναι δημόσιο προστατευόμενο αγαθό και η ενδελεχής προστασία του είναι ατομικό και συλλογικό καθήκον, υποχρέωση και αρμοδιότητα κάθε τοπικής κοινωνίας.

Σήμερα, υπάρχουν τα νομικά δεσμευτικά κείμενα και οι κατευθύνσεις όχι μόνο της Ελληνικής Πολιτείας αλλά και της διεθνούς κοινότητας, για να εξειδικεύσουμε και να ποσοτικοποιήσουμε επακριβώς και με όρους, τη βιώσιμη ανάπτυξη στο δήμο μας. Αυτό που σαν τακτικός και στρατηγικός στόχος είναι ευθύνη του θεσμικού σας οργάνου, πρέπει να υιοθετηθεί σαν βούληση της τοπικής κοινωνίας και μέσα από το ΣΧΟΟΑΠ. Θα πρέπει στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, να μάθουμε όλοι με ό,τι κόστος έχει αυτό, να είμαστε ωφέλιμοι και χρήσιμοι για τον τόπο και όχι αρεστοί.             Ας προστατέψουμε τα πλούσιο παράκτιο περιβαλλοντικό απόθεμα της περιοχής μας να βγει  στο σφυρί στο όνομα της ανάπτυξης και της προσέλκυσης επενδυτών. Ας περιφρουρήσουμε τον ποιοτικό τουρισμό που είμαστε καταξιωμένοι να μην  χρησιμοποιηθεί ως «Ιφιγένεια» που θυσιάζεται στο βωμό του Real Estate. Πριν μερικές δεκαετίες η αντιπαροχή κατέστρεψε τις πόλεις μας. Σήμερα, ας μην συναινέσουμε και θεσμικά να καταστραφεί ολόκληρο το παράκτιο Μεραμπέλλο.

Θα πρέπει επιτέλους να επιλέγουμε το δύσκολο δρόμο του Προμηθέα και όχι του Επιμηθέα. Το έχουμε υποχρέωση στα παιδιά μας. Το έχουμε υποχρέωση στις μελλοντικές γενιές. Αυτή άλλωστε είναι και η ουσία της βιωσιμότητας: Ακριβώς γιατί αυτόν τον κόσμο, δεν τον κληρονομήσαμε από τους πατεράδες μας, αλλά τον δανειστήκαμε από τα παιδιά μας…

 

ΚΩΣΤΗΣ Ε. ΜΑΥΡΙΚΑΚΗΣ

Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ

 

(*) Ομιλία στο Δημοτικό Συμβούλιο της 23.06.09

Print Friendly, PDF & Email

Από manos