για το νοσοκομείο Ιεράπετραςτου Χριστόδουλου Δολαψάκη

Όπως είναι γνωστό, η παθολογική κλινική του νοσοκομείου Ιεράπετρας, λόγω έλλειψης γιατρών, αδυνατεί πλέον να εφημερεύει όλες τις ημέρες του μήνα, με αποτέλεσμα να παραμείνει κλειστή από τις 17 έως και τις 28 Ιουλίου. Εάν δεν υπάρξει μόνιμη ενίσχυση του ιατρικού προσωπικού, η ίδια κατάσταση θα συνεχιστεί τους επόμενους μήνες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την λειτουργία του νοσοκομείου και την υγεία του πληθυσμού της Ιεράπετρας.

Ως γιατρός της παθολογικής κλινικής ας μου επιτραπεί να καταθέσω την άποψή μου για την κατάσταση στο νοσοκομείο και για το πώς μπορεί να υπάρξει λύση στα προβλήματα που απειλούν την ίδια του την ύπαρξη.

Διορίστηκα τον Δεκέμβριο του 2012 ως επικουρικός παθολόγος στο νοσοκομείο της Ιεράπετρας. «Επικουρικός» είναι ο τίτλος που χρησιμοποιεί το υπουργείο υγείας για να ονομάσει τους γιατρούς που διορίζονται με σύμβαση ενός χρόνου για να καλύψουν «έκτακτες» ανάγκες των νοσοκομείων. Οι επικουρικοί γιατροί δεν πληρώνονται από το υπουργείο, αλλά από το νοσοκομείο όπου διορίζονται και επειδή από την πρόσληψή τους «δεν επιβαρύνεται ο κρατικός προϋπολογισμός» είναι οι μόνες προσλήψεις γιατρών που επιτρέπονται από τους πραγματικούς κυβερνώντες, από την τρόικα.

Ο θεσμός του επικουρικού γιατρού είναι ο μόνος δρόμος που έχει απομείνει να επιλέξει όποιος νέος γιατρός θέλει να δουλέψει και να προσφέρει στο εθνικό σύστημα υγείας. Ταυτόχρονα, εν πολλοίς χάρις στους επικουρικούς γιατρούς, συνεχίζουν να λειτουργούν οι περισσότερες κλινικές και νοσοκομεία της χώρας, ιδίως στην επαρχία, αφού –κάτω από τις προσταγές των δανειστών- νέες θέσεις μόνιμου προσωπικού δεν προκηρύσσονται, θέσεις που μένουν κενές λόγω μετάθεσης, συνταξιοδότησης ή θανάτου (!) καταργούνται, ενώ δεν γίνονται ούτε καν οι διορισμοί γιατρών για θέσεις που έχουν κριθεί εδώ και χρόνια.

Ήρθα σε ένα νοσοκομείο «διάσημο» στην Κρήτη, γνωρίζοντας ότι ήταν από τα πρώτα ιδρύματα που βρέθηκαν στο στόχαστρο με σκοπό να υποβαθμιστούν και να καταργηθούν και πως ο αγώνας των κατοίκων της Ιεράπετρας ήταν αυτός που εξασφάλισε τη συνέχιση της λειτουργίας του.

Οι συνθήκες δουλειάς δύσκολες εξ αρχής. Έλλειψη βασικών ειδικοτήτων, απουσία σημαντικών διαγνωστικών εργαλείων και μέσων, συνεχώς επισφαλές πρόγραμμα εφημέρευσης, αφού τα προβλεπόμενα κονδύλια μειώνονταν διαρκώς κι έτσι «αφαιρούνταν» ειδικότητες από την εφημερία. Δίπλα σε όλα αυτά, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό αντιμέτωπο διαρκώς με μειώσεις μισθών, απώλεια συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, υπό την απειλή «κινητικότητας», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ψυχική του ηρεμία και τη διάθεση για προσφορά. Έντεκα εφημερίες το μήνα, κακοπληρωμένες και με περικοπές, έπειτα από άγνωστο χρονικό διάστημα. Μεγάλο άγχος και ευθύνη για τις αποφάσεις που οφείλω να λάβω για την υγεία των ασθενών μου, χωρίς να υπάρχει περιθώριο λάθους. Μία διαρκής «μάχη» ανάμεσα σε αυτό που επιστημονικά πρέπει να γίνει και αυτό που είναι εφικτό υπό τις παρούσες συνθήκες.

Ήδη από τους πρώτους μήνες τα πράγματα χειροτέρεψαν. Ένας επιμελητής παθολόγος πήρε μετάθεση στην Αθήνα τον Φεβρουάριο και ένας επιμελητής πνευμονολόγος αποσπάστηκε για εκπαιδευτικούς λόγους. Η παθολογική κλινική συνέχιζε να παραμένει ανοιχτή χάρις στην εθελοντική εργασία του διευθυντή της, ο οποίος πραγματοποιούσε εθελοντικά κάθε μήνα μέχρι και 7-8 απλήρωτες εφημερίες και χάρις στη βοήθεια ενός επιμελητή από το νοσοκομείο της Νεάπολης, ο οποίος έκανε εφημερίες στην Ιεράπετρα. Αλλά και στις υπόλοιπες κλινικές και τμήματα, τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Συνταξιοδότηση του διευθυντή της χειρουργικής, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει επισήμως εφημερεύων χειρουργός κάποιες μέρες του μήνα και η κάλυψη των επειγόντων περιστατικών να γίνεται χάρις στην εθελοντική προσφορά και το φιλότιμο του νυν διευθυντή.

Η παραπάνω κατάσταση ήταν γνωστή στους υπευθύνους της ΔΥΠΕ εξ αρχής, μέσω επίσημων εγγράφων τόσο των διευθυντών των κλινικών, όσο και του επιστημονικού συμβουλίου του νοσοκομείου. Δεν έγινε ουδεμία ενέργεια για να λυθεί επί της ουσίας το πρόβλημα (είναι τραγικό η απουσία εφημερεύοντος παθολόγου σε ένα νοσοκομείο να περιγράφεται ως «πρόβλημα» διότι πρόκειται για εγκληματική αμέλεια, αλλά δυστυχώς έχουμε υιοθετήσει τους όρους που χρησιμοποιούν οι ηθικοί αυτουργοί αυτής της αμέλειας). Αντί λύσης, είδαμε έναν νέο οργανισμό του νοσοκομείου, ο οποίος κατάργησε μία οργανική θέση παθολόγου!

Έτσι φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση λόγω της συνταξιοδότησης του διευθυντή της παθολογικής κλινικής (γεγονός που επίσης ήταν γνωστό εγγράφως αρκετό καιρό πριν συμβεί). Η παθολογική κλινική παραμένει ανοιχτή έστω και για 20 ημέρες το μήνα, χάρις στη βοήθεια που προσφέρουν δύο επιμελητές από τη Νεάπολη και τον Άγιο Νικόλαο. Τον Δεκέμβριο, οπότε και τελειώνει η σύμβασή μου, αν δεν έχουν προσληφθεί γιατροί, η παθολογική κλινική του νοσοκομείου Ιεράπετρας θα κλείσει.

Σε μια συνάντηση με τον διοικητή της ΔΥΠΕ στην οποία ήμουν παρών, αλλά και στις συνομιλίες που είχε ο ίδιος με τους κατοίκους της Ιεράπετρας που διαμαρτύρονταν για το κλείσιμο της παθολογικής κλινικής, άκουσα την έκφραση «έκανα ό,τι μπορούσα».

Έχει δίκιο ο κ. διοικητής. Πραγματικά κάνει ό,τι μπορεί. Κάνει ό,τι μπορεί υπό τις δοσμένες συνθήκες και υπό τους συγκεκριμένους όρους που θέτουν αυτοί που σήμερα καθορίζουν τις τύχες του τόπου μας και στους οποίους έχουν δοθεί δικαιώματα ζωής ή θανάτου του λαού μας. Ας γίνει όμως όσο γίνεται πιο καθαρό σε όλους μας: οι όροι «λειτουργίας» που διατάσσουν οι δανειστές μας, οδηγούν το δημόσιο σύστημα υγείας σε κατάρρευση, οδηγούν τον ελληνικό λαό σε μια πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση, οδηγούν το νοσοκομείο Ιεράπετρας σε ακραία υποβάθμιση και ουσιαστικό κλείσιμο.

Όταν μία κλινική χρειάζεται γιατρούς για να παραμείνει ανοιχτή, όταν ο διευθυντής μιας κλινικής συνταξιοδοτείται, η κοινή λογική προστάζει ότι πρέπει να προσληφθούν γιατροί. Όταν το διακύβευμα είναι η υγεία του πληθυσμού μιας περιοχής, η παροχή στοιχειώδους περίθαλψης, η ύπαρξη μιας βασικής νοσοκομειακής ειδικότητας όπως είναι ο παθολόγος, δεν χωράνε ισολογισμοί, προϋπολογισμοί, έσοδα-έξοδα. Ο διοικητής της ΔΥΠΕ έχει ευθύνη γιατί έχει δεχτεί να λειτουργεί υπό όρους που οδηγούν τα νοσοκομεία στον αφανισμό. Τι λύση μπορεί να βρεθεί όταν η τρόικα απαγορεύει τους διορισμούς, όταν δεν μπορεί να προσληφθεί δεύτερος επικουρικός παθολόγος «επειδή δεν φτάνουν τα χρήματα»; Τι λύση μπορεί να βρεθεί όταν καταργούνται οργανικές θέσεις γιατρών; Τι λύση μπορεί να βρεθεί όταν διακηρυγμένος στόχος του υπουργείου είναι η «αλλαγή χαρακτήρα» του νοσοκομείου Ιεράπετρας, όπως πρόσφατα διαβάσαμε στις εφημερίδες; Τι λύση μπορεί να βρεθεί όταν με περισσό θράσος δηλώνεται ότι το κριτήριο διατήρησης νοσοκομείων είναι τα «ποσοστά πληρότητας» των κλινικών; Πώς φαντάζονται οι κρατούντες ότι οι κλινικές νοσοκομείων όπως της Ιεράπετρας θα αυξήσουν τα ποσοστά πληρότητας, όταν στερούν βασικές νοσοκομειακές ειδικότητες και διαγνωστικά μέσα;

«Αυτοί που μας έριξαν μέσα στο τροϊκανό χαντάκι, δεν μπορούν να μας βγάλουν από αυτό». Δεν μπορούμε να εμπιστευθούμε αυτούς που είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης του. Η συνέχιση της λειτουργίας της παθολογικής κλινικής και η σωτηρία του νοσοκομείου της Ιεράπετρας είναι στόχοι αντίθετοι με την πολιτική και τα σχέδια του υπουργείου υγείας. Ασχέτως με τις καλές ή τις κακές προθέσεις μεμονωμένων ανθρώπων σε θέσεις ευθύνης, η επίσημη κρατική πολιτική καταργεί ό,τι γνωρίσαμε ως εθνικό σύστημα υγείας, ως κράτος πρόνοιας. Επομένως η προσπάθεια των κατοίκων της Ιεράπετρας να έχουν παθολόγο (αλήθεια δεν πρόκειται για αίτημα μιας τριτοκοσμικής χώρας ή αποικίας;) έρχεται αναγκαστικά σε σύγκρουση με την επίσημη κρατική πολιτική. Αλλά έχω την εντύπωση ότι οι κάτοικοι της Ιεράπετρας αυτό το έχουν ήδη συνειδητοποιήσει και ο αγώνας τους για να μην κλείσει το νοσοκομείο αποτελεί παράδειγμα.

Αυτή τη στιγμή ζούμε σε μια χώρα όπου είμαστε «καταδικασμένοι» να έρθουμε σε ευθεία αντιπαράθεση με τις τροϊκανές προσταγές, όσο μικρό και στοιχειώδες κι αν είναι το αίτημά μας. Τα στοιχειώδη αιτήματα και δικαιώματα των κατοίκων του νομού Λασιθίου, όπως το να έχουν εφημερεύοντα παθολόγο (πριν λίγους μήνες έκλεινε για κάποιες μέρες η παθολογική κλινική στη Σητεία), να υπάρχουν σε εφημερία βασικές ειδικότητες (υπήρξε μέρα στο νοσοκομείο Ιεράπετρας που επισήμως δεν εφημέρευε χειρουργός, ακτινολόγος, καρδιολόγος και αναισθησιολόγος, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που απουσιάζει μια ειδικότητα από τις εφημερίες σε όλο το νομό), να μην αναγκάζονται να πληρώνουν χαράτσι για μια επίσκεψη στο τμήμα επειγόντων ή στα εξωτερικά ιατρεία, να υπάρχουν περισσότερα ασθενοφόρα για την αντιμετώπιση διακομιδών και επειγόντων περιστατικών (πόσες φορές ασθενείς σε βαριά κατάσταση μεταφέρθηκαν με ΙΧ στα επείγοντα;), να απολαμβάνουν υψηλής ποιότητας υπηρεσίες και να μην πρέπει να πληρώνουν από την τσέπη τους σε ιδιωτικά εργαστήρια και ιατρεία, όλα αυτά τα στοιχειώδη δικαιώματα δεν ενδιαφέρουν τους κυβερνώντες.

Εάν ισχύει ότι το υπαρκτό πολιτικό πλαίσιο απαγορεύει την οποιαδήποτε ουσιαστική αλλαγή προς όφελος του λαού μας, τότε η προσπάθεια να αντισταθούμε σε αυτήν την καταστροφή και να υπερασπιστούμε ό,τι έχουμε κατακτήσει, πάει χέρι χέρι με την προσπάθεια να ξαναχτίσουμε από την αρχή την πατρίδα μας και τους θεσμούς της. Οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία της χώρας γνωρίζουν καλύτερα από όλους την έκταση της καταστροφής που συντελείται, βιώνουν καθημερινά τη διάλυση του εθνικού συστήματος υγείας και έρχονται αντιμέτωποι με τον πόνο και την απόγνωση του λαού μας.

Ειδικά οι γιατροί δεν δικαιούμαστε να κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε αυτό που συμβαίνει, δεν πρέπει να τρέφουμε ψευδαισθήσεις για το μέλλον που μας επιφυλάσσουν, ελπίζοντας ότι κάπως θα την βολέψουμε, επειδή είμαστε «επιστήμονες», θεωρώντας τους εαυτούς μας εξ ορισμού ανώτερους από την υπόλοιπη κοινωνία. Η θέση μας βρίσκεται δίπλα στους ασθενείς μας που δοκιμάζονται, αλλά συνεχίζουν να αγωνίζονται. Η αξιοπρεπής άσκηση του λειτουργήματός μας, η πραγματοποίηση των επαγγελματικών και προσωπικών ονείρων μας, δεν είναι πλέον απλά προσωπική υπόθεση του καθένα (εκτός εάν έχει επιλέξει το δρόμο της ατιμίας), αλλά απαιτεί τη συμμετοχή μας για να αλλάξει πορεία αυτός ο τόπος. Σε μια πατρίδα που ξεπουλιέται, καλός γιατρός είναι αυτός που αφιερώνει τις δυνάμεις του για να ανακουφίσει αυτούς που έχουν ανάγκη, αυτός που αντιστέκεται στις πολιτικές που εξευτελίζουν την προσωπικότητα και το επάγγελμά του, αυτός που καθημερινά και υπομονετικά αποκαλύπτει την ανθρωπιστική κρίση που συντελείται, αυτός που στέκεται δίπλα στον κόσμο που αγωνίζεται για ένα καλύτερο αύριο.

Ο νέος υπουργός υγείας, τιμώντας τις ιδεολογικές καταβολές του, επέλεξε η πρώτη του νομοθετική πράξη να είναι η επαναφορά της καταργηθείσας υγειονομικής διάταξης που προβλέπει υποχρεωτική εξέταση για μεταδοτικά νοσήματα και δημόσια διαπόμπευση σε κοινωνικές ομάδες του «περιθωρίου», πρακτική που έχει και επιστημονικά καταδικαστεί. Σε μία πρόσφατη συνάντησή του με γιατρούς της Αθήνας δήλωσε ότι «εσείς οι νέοι γιατροί δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτα γιατί είσαστε περιζήτητοι στην Ευρώπη». Την ίδια ώρα που κλείνει νοσοκομεία, που κάνει «εφόδους» για να βρει «κοπανατζήδες», που συκοφαντεί εργαζομένους, που κάνει «επισκέψεις» υπό την προστασία των ΜΑΤ, μας προτρέπει να φύγουμε από την πατρίδα μας. Την ίδια ώρα που ο ελληνικός λαός στενάζει, αρρωσταίνει και αυτοκτονεί, τα καλύτερα μυαλά του, η νεολαία, αναζητά τις τύχες της στο εξωτερικό…

Όμως κύριε υπουργέ δε θα σας κάνουμε τη χάρη. Θα μείνουμε στην πατρίδα μας. Θα μείνουμε όχι μόνο για να προσφέρουμε στο λαό μας που μας έχει ανάγκη, αλλά και για να αγωνιστούμε μαζί με αυτόν για ένα άλλο σύστημα υγείας, έτσι όπως μας αξίζει και έτσι όπως το ονειρευόμαστε, στο οποίο θα αποτελούν παρελθόν οι ρατσιστικές υγειονομικές διατάξεις, ο αποκλεισμός φτωχών, ανασφάλιστων και μεταναστών, η έλλειψη υλικών και προσωπικού, η κατάργηση νοσοκομείων, η λειτουργία με κριτήρια κέρδους, οι διορισμοί «ημέτερων», η ατιμία, η οκνηρία και το φακελάκι. Θα μείνουμε εδώ ξέροντας τις δυσκολίες, αλλά αποφασισμένοι να μην σας αφήσουμε να ολοκληρώσετε την καταστροφή της χώρας. Αυτό είναι το «επαγγελματικό μας όνειρο».

 

Χριστόδουλος Δολαψάκης

Επικουρικός Παθολόγος στο Γενικό Νοσοκομείο Ιεράπετρας

Print Friendly, PDF & Email

Από manos