Οὔ με πείσεις κἄν μὲ πείσῃς, ή για τους καλοπροαίρετους χριστιανούς
Ο Ιερομόναχος Χρύσανθος υπηρέτησε από τότε υποδειγματικά σαν καλός Σαμαρείτης τους ανθρώπους του πόνου

Του Πρωτ. Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη

Δόθηκε πάλι η ευκαιρία, με την πανδημική νόσο του κορωνοϊού, να δραστηριοποιηθούν οι κάθε χρώματος και αποχρώσεως κονδυλοφόροι και κάθε είδους αρρωστημένα μυαλά, με αναμασημένα από αιώνων συνθήματα, έωλα επιχειρήματα  και βλασφημίες εναντίον της πίστεώς μας και προσωπικά κατά του Ιδρυτού της Εκκλησίας μας «Υἱοῦ και Λόγου τοῦ Θεοῦ τοῦ ζώντος Σωτήρος Χριστοῦ».  Εκείνο που δεν μπορούν να αποδεχτούν και να πιστέψουν είναι ότι ο Χριστός είναι Θεός. Οι πλείστοι Τον δέχονται ως δάσκαλο, ως παιδαγωγό, ακόμη και ως επαναστάτη των συνειδήσεων, ως Θεόν, όμως, όχι.

Γι’ αυτό και ό,τι Τον αφορά σχετικά με τη ζωή και την πίστη μας το κατεβάζουν στο επίπεδο του ανθρώπου και το ερευνούν με μόνη την ξηρή λογική. Πώς να δεχτούν αυτή τη μεγάλη κουβέντα που είπε: «ὁ τρώγων μου τη σάρκα καὶ πίνων μου το αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει κἄγώ ἐν αὐτῷ»«ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ κἄν ἀποθάνῃ ζήσεται»(Ιωάν.11.16) και «πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ μὴ ἀποθάνῃ»; (Ιωάν. 11.25-26).

Αλλ’ οι άνθρωποι αυτοί εξαντλούνται στο επίπεδο των αισθήσεων μόνον. Τους ρωτάμε: τον κορωνοϊό τον βλέπετε.  Όχι μας απαντούν, αλλά βλέπομε τα αποτελέσματα της υπάρξεώς του:  τόσες χιλιάδες ανθρώπων πεθαίνουν κάθε μέρα, τὶ άλλη απόδειξη της υπάρξεώς του  θέλομε;  Αλλ’,  ὦ τυφλοί άνθρωποι, ούτε τον Θεόν βλέπομε,  δεν βλέπομε όμως τα αποτελέσματα της υπάρξεώς Του; Δεν ανοίγετε τα μάτια σας να δείτε την ωραία αυτή εποχή της ανοίξεως τις άπειρες ποικιλίες των λουλουδιών και των ανθισμένων δένδρων που στολίζουν την πλάση; Δεν είδατε ποτέ νύκτα τον απέραντο ουρανό, στολισμένο με αμέτρητα εκατομμύρια αστεριών, δεν στοχαστήκατε ποτέ πάνω σ’ αυτό το ευλογημένο αστέρι που κατοικούμε να δείτε πως, από τότε που το έφτιαξε ο Δημιουργός Του το κρέμασε πάνω στο στερέωμα να κινείται με ακρίβεια και τάξη γράφοντας τις ημέρες, τους μήνες, τα χρόνια της εδώ παρουσίας μας; Δεν ατενίσατε ποτέ την απεραντοσύνη της θάλασσας  και το ασύνορο του ουρανού, να ρωτήσετε: σε πιά γλώσσα μου μιλείς, ὤ θάλασσα, για  ν’ ακούσετε την απάντησή της: στη γλώσσα της αιώνιας απορίας και συ, ουρανέ; για ν’ απαντήσει: στη γλώσσα της αιώνιας σιωπής. Και πέραν τούτου ν΄ αφουγκραστείτε τον θαυμασμό της ποιητικής  έκρηξης μιάς φλογισμένης καρδιάς: «οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ τῶν χειρῶν αὐτοῦ ἀγαγγέλλει τὸ στερέωμα»( Ψαλ. 18.2).

Αλλ’ εμείς, στο σημερινό μας κείμενο, δεν θα κάνομε κήρυγμα περί υπάρξεως του Θεού. Για το θέμα που με αφορμή  έχει ξεσπάσει τον τελευταίο καιρό  λυσσαλέα επίθεση για το αν δηλαδή η θεία Κοινωνία μεταδίδει  μικρόβια διαφόρων ασθενειών, επειδή η Εκκλησία πιστεύει ότι «πρᾶξις ἐστὶ θεωρίας ἐπίβασις» δεν θα πούμε τίποτε θεωρητικό. Η Πράξη επιβεβαιώνει την Θεωρίαν. Θα μιλήσομε, λοιπόν, με τρία παραδείγματα:

Α) Αν ίσχυε αυτό που λένε ότι η Θεία Κοινωνία μεταδίδει μικρόβια θα έπρεπε τα νοσοκομεία να έχουν γεμίσει από κληρικούς ιδίως Ιερείς και Διακόνους γιατί αυτοί κατά κανόνα είναι εκείνοι που «καταλύουν» δηλαδή πίνουν το υπόλοιπο του Αγίου Ποτηρίου με την ίδια «λαβίδα» (κουτάλι της θείας κοινωνίας) και αποτελειώνουν όλη την ποσότητα της Θείας Κοινωνίας, που έχει απομείνει αφού έχουν κοινωνήσει όλοι οι  χριστιανοί. Και είναι γνωστό ότι ποτέ δεν ρωτάει ο Ιερέας όταν πηγαίνει στους θαλάμους των Νοσοκομείων από τὶ πάσχουν οι ασθενείς. Το ίδιο όταν πηγαίνει στο σπίτι να Κοινωνήσει τους ανήμπορους,  το ίδιο, επίσης, συμβαίνει και μ’ αυτούς που προσέρχονται για να κοινωνήσουν στον Ναό. Όλοι είναι υγιείς;

Γεγονός είναι ότι έχομε κοινωνήσει χιλιάδες αρρώστους με κάθε νόσημα, τὶ είναι εκείνο που μας κρατάει υγιείς και, αν θέλετε, οι μακροβιότεροι των ανθρώπων καταλέγονται μεταξύ των ιερωμένων; Είναι η αδιάψευστη αλήθεια ότι στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι παρών «ὁ προσφέρων καὶ προσφερόμενος, ὁ προσδεχόμενος καὶ διαδιδόμενος» Κύριος Ιησούς Χριστός.

Β)  Αλλά αυτά δεν ισχύουν μόνο στη χώρα μας, αλλά και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπου οι ορθόδοξοι Ιερείς και Ιεραπόστολοι κοινωνούν τους Ιθαγενείς μέσα σε πραγματικά θανατηφόρες επιδημίες, όπως η πρόσφατη επιδημία του ιού Έμπολα στη Σιέρα Λεόνε, για την οποία ο Ιεραπόστολος πατήρ Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος κλήθηκε να φύγει από τη χώρα και αρνήθηκε, λέγοντας ότι, αν είναι να πεθάνει, ας πεθάνει μαζί με τους ανθρώπους που αγάπησε. Και φυσικά συνέχισε να λειτουργεί και να συμμετέχει της Θείας Ευχαριστίας, κοινωνώντας και τους Ιθαγενείς χριστιανούς, που είναι  φορείς θανατηφόρων  μικροβίων.

Το ίδιο και ο σύγχρονος Ιεραπόστολος Ιερέας και Ιατρός  Ευάγγελος Παπανικολάου, αυτός ο φλογερός Ιεροκήρυκας. Όποιος θέλει να λάβει πείραν του πράγματος δεν έχει παρά να βάλλει το όνομά του στο youtube για ν’ απολαύσει τη δυναμικότητα του λόγου του και τη φρεσκάδα του μυαλού του, το αυτό και ο πατήρ Θεμιστοκλής «ζη και βασιλεύει».

Γ) Το τρίτο παράδειγμα είναι από εδώ, από τη γειτονιά μας. Τα τελευταία χρόνια πολύς λόγος γίνεται για το νησί της Σπιναλόγκας. Δεν θέλομε να σχολιάσομε τους λόγους. Όταν πρωτοήρθαμε εδώ ως εφημέριος το 1969 είχα την περιέργεια να μάθω για τη Σπιναλόγκα. Η γνωριμία μου με το νησί ήταν ένα βιβλίο που το έγραψε ένας στρατευμένος στην κομματική παράταξη εκείνων που το ένα τους μάτι είναι γυάλινο και δεν βλέπει.

Ήθελα, λοιπόν, να δω και να μάθω από κοντά γι’ αυτούς τους βασανισμένους ανθρώπους και κυρίως για τον Ιερέα που τους υπηρετούσε ως Εφημέριος. Θα παραλείψω αρκετά για να φθάσω στο σημείο αυτό: Μέχρι το 1947 Εφημέριος ήταν ο Ιερομόναχος Μελέτιος Βουργούρης, από το Βραχάσι, που πήρε άδεια από τον τότε Επίσκοπο Πέτρας Διονύσιο να επισκεφθεί του Αγίους Τόπους, όμως δεν ξαναγύρισε∙ του άρεξε πιο πολύ η διακονία των Προσκυνημάτων του Θεού από τη διακονία των ανθρώπων!   Τότε ο Ιερομόναχος Χρύσανθος Κατσουλογιαννάκης, Ιερομόναχος της Μονής Φανερωμένης, εξέφρασε την επιθυμία του να αναπληρώσει το κενό του Εφημερίου της Σπιναλόγκας, στον Επίσκοπο Ιεράς και Σητείας Φιλόθεο, ο οποίος και του έδωσε ευλογία.  

Ο Ιερομόναχος Χρύσανθος υπηρέτησε από τότε υποδειγματικά σαν καλός Σαμαρείτης τους ανθρώπους του πόνου πλέον των δέκα ετών και τον κράτησε υγιή η χάρη του Θεού ως τα βαθιά του γεράματα.

To 1957, με την ανακάλυψη των αντιβιοτικών της λέπρας, το λεπροκομείο έκλεισε και το νησί ερημώθηκε. Μόνο ο Ιερέας έμεινε στο νησί ως το 1962, για να μνημονεύει τους λεπρούς ακόμη πέντε  χρόνια μετά το θάνατό τους και κοιμήθηκε εν ειρήνῃ, στις 3 Απριλίου του 1972. Ο γράφων είχε την ευκαιρία, με ευλογία του Ηγουμένου της Μονής Τοπλού πατρός Φιλοθέου, να τον επισκεφθεί τον Ιούνιο του 1971  στην Μονή όπου εγκαταβίωσε. Ο τάφος του βρίσκεται εκεί. 

Είναι πολύ συγκινητικά αυτά που περιγράφει ο φίλος κ. Δημήτριος Παπαδάκης, πρώην λυκειάρχης,  στην «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ», ο οποίος γνώρισε τον πατέρα  Χρύσανθο και μετέφερε το μεγαλείο ψυχής του, όπως αποτυπώνεται από τις συνομιλίες που είχε μαζί του, αλλά και από τη μαρτυρία ενός πρώην χανσενικού στο Λεπροκομείο της Σπιναλόγκας, «η οποία αποδεικνύει πως με την αγάπη του ο παπα-Χρύσανθος μετέτρεψε το «μακρύ αγκάθι» (spina lunga) σε άνθος διακονίας και προσφοράς».

Αυτά τα γράφομε όχι για να πείσομε αυτούς που έχουν αντίθετη γνώμη για την μετάδοση του όποιου μικροβίου μέσω της Θείας Κοινωνίας, αυτοί άλλωστε εμπίπτουν στην περίπτωση του Αριστοφάνη που, με την κλασσική φράση του στον ΠΛΟΥΤΟ: «Οὔ με πείσεις κἄν μὲ πείσῃς», διατυπώνει μια μεγάλη διαχρονική αλήθεια. Τα γράφομε απλά για τους καλοπροαίρετους χριστιανούς!

Print Friendly, PDF & Email

Από giorgos