φοβάμαι τη μελαγχολία εκείνων που μ’ αγάπησαν ….
«Έτσι που συνδέθηκα τόσο πολύ μ’ αυτό το σπίτι
φοβάμαι τη μελαγχολία εκείνων που μ’ αγάπησαν
όταν θα βλέπουν άδεια τη γωνιά μου στην τζαμαρία
φοβάμαι τη μελαγχολία εκείνων που μ’ αγάπησαν
όταν θα βλέπουν άδεια τη θέση μου στη βεράντα».
Με αυτούς τους στίχους του ποιητή Κώστα Μόντη θα μας αποχαιρετούσε ο καλός μας συνάδελφος Γιάννης Χατζηιωαννίδης, αν επρόκειτο να γνωρίζει την «αναχώρησή» του στο τέλος του Οκτώβρη, που άφησε το σχολείο.
Αντί αυτού εμείς σήμερα 3/12/2015 ,οι συνάδελφοι του, του Γενικού Λυκείου Νεάπολης τον προπέμπουμε με το λόγο του μεγάλου Γιάννη Ρίτσου,
«Ὅ,τι ἔφυγε, ριζώνει ἐδῶ, στὴν ἴδια θέση, λυπημένο, ἀμίλητο
ὅπως ἕνα μεγάλο βάζο τοῦ σπιτιοῦ, ποὺ πουλήθηκε κάποτε
σὲ δύσκολες ὧρες,
καὶ στὴ γωνιὰ τῆς κάμαρας, ἐκεῖ ποὺ στέκονταν τὸ βάζο,
ἀπομένει τὸ κενὸ πυκνωμένο στὸ ἴδιο σχῆμα τοῦ βάζου, ἀμετάθετο,
ν’ ἀστράφτει διάφανο στὴν ἀντηλιά, ὅταν ἀνοίγουν πότε-πότε
τὰ παράθυρα»
Παρηγορία και φως, στους ώμους της οικογένειάς του!
Η Δ/ντρια Οι καθηγητές
Μ. Κωστάκη Α. Συσκάκη
Γ. Χαβάκης
Γ. Μουτσιούδης
Χ. Πατεράκη
Α. Κυπριωτάκη
Γ. Γουλιδάκης
Γ. Τσιχλής
Δ. Μουζιούρας
Ι. Μπρόκου
Α. Ανδρουλάκη
