Τι εύχομαι; Να 'ρθει η μέρα που η Αγία Παιδεία θα αξιώνει στο βλέμμα μας να αλιεύει αστέρια, όχι πνιγμένα παιδιά, όχι πετρέλαια
Συρία. “Προσπάθησε να χαμογελάσεις”, της είπε ο φωτογράφος. Τη μικρή νομίζω την έλεγαν Πούλια

“…Τι είναι το “Άνθος του Γιαλού”; Τι είναι το “Αστεράκι”;

Ας μεταφερθούμε σε άλλην ώρα της ημέρας……..

Ένας άνθρωπος μεσήλικας (ο συγγραφέας) έχει βάλει στο μάτι ένα μικρό σπίτι, ένα καλύβι φτωχικό στην άκρη τού χωριού. Κάθε απογεματάκι, την ώρα που γέρνει ο ήλιος, πάει και κάθεται στο αντικρινό καπηλειό· κάνει τον αδιάφορο, αλλά το μάτι του αχόρταγα παρακολουθεί ένα κορίτσι μόλις ξεπεταγμένο, μια χθεσινή παιδούλα, ορφανή από μητέρα, πού μπαινοβγαίνει ασταμάτητα, τρέχει επάνω κάτω, κάνει όλες τις δουλειές τού σπιτιού, πλένει, μαγειρεύει, ταΐζει τις κότες, μαλώνει τη μικρότερη αδελφή, μπαλώνει, ράβει.

Πρόκειται για μια καλλονή πού δεν έχει συνείδηση τής αξίας της. Εκείνος πού την παρακολουθεί, απεναντίας, έχει πλήρη συναίσθηση του ακατόρθωτου που αντιπροσωπεύει ό θαυμασμός του. Είναι ένα φως που το βλέπει, που θέλει να το βλέπει ψηλά πολύ, άφταστο.
Και πραγματικά, ένα σούρουπο, την ώρα πού αρχίζει να σκοτεινιάζει κι ή πόρτα τού σπιτιού έχει μείνει ανοιχτή, βλέπει στο εσωτερικό τού σπιτιού ένα μικρό άστρο.

Αληθινό άστρο, εκεί, «προς την οροφήν, υπό τας καπνισμένας δοκούς τού μελάθρου». Προσπαθεί να επιστρατέψει όλη του τη λογική, να πεισθεί ότι πρόκειται ίσως για κανένα καντήλι ή ότι κάποιο άνοιγμα στη στέγη αφήνει να φανεί ο ουρανός· αλλά όχι· τίποτε· το άστρο υπάρχει κι εξακολουθεί να λάμπει εκεί ψηλά, προς την οροφή. Και το κορίτσι το λένε Πούλια…”

Απόσπασμα από το δοκίμιο του Οδυσσέα Ελύτη “Η Μαγεία του Παπαδιαμάντη”. Περιλαμβάνεται στο “Εν Λευκώ”, εκδόσεις Ίκαρος, 1992.

Αντώνης Ανηψητάκης

Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ
επικεφαλής της Ανεξάρτητης Περιφερειακής Κίνησης

Μια ΚρήτηΠεριβάλλον • Άνθρωπος

Print Friendly, PDF & Email

Από giorgos