Image Του Νίκου Βλάχου.
Το να ονειρεύεσαι κάποτε – κάποτε δεν είναι κακό.

Ίσα – ίσα μάλιστα… Ίσως, κατά καιρούς, ενοχοποιήθηκε από αρκετούς η φυγή προς το όνειρο… Η ουσία είναι όμως ότι η μεγάλη φυγή προς τα εμπρός, σε κάθε σημαντική στιγμή του κόσμου, κρύφτηκε στο πρώιμο στάδιο της σύλληψής της, στο φαντασιακό ή στο ονειρικό απόθεμα κάποιων ανθρώπων.
Μου έλεγε ένας φίλος, ένας καλός φίλος, πόσο στεγνά είναι σήμερα τα πράγματα. Πόσο αφυδατωμένα και γυμνά. Πόσο άχρωμα και απαισιόδοξα…

Γιατί άραγε αναρωτιέμαι… Η απάντηση έρχεται ίσως πιο απλά από την ανάλυση της διαδικασίας του ύπνου… Τι εννοώ; Μα πολύ απλά ότι διανύουμε τη φάση Non Rem, δηλαδή τη φάση που δεν βλέπουμε όνειρα…. Μια φάση πολύτιμη όπως λένε οι επιστήμονες για την ξεκούραση ή μεταφορικά για την «αγρανάπαυση» όπως μ’ αρέσει πολλές φορές να αποκαλώ την αποστασιοποίηση από τα πράγματα… Μια διαδικασία ανάπαυσης της ύπαρξής μας από τα καθημερινά προβλήματα, που αδειάζει από τς άχρηστες πληροφορίες το μυαλό, ένα στάδιο χρήσιμο για να επαναφέρει στη σωστή διάσταση τη σκέψη…
Αυτή η πολύτιμη διαδικασία είναι ένα απαραίτητο πρώιμο στάδιο μέχρι να ‘ρθει η ώρα να μπουν οι πρώτες πινελιές στον πίνακα, όταν έχεις δει πια η μεγάλη εικόνα της σύλληψης, όταν έχεις ολοκληρώσει την εικόνα που θα ζωγραφίσεις σε λίγο…
Και σιγά – σιγά αφήνοντας το στάδιο Non Rem ξαναρχίζεις να ονειρεύεσαι, για τα πράγματα, για τους ανθρώπους και τη ζωή. Αρχίζεις να «ζωγραφίζεις» ξανά και να δημιουργείς…

Και αυτό είναι πιο μεγάλο και ουσιαστικό από τις διάφορες εξουσίες που σου αλλοιώνουν τη διάθεση, προσπαθώντας να διαχειριστούν την πραγματικότητα, έχοντας αυτοσκοπό τη διαφύλαξη του ρόλου, υπονομεύοντας την ουσία της δημιουρίας. Πίστεψέ το φίλε μου, οι εξουσίες δεν είναι τόσο δυνατές όσο φαίνονται. Είναι τόσο ευάλωτες όσο πιο πολύ ονειρεύεσαι…

Ίσως επειδή η άνοιξη με επηρεάζει καταλυτικά δεν μπορώ να αποδίδω άλλο τη σημασία που μέχρι χθες τους απέδιδα. Η αλήθεια και η ομορφιά είναι σήμερα, ενδεχομένως και αύριο έξω από αυτές…

Πως αλλιώς να σου απαντήσω απογοητευμένε φίλε μου που τα βλέπεις όλα μαύρα αυτή την εποχή… Δεν έχω άλλο τρόπο από το να σε προτρέψω:

Ακόμα κι αν σμιλεύεις τις μέρες σου πάνω σε βράχο συνέχισε να το κάνεις.
Ακόμα και αν μέσα στην παραζάλη έχασες τη σμίλη σου,
Χρησιμοποιείς στην ανάγκη και τα νύχια σου. Συνέχισε.
Ανοίγεις αυλακιές στα όνειρα που τίποτα δεν σου υποσχέθηκαν,
¶κου με που σου μιλώ.
Κάποια νύχτα εκεί που δεν το περιμένεις
Θα ‘ρθει ο Θεός νυχτοπατώντας να πιει νερό
Από τη μικρή λακκούβα του βράχου σου
Κοίτα μόνο να μην τη βρει χωρίς νερό….

Ν. Βλάχος

Print Friendly, PDF & Email

Από manos