Η επιτομή της περιπέτειας
Στην εσχατιά της Κρήτης, στα γεμάτα μυστήρια και θρύλους Αστερούσια όρη, ταξίδεψε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 23/10/2022. Μετά από ένα μακρύ ταξίδι 2,5 και πλέον ωρών με το λεωφορείο, φτάσαμε στον Λέντα, απ’ όπου ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας στις 10.15 περίπου, μια ομάδα 38 πεζοπόρων.
ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΛΕΝΤΑ
Ο Λέντας είναι ο απόλυτος καλοκαιρινός προορισμός του Νότου. Μια μικρή όαση στην ερημιά και την αγριάδα των ανεμοδαρμένων ορεινών όγκων και των σκαμμένων από την αλμύρα βραχωδών ακτών. Εντύπωση κάνει η τουριστική ανάπτυξη του, αν και είναι μακριά από αστικά κέντρα και προσβάσιμο με στενό, απότομο φιδογυριστό δρόμο.
Κι όμως ο χώρος ήταν κατοικημένος ήδη από την αρχαιότητα γνωρίζοντας την πιο μεγάλη ακμή του στα ελληνορωμαϊκά χρόνια, με την πόλη Λεβήν, επίνειο της αρχαίας Γόρτυνας και πύλη του εμπορίου της περιοχής. Υπήρχε επίσης εδώ ιαματική πηγή, δίπλα στην οποία ιδρύθηκε Ασκληπιείο. Ενδιαφέρουσα και η μικρή βυζαντινή εκκλησίτσα του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, πάνω στα ερείπια παλιότερης βασιλικής. Πρώτη μας στάση λοιπόν ο αρχαιολογικός χώρος της περιοχής.
Στην συνέχεια μια μικρή τοπογραφία των θρύλων: δεξιά ο βραχώδης λόφος, που μοιάζει με λιοντάρι έδωσε το όνομά του στην περιοχή (Λέοντας=Λέντας). Ανατολικά, στο παραλιακό μονοπάτι ο βράχος-ελέφαντας (απίστευτη ομοιότητα). Πιο πέρα το ακρωτήρι του Τράφουλα μοιάζει με κροκόδειλο κι ούτω καθεξής. Οι θρύλοι γύρω απ’ την ύπαρξη των βραχωδών αυτών σχηματισμών, ότι ντε και καλά μια βασίλισσα της Αφρικής, που αγάπησε το μέρος, ‘πέτρωσε’ τα ζώα, για να το προσέχουν, δείχνουν τη σχέση και γειτνίαση της νότιας Κρήτης με την Αφρική.
Προχωράμε παραλιακά από μονοπάτια και χωματόδρομους. Γραφικές μικρές παραλίες μας δελεάζουν για μια βουτιά –η μέρα είναι ζεστή για την εποχή- όμως είμαστε ακόμα στην αρχή και δεν επιτρέπεται να χρονοτριβούμε. Περνάμε από μινιμαλιστικούς οικισμούς με 2-3 σπίτια και λίγο ‘ιδιόκτητο’ πράσινο, μικρές οάσεις στο ξερό πετρώδες ανάγλυφο των ορεινών όγκων. «Μα που το βρίσκουν το νερό;, ρωτώ τον συνοδοιπόρο μου, Μανώλη Δακανάλη, απ’ τις Μοίρες. «Υπάρχουν υπόγειες πηγές» μου εξηγεί, «κάνουν γεωτρήσεις και βρίσκουν νερό». Σαν απόδειξη των λόγων του έρχεται το μικρό λιμανάκι του Άγιου Φαύλου/Παύλου στην τοποθεσία με τη χαρακτηριστική ονομασία Λούτρες.
ΣΤΗΝ ΤΡΥΠΗΤΗ
Ένα άνοιγμα ανάμεσα στα βουνά μάς αφήνει να θαυμάσουμε την παραλία στην άκρη του Τράφουλα/Τράχουλα (τι στο καλό όλα με διπλές ονομασίες είν’ εδώ;). Ένα ταχύπλοο, που έχει αράξει στο μικρό κόλπο υπογραμμίζει την ομορφιά της. Πολλοί διαμαρτύρονται, που δεν την επισκεπτόμαστε. Μια άλλη φορά! Κατηφορίζουμε στο ομώνυμο ξερό φαράγγι με βοηθό το καλοφτιαγμένο ξύλινο κιγκλίδωμα με κατεύθυνση ανατολικά. Όλη η πορεία ως την Τρυπητή αποτελείται από εναλλαγές με ανεβοκατεβάσματα σε χαράδρες και κομμάτια σκονισμένων αγροτικών δρόμων δίπλα στις ακτές. Παρέα μας μοναχικά όρνια και ορδές κατσικιών.
Επόμενη όαση ‘πολιτισμού’ ο οικισμός της Τρυπητής στην έξοδο του ομώνυμου φαραγγιού. Εδώ ο αρχηγός μάς έχει τάξει μια στάση 1,5 ώρας για μπάνιο, ξεκούραση και φαγητό. Σύντομα καταλαβαίνουμε ότι δύσκολα να τα προλάβουμε όλα. Όσοι κολύμπησαν, βρήκαν τη θάλασσα πολύ δροσερή, ίσως να πέφτουν γλυκά νερά, που την ‘κρυώνουν’. Στη δυτική της άκρη ανοίγονται εντυπωσιακές σπηλαιώσεις, όπου προφανώς οφείλει τ’ όνομά της. Λίγο αραλίκι πάνω στη ζεστή άμμο της μοναχικής αυτής παραλίας του Νότου σε κάνει να σκεφτείς πόσα λίγα πράγματα χρειάζεται μια στιγμή ευτυχίας. Η απεραντοσύνη του πελάγους που ανοίγεται μπροστά σου, μοιραία σε οδηγεί σε σύγκριση με τις πολύβουες, αλλά και γι’ αυτό πιο safe βόρειες ακτές. Τούτη δω είν’ αλλιώτικη, ανοίγει ορίζοντες πιο πλατιούς απ’ τη μικρή μας χώρα! Είμαστε στην εσχατιά της Ευρώπης!
Πολλά τροχόσπιτα στην άκρη του δρόμου, μερικά εγκαταλελειμμένα, αλλά λίγοι οι επισκέπτες. Εντύπωση μας κάνει ότι υπάρχουν δυο ταβέρνες! «Έχουμε κόσμο πολύ», λέει η μαγείρισσα του ‘Μαθιού’, που τηγανίζει τα ‘μπιφτέκια΄ της ‘εδώ και 40 χρόνια’ κι ο χώρος μοσκομυρίζει, «έρχονται γκρουπ-σαφάρι απ’ τα γραφεία»! Οι ιδιοκτήτες της ταβέρνας θα μας σώσουν στη συνέχεια και τους ευγνωμονούμε, καθώς με το φορτηγάκι τους πήραν, όσους φοβήθηκαν την ανηφόρα.
Ακούγεται το σφύριγμα της αναχώρησης. Μια επίσκεψη στο βραχώδες εκκλησάκι της Παναγίας της Τρυπητής επιβάλλεται και γίνεται αφορμή για όμορφες φωτογραφίες. Πιο πάνω τα στενά τοιχώματα του φαραγγιού, που ίσα χωράνε ένα αυτοκίνητο, είναι απ’ τα πιο εντυπωσιακά σημεία της διαδρομής. Μένοντας πίσω με την παρέα των ‘φωτογράφων’ χάσαμε για λίγο την επαφή με τους επικεφαλής. Τους εντοπίζουμε λίγο πιο πάνω απ’ το ξωκλήσι του Αγίου Σάββα. Έκπληκτοι βλέπουμε ότι εδώ είναι κρυμμένη άλλη μια ταβέρνα, του ‘Αγησίλαου και της Στέλλας’! Φιλόξενοι οι ιδιοκτήτες μας κερνάνε μια ρακί. Ευχαριστώ προσωπικά την κυρία Στέλλα και την κόρη της, Μαρκέλλα, που με πήγαν ως τον κήπο τους, για να φωτογραφίσω το φυτό «δάκρυ της Παναγίας» απ’ τα καρπουλάκια, του οποίου φτιάχνουν περιδέραια και βραχιολάκια!
ΠΟΡΕΙΑ ΩΣ ΤΟΝ ΚΡΟΤΟ
Ως εδώ όλα κυλάνε ομαλά, χωρίς προβλήματα, όμως η ανάβαση από το σηματοδοτημένο μεν, αλλά κακοδιατηρημένο ανηφορικό μονοπάτι, δημιουργεί γκρίνιες. Στο ζόρι της ανάβασης λίγοι κοιτάνε τα εντυπωσιακά τοιχώματα του φαραγγιού και τις βιτσίλες, που φέρνουν βόλτες πάνω μας. Η άφιξη στον επαρχιακό δρόμο λειτουργεί πρόσκαιρα ανακουφιστικά, καθώς μαθαίνουμε ότι το λεωφορείο δεν μπορεί να περάσει ως εκεί, γιατί ο πρόσφατα ασφαλτοστρωμένος δρόμος, δεν έχει ολοκληρωθεί σε όλο το μήκος του. Η ομάδα δείχνει χαρακτήρα! Με αποφασιστικότητα ξεκινά ξανά! Επιπλέον 6 χιλιόμετρα και 1,5 ώρα!
Φτάσαμε στον Κρότο βράδυ πια έχοντας διανύσει συνολικά 22 χιλιόμετρα!!! Η επιπλέον διαδρομή και τα συνεχή ανεβοκατεβάσματα αύξησαν το δείκτη δυσκολίας πάνω απ’ το προβλεπόμενο, όμως κατά την επιστροφή έδειχναν όλοι ικανοποιημένοι, που κατάφεραν να ανταπεξέλθουν!
Ευχαριστούμε από καρδιάς τον αρχηγό μας, τον Μπάμπη Φαλαγκάρα, μεγάλο όνομα στους φίλους της ορειβασίας -πρόσφατα έκανε τη διάσχιση του κρητικού Ε4, που μας τίμησε με την παρουσία του κι επίσης τη μικρή ομάδα του ΕΟΣ Μοιρών με επικεφαλής τον Μανώλη Δακανάλη, που μας έδωσαν πολλές πληροφορίες για την περιοχή τους. Όμως θα ήθελα να αφιερώσω την πεζοπορία αυτή στον μικρότερο και τον μεγαλύτερο της παρέας, τον μικρό Φαλαγκάρα, Λεωνίδα, της Ε’ Δημοτικού και τον κύριο Κώστα των 87 χρόνων. Τους ζορίσαμε λίγο και τους δύο, όμως κι όσα πετύχανε τελικά δεν ήταν λίγα κι αποτελούν παράδειγμα για όλους εμάς τους υπόλοιπους!
Περισσότερες πληροφορίες, φωτογραφίες, χάρτη διαδρομής στο blog του Συλλόγου: Πεζοπορία ΛΕΝΤΑΣ – ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΡΑΧΟΥΛΑ – ΠΑΡΑΛΙΑ & ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΡΥΠΗΤΗΣ – ΚΡΟΤΟΣ
