Άσχετα με το εάν και κατά πόσον ο κορωνοϊός-19 συνιστά περισσότερο ιατρική ή περισσότερο υγειονομική απειλή, συγκλονίζει και δοκιμάζει όλο τον κόσμο στη δεδομένη προβληματική κατάσταση που τον συναντά. Η αντιμετώπιση της πανδημίας CoViD-19 δεν είναι θέμα ποσοτικό, αλλά μείγματος πολιτικών. Απαιτεί ευρύτερη κατανόηση και πολυσχιδή προσέγγιση, μα πάνω απ’ όλα την ειλικρινή παραδοχή των πραγματικών διαστάσεων και βαθιών αιτίων, κάτι που οι συντηρητικές κυβερνήσεις αδυνατούν εκ της ιδεολογίας τους να κάνουν.
Ο μεσομακροπρόθεσμος σχεδιασμός κατόπιν διαλόγου με όλη την κοινωνία αναβλήθηκε, τόσο κατά το καλοκαιρινό «ξέφωτο» της πανδημίας,, με το επιχείρημα του τουρισμού και του ότι όλα ελέγχονται καλώς, όσο και κατά τις περιόδους των κρίσεων, το Μάρτιο και τώρα, με το πρόσχημα του “εκτάκτου” και του “επείγοντος”. Έτσι, μετά από 8 μήνες και λίγο πριν την τελική αποτυχία, η κυβερνητική πολιτική έχει χαρακτηριστεί από:
-Προστασία του ιδιωτικού τομέα υγείας και αντίστοιχη αποκλειστική επιβάρυνση και θυσία των δημόσιων νοσοκομείων, με αποκορύφωμα την άρνηση επίταξης των ανθρώπινων και υλικών πόρων που επειγόντως απαιτούνται, αλλά τη δημιουργία γιατρών δύο ταχυτήτων με την πρόταση προνομιακών συμβάσεων. Και όλα αυτά, κυριολεκτικά την ύστατη ώρα, εν μέσω του πανικού. Ο πανικός αυτός, ερχόμενος μετά από μια αδικαιολόγητη ολιγωρία, είναι πλέον εμφανής στην ανά λίγες ημέρες αναθεώρηση και κλιμάκωση των μέτρων.
-Άστοχη χρήση των οριζόντιων απαγορεύσεων κυκλοφορίας και των λοιπών περιορισμών, σε ένα απλοϊκό, φτηνό, όσο και υστερόβουλο “σχέδιο Α”, του τύπου Μάσκες-Επικοινωνία-Απαγορεύσεις- Εμβόλιο.
-Παντελή απουσία σχεδιασμού που θα είχε συμπεριλάβει, εκτός από το σύστημα υγείας, και όλους τους άλλους συμπαράγοντες (στοχευμένη πρόληψη, υποστήριξη της εργασίας, της εκπαίδευσης, των μαζικών μετακινήσεων κ.ά.), οι οποίοι εμφανώς τώρα πολλαπλασιάζουν το άμεσο ιατρικό φορτίο, δημιουργώντας ένα κοινωνικό άχθος που ήδη μας λυγίζει.
-Απόλυτο κεντρικό έλεγχο και όχι ευέλικτες υγειονομικές πολιτικές ανά περιφέρεια ανάλογα με τις τοπικές συνθήκες.
-Λήψη αποφάσεων με βάση στατιστικά μοντέλα και όχι πραγματικά δεδομένα, τα οποία θα προέκυπταν από τη μαζική ιχνηλάτηση των μολύνσεων στο επίπεδο του συνόλου του πληθυσμού.
-Αδιαφάνεια των επιστημονικών εισηγήσεων και της διαχείρισης των οικονομικών πόρων, με αποφάσεις που λαμβάνονται κεκλεισμένων των θυρών και εκτός κοινοβουλευτικού διαλόγου.
-Υπερβολική εναπόθεση των ελπίδων στα εμβόλια. Είναι βιολογικά ακλόνητο δεδομένο ότι ακόμη και αν θα υπάρξει εμβόλιο στις αρχές του έτους, η επίτευξη ικανού βαθμού ανοσίας στον πληθυσμό ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος της κατάρρευσης θα είναι αδύνατη ουσιαστικά πριν από δύο μήνες μετά. Δηλαδή, αδρά, κατά το Μάρτιο 2021 και αυτό, στην εντελώς ιδανική περίπτωση.
-Επανειλημμένη καταφυγή στην τακτική του κυνηγιού μαγισσών, με την ενοχοποίηση διαφόρων ομάδων ως υπεύθυνων για την αποτυχία των πολιτικών της που είναι μια τακτική ανέκαθεν προσφιλής στην ευρύτερη δεξιά όλων των εποχών. Αυτό, όταν την πρώτιστη ευθύνη για τα φαινόμενα άρνησης, μη συνεργασίας αλλά και κόπωσης, τη φέρουν η ανύπαρκτη ουσιαστική και ειλικρινής ενημέρωση του πληθυσμού για τη φύση του προβλήματος, οι λογικές αντιφάσεις, η κωμικοτραγική προχειρότητα και η ασυνέπεια των μέτρων.
Τώρα, ο μηχανισμός της κατάρρευσης έχει μπει σε κίνηση, ώστε να καταλήξει στην απευκταία ιατρική διαλογή, η οποία όμως, ας τονιστεί, ήδη συμβαίνει! Από την αρχή της, η πανδημία εξοντώνει με πολλούς τρόπους τους οικονομικά αδύναμους, στο βαθμό που τόσο οι επιπτώσεις της πανδημίας όσο και η διάγνωση και η περίθαλψη ακολουθούν δύο -ταξικές- ταχύτητες. Αυτή και αν είναι διαλογή!
Παρόμοια έχουν βέβαια υπάρξει και συνεχίζονται τα προβλήματα και στο συντριπτικά μεγάλο μέρος της Ε.Ε.., αλλά η Ελλάδα ουσιαστικά καλείται τώρα, στους επόμενους μήνες, να πληρώσει και αυτή με τη σειρά της, τη βαριά θνητότητα της CoViD-19 που της αναλογεί. Ένα “χρέος”, όπως φαίνεται, προς την παγκόσμια, σε πλήρη ανάπτυξη και ισχύ, νεοφιλελεύθερη ατζέντα, η οποία αν δεν είναι η ίδια που προκαλεί τα κλιμακούμενα προβλήματα, σίγουρα επιβάλλει τις ερμηνείες, τις προτεραιότητες και ακολούθως και τις πολιτικές της καταστροφικής αντιμετώπισής τους.
Οι παραπάνω ανεπάρκειες είναι επιλογές και όχι απλή προχειρότητα, ανικανότητα ή αδυναμία, επομένως δεν υπάρχουν πλέον οι προϋποθέσεις της συνεργασίας και ομοθυμίας του Μαρτίου 2020.
Πέρα από την έκκληση που και εμείς, ως ΜέΡΑ25, απευθύνουμε προς την ενεργητικά βοηθητική στάση του καθενός από εμάς, στο βαθμό που μπορούμε, απέναντι στην επερχόμενη καταστροφή, η κυβέρνηση είναι πολιτικά μόνη. Ναι στη διάσωση των ζωών με κάθε τρόπο, όχι στη διάσωση της κυβέρνησης της Ν.Δ.
Κ. Μητσοτάκη, για να μη γίνουμε Bergamo εφαρμόστε το Σύνταγμα
Καλούμε την Κυβέρνηση να ακολουθήσει την πρόταση του ΜέΡΑ 25 σχετικά με την επίταξη των Ιδιωτικών Κλινικών εφαρμόζοντας τις διατάξεις των αρθ. 18 παρ. 3 και αρθ. 22 παρ. 4. του Συντάγματος οι οποίες ορίζουν:
«3. Eιδικοί νόμοι ρυθμίζουν τα σχετικά με τις επιτάξεις για τις ανάγκες των ενόπλων δυνάμεων σε περίπτωση πολέμου ή επιστράτευσης, ή για τη θεραπεία άμεσης κοινωνικής ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη ή υγεία…» και
«4….Eιδικοί νόμοι ρυθμίζουν τα σχετικά με την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών σε περίπτωση πολέμου ή επιστράτευσης ή για την αντιμετώπιση αναγκών της άμυνας της Xώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από θεομηνία ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, καθώς και τα σχετικά με την προσφορά προσωπικής εργασίας στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης για την ικανοποίηση τοπικών αναγκών.»
Κύριε Μητσοτάκη, οι ειδικότεροι νόμοι που ρυθμίζουν τα περι των επιτάξεων επαφίονται στην βούληση της Κυβέρνησης. Εσείς έως τώρα επιλέγετε να προστατεύσετε τους Κλινικάρχες και τα κέρδη τους, παρά τη δημόσια υγεία. Σας εγκαλούμε και Σας καλούμε να βάλετε επιτέλους προτεραιότητα την υγεία ΟΛΩΝ των πολιτών. Εχόντων και μη.
Κύριε Μητσοτάκη, εάν δεν θέλετε η Θεσσαλονίκη να γίνει Bergamo εφαρμόστε το Σύνταγμα!
